Σε άλλες εποχές, μπροστά σε τέτοιες τεράστιες και μακάβριες ιστορικές συμφορές, ο πλανήτης ολόκληρος θα είχε εξεγερθεί: Θα ζούσαμε το ελπιδοφόρο σάλπισμα μιας γιγάντιας και ορμητικής Επανάστασης, ένα παγκόσμιο επαναστατικό τυφώνα…
Ποτέ στην ιστορία δεν βρεθήκαμε σε τέτοια οικτρή και παρανοϊκή φάση: Να λεηλατούνται, από τα αρπακτικά του κεφαλαίου και τους διεθνείς τοκογλύφους, τόσο βάναυσα και καθημερινά, τα έθνη και οι λαοί, να δολοφονούνται κυριολεκτικά οι λαοί επί τόσα χρόνια, με πρωτοφανή ιστορική αγριότητα και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οι λαοί να είναι εντελώς διαλυμένοι πολιτικά και να μην ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ…
Αυτή η λαϊκή «παραλυσία» γίνεται δραματικά αισθητή στη χώρα μας: Μια από τις χώρες με τις πλουσιότερες αγωνιστικές παραδόσεις…
Όσοι γνωρίζουν την ελληνική ιστορία ή έχουν ζήσει τους μεγάλους και ηρωικούς αγώνες του ελληνικού λαού, στον αιώνα που μας πέρασε, μένουν εμβρόντητοι μπροστά στο σημερινό θλιβερό «θέαμα»: Να λεηλατείται, να καταληστεύεται και να εξοντώνεται ο ελληνικός λαός, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ, ανηλεώς και χωρίς έλεος και ακόμα να μην έχει ΕΞΕΓΕΡΘΕΙ…
Από αυτήν την «αλλόκοτη» και «παράλογη» κατάσταση εκκολάπτονται και διατυπώνονται πολλές «ρηχές» και απλουστευτικά χυδαίες απόψεις: Ότι «φταίει ο λαός», ότι «ο λαός είναι τεμπέλης», «διεφθαρμένος» κ.λπ…
Έτσι για όλα τα δεινά φταίει ο «κακός» λαός…
Μια βολική «θεωρία» των καθεστωτικών δυνάμεων και της ενσωματωμένης «αριστεράς», μια «θεωρία» που βάζει την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω και «αθωώνει» τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ εκείνων που ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ από το λαό κάθε ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ και κάθε ΔΙΑΘΕΣΗ να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ.
Αυτή η δόλια «θεωρία» βολεύει, πρωτίστως, τους κύριους υπεύθυνους αυτής της τραγωδίας. Της τραγωδίας της «λαϊκής απραξίας»: Τις ηγεσίες των λεγόμενων «αριστερών» κομμάτων, από το ΚΚΕ μέχρι όλα τα νεφελώματα της «αριστεράς» που σφετερίστηκαν και καπηλεύτηκαν τους ιστορικούς αγώνες του ελληνικού λαού.
Είναι αυτή η «αριστερά», σε όλες τις εκδοχές και ποικιλίες της, η οποία κατέστρεψε κάθε ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ στον ελληνικό λαό να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ, κάθε επαναστατική του διάθεση…
Είναι αυτή η «αριστερά» η οποία επέτρεψε και ευλόγησε την εισβολή και κατοχή της χώρας μας από τα αλλοδαπά στίφη, γεγονός που ΟΧΙ μόνο άλωσε όλα τα κεκτημένα της εργατικής τάξης και του λαού (κοινωνικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά), αλλά και κατέστρεψε τους συνεκτικούς κοινωνικούς και πολιτικούς ιστούς, τους ιμάντες κάθε εργατικού και λαϊκού αγώνα: Τις ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ για αγώνα…
Όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά, εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια, οι εισαγόμενοι δούλοι και τα «ανοικτά σύνορα», αποτελούν σήμερα τη στρατηγική συνιστώσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού για τη διάλυση, των εθνικών κρατών και των αγωνιστικών ιστών: Κοινωνικών (ταξικών), εθνικών, πολιτικών και οργανωτικών…
Είναι αυτή η «αριστερά» που αγωνίστηκε για την επιβολή αυτής της ολέθριας νεοταξικής στρατηγικής.
