Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Υποδεχόμενος μετα βα'ί'ων και κλάδων ένα ''φλογερό πατριώτη''
Για τον Πούτιν και την σημερινή Ρωσία έχουν λεχθεί τα πιο απίθανα και ανυπόστατα πράγματα. Από την δυτική προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έλλειψης δημοκρατίας μέχρι τους απόλυτους διθυράμβους για τον μεγάλο ηγέτη και την ρώσικη αρκούδα που επιστρέφει και που είναι ενάντια στην Νέα Τάξη και που φυσικά θα βοηθήσει την Ελλάδα εννοείται άνευ όρων.
Η δεύτερη άποψη που την λάνσαραν περιθωριακές και γραφικές φιγούρες με προεξέχοντα τον τηλεπλασιέ πατριδέμπορο Λιακόπουλο έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα λαϊκή θρησκεία παρά την προφανή έλλειψη αξιοπιστίας όσων φιλοτεχνούσαν το πορτρέτο του ''μεγάλου'' ηγέτη Πούτιν.
Οι λόγοι που αυτό κατέστη δυνατό είναι αρκετοί:
α) Απουσία κάθε σοβαρής αριστερής ανάλυσης για το φαινόμενο Πούτιν και την κατάσταση στη Ρωσία, αντίθετα ένα μεγάλο κομμάτι της μεταλλαγμένης αριστεράς υιοθέτησε πλήρως την άποψη της Δύσης περί εθνικιστή, μισαλλόδοξου και αυταρχικού Πούτιν.
β) Οι ιστορικοί δεσμοί Ελλάδας - Ρωσίας λόγω ορθοδοξίας, άλλωστε η προσμονή ρωσικής βοήθειας έχει ιστορία αιώνων από την τουρκοκρατία (και τότε μόνοι τους οι Έλληνες έκαναν την επανάσταση).
γ) Η ανάγκη μεγάλων τμημάτων του λαού να ελπίζουν κάπου σε μια σκοτεινή ιστορική περίοδο όπως αυτή που ζούμε και η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ σε κάποια ζητήματα έδινε λαβή για τέτοιες ελπίδες.
Πού οφείλεται όμως η αντιπαράθεση και η εχθρότητα αρκετές φορές της Δύσης απέναντι στο καθεστώς Πούτιν και ποιά είναι τα όρια της;
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και όσο τα ανδρείκελα σαν τον Γιέλτσιν βρίσκονταν στην εξουσία οι Αμερικάνοι είχαν μετατρέψει την Ρωσία αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ (πολλές από αυτές βρίσκονται ακόμα σε αυτήν την κατάσταση) σε τσιφλίκι τους και αλώνιζαν κυριολεκτικά.
Εξαγοράζοντας ένα μικρό κομμάτι του παλιού μηχανισμού τους περίφημους ολιγάρχες οι οποίοι έγιναν δισεκατομμυριούχοι σε μια νύχτα εξαγοράζοντας γιγάντιες κρατικές επιχειρήσεις έναντι πινακίου φακής λεηλατούσαν την τεράστια παραγωγική βάση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τον ορυκτό πλούτο. Σπάνια στην ιστορία σε περίοδο ειρήνης μία κοινωνία γνώρισε μια τέτοια καθίζηση οικονομική, κοινωνική και ηθική.
Αυτή η κατάσταση διόλου δεν άρεσε στα μεσαία τμήματα της παλαιάς γραφειοκρατίας τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από τον Πούτιν ένα δικό τους άνθρωπο για να την ανατρέψουν και το κατάφεραν.
Ο Πούτιν έδιωξε κάποιους ολιγάρχες και δήμευσε περιουσίες, εθνικοποίησε ξανά πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και κυρίως έδιωξε τις δυτικές εταιρίες από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου που τέθηκε ξανά υπό κρατικό έλεγχο. Σύντομα η Ρωσία ανέκαμψε οικονομικά, απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ και έγινε ξανά υπολογίσιμη δύναμη στη διεθνή σκακιέρα.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο για τους πλαστογράφους της ιστορίας (επίσημη ιδεολογία της Ε.Ε) που θέλουν να ταυτίσουν την Σοβιετική Ένωση με την χιτλερική Γερμανία είναι ότι ο Πούτιν επανέφερε αρκετά σοβιετικά σύμβολα για να συσπειρώσει το καθεστώς.
