Το διαβάσαμε ΕΔΩ Γράφει: Η Τασία Σταματοπούλου
Στο ξεπροβόδισμα του 2012 ηχούν παράταιρα έως και ειρωνικά ευχές παρηγοριάς και τεχνητής αισιοδοξίας, οτι θα έρθουν καλύτερες μέρες, τα καταφέραμε ως λαός και παλιότερα, με μεγαλύτερες δυσκολίες, ε, θα τα καταφέρουμε και τώρα...
Ενέσεις θάρρους, παραινέσεις για αλληλεγγύη και μοίρασμα της δυστυχίας απευθύνονται στην κατακερματισμένη κοινωνία που ήδη ,ως φαίνεται, εχει αποδεχθεί τη μοίρα της.
Το βλέπεις στα μάτια των νέων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Βλέμμα απελπισίας και ταυτόχρονα απάθειας. Ακινησίας.
Τι έγινε λοιπόν; Αποφασίσαμε ως κοινωνία να πεθάνουμε;
Δεν αντέχουμε το σοκ και τα απανωτά ηλεκτροσόκ στα οποία μας υποβάλουν; Θέλουμε το χρόνο μας για να αντιληφθούμε τη νέα μας οδυνηρή πραγματικότητα;
Πριν απο τρία χρόνια σχεδόν κανείς δεν πίστευε πως θα αντέξει αυτη η πολιτική άγριας λιτότητας, περικοπών και ξεχαρβαλώματος του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων.
Και όμως, άντεξε. Το πολιτικό σύστημα βρήκε διεξόδους είτε με την καλλιέργεια φόβου, είτε με εναλλαγές στα πρόσωπα και στους κυβερνητικούς σχηματισμούς , είτε με την ουσιαστική έλλειψη ελπίδας για σοβαρές, ριζοσπαστικές αλλαγές, να παραμένει σχεδόν αλώβητο. Ανάμεσα στα άλλα, αυτό δείχνει και η τελευταία δημοσκόπηση που δίνει μόνο μια μονάδα διαφορά της ΝΔ απο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πού πήγε ο ''άνεμος αλλαγής και ανατροπής''' του 27%;
Καταρρίφθηκαν όλα τα στερεότυπα και οι ψευδαισθήσεις για εξέγερση του λαού απέναντι σε μια κοσμογονία καταστροφής. Γιατί ο φόβος που ακινητοποιεί και οδηγεί στην απελπισία και την απάθεια, δεν καλλιεργήθηκε μόνο απο την τρικομματική κυβέρνηση, την τρόικα ή τη Μέρκελ, με το μονότονο εργαλείο εκφοβισμου ''θα μας βγάλουν απο το ευρώ''...Οτι ειναι σχεδόν μοιραίο να συμβαίνουν ολα αυτά, και οτι μόνο μέσα στο ευρω και την ευρωπαική ενωση, εστω και αργά, θα βρούμε ξανά το δρόμο μας.
Δυστυχώς σε αυτό συνέβαλε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις διαρκείς διαβεβαιώσεις οτι δεν πρόκειται να υποστηρίξει έξοδο απο το ευρώ και την ΕΕ ,αλλά οτι θα διαπραγματευθεί καλύτερα [οπως ο Χριστόφιας].
Ολο αυτό το κλίμα ποδηγέτησε και ακύρωσε την όποια ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων πληττόμενων τμημάτων του λαού, τα εβαλε στο καλούπι ''ψηφίζω και περιμένω''. Άλλους τους οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της χρυσής αυγής , όπως έγινε παλιότερα στη Γαλλία με το Λεπέν.
Έλειψε και λείπει η προοπτική, το όραμα,που χωρίς αυτά δεν εμπνέεται ο κόσμος οσο κι αν επαναλαμβάνονται λέξεις όπως «ανατροπή». Την «ανατροπή» τη βλέπει στη ζωή του, αυτο που δεν βλέπει είναι η διέξοδος.
Τα μισόλογα, οι διαχειριστικές λογικές δεν είναι δυνατόν να ταράξουν συνειδήσεις και να φέρουν το λαό στο προσκήνιο. Εναν λαό που ''εμαθε'' τόσα χρόνια να ψηφίζει και να εναποθέτει τη ζωή του στους δυό μεγάλους διαχειριστές , τώρα εναποθέτει [;] στον τρίτο αναδυόμενο.
Σε αυτον το λαο, και ιδιαίτερα στα περισσότερο πληττόμενα μεγάλα τμήματά του, και κυρίως στους νέους και τους ανέργους, δόθηκαν και δίνονται αποσπασματικές ''λύσεις-απαντήσεις'', την ώρα που απαιτούνται ριζικές αλλαγές, προοπτική και όραμα.
Ενοψει της νέας χρονιάς λοιπον, οι ευχές , τα λόγια παρηγοριάς δεν έχουν θέση.
