Ένα βραζιλιάνικο τραγουδάκι λέει: «Ανακάλυψα πως κανένα όπλο δεν είναι τόσο δυνατό όσο η μνήμη»!
Γίνεται σαφές γιατί θέλουν να μας εξοντώσουν το «όπλο» της Μνήμης, της Ιστορίας, του Πολιτισμού, της Ορθοδοξίας κ.λπ…
Γίνεται σαφές, επίσης, το γιατί θα πρέπει να μην επιτρέπουμε να οξειδώνεται το «όπλο» της Μνήμης…
Ιδιαίτερα, σήμερα, πρέπει να ακονίζουμε τη Μνήμη,
διότι τα ανδρείκελα της ευρω-χούντας, εμφανίζουν την καταστροφή μας και την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, σαν γεγονότα «ιστορικής σημασίας», δηλαδή σαν « ιστορικές κατακτήσεις»!!!!
Έτσι εμφάνισαν όλες τις ιστορικές αποφάσεις των συμφορών μας:
Τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την υποταγή μας στο Ευρώ, το Μνημόνιο, τα Μεσοπρόθεσμα και τώρα το νέο Μνημόνιο, την τελική «ιστορική» απόφαση του θανάτου μας.
Με το «όπλο», λοιπόν της Μνήμης μπορούμε ΟΧΙ μόνο να φωτίσουμε τις «ιστορικές» αυτές αποφάσεις της εξουσίας των παρασίτων, αλλά και να μετρήσουμε το ΙΣΤΟΡΙΚΟ μέγεθος της υποκρισίας τους.
Παραπέμπουμε σε πρόσφατα, σχετικά άρθρα:
α). «Ψυχώσεις υποκρισίας και βρυχηθμοί ξετσιπωσιάς»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6248
β). «Παίζουν το ΤΕΛΟΣ μας με εξαλλοσύνες υποκρισίας και τρομοκρατίας»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6286
Δημοσιεύουμε και το σημερινό, πολύ εύστοχο, άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:
Περί «ιστορικών» αποφάσεων...
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=3/3/2012&columnId=1821
Με αφορμή ότι την τρέχουσα περίοδο τη συνοδεύει πολύς λόγος για τις «ιστορικής σημασίας» αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και στα Γιούρογκρουπ, η μνήμη γύρισε σε μια παλιότερη, αλλά εξίσου «ιστορική» απόφαση.
Το «ιστορικό» εκείνο συμβάν συνετελέσθη στις 20/6/2000, πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια.
Πριν υπενθυμίσουμε ποια ήταν αυτή καθ' αυτή η τότε «ιστορική» απόφαση, αξίζει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και πανηγυρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της στο εσωτερικό της χώρας:
*
Η Ελλάδα, όπως ελέχθη τότε, «τώρα είναι δυνατή».
Η χώρα, μας διαβεβαίωναν, έχει τις «καλύτερες προϋποθέσεις για να καθορίζει πιο αποτελεσματικά τη δική της ιστορία».
Πρόκειται, τονιζόταν με θριαμβευτικό ύφος, για «ιστορικό βήμα και αναπτυξιακό άλμα».
Τα λόγια αυτά ανήκαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη...
*
Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομίας, ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Πάρτε μια γεύση:
«Είναι για τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μια μέρα πανηγυρισμού».
«Η Ελλάδα αποκτά τη θέση που της αξίζει (...). Για πρώτη φορά θα βρίσκεται στην πρώτη ευρωπαϊκή ταχύτητα, στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών».
«Αποτελεί για τη χώρα μας, για το λαό μας, ένα ιστορικό γεγονός. Είναι η δικαίωση μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Σηματοδοτεί την έξοδο από μια μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας και περιθωριοποίησης και τη συμμετοχή στο σύγχρονο κόσμο των ανοικτών οριζόντων, της ταχύτερης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας».
Αυτά διατυμπάνιζαν, τότε...
***
Τι ήταν, όμως, τούτο το τόσο κοσμοϊστορικό που είχε επισυμβεί, ώστε σύμπασα η καθεστηκυία πολιτική τάξη να καλεί διά στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομίας τον ελληνικό λαό να στήσει γιορτές και πανηγύρια;
Ποιο ήταν το «ιστορικό γεγονός», για το οποίο οι Σημίτης και Παπαντωνίου, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, αφειδώλευτα η ΝΔ, όλα τα κόμματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας» και σύμπαντα φυσικά τα ΜΜΕ θριαμβολογούσαν και είχαν στήσει τούτο τον τρελό χορό;
Τι συνέβη για το οποίο θα έπρεπε να ντυθούμε τσολιαδάκια και να βγούμε τρισευτυχισμένοι στους δρόμους;
Εκείνο που συνέβη στις 20/6/2000 ήταν η επίσημη επικύρωση στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Πορτογαλία,
ότι η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ),
ότι γινόταν μια χώρα του «ευρώ»...
*
Περί αυτής της «επένδυσης ασφαλείας» (!), επρόκειτο...
Περί αυτής της εγγυημένης «κοινωνικής ευημερίας», επρόκειτο...
Για την ένταξη στην ΟΝΕ και το «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ ήταν όλα αυτά τα πανηγύρια...
*
Ε, λοιπόν, σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα,
εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης που καταδεικνύει τα πραγματικά όρια της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης»,
μετά από δυο μνημόνια,
με το τρίτο μνημόνιο να έχει ήδη προσχεδιαστεί,
με ένα λαό στην πλήρη χρεοκοπία και με μια χώρα σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»,
σε μια Ελλάδα - παράδεισο για μια χούφτα πολυεθνικές, μονοπώλια και «νταβατζήδες» που χτίστηκε πάνω σε μια Ελλάδα - κόλαση φτώχειας, ανεργίας, υποσιτισμού και αστέγων,
μάλλον δεν υπάρχει κανείς, πια, που έχει λόγο να διαφωνήσει για το πόσο... «ιστορική» ήταν και εκείνη η απόφασή τους.