Στο άρθρο μας, ο «Στρατηγικός σχεδιασμός»: Η ΓΕΝΙΚΗ κατεδάφιση της Ελλάδας», είχαμε αναφερθεί στην πολιτικά σκόπιμη κακοήθεια που ταυτίζει την Αριστερά με την «αριστερά».
Σημειώναμε τα εξής:
Εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε και τη σκόπιμη και γλοιωδέστατα δόλια ταύτιση που γίνεται από πολλούς του «ακροδεξιού» βόθρου, αυτούς τους υστερικούς αντικομμουνιστές, οι οποίοι ταυτίζουν την ΑΡΙΣΤΕΡΑ με την «αριστερά», ξεπλένοντας έτσι τις αμαρτίες και ακαθαρσίες της καπιταλιστικής σήψης και βαρβαρότητας.
ΟΛΟΙ αυτοί οι κακοήθεις αρουραίοι, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η «αριστερά» δεν έχει ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση (εκτός από το λεκτικό σφετερισμό του ονόματος) με την ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ότι αυτή η «αριστερά» δεν είναι παρά η «αριστερή» πολιτική υπαλληλία του καπιταλιστικού καθεστώτος, στη σημερινή μακάβρια νεοταξική του μορφή…».
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6616
Πάνω στη δραματική άγνοια της Ιστορίας, της Θεωρίας και της Πράξης του Σοσιαλιστικού Κινήματος κερδοσκοπούν, ασυστόλως, οι πολύχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, τη «σοσιαλιστική» εμπειρία του ΠΑΣΟΚ και την ολοκληρωτική, νεοταξική μετάλλαξη της παραδοσιακής Αριστεράς…
Η σύγχυση που κυριαρχεί σήμερα και η θηριώδης ιδεολογική καθίζηση οδηγούν πολλούς σε ένα στείρο, υστερικό αντι-σοσιαλισμό και αντικομμουνισμό…
Καταπίνονται αμάσητα όλα τα προπαγανδιστικά κλισέ των ιερατείων του κεφαλαίου, τα νέα ιδεολογήματα της πλανητικής χρηματιστηριακής Πανούκλας.
Από τα πλέον ύπουλα και δόλια είναι αυτά που καταργούν το ιστορικό, εθνικό και κοινωνικό περιεχόμενο των εννοιών (τις ιστορικές, εθνικές, κοινωνικές και πολιτικές οριοθετήσεις), που καταργούν δηλαδή την Ιστορία, τις Ιδεολογίες και την Πολιτική.
Μία από τις φόρμες αυτών των νεοταξικών ιδεολογημάτων είναι τούτη: Δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά…
Πάνω σ’ αυτό γεννιέται ένα νέο ιδεολόγημα ΑΠΑΤΗΣ: Αυτό που ταυτίζει την Αριστερά με την «αριστερά», που ταυτίζει τις αγωνιστικές, σοσιαλιστικές παραδόσεις, τη Σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη με τη νεοαταξική «αριστερά»: Την «αριστερά» που ΚΑΤΕΛΥΣΕ και ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ κάθε έννοια της σοσιαλιστικής Θεωρίας και Πράξης, κάθε έννοια ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…
Οι μπροστάρηδες αυτής της ύπουλης νεοταξικής ΑΠΑΤΗΣ, αυτοί που πρώτοι βάζουν σε «κυκλοφορία» αυτά τα νέα ιδεολογήματα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, είναι (όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια) τα «ακροδεξιά» παραρτήματα των μηχανισμών του κεφαλαίου.
Σήμερα αυτά τα «παραρτήματα» κατασκευάζουν και ιδιαίτερα φασιστικά λεκτικά εκτρώματα (χωρίς εισαγωγικά), τα οποία, συχνά, υιοθετούνται ασυλλόγιστα και από πολλούς αυθεντικούς αγωνιστές: «Αριστεροφασισμός», «αριστεροδεξιά» κ.λπ…
Αυτή η κατασκευή δεν είναι τυχαία. Το καθεστώς και οι πολύχρωμες κομματικές κεφαλές του καταρρέουν, τα αγωνιστικά ΚΙΝΗΜΑΤΑ αρχίζουν να βρίσκονται ξανά στην ημερησία διάταξη, συνακόλουθα θα αρχίσει, ΑΝΑΠΟΔΕΥΚΤΑ, η ΣΥΝΔΕΣΗ αυτών των κινημάτων με τις επαναστατικές παραδόσεις τους, δηλαδή με τις ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ, σοσιαλιστικές παραδόσεις τους.