Η Ρωσία απαίτησε πάλι μερίδιο στην διεθνή μοιρασιά και λόγο στο γεωπολιτικό παίγνιο κάτι που φυσικά προκάλεσε την εχθρότητα των ΗΠΑ που είχαν συνηθίσει επί Γιέλτσιν μονά ζυγά δικά τους. Τότε άρχισαν να θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία και φυσικά άρχισαν να στήνονται οι περίφημες πορτοκαλί επαναστάσεις στην παλιά ''αυλή'' της Σοβιετικής Ένωσης.
Φυσικά οι ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες αφήνουν κενά για τις μικρότερες χώρες ώστε να έχουν σχετικά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και αυτό ήταν το πιο θετικό της ανοδικής πορείας της Ρωσίας πέραν φυσικά και από τη σχετική βελτίωση του επιπέδου ζωής για κάποια τμήματα του λαού.
Χαρακτηρίζουμε και την Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη γιατί αποτελεί και αυτή κομμάτι της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Οι διαφωνίες και η σύγκρουση με τις ΗΠΑ σε πολλά ζητήματα δεν είναι φυσικά ζήτημα αρχών αλλά καθαρά θέμα συμφερόντων.
Το καθεστώς Πούτιν έδωσε ξεκάθαρα δείγματα γραφής αρκετά νωρίς μόλις το 2001 όταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου έσπευσε να συστρατευθεί στο πλευρό της Δύσης και της Νέας Τάξης στο πόλεμο εναντίον της ''τρομοκρατίας'' και του ''άξονα του κακού''.
Όμως το τελευταίο περιστατικό με τον Ντεπαρντιέ παρότι δεν είναι σημαντικό είναι εξαιρετικά συμβολικό για το πόσο ενταγμένο είναι το καθεστώς Πούτιν στην Νέα Τάξη και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Έχουμε ξαναγράψει για το συμβολικό φόρο που πήγε να περάσει ο Ολάντ στα φυσικά πρόσωπα 75% για κάθε ευρώ για τα ετήσια εισοδήματα από το ένα εκατομμύριο ευρώ και πάνω (όχι για την συνολική περιουσία ή για τα κέρδη των επιχειρήσεων) τον οποίο τα γαλλικά δικαστήρια έκριναν αντισυνταγματικό.
Επί τη ευκαιρία να αναφέρουμε ότι ο ''σοσιαλιστής'' Ολάντ που σύμφωνα με κάποιους με τη νίκη του στις εκλογές κάτι θα άλλαζε στην Ευρώπη διέταξε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην παλιά αποικία της Γαλλίας το Μάλι, τόσο μεγάλη αλλαγή και διαφορά από τον Σαρκοζί.
Κάποιοι πλούσιοι Γάλλοι αντέδρασαν στην απόπειρα και μόνο να φορολογηθούν. Δεν έδειξαν και μεγάλη διάθεση να συμμετάσχουν και να συνεισφέρουν στην ''εθνική'' προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση (αυτά λένε και στην Γαλλία και όχι μόνο).
Αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ο οποίος σε ένα ρεσιτάλ κοσμοπολιτισμού, ατομισμού και αυθάδειας δήλωσε: ''Σας επιστρέφω το γαλλικό μου διαβατήριο και την κάρτα κοινωνικής ασφάλισης, την οποία ποτέ δεν χρησιμοποίησα. Δεν έχουμε πια την ίδια πατρίδα, είμαι ένας γνήσιος Ευρωπαίος, ένας πολίτης του κόσμου, όπως με δίδαξε ο πατέρας μου''.
Τόσο πατριώτης ο Ντεπαρντιέ και οι υπόλοιπες διασημότητες μόλις υπήρξε μία πιθανότητα να πληρώσουν.
Ο Ντεπαρντιέ φυσικά δηλώνει Ευρωπαίος πολίτης γιατί ξέρει το θεμέλιο λίκνο της Ε.Ε τις περίφημες τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ :
1) Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών).
2) Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία).
3) Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται).
4) Η Ελευθερία μετακίνησης των Προσώπων
Η συμπεριφορά του μας θύμισε ένα ελληνικό αντίστοιχο, τις δηλώσεις του εφοπλιστή Ρέστη που δήλωσε ότι όποιος θέλει να τον φορολογήσει πρέπει πρώτα να τον βρει.
Αφού πρώτα ο Ντεπαρντιέ έλεγε ότι θα πάει στο Βέλγιο για να επωφεληθεί των φοροαπαλλαγών που ισχύουν εκεί βρέθηκε κάποιος καλοθελητής να βοηθήσει αυτή την λαμπρή προσωπικότητα.