Είναι αυτή η «αριστερά» η οποία όχι μόνο εγκατέλειψε το όραμα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά το χειρότερο ανήγαγε σαν «όραμα» τη στρατηγική της παγκοσμιοποίησης: Τον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού εφιάλτη, τα «ανοικτά σύνορα», την αλλοδαπή εισβολή και κατοχή της χώρας, το «χυλό» της πολυπολιτισμικότητας, τον εθνομηδενισμό και όλα τα νοσήματα και τις διαστροφές του χρηματιστηριακού κεφαλαίου…
Ο Ελληνικός λαός, μέσα σ’ αυτές τις γιγάντιες πολιτικές μεταλλάξεις και ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ, βρέθηκε χωρίς καμία πολιτική ηγεσία (ούτε σε εμβρυώδη μορφή), χωρίς αγωνιστικό ΟΡΑΜΑ και με κατεστραμμένους, ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ, τους κοινωνικούς και πολιτικούς ιμάντες του αγώνα…
Αυτήν την τραγωδία από τα εγκλήματα της «αριστερά» την έχουμε αναλύσει σε πλήθος άρθρων.
Θα ανοίξουμε ένα φάκελο και θα δημοσιεύσουμε κάποια ενδεικτικά κείμενά μας.
Θα αρχίσουμε με ένα κείμενο γραμμένο τον Ιούνιο του 2009:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3438
Ρίχνουν στους εργαζόμενους και τους λαούς τα αναθέματα
Πληθαίνουν τα αναθέματα εναντίον του ελληνικού λαού, από διαφορετικές ιδεολογικές «γωνιές» και ποικίλες «αυθεντίες». Είναι «βλάκας», «πρόβατο», «εκμαυλισμένος», «αδιάφορος» και πολλά παρόμοια.
Αδυνατώντας κάποιοι να αντιληφθούν την πραγματικότητα την τοποθετούν με το κεφάλι προς τα κάτω. Ιδιαίτερα εκείνοι που πιστεύουν ότι χρειάζονται Μεσσίες και «ισχυροί άνδρες» για να υποτάξουν τον «ηλίθιο λαό» μέσα στη στάνη των «σοφών» ιδεών τους.
Η περιφρονητική αυτή θέση εναντίον των λαών και των εργαζομένων αποτελεί το ουσιώδες χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών ιδεών και του μικροαστικού ναρκισσισμού. Γι’ αυτό ανθεί περισσότερο στους «εκλεκτούς» εκείνους διανοούμενους, παντός χρώματος, δηλαδή και σε αυτούς που στα λόγια δηλώνουν «αριστεροί» και «επαναστάτες».
Η μικροαστική διανόηση είναι εκείνη που ανυψώνει το άτομο σε θεότητα και το «εγώ» της σε σημείο αναφοράς, παράγοντας και αναπαράγοντας το φασιστοειδές αυτό ιδεολόγημα του «βλάκα λαού» που χρειάζεται τους «εκλεκτούς» και «σοφούς» χειραγωγούς. Εξάλλου σε ψυχολογικούς όρους ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεοποιημένη μικροαστική έπαρση και αυθάδεια: Αυτή που χαρακτηρίζει, σήμερα, το σύνολο της καθεστωτικής «αριστεράς», βεβαίως και το σύνολο του «ακροδεξιού» φάσματος.
Το θλιβερό δεν είναι τα ποικίλα «δεξιά» και «ακροδεξιά» δόγματα. Οι χώροι αυτοί πάντα στεκόντουσαν περιφρονητικά απέναντι στις λαϊκές μάζες, ανελέητα προσβλητικά και περιφρονητικά. Πάντα πίστευαν στους «σωτήρες» και στους Μεσσίες», στα «ισχυρά κράτη» και στους «σιδερένιους» ηγέτες που θα καθάριζαν τους λαούς από τη «βρωμιά»…
Το θλιβερό είναι ότι αυτές τις μακάβριες ιδέες τις έχουν υιοθετήσει τα «αριστερά» υποκείμενα, στις ποικίλες αποχρώσεις τους. Υποκείμενα τα οποία είναι, σήμερα, ιδεολογικά κυρίαρχα, δηλαδή αποτελούν τη σύγχρονη μορφή του καθεστωτικού (νεοταξικού) ολοκληρωτισμού. Και αυτή η σύγχρονη μορφή αυτών των ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων είναι ακόμα πιο αποτρόπαια από τις παλιές μορφές, ακριβώς γιατί εξαπατούν δολίως και αγρίως.
Η μεγάλη απάτη βρίσκεται σε τούτο: Από τη μια δέχονται στα λόγια ότι «η απελευθέρωση των λαών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από τους ίδιους» και ταυτόχρονα πρακτικά αναπαράγουν το εντελώς αντίθετο, τη θεοποίηση των «εκλεκτών» υποκειμένων τους και την κονιορτοποίηση κάθε εργατικού και λαϊκού «κυττάρου» και κάθε συλλογικού «μοχλού», που δίχως αυτά καμία λαϊκή πρακτική δεν είναι δυνατή.