Η αλήθεια στο λαό, πως χωρίς να σπάσουν αυγά δεν γίνεται ομελέτα, οτι δηλαδή με το ευρώ, την εμμονή στην ευρωλαγνεία και την φαντασιακή «ευρώπη των λαών'» δεν υπάρχει μέλλον, ούτε παρόν, είναι η καλύτερη ''ευχή''.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7165
Στο ξεπροβόδισμα του 2012 ηχούν παράταιρα έως και ειρωνικά ευχές παρηγοριάς και τεχνητής αισιοδοξίας, οτι θα έρθουν καλύτερες μέρες, τα καταφέραμε ως λαός και παλιότερα, με μεγαλύτερες δυσκολίες, ε, θα τα καταφέρουμε και τώρα...
Ενέσεις θάρρους, παραινέσεις για αλληλεγγύη και μοίρασμα της δυστυχίας απευθύνονται στην κατακερματισμένη κοινωνία που ήδη ,ως φαίνεται, εχει αποδεχθεί τη μοίρα της.
Το βλέπεις στα μάτια των νέων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Βλέμμα απελπισίας και ταυτόχρονα απάθειας. Ακινησίας.
Τι έγινε λοιπόν; Αποφασίσαμε ως κοινωνία να πεθάνουμε;
Δεν αντέχουμε το σοκ και τα απανωτά ηλεκτροσόκ στα οποία μας υποβάλουν; Θέλουμε το χρόνο μας για να αντιληφθούμε τη νέα μας οδυνηρή πραγματικότητα;
Πριν απο τρία χρόνια σχεδόν κανείς δεν πίστευε πως θα αντέξει αυτη η πολιτική άγριας λιτότητας, περικοπών και ξεχαρβαλώματος του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων.
Και όμως, άντεξε. Το πολιτικό σύστημα βρήκε διεξόδους είτε με την καλλιέργεια φόβου, είτε με εναλλαγές στα πρόσωπα και στους κυβερνητικούς σχηματισμούς , είτε με την ουσιαστική έλλειψη ελπίδας για σοβαρές, ριζοσπαστικές αλλαγές, να παραμένει σχεδόν αλώβητο. Ανάμεσα στα άλλα, αυτό δείχνει και η τελευταία δημοσκόπηση που δίνει μόνο μια μονάδα διαφορά της ΝΔ απο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πού πήγε ο ''άνεμος αλλαγής και ανατροπής''' του 27%;
Καταρρίφθηκαν όλα τα στερεότυπα και οι ψευδαισθήσεις για εξέγερση του λαού απέναντι σε μια κοσμογονία καταστροφής. Γιατί ο φόβος που ακινητοποιεί και οδηγεί στην απελπισία και την απάθεια, δεν καλλιεργήθηκε μόνο απο την τρικομματική κυβέρνηση, την τρόικα ή τη Μέρκελ, με το μονότονο εργαλείο εκφοβισμου ''θα μας βγάλουν απο το ευρώ''...Οτι ειναι σχεδόν μοιραίο να συμβαίνουν ολα αυτά, και οτι μόνο μέσα στο ευρω και την ευρωπαική ενωση, εστω και αργά, θα βρούμε ξανά το δρόμο μας.
Δυστυχώς σε αυτό συνέβαλε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις διαρκείς διαβεβαιώσεις οτι δεν πρόκειται να υποστηρίξει έξοδο απο το ευρώ και την ΕΕ ,αλλά οτι θα διαπραγματευθεί καλύτερα [οπως ο Χριστόφιας].
Ολο αυτό το κλίμα ποδηγέτησε και ακύρωσε την όποια ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων πληττόμενων τμημάτων του λαού, τα εβαλε στο καλούπι ''ψηφίζω και περιμένω''. Άλλους τους οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της χρυσής αυγής , όπως έγινε παλιότερα στη Γαλλία με το Λεπέν.
Έλειψε και λείπει η προοπτική, το όραμα,που χωρίς αυτά δεν εμπνέεται ο κόσμος οσο κι αν επαναλαμβάνονται λέξεις όπως «ανατροπή». Την «ανατροπή» τη βλέπει στη ζωή του, αυτο που δεν βλέπει είναι η διέξοδος.
Τα μισόλογα, οι διαχειριστικές λογικές δεν είναι δυνατόν να ταράξουν συνειδήσεις και να φέρουν το λαό στο προσκήνιο. Εναν λαό που ''εμαθε'' τόσα χρόνια να ψηφίζει και να εναποθέτει τη ζωή του στους δυό μεγάλους διαχειριστές , τώρα εναποθέτει [;] στον τρίτο αναδυόμενο.
Σε αυτον το λαο, και ιδιαίτερα στα περισσότερο πληττόμενα μεγάλα τμήματά του, και κυρίως στους νέους και τους ανέργους, δόθηκαν και δίνονται αποσπασματικές ''λύσεις-απαντήσεις'', την ώρα που απαιτούνται ριζικές αλλαγές, προοπτική και όραμα.
Ενοψει της νέας χρονιάς λοιπον, οι ευχές , τα λόγια παρηγοριάς δεν έχουν θέση.
Η αλήθεια στο λαό, πως χωρίς να σπάσουν αυγά δεν γίνεται ομελέτα, οτι δηλαδή με το ευρώ, την εμμονή στην ευρωλαγνεία και την φαντασιακή «ευρώπη των λαών'» δεν υπάρχει μέλλον, ούτε παρόν, είναι η καλύτερη ''ευχή''.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7165