Ο καλοθελητής ήταν ο ''αντινεοταξίτης'' Πούτιν που με προεδρικό διάταγμα απέδωσε την ρώσικη υπηκοότητα στον ηθοποιό. Τέτοιους φλογερούς πατριώτες με βαθιά πίστη και αυταπάρνηση στο συλλογικό είναι αλήθεια ότι χρειάζεται κάθε χώρα και ο Πούτιν άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Ο Ντεπαρντιέ αν εξαιρέσουμε την δημοσιότητα που έδωσε στο θέμα και την αυθάδεια του δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που του δίνει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση για να υπερασπιστεί τα προσωπικά του συμφέροντα γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια παρωχημένες έννοιες όπως η πατρίδα. Άλλωστε αυτό κάνει σήμερα κάθε σοβαρός καπιταλιστής που σέβεται τον εαυτό του και που είναι πολύ πλουσιότερος του Ντεπαρντιέ.
Το περίεργο είναι ότι αυτήν την συμπεριφορά επικύρωσε με το πιο εμφατικό τρόπο ο πολύς Πούτιν. Περίεργο για όσους έπαιρναν στα σοβαρά πέραν του Λιακόπουλου τα χιλιάδες κυριολεκτικά άρθρα ειδικά στο διαδίκτυο που παρουσίαζαν έναν Πούτιν αμετανόητο εχθρό της Δύσης, της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης.
Περιστατικά σαν αυτό αποδεικνύουν περίτρανα σε ποιό μήκος κύματος κινείται και η Ρωσία του Πούτιν και γκρεμίζουν σαν πύργο από τραπουλόχαρτα όλη αυτή την ανυπόστατη παραφιλολογία. Φυσικά μην περιμένετε κάποια αυτοκριτική ή παραδοχή του λάθους από όλους όσους(ακροδεξιάς κοπής) τα υποστήριζαν και τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά. Όπως ακριβώς ανυπόστατα υποστηρίζουν οποιαδήποτε αρλούμπα από τους αεροψεκασμούς μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς έτσι ακριβώς σφυρίζουν αδιάφορα όταν διαψεύδονται με το πιο πανηγυρικό τρόπο.
Η κίνηση Πούτιν να υποδεχτεί τον Ντεπαρντιέ είναι επικοινωνιακή απάντηση στις κατηγορίες της Δύσης ότι δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος. Ο Πούτιν απάντησε με φιλελεθευρισμό στο τετράγωνο για να δείξει σε όλους ότι είναι μία σύγχρονη ''δημοκρατία'' που σέβεται απόλυτα τα δικαιώματα των πλούσιων φοροφυγάδων, άλλο λίγο και ο Ντεπαρντιέ θα ανακηρυσσόταν πολιτικός πρόσφυγας.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση. Είναι τελείως διαφορετικό να προτείνεις μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα που πρέπει να περιλαμβάνει και μεγάλα ανοίγματα προς τη Ρωσία για να ξεφύγεις από τον ασφυκτικό κλοιό εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών από το να θεοποιείται ο Πούτιν και να παρουσιάζεται σαν ο ηγέτης που είναι ο δεδομένος σύμμαχος της Ελλάδος και αυτός που την κρίσιμη ώρα θα επέμβει για να μας σώσει. Τόσο καιρό τι κάνει;
Όλη αυτή η παραφιλολογία με τον Πούτιν πέραν από τη μεγάλη δόση ραγιαδισμού και υποτέλειας που εμπεριέχει (μην κάνεις τίποτα θα πέσει το μάνα εξ ουρανού) πλασάρει έμμεσα και την θεωρία των αρίστων ηγετών αλλά και την αυταπάτη του εθνικού καπιταλισμού που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο Πούτιν.
Οι μπαρούφες του Λιακόπουλου είναι καλές για να γελά κανείς αλλά είναι κατάντημα να τις παίρνει στα σοβαρά ένα τόσο μεγάλο τμήμα του κόσμου.
Το καθεστώς Πούτιν μπορεί να έχει τα θετικά του, από τα οποία τα περισσότερα εξαντλήθηκαν στα πρώτα χρόνια του καθεστώτος τώρα μάλλον σε φάση πλήρους ενσωμάτωσης είναι αλλά όσοι περιμένουν την παρέμβαση του μεγάλου σωτήρα Πούτιν και την πραγματοποίηση διάφορων ''προφητειών'' μάλλον θα περιμένουν για πάρα πολύ.
