Το είδαμε ΕΔΩ
Δεν αντέχω άλλο πια να ακούω, διαβάζω και να βλέπω διάφορους σοβαροφανείς τύπους να αναλώνονται σε ακατάσχετη μελοδραματική μπαρουφολογία σχετικά με το μακελειό στις ΗΠΑ. Τέρμα τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι καιρός να επεξεργαστούμε τα δεδομένα.
Με ψυχραιμία, σοβαρότητα και με κοινωνικά εργαλεία. Δηλαδή να εντοπίσουμε και στην συνέχεια να επιχειρήσουμε να καρατομήσουμε από μέσα μας τους πραγματικούς ενόχους που ξεχαρβάλωσαν εσωτερικά και όπλισαν το χέρι του εικοσάχρονου φονιά!
Γιατί, πρώτο η αχαλίνωτη ανταγωνιστικότητα. Που πάει να πει ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και που στο τέρμα της διαδρομής καταλήγει στο «πατώντας επί πτωμάτων». Δηλαδή, απείρως περισσότερα τα ζωντανά πτώματα και οι πραγματικοί νεκροί από το πέτσινο όνειρο του American dream και από τα παιχνιδια της Γουόλ στριτ. Περίπου πενήντα εκατομμύρια οι ανασφάλιστοι αμερικανοί. Τουτέσττιν αρρώστησες βαριά; Sorry αλλά θα πεθάνεις νομίμως και κανονικά!
Γιατί δεύτερο η χασματική κοινωνική διαφορά ανάμεσα στα υπόγεια και τα ρετιρέ. Ο φερ’ ειπείν Ουόρεν Μπάφετ θερμαίνει την έδρα του και κολυμπάει σε εβδομήντα δισεκατομμύρια δολάρια. Ο ρακένδυτος αγρότης ττων μεσοδυτικών Πολιτειών για να βρει τροφή βουτάει στους τενεκέδες των σκουπιδιών. Δύο κόσμοι εντελώς ξένοι και εχθρικοί.
Επομένως, τρίτο, η βία, είτε ψυχολογική είτε φονική είτε και τα δύο μαζί, είναι βασικός παράγοντας ύπαρξης για την τερατόμορφη ανάπτυξη μιας κοινωνίας όπως η Αμερική.
Γι’ αυτό η βία είναι κυρίαρχο συστατικό του αμερικανικού κινηματογραφικού και τηλεοπτικού θεάματος. Κοινωνία ο καθρέφτης σου είμαι. Γι’ αυτό η βία πουλάει.
Το άτομο εθισμένο στον ανταγωνισμό και τις χασματικές κοινωνκές δαφορές, γουστάρει αυθορμήτως να απολαμβάνει φαντασιακά κάθε είδος και κάθε μορφή βίας. Από τα διαμελισμένα πτώματα μέχρι τα ξεκοιλιάσματα. Οσο περισσότερα πτώματα τόσο περισσότερα εισιτήρια και θεαματικότητα!
Αν κοντά σ’ αυτά προσθέσουμε την ελεύθερη οπλοφορία και οπλοχρησία τότε μπροστά μας αποκαλύπονται θεόγυμνοι οι ηθικοί αυτουργοί κάθε μακελειού που συντελείται σε κάθε γεωγραφικό σημείο των ΗΠΑ. Η οπλοχρησία στο όνομα του Συντάγματος και της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα για την αχαλίνωτη κερδοφορία της πολεμικής βιομηχανίας. Και κόβω το σβέρκο μου. Πως αν ακόμα και τώρα ρωττήσεις τους γονείς αυτών των είκοσι δολοφονημένων αθώων μκρών παιδιών, όλοι σχεδόν θα συμφωνήσουν με την οπλοφορία και με την ασύδοτη λειτουργία της πολεμικής βιομηχανίας.
Με απλά λόγια. Ολοι αυτοί οι παράγοντες καταλήγουν στην πλήρη απαξίωση της ζωής. Δεν έχεις λεφτά; Είσαι νεκρός! Δεν έχεις δουλειά; Είσαι τελεωμένος οριστικά! Δεν είσαι λευκός; Είσαι μελλοθάνατος. Δεν είσαι ανταγωνιστικός;
Είσαι εχθρός.
Αγαπητέ μου βάλτο καλά στο μυαλό σου. Σε τέτοιες απάνθρωπες, βάρβαρες, κανιβαλικές κοινωνίες σουλατσάρουμε όλοι μαζί όπως τα ζόμπι της θρυλικής, αλληγορικής ταινίας του Τζορτζ Ρομέρο «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών». Dead or alive περίπου ένα και το αυτό!