Καταστρέφουμε, δηλαδή, κάθε συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό ιστό, κάθε παράγοντα συλλογικής δράσης και έχουμε και το θράσος να κατηγορούμε τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα ότι δεν κινείται.
Καταστρέφουμε την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική «μηχανή» και τα έμβολα κίνησης και λέμε γιατί ο ατμός (η λαϊκή ενέργεια) χάνεται.
Τέτοια παραμόρφωση και διαστροφή των πραγμάτων κυριαρχεί μόνο σε εποχές ολοκληρωτικής κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Σε τέτοιες εποχές το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας παίρνει μορφές παράκρουσης και οι ευθύνες μετατίθενται και φορτώνονται στο «βλάκα», «άξεστο» και «καθυστερημένο» λαό.
Φυσικά θα ήταν «πανέξυπνος» αν ακολουθούσε τα κόμματα, τους αγύρτες και τους πολιτικούς απατεώνες ή τους «εκλεκτούς» διανοούμενους που η βασική τους ενασχόληση είναι να εγκωμιάζουν, να προβάλλουν, να ακούνε και να γλείφουν τους εαυτούς τους.
Όλοι αυτοί τη δική τους πολιτική και διανοητική κακομοιριά, τη δική τους επαρμένη ηλιθιότητα τη μεταθέτουν στο λαό. Ακριβώς, γιατί ο λαός που βιώνει καθημερινά τα προβλήματα και μαστιγώνεται από παντού είναι αρκετά ευφυής και αντιλαμβάνεται τη μιζέρια και τη βλακεία όλων αυτών των «εκλεκτών» παρασίτων, των πολιτικών αγυρτών και των εγωπαθών μορμολυκείων που μεθάνε από ατομικιστική αυτοϊκανοποίηση, απαγγέλλοντας τις σοφίες τους μπροστά στον καθρέπτη…
Φυσικά είναι ξένη προς εμάς η εξιδανίκευση του λαού ή το ξύσιμο των ταπεινών ενστίκτων. Οι λαοί έχουν τις δυνατές και αδύνατες πλευρές τους. Στο πώς θα εκδηλωθεί κάθε πλευρά αυτό συναρτάτε από τις συνθήκες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, κάθε εποχής.
Το ουσιώδες, εδώ, είναι ότι μια συλλογικότητα δεν μπορεί να δράσει σαν άτομα, σαν «αγέλη» τεμαχίων. Τα άτομα σαν άτομα είναι παντελώς ανίσχυρα και δεν μπορούν να δράσουν. Το «άτομο» δρα, νιώθει δυνατό και «βγάζει» όλα τα θετικά και αγωνιστικά του στοιχεία μόνο μέσα από το «συλλογικό είναι»: Από τις κοινωνικές, συνεκτικές δομές οργάνωσης και τα πολιτικά υποκείμενα: Από Συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις μέχρι μορφές αυτό-οργάνωσης.
Όταν αυτά τα πολιτικά υποκείμενα δεν υπάρχουν ή τα υπάρχοντα έχουν αυτο-αναιρεθεί και έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, όταν κονιορτοποιούνται οι συνεκτικές «ίνες» της συλλογικότητας, όταν αποδομούνται οι «σπόνδυλοι» και το «νευρικό σύστημα» μιας κοινωνίας, δεν μπορεί να κατηγορούμε το λαό για αδιαφορία και βλακεία ή γιατί δεν κινείται. Πώς θα κινηθεί ως άτομο; Εκτός και αν εννοούμε «κίνηση» να σπεύσει, να γίνει χειροκροτητής και «οπαδός» σε κάποιο από αυτά τα κόμματα ή τα συνδικάτα.
Το γεγονός ότι δεν σπεύδει δείχνει ότι αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα από τους επικριτές του. Βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από αυτούς που τον βρίζουν και τον χαρακτηρίζουν αφοριστικά…
Πάνω σε αυτά, ακριβώς, στους «συντελεστές» που ενεργοποιούν τους λαούς θα συνεχίσουμε. Γιατί αυτή η καραμέλα ότι φταίει ο λαός για το χάλι μας πρέπει να εκλείψει, αποτελεί την ιδεολογία του φασισμού, εκείνων που αντιμετωπίζουν τους λαούς ΟΧΙ ως υποκείμενα των εξελίξεων, αλλά σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ εκμετάλλευσης, σαν οπαδούς…
Οι ιμάντες της κίνησης
Οι ιμάντες της λαϊκής κίνησης και δράσης είναι οι συνεκτικοί κοινωνικοί ιστοί, τα κοινωνικά και πολιτικά κύτταρα, τα συλλογικά έμβρυα μέσα σε μια κοινωνία. Αυτά ξεκινούν από έμβρυα κοινωνικών πυρήνων και ομάδων και φτάνουν μέχρι πλατύτερες συλλογικότητες, σε συνδικαλιστικές, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα.
