Η ζωή και η κίνηση ενός έθνους δεν συντελούνται στον αέρα, αλλά πάνω στο έδαφος της κοινωνικής πραγματικότητας.
Η ζωή και η κίνηση ενός λαού συντελούνται μέσα από αντιφάσεις, με αρένα την ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ενσαρκωμένες στις τάξεις, στα κόμματα, στις ομάδες…
Σε περιόδους κρίσιμες, σφοδρών οικονομικών και κοινωνικών ρήξεων, το έθνος σπάει στα δύο και «εθνικό» είναι εκείνο που προωθεί το λαό σε ανώτερο οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Στο δυναμισμό τους τα εθνικά στοιχεία και τα κοινωνικά στοιχεία συμπίπτουν.
Το «εθνικό» με το «κοινωνικό» ταυτίζονται σήμερα όσο ΠΟΤΕ άλλοτε.
Δεν μπορεί, σήμερα, να μιλάς για τις εφιαλτικές στρατηγικές της Νέας Τάξης, για τους «εθνικούς κινδύνους» που μας απειλούν, για την «εθνική» ισοπέδωση και κατεδάφιση της χώρας, για τη μετατροπή της σε πολυπολιτισμική ΑΠΟΙΚΙΑ των μαφιών του χρήματος ΚΑΙ να παρακάμπτεις, ακόμα και να εξαφανίζεις, το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ της δράμα, το δυναμικό συντελεστή των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ, δηλαδή το λαό της…
Και ακόμα χειρότερα: Δεν μπορεί να μιλάς για «πατρίδα» και να στέκεσαι όχι μόνο ουδέτερος, αλλά και ΕΝΑΝΤΙΑ στην συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων εκείνων που αποτελούν τα «κοινωνικά» συστατικά της «πατρίδας»: [b]Εργαζόμενους, αγρότες, τα εκατομμύρια των ανέργων, των πολυάριθμων «μικρο-μεσαίων» που καταστρέφονται από την ασήμαντη μειοψηφία των οικονομικών ληστών, από την ασήμαντη μειοψηφία των ΔΗΜΙΩΝ της κοινωνίας…[/b]
Γίνεται φανερό, συνεπώς, το γιατί μια καταστροφή κοινωνική αποτελεί έξοχη Λυδία Λίθο: Αποκαλύπτει με τρόπο αλάθευτο τους αληθινούς κοινωνικούς μας δεσμούς (από ποια κοινωνική όχθη βρισκόμαστε) και το πολιτικό μας πρόσωπο, καθώς και τα ξύλινα δημαγωγικά λόγια μας περί «πατρίδας», «έθνους» κ.λπ…
Και είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ καταστροφή τεράστιων ιστορικών διαστάσεων η λεηλασία, η πτώχευση του ελληνικού λαού, ο οικονομικός και κοινωνικός ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ των πληβειακών στρωμάτων τα οποία αποτελούν όχι μόνο τη ραχοκοκαλιά της «πατρίδας», αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της…
Η ΣΙΩΠΗ πάνω σ’ αυτό το ιστορικό, κοινωνικό μας δράμα είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ: Είναι μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ πράξη στο πλευρό των δημίων και των ανδρεικέλων τους, στο πλευρό των φανατικών εχθρών κάθε «πατρίδας»…
Η συνενοχή αυτή γίνεται ΕΓΚΛΗΜΑ, όταν, είτε ανοικτά είτε με το τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων», τασσόμαστε ΕΝΑΝΤΙΟΝ των κοινωνικών αντιστάσεων, εναντίον εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων που αντιστέκονται στην καταστροφή, ή ωθούνται σε αγωνιστικές ή απελπισμένες πράξεις για να επιβιώσουν…
Δεν μπορεί, σήμερα, να μιλάς για «πατρίδα» και «έθνος» και να τάσσεσαι, ευθέως η εμμέσως, ΕΝΑΝΤΙΟΝ των απεργιακών αγώνων, των αγροτικών κινητοποιήσεων, των εκατοντάδων χιλιάδων χρεοκοπημένων «νοικοκυριών», των εκατομμυρίων άνεργων, άστεγων, των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και εξεγείρονται…
Η στάση μας απέναντι σε όλα αυτά αποκαλύπτει, όπως είπαμε, τους κοινωνικούς δεσμούς μας και το ιδεολογικό και πολιτικό μας πρόσωπο, το στρατόπεδο στο οποίο βρισκόμαστε: Με τους ληστές και δημίους ή με τα θύματά τους, με το καθεστώς ή με το λαό…
Η Χρυσή Αυγή, όπως και κάθε «ακροδεξιά σέχτα» αποκάλυψαν για άλλη μια φορά το φαιό τους πρόσωπο και τον προβοκατόρικο ρόλο τους, αυτόν του σπιούνου των λήσταρχων: ΑΝΟΙΚΤΑ τάσσονται εναντίον των απεργιακών αγώνων και λαϊκών κινητοποιήσεων, εναντίον των «κατώτερων» παιδιών του Θεού…
Τον ίδιο δρόμο, με έμμεσο τρόπο, ακολουθούν και κάποια ιστολόγια του …Θεού: Δεν βγάζουν άχνα για την κοινωνική μας τραγωδία, τραγωδία χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Και όταν μιλούν, με έμμεσο και πονηρό τρόπο, χύνουν χολή εναντίον των αγώνων των «κατώτερων» παιδιών του Θεού…
Φυσικά δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν αντικομουνιστική προπαγάνδα, ξαναζεσταίνοντας όλες τις παλιές σούπες των μυστικών υπηρεσιών…
Εδώ ο κόσμος καίγεται και δεν λένε ΤΙΠΟΤΕ επ’ αυτού, αλλά θυμούνται κάθε τι που στρέφεται εναντίον των κινημάτων και της αριστεράς…
Οι κάλπικοι παράδες, όπως και κάθε μεταμφίεση, στις μέρες μας δεν ξεγελούν για πολύ…
Το κοινωνικό μας δράμα έχει το «ιδίωμα» να αποκαλύπτει, τάχιστα, κάθε «χρήσιμο ηλίθιο», αλλά και κάθε διατεταγμένο…