Υποδεχόμενος μετα βα'ί'ων και κλάδων ένα ''φλογερό πατριώτη''
Για τον Πούτιν και την σημερινή Ρωσία έχουν λεχθεί τα πιο απίθανα και ανυπόστατα πράγματα. Από την δυτική προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έλλειψης δημοκρατίας μέχρι τους απόλυτους διθυράμβους για τον μεγάλο ηγέτη και την ρώσικη αρκούδα που επιστρέφει και που είναι ενάντια στην Νέα Τάξη και που φυσικά θα βοηθήσει την Ελλάδα εννοείται άνευ όρων.
Η δεύτερη άποψη που την λάνσαραν περιθωριακές και γραφικές φιγούρες με προεξέχοντα τον τηλεπλασιέ πατριδέμπορο Λιακόπουλο έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα λαϊκή θρησκεία παρά την προφανή έλλειψη αξιοπιστίας όσων φιλοτεχνούσαν το πορτρέτο του ''μεγάλου'' ηγέτη Πούτιν.
Οι λόγοι που αυτό κατέστη δυνατό είναι αρκετοί:
α) Απουσία κάθε σοβαρής αριστερής ανάλυσης για το φαινόμενο Πούτιν και την κατάσταση στη Ρωσία, αντίθετα ένα μεγάλο κομμάτι της μεταλλαγμένης αριστεράς υιοθέτησε πλήρως την άποψη της Δύσης περί εθνικιστή, μισαλλόδοξου και αυταρχικού Πούτιν.
β) Οι ιστορικοί δεσμοί Ελλάδας - Ρωσίας λόγω ορθοδοξίας, άλλωστε η προσμονή ρωσικής βοήθειας έχει ιστορία αιώνων από την τουρκοκρατία (και τότε μόνοι τους οι Έλληνες έκαναν την επανάσταση).
γ) Η ανάγκη μεγάλων τμημάτων του λαού να ελπίζουν κάπου σε μια σκοτεινή ιστορική περίοδο όπως αυτή που ζούμε και η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ σε κάποια ζητήματα έδινε λαβή για τέτοιες ελπίδες.
Πού οφείλεται όμως η αντιπαράθεση και η εχθρότητα αρκετές φορές της Δύσης απέναντι στο καθεστώς Πούτιν και ποιά είναι τα όρια της;
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και όσο τα ανδρείκελα σαν τον Γιέλτσιν βρίσκονταν στην εξουσία οι Αμερικάνοι είχαν μετατρέψει την Ρωσία αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ (πολλές από αυτές βρίσκονται ακόμα σε αυτήν την κατάσταση) σε τσιφλίκι τους και αλώνιζαν κυριολεκτικά.
Εξαγοράζοντας ένα μικρό κομμάτι του παλιού μηχανισμού τους περίφημους ολιγάρχες οι οποίοι έγιναν δισεκατομμυριούχοι σε μια νύχτα εξαγοράζοντας γιγάντιες κρατικές επιχειρήσεις έναντι πινακίου φακής λεηλατούσαν την τεράστια παραγωγική βάση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τον ορυκτό πλούτο. Σπάνια στην ιστορία σε περίοδο ειρήνης μία κοινωνία γνώρισε μια τέτοια καθίζηση οικονομική, κοινωνική και ηθική.
Αυτή η κατάσταση διόλου δεν άρεσε στα μεσαία τμήματα της παλαιάς γραφειοκρατίας τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από τον Πούτιν ένα δικό τους άνθρωπο για να την ανατρέψουν και το κατάφεραν.
Ο Πούτιν έδιωξε κάποιους ολιγάρχες και δήμευσε περιουσίες, εθνικοποίησε ξανά πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και κυρίως έδιωξε τις δυτικές εταιρίες από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου που τέθηκε ξανά υπό κρατικό έλεγχο. Σύντομα η Ρωσία ανέκαμψε οικονομικά, απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ και έγινε ξανά υπολογίσιμη δύναμη στη διεθνή σκακιέρα.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο για τους πλαστογράφους της ιστορίας (επίσημη ιδεολογία της Ε.Ε) που θέλουν να ταυτίσουν την Σοβιετική Ένωση με την χιτλερική Γερμανία είναι ότι ο Πούτιν επανέφερε αρκετά σοβιετικά σύμβολα για να συσπειρώσει το καθεστώς.