Και η πιο αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση δεν είναι εντελώς και «καθαρά» αυθόρμητη. Στηρίζεται σε οργανωμένες πρωτοβουλίες μιας «βάσης», σε κάποια οργανωτικά κύτταρα. Χωρίς οργάνωση, έστω στην εμβρυακή της μορφή των οργανωμένων πρωτοβουλιών καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να γίνει.
Έξω από ιστούς συλλογικότητας (κοινωνικούς, ιδεολογικούς, πνευματικούς, πολιτικούς), έξω δηλαδή από «οργάνωση» (έστω στην υποτυπώδη μορφή του εμβρύου) τα άτομα, ως μονάδες δεν μπορούν να κινηθούν και να ενεργοποιηθούν.
Το άτομο κινείται μόνο με τη «δύναμη» μιας συλλογικής οντότητας. Το άτομο σαν μονάδα είναι ένα «τίποτα», πλήρως υποταγμένο στις ποικίλες εξουσίες, στους φόβους του, στις επαγγελματικές εξαρτήσεις του, στους εκβιασμούς και την πολιτική τρομοκρατία. Τα φράγματα αυτά σπάνε μόνο όταν νιώσει τη δύναμη μιας οργανωμένης συλλογικότητας.
Είναι ελάχιστα τα άτομα που υπερβαίνουν τα ατομικά τους όρια και ρισκάρουν τα πάντα. Και αυτά αποτελούν και στις πιο μαύρες εποχές τα προζύμια οικοδόμησης των συλλογικών κυττάρων και οργανωμένων πρωτοβουλιών.
Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει την ιστορική κίνηση και τους νόμους των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Είναι, συνεπώς, άθλιες σοφιστείες να αναθεματίζεται ο λαός που μένει αδρανής όταν όλοι υποτάχθηκαν στη πλανητική Νέα Τάξη και υπηρέτησαν το στρατηγικό της σχέδιο: Τον εκφυλισμό, την ισοπέδωση και καταστροφή κάθε συνεκτικού ιμάντα συλλογικής κίνησης.
Ο εκφυλισμός των κομμάτων
Ο εκφυλισμός και η αποσύνθεση των κομμάτων συνετέλεσε σε μια γενική απορύθμιση όλων των κοινωνικών ιστών συνοχής και δράσης. Τα κόμματα μεταλλάχτηκαν σε μηχανισμούς-γρανάζια της καθεστωτικής ισορροπίας, συνακόλουθα σε «μπράβους» των πλανητικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ιδεολογημάτων: Σε ανοικτούς, καλυμμένους και μεταμφιεσμένους…
Το μεγάλο κακό προήλθε από τη μετάλλαξη της Αριστεράς, η οποία αποτελούσε το «κύρος» και τον κεντρικό «οργανωτικό ιμάντα» των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Είναι τεραστίων διαστάσεων αυτές οι καταστροφικές συνέπειες της νεοταξικής ενσωμάτωσης της σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωκομουνισμού και σταλινισμού. Από οργανωτές των κινημάτων γίνανε καταστροφείς κάθε οργανωτικής βάσης αυτών των κινημάτων, κάθε ιστού και εμβρύου ζωντανής συλλογικότηατας.
Από τη στιγμή που ένα κόμμα ενσωματώνεται στο εκλογικό παιχνίδι, μοιραία γίνεται ένας εκλογικός μηχανισμός εδραίωσης του καθεστώτος, με κομματικούς ποδοσφαιρικούς στρατούς, με οπαδούς και αφισοκολλητές. Στη σημερινή εποχή της πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μετατρέπονται, μέσα από αυτές τις καπιταλιστικές εκλογικές λειτουργίες, σε διακοσμητικά εξαρτήματα απάτης του συστήματος.
Η καπιταλιστική αυτή εκλογική λειτουργία βάλει ευθέως εναντίον των ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών και συμβάλλει στην καταστροφή κάθε αυθεντικής οργάνωσης και συλλογικότητας.
