Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τελευταία η απάτη έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και όχι τόσο από τους συνήθεις ύποπτους αλλά από τους κάθε λογής και κοπής αντιμνημονιακούς οι οποίοι ουρλιάζουν υστερικά εναντίον του μνημονίου και υπόσχονται καταγγελία, κατάργηση, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση και ό,τι άλλο τους κατέβει στο κεφάλι χωρίς φυσικά να μας λένε πώς θα το καταφέρουν.
Γιατί, τα παραμύθια της επαναδιαπραγμάτευσης και της Ευρώπης που αλλάζει κατέρρευσαν
σαν χάρτινος πύργος μόλις οι εταίροι από τους πιο αριστερούς (ο θεός να τους κάνει) Μελανσόν, Ολάντ μέχρι τη Μέρκελ δήλωσαν προκαταβολικά ότι δεν υπάρχει επαναδιαπραγμάτευση και ότι πρέπει να τηρήσει η Ελλάδα τις δεσμεύσεις της.
Φυσικά εδώ όλοι οι πούροι αντιμνημονιακοί σφυρίζουν αδιάφορα γιατί δεν είναι διατεθιμένοι να θίξουν τα όσια και ιερά των αστικών επιλογών, το ευρώ και την Ε.Ε.
Η πραγματικότητα είναι ότι χωρίς σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο και τα ασφυκτικά του πλαίσια τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Η Ε.Ε δεν άλλαξε χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια ούτε για όλα ευθύνεται η Μέρκελ όπως πολύ απλοϊκά παρουσιάζεται από πολλούς.
Επίσης η χρεοκοπία της χώρας και το μνημόνιο δεν βγήκαν σαν την Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Η πολιτική που χάρασσε και επέβαλλε η Ε.Ε έπαιξε καθοριστικό ρόλο και οδήγησε στο σημερινό κατάντημα. Γι΄ αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της και στους πιο σημαντικούς σταθμούς διαμόρφωσής της.
Η Ε.Ε από γεννησιμιού της δεν ήταν μια ένωση ισότιμων κρατών η οποία προέκυψε από κάποιους οραματιστές. Είναι ένας διακρατικός οργανισμός μέσω του οποίου εκφράζονται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και επιβάλλονται οι θέσεις των πιο ισχυρών από αυτά. Γι' αυτό κυριαρχεί η Γερμανία επειδή τα γερμανικά μονοπώλια είναι τα ισχυρότερα παρά τις τριβές που υπάρχουν λόγω ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Τα βασικά στάδια εξέλιξης της Ε.Ε.
Το 1951 ιδρύεται η Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα και χάλυβα με τη συμμετοχή έξι κρατών: Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Καταργούνται οι δασμοί και οι ποσοστώσεις στις εισαγωγές καθώς και οι επιχορηγήσεις για τον άνθρακα και τον χάλυβα. Ο ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία ανάγκασε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να διευρύνει την οικονομική του επιφάνεια για να τους αντιμετωπίσει.
Το 1957 ιδρύεται η ΕΟΚ με την υπογραφή της συνθήκης της Ρώμης από τα έξι κράτη. Η Μ. Βρετανία αρνείται να συμμετάσχει. Ιδρύεται και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας που λειτουργεί ξεχωριστά από την ΕΟΚ μέχρι το 1967. Γενικεύεται η κατάργηση δασμών και ποσοστώσεων και απελευθερώνονται οι συναλλαγές.
Η εθνική κυριαρχία θεωρείται ήδη ένα ξεπερασμένο δόγμα.
Η Αγγλία, η Δανία και η Ιρλανδία μπαίνουν στην ΕΟΚ το 1973. Η Ελλάδα ακολουθεί το 1981 και το 1985 μπαίνουν η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη το 1986 μειώνεται ακόμη περισσότερο η εθνική κυριαρχία με την κατάργηση του δικαιώματος του βέτο και την αντικατάστασή του από αποφάσεις κατά απλή πλειοψηφία στα συμβούλια των υπουργών με τις ισχυρότερες χώρες να επιβάλλονται με μεγαλύτερη ευκολία.
Η ΕΟΚ μετατρέπεται σε Ε.Ε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία της (ΟΝΕ ) Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και την καθιέρωση ενιαίου νομίσματος με απώτερο σκοπό την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε σε μορφή συνομοσπονδίας. Η διαδικασία διαμόρφωσης της Ε.Ε χωρίστηκε σε τρία στάδια.