Δεν αντέχω άλλο πια να ακούω, διαβάζω και να βλέπω διάφορους σοβαροφανείς τύπους να αναλώνονται σε ακατάσχετη μελοδραματική μπαρουφολογία σχετικά με το μακελειό στις ΗΠΑ. Τέρμα τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι καιρός να επεξεργαστούμε τα δεδομένα.
Με ψυχραιμία, σοβαρότητα και με κοινωνικά εργαλεία. Δηλαδή να εντοπίσουμε και στην συνέχεια να επιχειρήσουμε να καρατομήσουμε από μέσα μας τους πραγματικούς ενόχους που ξεχαρβάλωσαν εσωτερικά και όπλισαν το χέρι του εικοσάχρονου φονιά!
Γιατί, πρώτο η αχαλίνωτη ανταγωνιστικότητα. Που πάει να πει ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και που στο τέρμα της διαδρομής καταλήγει στο «πατώντας επί πτωμάτων». Δηλαδή, απείρως περισσότερα τα ζωντανά πτώματα και οι πραγματικοί νεκροί από το πέτσινο όνειρο του American dream και από τα παιχνιδια της Γουόλ στριτ. Περίπου πενήντα εκατομμύρια οι ανασφάλιστοι αμερικανοί. Τουτέσττιν αρρώστησες βαριά; Sorry αλλά θα πεθάνεις νομίμως και κανονικά!
Γιατί δεύτερο η χασματική κοινωνική διαφορά ανάμεσα στα υπόγεια και τα ρετιρέ. Ο φερ’ ειπείν Ουόρεν Μπάφετ θερμαίνει την έδρα του και κολυμπάει σε εβδομήντα δισεκατομμύρια δολάρια. Ο ρακένδυτος αγρότης ττων μεσοδυτικών Πολιτειών για να βρει τροφή βουτάει στους τενεκέδες των σκουπιδιών. Δύο κόσμοι εντελώς ξένοι και εχθρικοί.
Επομένως, τρίτο, η βία, είτε ψυχολογική είτε φονική είτε και τα δύο μαζί, είναι βασικός παράγοντας ύπαρξης για την τερατόμορφη ανάπτυξη μιας κοινωνίας όπως η Αμερική.
Γι’ αυτό η βία είναι κυρίαρχο συστατικό του αμερικανικού κινηματογραφικού και τηλεοπτικού θεάματος. Κοινωνία ο καθρέφτης σου είμαι. Γι’ αυτό η βία πουλάει.
Το άτομο εθισμένο στον ανταγωνισμό και τις χασματικές κοινωνκές δαφορές, γουστάρει αυθορμήτως να απολαμβάνει φαντασιακά κάθε είδος και κάθε μορφή βίας. Από τα διαμελισμένα πτώματα μέχρι τα ξεκοιλιάσματα. Οσο περισσότερα πτώματα τόσο περισσότερα εισιτήρια και θεαματικότητα!
Αν κοντά σ’ αυτά προσθέσουμε την ελεύθερη οπλοφορία και οπλοχρησία τότε μπροστά μας αποκαλύπονται θεόγυμνοι οι ηθικοί αυτουργοί κάθε μακελειού που συντελείται σε κάθε γεωγραφικό σημείο των ΗΠΑ. Η οπλοχρησία στο όνομα του Συντάγματος και της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα για την αχαλίνωτη κερδοφορία της πολεμικής βιομηχανίας. Και κόβω το σβέρκο μου. Πως αν ακόμα και τώρα ρωττήσεις τους γονείς αυτών των είκοσι δολοφονημένων αθώων μκρών παιδιών, όλοι σχεδόν θα συμφωνήσουν με την οπλοφορία και με την ασύδοτη λειτουργία της πολεμικής βιομηχανίας.
Με απλά λόγια. Ολοι αυτοί οι παράγοντες καταλήγουν στην πλήρη απαξίωση της ζωής. Δεν έχεις λεφτά; Είσαι νεκρός! Δεν έχεις δουλειά; Είσαι τελεωμένος οριστικά! Δεν είσαι λευκός; Είσαι μελλοθάνατος. Δεν είσαι ανταγωνιστικός;
Είσαι εχθρός.
Αγαπητέ μου βάλτο καλά στο μυαλό σου. Σε τέτοιες απάνθρωπες, βάρβαρες, κανιβαλικές κοινωνίες σουλατσάρουμε όλοι μαζί όπως τα ζόμπι της θρυλικής, αλληγορικής ταινίας του Τζορτζ Ρομέρο «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών». Dead or alive περίπου ένα και το αυτό!