Συχνά για να καλύψουμε τα κενά μας, αλλά και για να κρύψουμε το ιδεολογικό και πολιτικό μας πρόσωπο καταφεύγουμε σε ηθικές αφαιρέσεις και αποφθέγματα.
Ο αποφθεγματικός λόγος είναι παράγωγο του αφοριστικού λόγου, της στείρας τσιτατολογίας και υποκρύπτει, ΟΧΙ μόνο αδυναμία ανάλυσης και απόδειξης, αλλά και «πονηρία», δηλαδή δολιότητα.
Η «πονηρία» αυτού του λόγου συνίσταται στο εξής:
Σε απελευθερώνει από την ανάγκη να είσαι καθαρός και ξάστερος στις πολιτικές σου θέσεις και στις διατυπώσεις σου.
Αυτή η ανάγκη σε οδηγεί στο να σκέφτεσαι με σοφίσματα: Το χαρακτηριστικό ιδίωμα κάθε ηθικολογικής σκέψης.
Ο μικροαστός ηθικολόγος σκέφτεται κομματιαστά, επεισοδιακά, σπασμωδικά, με τσιτατολογικές αφαιρέσεις γιατί είναι ανίκανος να μελετήσει τα φαινόμενα στην εσωτερική τους συνάφεια.
Με τέτοιου είδους σοφίσματα επιχειρούν κάποιοι να μας υποδείξουν ΕΜΜΕΣΩΣ το τι θα ψηφίσουμε. Παρακάμπτουν την ανάγκη της καθαρής και ξάστερης θέσης, της ακριβούς διατύπωσης, με το τέχνασμα: «Τι δεν πρέπει να ψηφίσουμε»!!!
Αν εξετάσει κανείς αυτά τα κείμενα θα διαπιστώσει ότι το τέχνασμα είναι ιδιοτελές.
Σχεδόν όλα αυτά τα κείμενα, συλλήβδην και αθρόως, αφορίζουν την Αριστερά, στάζουν χολή εναντίον κάθε αριστερής σκέψης και γεύσης. Η αντικομουνιστική στειρότητα και τα ψυχροπολεμικά κλισέ εναντίον της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, γενικά και αδιακρίτως, διαπερνούν, κατά κανόνα, όλους αυτούς τους συγγραφείς των ηθικολογικών, αφοριστικών σοφισμάτων.
Το χειρότερο: Ταυτίζουν, σχεδόν, όλα τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας και την κακοδαιμονία μας με την Αριστερά, έτσι γενικά και αφηρημένα…
Για να εδραιώσουν αυτόν τον αφορισμό, ανατρέχουν ακόμα, με τον κομπασμό της ιστορικής ημιμάθειας, στην κατασυκοφάντηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία: Εδώ απαστράπτει το «οπλοστάσιο» της ακροδεξιάς δημαγωγίας…
Οι συντάκτες τέτοιων κειμένων κάνουν πως αγνοούν ότι ήταν οι αριστεροί και οι κομμουνιστές στις πρώτες γραμμές κατά του φασισμού, στις πρώτες γραμμές του αγώνα εναντίον της χιτλερικής κατοχής και εναντίον της χούντας…
Με το ιδιοτελές, λοιπόν, σόφισμα του «τι ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσουμε», οι συγγραφείς αυτών των κειμένων αποκαλύπτουν τη μεροληψία της δήθεν αμεροληψίας τους: Είναι απαιτητικοί, κακόβουλοι και δόλιοι απέναντι στην Αριστερά και ταυτόχρονα υποχωρητικοί, βολικοί και συμφιλιωτικοί απέναντι στη Δεξιά.
Προς τα δεξιά αφήνουν πόρτες και παράθυρα ανοικτά.
Αφορίζουν την Αριστερά, καταδικάζουν τα δύο κυβερνητικά κόμματα, λένε και δύο φρασούλες «φιλικής ουδετερότητας» εναντίον του ΛΑ.Ο.Σ και της Χρυσής Αυγής και μας προτείνουν ΟΛΑ τα άλλα: Από Καμμένο και Παπαθεμελή-Καζάκη, μέχρι κάθε ποικιλία «ανεξάρτητων» και «εθνοσωτήρων»: Ο καιροσκοπισμός σε παράκρουση…
Ένα ΜΟΝΟ δεν λένε: Το τι συγκεκριμένα προτείνουν να ψηφίσουμε και το ΓΙΑΤΙ…
Δεν θέλουν να βάλουν σε δοκιμασία την πρότασή τους.
Κυρίως μιλάνε σαν Πυθίες γιατί θα εκτεθούν και θα αυτό-αναιρεθούν. Τι να πούνε, Καμμένο, Παπαθεμελή κλπ; Να προτείνουν τα υποπροϊόντα της σήψης που τόσο καυτηριάζουν;
Το παίζουν, λοιπόν, Πυθίες…
Το έντιμο και εποικοδομητικό είναι να διατυπώνει κανείς, θαρραλέα και ξάστερα τις θέσεις του, έστω και λαθεμένες, παρά να παίζει το κρυφτούλι πίσω από αποφθέγματα και αφορισμούς…