Στο πρώτο στάδιο αίρονταν οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων ανάμεσα στα κράτη-μέλη. Προβλεπόταν η εφαρμογή μιας πολιτικής σε κάθε χώρα που θα οδηγούσε στην περιβόητη ''σύγκλιση των οικονομιών'' που ποτέ δεν έγινε, το αντίθετο συνέβη. Τα ενιαία κριτήρια για τη σύγκλιση αφορούσαν τον πληθωρισμό, τα δημόσια ελλείμματα, τα επιτόκια και το χρέος. Τα Συμβούλια κορυφής και το ΕΚΟΦΙΝ ανέλαβαν τη διαδικασία ελέγχου.
Το 1994 άρχισε το δεύτερο στάδιο με τη δημιουργία του ( ΕΝΙ ) Ενιαίο Νομισματικό Ινστιτούτο για το συντονισμό της νομισματικής πολιτικής και την προώθηση του κοινού νομίσματος. Ξεκίνησε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών από τις εθνικές νομοθεσίες.
Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση δεν γνωρίζει καν την ταυτότητα του 92% των μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδος. Η Τράπεζα της Ελλάδος ασκεί οικονομική πολιτική όμως είναι ιδιωτική εταιρία. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα ελέγχου στην Τράπεζα της Ελλάδος. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του ελληνικού χρυσού.
Η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε αγοροπωλησίες με τον ελληνικό χρυσό χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Λειτουργεί κυριολεκτικά ως κράτος εν κράτει με τις ευλογίες της ΕΚΤ.
Στο τρίτο στάδιο υπήρξε έλεγχος των κρατών μελών ως προς το βαθμό σύγκλισης των οικονομιών και το ΕΝΙ μετατράπηκε σε ΕΚΤ το 1998.
Η ΕΚΤ έχει το δικαίωμα να εκδίδει αποφάσεις με υποχρεωτική ισχύ για κάθε κράτος μέλος. Άλλος ένας μεγάλος περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Για να εφαρμοστεί η συνθήκη του Μάαστριχτ επιβλήθηκε η Λευκή Βίβλος που υπαγορεύτηκε από:
α) την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση
β) την πτώση στο μέσο ποσοστό κέρδους
γ) την ακόμα περισσότερη Ευρωπαϊκή Ένωση
δ) την ανάγκη συσσώρευσης κεφαλαίου.
Η στρατηγική της Λευκής Βίβλου περιλαμβάνει:
1) ενίσχυση ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων
2) περικοπές σε κοινωνικές παροχές (παιδεία,υγεία)
3) θέσπιση της μερικής απασχόλησης και της ευέλικτης εργασίας
4) αλλαγή εργασιακών σχέσεων εις βάρος των εργαζομένων
5) την είσοδο σε νέες αγορές κυρίως τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στη συνέχεια έχουμε τη συνθήκη του Άμστερνταμ και το σύμφωνο σταθερότητας για την ενίσχυση της ΟΝΕ. Ακολούθησε η ''Ατζέντα 2000'' που χάραξε την πολιτική της Ε.Ε στην διαχείριση πόρων και χρηματοδοτήσεων. Μειώθηκε η χρηματοδότηση της γεωργίας.
Το 1999 εισάγεται το ευρώ στις : Ισπανία, Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Φιλανδία, Ιταλία, Ολλανδία.
Η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν συμμετείχαν ενώ η Ελλάδα μπαίνει το 2001 με τα γνωστά πλέον μαγειρέματα Σημίτη-Παπαδήμου και ΕΛΣΤΑΤ.
Τα πλεονεκτήματα του ευρώ από την πλευρά των απολογητών του:
α) ισχυρό νόμισμα έναντι του δολαρίου
β) μικρότερο κόστος συναλλαγών με περισσότερη ταχύτητα και ευελιξία
γ) ενιαίους όρους κίνησης του κεφαλαίου.
Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε στη Θεσσαλονίκη έρχεται στο φως της δημοσιότητας το περίφημο ''ευρωσύνταγμα'' με το οποίο η Γαλλογερμανική επικράτηση είναι πλήρης σε μιά προσπάθεια ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ.
Το ευρωσύνταγμα όριζε ξεκάθαρα:
1) την ελευθερία του κεφαλαίου και την διαμόρφωση ευνοϊκότερων όρων για την κερδοφορία του
2) την εκχώρηση ακόμα περισσότερων δικαιωμάτων άσκησης και χάραξης εθνικής πολιτικής προς τους ισχυρούς της Ε.Ε
3) περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και κατάργηση εργασιακών κατακτήσεων και κοινωνικού κράτους.