Κατασκευάζουν, λοιπόν, τα ιερατεία της νεοταξικής προπαγάνδας, ΑΠΟ ΤΩΡΑ, τις φόρμες συκοφάντησης αυτών των κυοφορούμενων ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ.
Μια τέτοια φόρμα είναι η ΤΑΥΤΙΑΣΗ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ με τη ΔΕΞΙΑ και ακόμα χειρότερα με το ΦΑΣΙΣΜΟ, στη βάση του ταχυδακτυλουργικού τεχνάσματος το οποίο ΤΑΥΤΙΖΕΙ την ΑΡΙΣΤΕΡΑ με τη νεοταξική «αριστερά»: Τα δεκανίκια του πλανητικού φασισμού…
Έτσι με βάση τη νεοταξική «αριστερά» συγκαλύπτεται και παρακάμπτεται η ΟΥΣΙΑ του νεοταξικού φασισμού και τα κυρίαρχα ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ του υποκείμενα: ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη του φάση, αυτή της πλανητικής χρηματιστηριακής κακουργίας και φρενοβλάβειας και το ΔΕΞΙΟ κυβερνητικό του οικοδόμημα με τις πολύχρωμες κομματικές κεφαλές του…
Θα παραθέσουμε μια σειρά άρθρων γύρω από αυτή τη νεοταξική δολιότητα που παρασύρει και πολλούς φίλους…
Θα αρχίσουμε με ένα παλιό μας άρθρο, γραμμένο σε χρόνο που ακόμα δεν είχαν «πλασαριστεί» αυτά τα νέα ιδεολογήματα.
Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο το Μάιο του 2000.
Ωστόσο και τότε που γράφτηκε, πάλι ήταν πίσω από τα πράγματα. Ήδη αυτοί που αυτό-προσδιοριζόντουσαν ως «αριστερά» ήταν μεταλλαγμένοι και το νέο ιδεολογικό και πολιτικό κατεστημένο: Το Νεοταξικό «αριστερό» κατεστημένο.
Και το κατεστημένο, οποιοδήποτε κατεστημένο δεν είναι ΠΟΤΕ αριστερά. Είναι δεξιά με άλλη μάσκα και άλλα μακιγιάζ…
Τι είναι Αριστερά
Του Θύμιου Παπανικολάου
«Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».
Ρόζα Λούξεμπουργκ
ΑΥΤΟ που χαρακτηρίζει την Αριστερά (όχι στις «παρεκβάσεις» της, αλλά στην ουσία της) είναι ότι τα συνειδητά κίνητρα είναι τα πραγματικά και επαρκή κίνητρα της επαναστατικής στάσης. Και τα συνειδητά αυτά κίνητρα είναι: Η υπέρβαση της κατεστημένης καταπιεστικής μορφής πολιτισμού, οι ριζικά καινούργιοι τρόποι πραγμάτωσης του ανθρώπου, η έφεση της ελευθερίας, η ιδέα του αυτοκαθορισμού, του ανθρωπισμού, της αξιοπρέπειας, αυτό που λέμε κοινά ηθική στάση.
Η ΕΝΝΟΙΑ, συνεπώς, της Αριστεράς, σήμερα, είναι ταυτόσημη με την επαναστατική θεωρία, την επαναστατική βούληση και την επαναστατική πράξη, είναι ταυτόσημη με το σοσιαλισμό. Η Αριστερά για να είναι Αριστερά πρέπει να τείνει στην κατάλυση του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος αυταρχικής ρύθμισης της κοινωνικής ζωής, που κρίνεται ως απάνθρωπο και άδικο, και στην αντικατάστασή του με ένα άλλο, ριζικά διαφορετικό, με άλλο σύστημα αξιών, ανθρώπινο και δίκαιο, που να αντιστοιχεί στις ανάγκες και στην ελεύθερη βούληση του συνόλου του πληθυσμού: το σοσιαλισμό.
ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ κίνημα δεν μπορεί παρά να είναι ένα κίνημα σήμερα αυθεντικά σοσιαλιστικό. Ένα κίνημα για την κατάργηση του καπιταλισμού και όχι μια μάταια προσπάθεια μπαλώματος του καπιταλιστικού καθεστώτος για τη διάσωσή του. Η Αριστερά για να είναι Αριστερά πρέπει να αποτελεί την ΕΜΠΡΑΚΤΗ προσβολή, ρήγμα και γκρέμισμα των συστατικών δομών εξουσίας του καπιταλιστικού καθεστώτος. Η Αριστερά πρέπει να είναι η έμπρακτη κριτική της κοινωνίας και ταυτόχρονα η ΠΡΟΤΑΣΗ ενός ΑΝΤΙΜΑΧΟΥ συστήματος αξιών: Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ πρόταση εξουσίας δεν είναι οι αοριστίες για το σοσιαλισμό, ούτε οι γενικές προγραμματικές δηλώσεις για τη «λαϊκή εξουσία». Εναλλακτική πρόταση εξουσίας είναι ταυτόχρονα: Το σοσιαλιστικό μοντέλο, δηλαδή το εναλλακτικό μοντέλο εξουσίας και οι συγκεκριμένες μορφές της εναλλακτικής εξουσίας που έμπρακτα θα έρθουν σε ρήξη με τη «νομιμότητα» της καπιταλιστικής εξουσίας.
Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ πρόταση εξουσίας ορίζει και τα μέσα και τα όργανα που θα αντικαταστήσουν τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας. Θέτει τους εναλλακτικούς θεσμούς εξουσίας που θα αντιστοιχούν στο νέο σύστημα αξιών, στις ανάγκες του αγώνα, στον αυτοκαθορισμό και στην ελεύθερη ανάπτυξη του ανθρώπου: Τους θεσμούς της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
ΓΙΝΕΤΑΙ σαφές ότι η Αριστερά στερείται εναλλακτικής πρότασης. Ούτε στην πράξη, αλλά ούτε και στα λόγια προωθεί και ΕΝΣΤΑΛΑΖΕΙ μέσα στην κοινωνία το εναλλακτικό μοντέλο εξουσίας. Αντίθετα κάποιες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως «Αριστερά», (Δε μιλάω για τους καθεστωτικούς υπαλλήλους και τα φερέφωνα του κοσμοπολιτισμού, αλλά τους «ατελώς προσαρμοσμένους») υποκλίνονται και αναπαράγουν τη «νομιμότητα» της καπιταλιστικής εξουσίας.
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ αυτές βρίσκονται κάτω από τη δεσποτεία των κυρίαρχων ιδεών, τις οποίες μάλιστα αναπαράγουν. Είναι διαποτισμένες από το μοντέλο της καπιταλιστικής καταπιεστικής κοινωνίας, είναι παραδομένες στα αδιέξοδα αυτής της κοινωνίας.
Η «κοινωνική κριτική» τους δεν υπερβαίνει τα όρια του αστικού καθεστώτος. Αντίθετα δείχνει ότι το πρότυπο αυτού του καθεστώτος έχει βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη σκέψη αυτών των δυνάμεων, έχει εγκατασταθεί στα μύχια της «πολιτικής ψυχής» τους. Δηλαδή δεν δέχονται απλώς το κυρίαρχο μοντέλο εξουσίας, αλλά το έχουν και εσωτερικεύσει: Έχουν μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό κατεστημένο..
Το θέμα δεν είναι το τι δηλώνουμε (και ο Σημίτης και ο Μπλερ, ακόμα και ο Κλίντον δηλώνουν αριστεροί), αλλά το τι πράττουμε.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ αν δεν σπάσει τις ιδεολογικές, πολιτικές και ψυχολογικές αλυσίδες της αστικής «νομιμότητας» δεν μπορεί να προχωρήσει σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας: στην εργατική και λαϊκή εξουσία, στο σοσιαλισμό…
Μάιος 2000