Φαίνεται ότι οι εμπόλεμες δυνάμεις των νέων αποικιοκρατών θα «συνωστιστούν» στη Μεσόγειο: Εδώ υπάρχουν ανοικτά τα «Μέτωπα» των νέων ΑΠΟΙΚΙΩΝ-θυμάτων.
Στο ένα μέρος της Μεσογείου: Αλγερία, Λιβύη, Αίγυπτος (παράπλευρα η Μέση Ανατολή).
Στο άλλο, ο Ευρωπαϊκός Νότος: Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία.
Θα περιοριστούμε στο «Μέτωπο» του ευρωπαϊκού Νότου:
α) Ελλάδα: Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Τη φρίκη τη ζούμε…
β). Πορτογαλία: Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση της χώρας ψήφισε προχτές έναν προϋπολογισμό για το 2013 εξίσου εξοντωτικό για τον πορτογαλικό λαό με τον ελληνικό προϋπολογισμό…
γ). Ισπανία: Στην ίδια μοίρα. Εδώ η κοινωνική και πολιτική αγριότητα, σύμφωνα με αυτά που λένε οι ίδιοι Ισπανοί, μόνο με την αγριότητα του Φράνκο μπορεί να συγκριθεί…
δ). Ιταλία: Η κυβέρνηση του Μόντι οδηγεί τη χώρα σε συνθήκες τριτοκοσμικές, λεηλατώντας εισοδήματα, συντάξεις και διαλύοντας νοσοκομεία, σχολεία και το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος»…
ε). Γαλλία: Ξεκίνησε και εδώ ο άγριος τυφώνας της ανηλεούς λιτότητας και της εξόντωσης του γαλλικού λαού…
Ο Ευρωπαϊκός νότος «φλέγεται»!!!
Ακριβέστερα: βυθίζεται κάτω από τα βαθιά αδιέξοδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Συνεπώς αποτελεί τον αδύνατο κρίκο αυτής της κρίσης, συνακόλουθα το «Μέτωπο» σύγκρουσης ανάμεσα στη Γερμανία (τον ηγεμόνα της ΕΕ) και τις ΗΠΑ (τον πλανητικό αυτοκρατορικό ηγεμόνα)…
Το παρακάτω άρθρο δίνει μια σαφέστατη εικόνα αυτής της πολεμικής σύγκρουσης:
inprecor
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/227516
Πόλεμος ΗΠΑ – Γερμανίας στην ΕΕ
Σε πλήρη ανάπτυξη πλέον βαίνουν οι εχθροπραξίες ΗΠΑ – Γερμανίας γύρω από το μέλλον του ευρώ.
Χρησιμοποιώντας η Ουάσιγκτον ως προσωπείο το ΔΝΤ και το Βερολίνο την Κομισιόν και την ΕΚΤ, αναμετρώνται σε μια θανάσιμη αναμέτρηση που πιθανότατα θα αλλάξει το μέλλον της Ευρώπης, όποια και αν είναι η έκβαση της.
Οι Αμερικανοί πείστηκαν από την υπερδεκαετή κυκλοφορία του ευρώ ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα συνιστά ακαταμάχητο όπλο των Γερμανών για την επέκταση της ηγεμονίας τους σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι πλέον αποφασισμένοι να υπονομεύσουν το ευρώ πάση θυσία, καθώς διαπιστώνουν ότι μέσω του ευρώ η Γερμανία ουσιαστικά πετάει τις ΗΠΑ εκτός Ευρώπης.
Η τακτική της Ουάσιγκτον εμφανίζεται μέχρι στιγμής να έχει δύο σκέλη.
Πρώτον, να καταστήσει άκρως δυσβάστακτο για τη Γερμανία το οικονομικό βάρος διατήρησης της ευρωζώνης, υποχρεώνοντας την να επωμιστεί το αστρονομικό κόστος διάσωσης της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, αλλά και της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Γερμανικοί υπολογισμοί – έστω και αμφισβητούμενης επιστημονικής ακρίβειας – τοποθετούν το απαιτούμενο για το σκοπό αυτό ποσό που πρέπει να καταβάλει μόνο η Γερμανία στα …700 δισεκατομμύρια ευρώ!
Ακριβώς στο πλαίσιο της αμερικανικής πίεσης προς το Βερολίνο εντάσσεται και αυτή η ξαφνική επιμονή του ΔΝΤ να πληρώσουν η ΕΚΤ, η Γερμανία και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης το κόστος για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος, μέσω του «κουρέματος» των ελληνικών κρατικών ομολόγων που κατέχουν.
Επί της ουσίας, το ΔΝΤ έχει απόλυτο δίκιο όταν διακηρύσσει πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ΔΝΤ το ήξερε εξαρχής και εν πάση περιπτώσει το επαναβεβαίωσε και στην πορεία. Το γεγονός ότι το ΔΝΤ επιμένει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να καταστεί βιώσιμο με «κούρεμα» ακριβώς αυτή τη χρονική στιγμή είναι αυτό που αποκαλύπτει την πολιτική σκοπιμότητα των Αμερικανών.
