Το μαύρο

Δημήτρης Ψαλίδας

Μαύρη σε κάναν να βλέπεις τη ζωή,
μαύρη να είναι η διάθεση σου,
σε σκιές ανάμεσα να τριγυρνάς,
πλάι σ’ ανθρώπους σκυφτούς και τρομαγμένους.


Μα όλοι αυτοί δεν είναι τόποτε άλλο,
παρά καθρέφτες του εαυτού σου.
Την ίδια θλίψη έχεις κι εσύ,
μαζί τους μοιράζεσαι απόγνωση και πόνο.

Της μετανάστευσης τα τρένα φροντίζεις να γεμίζεις,
και στα μπαγάζια σου φορτώνεις ανεργία.
Πιστός στο μήνυμα της εποχής,
ακολουθώντας παροτρύνσεις παπαγάλων,
κρατάς για συντροφιά τη μοναξιά σου.

Μα στάσου λίγο. Στάσου.

Πριν τρέξεις να γεμίσεις τις λίστες ΟΑΕΔ,
πριν αρκεστείς στη πείνα και στη φτώχια,

ξύσε τη μούχλα απ’ τα θλιμένα πρόσωπα,
συμμάχους κάνε αυτούς που προχωρούν σκυφτοί,
και συμπορεύσου μ’ όσους σηκώσανε κεφάλι.

Της ιστορίας τα βαγόνια αν θέλεις να προλάβεις,
πρέπει ακούνητα να μείνουν τα βαγόνια τώρα,
στα αμαξοστάσια κλεισμένα.

Νέους ορίζοντες αν θες να δεις,
καινούριες ράγες πρέπει να φτιαχτούν.

Φόβο και δισταγμό πρέπει ν’ αποτινάξεις,
το μήνυμα της εποχής σου για ν’ αλλάξεις.

Και φώναξε επιτέλους σ’ όσους μας τυραννούν
πως κάναν λάθος τραγικό,
που γέμισαν μαυρίλα τη ζωή μας.

Γιατί το μαύρο είναι δικό μας χρώμα.
Είναι της ΑΠΕΡΓΙΑΣ χρώμα.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1365