Οι εκλογικές λειτουργίες είναι το αντίθετο από τις επαναστατικές λειτουργίες που προωθούν την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, την ενεργητική τους συμμετοχή και οργάνωσή τους: Στοιχεία που μόνο με αυτά συνειδητοποιούνται τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Μέσα από την δράση του φτάνει ο λαός σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Η κομματική χειραγώγηση και η εκλογική λογική κατασκευάζουν θεατές και ψηφοφόρους, πειθήνιους στρατούς των κομματικών φέουδων και όχι ενεργητικούς και σκεπτόμενους αγωνιστές.
Το καθοριστικό κριτήριο για ένα κόμμα είναι η συμπεριφορά του απέναντι στο λαό, το πώς τον αντιμετωπίζει. Τον αντιμετωπίζει σαν πραγματικό υποκείμενο της εξέλιξης, συνεπώς συμβάλει στην αυτενέργειά του, στο πλάτεμα της δραστηριότητάς του και της αυτό-οργάνωσής του, δηλαδή στην συνειδητοποίησή του ή τον αντιμετωπίζει σαν «εργαλείο» εξυπηρετικό, καλό για να πετύχει τους σκοπούς του, που σημαίνει ότι επιδιώκει τη χειραγώγησή του, τον κομματικό έλεγχο, την ιδεολογική του αφυδάτωση και την πολιτική του αποχαύνωση.
Οι ανατρεπτικοί ηγέτες, οι μεγάλοι ηγέτες αντιμετώπιζαν το λαό ως ιστορικό υποκείμενο και αποκτούσαν οργανικούς δεσμούς μαζί του. Μέσα από την οργανική αυτή σχέση βγαίνανε, σαν εκφραστές της λαϊκής αγωνιστικότητας, ηγέτες και συμβάλανε στην ανάπτυξη του επιπέδου συνείδησης και οργάνωσης των λαών. Δεν διοριζόντουσαν από πουθενά, ούτε από κομματικούς μηχανισμούς, ούτε από τους ποικίλους νταβάδες…
Ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα. Εξάλλου το τι είναι και το πώς λειτουργούν και το πώς κατασκευάζονται τα κόμματα και αποκόμματα είναι γνωστό σήμερα.
Αυτά λοιπόν τα κόμματα και τα αποκόμματα έχουν ανελέητα διαλύσει κάθε μορφή και κάθε κύτταρο οργάνωσης και κινητοποίησης του λαού. Η μόνη μορφή κινητοποίησης που μας παρουσιάζουν είναι αυτή του οπαδού και του χειροκροτητή του δικού τους φέουδου. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτά συντρίβεται και αφορίζεται τρομοκρατικά. Καμία λαϊκή αυτενέργεια και κανένα οργανικό έμβρυο δεν γίνεται αποδεκτό από αυτούς τους καταστροφείς των αυθεντικών, εθνικών και κοινωνικών, συλλογικών ιστών.
Πώς, συνεπώς κατηγορούμε τον ελληνικό λαό για αδράνεια. Τι μπορεί να κάνει, όπως είναι, χειροπόδαρα δεμένος και εγκλωβισμένος, μέσα στις τρομοκρατικές δαγκάνες των κομμάτων και των καθεστωτικών ροπαλοφόρων.
Το γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός, διογκώνει την οργή του και την αηδία του για αυτά τα κόμματα της αποσύνθεσής, και της δικής του αποσύνθεσης, δείχνει ότι έχει πολύ ανεπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο. Το ό,τι αυτή η οργή και αηδία δεν μπορούν ακόμα να πάρουν πολιτική έκφραση, σε αυτό δεν φταίει ο ελληνικός λαός, αλλά το δραματικά καθυστερημένο επίπεδο των πρωτοπόρων δυνάμεων, οι οποίες ακόμα δεν έχουν φτάσει σε ένα σημείο ενοποίησής τους και αξιόπιστης εμφάνισής τους.
Αν υπάρξει ένας τέτοιος οργανωτικός ιστός τότε η λαϊκή οργή θα οργανωθεί και θα γίνει λαϊκός χείμαρρος.
Βεβαίως με κομματικά, δήθεν πατριωτικά «φέουδα», που κατασκευάζονται καθαρά εκλογικά και εκ των άνω, μόνο και μόνο για να εμπορευτούν αυτό το πολιτικό κενό, δεν γίνεται τίποτα. Ακριβώς, γιατί ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο μπροστά από τους φεουδάρχες και αντιλαμβάνεται αμέσως τους πολιτικούς καιροσκόπους…
Όλα τα κείμενα θα συλλεχτούν ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6547