Το δεύτερο σκέλος της τακτικής των ΗΠΑ συνίσταται στην πρόκληση της μεγαλύτερης δυνατής εσωτερικής τριβής στους κόλπους της ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται τόσο το μπλοκάρισμα από τη Βρετανία της λήψης απόφασης για τον προϋπολογισμό της ΕΕ για την επόμενη επταετία 2014-2020 κατά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που έγινε αυτή την εβδομάδα όσο και η σοβαρή ανακίνηση του θέματος διοργάνωσης το 2016 δημοψηφίσματος στη Βρετανία για να αποφασίσουν οι πολίτες της χώρας την αποχώρηση της από την ΕΕ.
Συγκροτείται εμφανώς πλέον αμερικανοβρετανικό μέτωπο εναντίον της Γερμανίας.
Θα παραμείνει όμως το μέτωπο αυτό ελάχιστα αποτελεσματικό, αν δεν κατορθώσει να αποσπάσει τη Γαλλία από τη σχέση εξάρτησης που έχει με τη Γερμανία. Το καθήκον αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί η γαλλική αστική τάξη επί μισόν αιώνα και πλέον σιτίζεται η ίδια και διασφαλίζει τις κοινωνικές συμμαχίες της στο εσωτερικό της Γαλλίας με τα χρήματα που της παρέχει και η Γερμανία, η οποία με τον τρόπο αυτό «νομιμοποιεί» με τη βοήθεια του Παρισιού την πολιτική του Βερολίνου στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών ως δήθεν «ευρωπαϊκή» και όχι ως ηγεμονική πολιτική του Τέταρτου Ράιχ για τη γερμανική παντοδυναμία στη Γηραιά Ήπειρο.
Στο πλαίσιο των αγγλοαμερικανικών πιέσεων προς τη Γαλλία εντάσσονται π.χ. τόσο η πρόσφατη υποβάθμιση της δανειοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον αμερικανικό οίκο αξιολόγησης Μούντις όσο και το αφιέρωμα του αγγλικού περιοδικού Εκόνομιστ στη Γαλλία, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση χαρακτηρίζοντάς την ως την «ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης».
Το Παρίσι όμως δέχθηκε πιέσεις και από τη γερμανική πλευρά, καθώς ο γερμανικός τύπος αποκάλυψε ότι το Βερολίνο έχει δώσει μυστικά εντολή στην ομάδα «σοφών» του γερμανικού συμβουλίου εμπειρογνωμόνων να ετοιμάσει σχέδιο για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη …Γαλλία!!!
Οι Γερμανοί ετοιμάζουν δηλαδή μνημόνιο και για τη Γαλλία!!! Η είδηση διαψεύστηκε τυπικά, αλλά το μήνυμα προς τη γαλλική πολιτική και οικονομική εξουσία έχει ήδη σταλεί. Δεν πρόκειται για ανόητη επίδειξη αλαζονείας, στάση τόσο οικεία στους Γερμανούς. Όλοι οι επαΐοντες γνωρίζουν ότι η δημοσιονομική κατάσταση της Γαλλίας είναι άθλια, κατά την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Άθλια, αλλά οι Γερμανοί την συγκαλύπτουν συνειδητά και εσκεμμένα για να έχουν τη Γαλλία πρόθυμη σύμμαχο στην προώθηση της γερμανικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη.
Το Βερολίνο δρα κατά τρόπο που εμφανίζει το Παρίσι δήθεν ισότιμο ηγεμονικό εταίρο και ταυτόχρονα πληρώνει αδρά τους Γάλλους και μέσω των ταμείων της ΕΕ για τη συνεργασία τους. Όχι απλά ο γαλλικός λαός, αλλά πρωτίστως η γαλλική αστική τάξη έχουν να χάσουν πολλά, αν διαρραγεί αυτή η σχέση εξάρτησης και πλούσιας χρηματοδότησης από τη Γερμανία.
Οι Γάλλοι αστοί αντιλαμβάνονται ότι εδικά από τότε που κυκλοφόρησε το ευρώ οι γερμανογαλλικές σχέσεις γίνονται όλο και πιο ετεροβαρείς υπέρ της Γερμανίας.
Προσπαθούν δειλά δειλά να αντιδράσουν και να κάνουν ανοίγματα προς τις ΗΠΑ, αλλά η πολιτική ηγεσία υποκύπτει ταχύτατα στις γερμανικές πιέσεις και αναδιπλώνεται αμέσως μόλις το Βερολίνο αγριεύει.
Τι τέλος θα έχει αυτή η διελκυστίνδα, θα το δούμε.