Στις περισσότερες χώρες γίνονται δημοψηφίσματα για την υιοθέτηση του ευρωσυντάγματος τα οποία ή περνούν με οριακές πλειοψηφίες ή καταψηφίζονται όπως έγινε στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Οι κυβερνήσεις επιμένουν εκβιάζοντας κάνοντας επαναληπτικά δημοψηφίσματα.
Στην Ελλάδα το ευρωσύνταγμα ψηφίστηκε με απλή πλειοψηφία στη βουλή.
Το 2004 έχουμε τη ''στρατηγική της Λισαβόνας'' που έχει ως κυριότερα σημεία της:
1) τη δια βίου μάθηση και εκπαίδευση
2) προώθηση ευέλικτων μορφών εργασίας
3) μείωση μισθολογικού κόστους και αντιστοίχιση με την παραγωγικότητα για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα
4) μεταρρυθμίσεις σε υγεία, παιδεία (ιδιωτικοποιήσεις) αλλαγές σε ασφαλιστικό (μειώσεις συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας).
Μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση της πολιτικής που προωθούσε διαχρονικά η Ε.Ε είναι η οδηγία Μπολκενστάιν σύμφωνα με την οποία οι επιχειρήσεις που εγκαθίστανται σε ένα κράτος μέλος έχουν το δικαίωμα να υπάγονται στο νομικό καθεστώς που δηλώνουν ως έδρα. Π.χ αν μια εταιρία δήλωνε ως έδρα τη Ρουμανία και άνοιγε ένα παράρτημα στην Ελλάδα θα είχε τη δυνατότητα να αμοίβει τους Έλληνες εργαζόμενους με μισθούς Ρουμανίας δηλαδή ξεκάθαρη κατάργηση των εθνικών συλλογικών συμβάσεων.
Πολλά από τα μέτρα του μνημονίου ετοιμάζονταν και προωθούνταν χρόνια τώρα μέσω της Ε.Ε και βγήκαν στην επιφάνεια με την κατάλληλη ευκαιρία.
Από τα τελευταία πονήματα της Ε.Ε είναι και η ''Πράσινη Βίβλος'' το 2006 που έφερε τον ''εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας''. Δηλαδή κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, νομιμοποίηση γραφείων ευρέσεως εργασίας κτλ.
Η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι αντί για την περίφημη σύγκλιση των οικονομιών και αντί να φτάσουμε τους μισθούς Γερμανίας οι αντιθέσεις και οι ανισότητες μέσα στην Ε.Ε οξύνθηκαν και βάθυναν περισσότερο.
Η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και η μεταφορά εξουσιών στο διευθυντήριο των Βρυξελλών ήταν συνεχής όσο διαρκούσε η ''ευρωπαϊκή ολοκλήρωση''.
Η ελληνική οικονομία όχι απλά δεν εκμεταλλεύτηκε τις παραγωγικές της δυνατότητες αλλά η παραγωγική της βάση διαλύθηκε και αποσαρθρώθηκε τελείως με αποτέλεσμα την πλήρη παρασιτοποίησή της και την οριστική πτώχευση.
Γίνεται όλο και περισσότερο προφανές τα τελευταία χρόνια ότι η Ε.Ε δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, άλλωστε όλα τα χρόνια την ίδια πολιτική είχε είτε με κεντροδεξιές είτε με κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Άλλωστε η αντικειμενική ροπή των πραγμάτων δείχνει ότι ειδικά η ευρωζώνη οδεύει προς διάλυση και μάλιστα όχι πολύ μακροπρόθεσμα. Οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί δεν μπορούν να λυθούν με ομαλό τρόπο.
Η Ε.Ε είναι ένας λάκκος των λεόντων και καμιά αλληλεγγύη δεν υπάρχει μεταξύ των κρατών μελών. Ισχύει το ρητό ''ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους''.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν βγεί από αυτό το λάκκο, το αντίθετο μάλιστα.
Φυσικά έχει πολύ μεγάλη σημασία με ποιόν τρόπο θα βγει και με ποιά ηγεσία, δηλαδή αν θα βγει συνειδητά και με σχέδιο ή άτακτα.
Πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα πτώχευσε και έφτασε σε απόλυτο αδιέξοδο μέσα στο ευρώ και ακόμα και τώρα παρά τους ευσεβείς πόθους πολλών οι εταίροι μας επιμένουν να εκτελέσουμε το συμβόλαιο θανάτου που έχουμε υπογράψει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6494