Η Ρωσία απαίτησε πάλι μερίδιο στην διεθνή μοιρασιά και λόγο στο γεωπολιτικό παίγνιο κάτι που φυσικά προκάλεσε την εχθρότητα των ΗΠΑ που είχαν συνηθίσει επί Γιέλτσιν μονά ζυγά δικά τους. Τότε άρχισαν να θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία και φυσικά άρχισαν να στήνονται οι περίφημες πορτοκαλί επαναστάσεις στην παλιά ''αυλή'' της Σοβιετικής Ένωσης.
Φυσικά οι ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες αφήνουν κενά για τις μικρότερες χώρες ώστε να έχουν σχετικά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και αυτό ήταν το πιο θετικό της ανοδικής πορείας της Ρωσίας πέραν φυσικά και από τη σχετική βελτίωση του επιπέδου ζωής για κάποια τμήματα του λαού.
Χαρακτηρίζουμε και την Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη γιατί αποτελεί και αυτή κομμάτι της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Οι διαφωνίες και η σύγκρουση με τις ΗΠΑ σε πολλά ζητήματα δεν είναι φυσικά ζήτημα αρχών αλλά καθαρά θέμα συμφερόντων.
Το καθεστώς Πούτιν έδωσε ξεκάθαρα δείγματα γραφής αρκετά νωρίς μόλις το 2001 όταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου έσπευσε να συστρατευθεί στο πλευρό της Δύσης και της Νέας Τάξης στο πόλεμο εναντίον της ''τρομοκρατίας'' και του ''άξονα του κακού''.
Όμως το τελευταίο περιστατικό με τον Ντεπαρντιέ παρότι δεν είναι σημαντικό είναι εξαιρετικά συμβολικό για το πόσο ενταγμένο είναι το καθεστώς Πούτιν στην Νέα Τάξη και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Έχουμε ξαναγράψει για το συμβολικό φόρο που πήγε να περάσει ο Ολάντ στα φυσικά πρόσωπα 75% για κάθε ευρώ για τα ετήσια εισοδήματα από το ένα εκατομμύριο ευρώ και πάνω (όχι για την συνολική περιουσία ή για τα κέρδη των επιχειρήσεων) τον οποίο τα γαλλικά δικαστήρια έκριναν αντισυνταγματικό.
Επί τη ευκαιρία να αναφέρουμε ότι ο ''σοσιαλιστής'' Ολάντ που σύμφωνα με κάποιους με τη νίκη του στις εκλογές κάτι θα άλλαζε στην Ευρώπη διέταξε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην παλιά αποικία της Γαλλίας το Μάλι, τόσο μεγάλη αλλαγή και διαφορά από τον Σαρκοζί.
Κάποιοι πλούσιοι Γάλλοι αντέδρασαν στην απόπειρα και μόνο να φορολογηθούν. Δεν έδειξαν και μεγάλη διάθεση να συμμετάσχουν και να συνεισφέρουν στην ''εθνική'' προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση (αυτά λένε και στην Γαλλία και όχι μόνο).
Αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ο οποίος σε ένα ρεσιτάλ κοσμοπολιτισμού, ατομισμού και αυθάδειας δήλωσε: ''Σας επιστρέφω το γαλλικό μου διαβατήριο και την κάρτα κοινωνικής ασφάλισης, την οποία ποτέ δεν χρησιμοποίησα. Δεν έχουμε πια την ίδια πατρίδα, είμαι ένας γνήσιος Ευρωπαίος, ένας πολίτης του κόσμου, όπως με δίδαξε ο πατέρας μου''.
Τόσο πατριώτης ο Ντεπαρντιέ και οι υπόλοιπες διασημότητες μόλις υπήρξε μία πιθανότητα να πληρώσουν.
Ο Ντεπαρντιέ φυσικά δηλώνει Ευρωπαίος πολίτης γιατί ξέρει το θεμέλιο λίκνο της Ε.Ε τις περίφημες τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ :
1) Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών).
2) Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία).
3) Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται).
4) Η Ελευθερία μετακίνησης των Προσώπων
Η συμπεριφορά του μας θύμισε ένα ελληνικό αντίστοιχο, τις δηλώσεις του εφοπλιστή Ρέστη που δήλωσε ότι όποιος θέλει να τον φορολογήσει πρέπει πρώτα να τον βρει.
Αφού πρώτα ο Ντεπαρντιέ έλεγε ότι θα πάει στο Βέλγιο για να επωφεληθεί των φοροαπαλλαγών που ισχύουν εκεί βρέθηκε κάποιος καλοθελητής να βοηθήσει αυτή την λαμπρή προσωπικότητα.
Ο καλοθελητής ήταν ο ''αντινεοταξίτης'' Πούτιν που με προεδρικό διάταγμα απέδωσε την ρώσικη υπηκοότητα στον ηθοποιό. Τέτοιους φλογερούς πατριώτες με βαθιά πίστη και αυταπάρνηση στο συλλογικό είναι αλήθεια ότι χρειάζεται κάθε χώρα και ο Πούτιν άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Ο Ντεπαρντιέ αν εξαιρέσουμε την δημοσιότητα που έδωσε στο θέμα και την αυθάδεια του δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που του δίνει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση για να υπερασπιστεί τα προσωπικά του συμφέροντα γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια παρωχημένες έννοιες όπως η πατρίδα. Άλλωστε αυτό κάνει σήμερα κάθε σοβαρός καπιταλιστής που σέβεται τον εαυτό του και που είναι πολύ πλουσιότερος του Ντεπαρντιέ.
Το περίεργο είναι ότι αυτήν την συμπεριφορά επικύρωσε με το πιο εμφατικό τρόπο ο πολύς Πούτιν. Περίεργο για όσους έπαιρναν στα σοβαρά πέραν του Λιακόπουλου τα χιλιάδες κυριολεκτικά άρθρα ειδικά στο διαδίκτυο που παρουσίαζαν έναν Πούτιν αμετανόητο εχθρό της Δύσης, της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης.
Περιστατικά σαν αυτό αποδεικνύουν περίτρανα σε ποιό μήκος κύματος κινείται και η Ρωσία του Πούτιν και γκρεμίζουν σαν πύργο από τραπουλόχαρτα όλη αυτή την ανυπόστατη παραφιλολογία. Φυσικά μην περιμένετε κάποια αυτοκριτική ή παραδοχή του λάθους από όλους όσους(ακροδεξιάς κοπής) τα υποστήριζαν και τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά. Όπως ακριβώς ανυπόστατα υποστηρίζουν οποιαδήποτε αρλούμπα από τους αεροψεκασμούς μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς έτσι ακριβώς σφυρίζουν αδιάφορα όταν διαψεύδονται με το πιο πανηγυρικό τρόπο.
Η κίνηση Πούτιν να υποδεχτεί τον Ντεπαρντιέ είναι επικοινωνιακή απάντηση στις κατηγορίες της Δύσης ότι δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος. Ο Πούτιν απάντησε με φιλελεθευρισμό στο τετράγωνο για να δείξει σε όλους ότι είναι μία σύγχρονη ''δημοκρατία'' που σέβεται απόλυτα τα δικαιώματα των πλούσιων φοροφυγάδων, άλλο λίγο και ο Ντεπαρντιέ θα ανακηρυσσόταν πολιτικός πρόσφυγας.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση. Είναι τελείως διαφορετικό να προτείνεις μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα που πρέπει να περιλαμβάνει και μεγάλα ανοίγματα προς τη Ρωσία για να ξεφύγεις από τον ασφυκτικό κλοιό εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών από το να θεοποιείται ο Πούτιν και να παρουσιάζεται σαν ο ηγέτης που είναι ο δεδομένος σύμμαχος της Ελλάδος και αυτός που την κρίσιμη ώρα θα επέμβει για να μας σώσει. Τόσο καιρό τι κάνει;
Όλη αυτή η παραφιλολογία με τον Πούτιν πέραν από τη μεγάλη δόση ραγιαδισμού και υποτέλειας που εμπεριέχει (μην κάνεις τίποτα θα πέσει το μάνα εξ ουρανού) πλασάρει έμμεσα και την θεωρία των αρίστων ηγετών αλλά και την αυταπάτη του εθνικού καπιταλισμού που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο Πούτιν.
Οι μπαρούφες του Λιακόπουλου είναι καλές για να γελά κανείς αλλά είναι κατάντημα να τις παίρνει στα σοβαρά ένα τόσο μεγάλο τμήμα του κόσμου.
Το καθεστώς Πούτιν μπορεί να έχει τα θετικά του, από τα οποία τα περισσότερα εξαντλήθηκαν στα πρώτα χρόνια του καθεστώτος τώρα μάλλον σε φάση πλήρους ενσωμάτωσης είναι αλλά όσοι περιμένουν την παρέμβαση του μεγάλου σωτήρα Πούτιν και την πραγματοποίηση διάφορων ''προφητειών'' μάλλον θα περιμένουν για πάρα πολύ.