Γράφει: Ο Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Είναι
αλήθεια πως εδώ και μία τριετία οι εκπαιδευτικοί, όπως και πολλές άλλες
κατηγορίες εργαζομένων, έχουν μπει στο στόχαστρο μιας πρωτοφανούς
επίθεσης που εκπορεύεται κατευθείαν από τις εκάστοτε μνημονιακές
κυβερνήσεις και διαχέονται με τη βοήθεια των γνωστών διαπλεκόμενων ΜΜΕ
προς όλη την κοινωνία.
Μεμονωμένα περιστατικά χρησιμοποιούνται για να βγαίνουν γενικά συμπεράσματα
τα οποία προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα κλισέ όπως αυτό περί τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι έχουν το μυαλό τους στο πώς θα λουφάρουν και θα πληρώνονται χωρίς να προσφέρουν.
Βέβαια τα υπάρχοντα επίσημα στοιχεία που έχουν δει κατά καιρούς, φευγαλέα όμως, το φως της δημοσιότητας, ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί τεμπελιάς και μειωμένης παραγωγικότητας όσο και την άποψη πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι ένα επάγγελμα χαλαρό, χωρίς ζόρι και χωρίς πολλές σωματικές και πνευματικές καταπονήσεις.
Παραμένει βέβαια μετέωρη η απάντηση εκ μέρους όλων όσων έχουν υιοθετήσει την παραπάνω άποψη, στο εξής απλό ερώτημα: Γιατί δεν επέλεξαν κι εκείνοι αυτό το τόσο εύκολο, άνετο και προσοδοφόρο επάγγελμα;
Τί κι αν οι εκπαιδευτικοί συγκαταλέγονται στην κορυφή των πιο ψυχοφθόρων ομάδων εργαζομένων;
Τί κι αν οι ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών ισοδυναμούν με τετραπλάσιες ώρες εργασίας γραφείου;
Τί κι αν οι εκπαιδευτικοί βιώνουν μια πρωτοφανή εργασιακή ανασφάλεια με τις συγχωνεύσεις, τις αυξήσεις ωραρίου, τη διοικητική αυθαιρεσία και τους εξευτελιστικούς μισθούς.
Όχι! Δεν είμαστε αχάριστοι. Ξέρουμε ότι είμαστε από τους «τυχερούς» που ακόμη έχουν μια δουλειά και ένα μισθό, όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να συμφωνούμε με τη διάχυση της μιζέριας και να αποδεχόμαστε συνεχώς τις μειώσεις των μισθών μας επειδή υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι και, επίσης, εκατομμύρια, με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης.
Κι αυτό, όχι επειδή στερούμαστε ανθρωπιάς και αλληλεγγύης αλλά επειδή ακριβώς διαθέτουμε και από τα δύο. Ξέρουμε, όπως αποδείχτηκε περίτρανα τα τελευταία τρία χρόνια, πως όταν μια κατηγορία εργαζομένων δέχεται επίθεση τότε πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες κατηγορίες είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.
Ξέρουμε πως αν αυτό που μας έχει απομείνει το θεωρήσουμε ως δεδομένο, τότε πολύ σύντομα θα το χάσουμε.
Στις μέρες μας, όσο περισσότερο αντιστέκεται μια κατηγορία εργαζομένων, τόσο η αντίσταση αυτή λειτουργεί προς όφελος και όλων των υπολοίπων καθώς δημιουργεί ένα ανάχωμα στην γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα μεγάλα συμφέροντα μέσω των κυβερνήσεών τους.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, εκτός από εκπαιδευτικοί, καθημερινά καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο του υπαλλήλου γραμματείας για να διευθετούμε τις απουσίες, τα δικαιολογητικά, τις βαθμολογίες, το ρόλο του επιτηρητή κάνοντας εφημερίες, το ρόλο του ψυχολόγου, ειδικά τα τελευταία χρόνια και φυσικά, το ρόλο του παιδαγωγού.
Ας αναλογιστεί κανείς πώς θα ήταν τα σχολεία σήμερα, αν έλλειπε το μεράκι, το φιλότιμο και η αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών;
Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι για τους εκπαιδευτικούς που θα κάνουν το δυωράκι τους ή το τριωράκι τους και θα φύγουν. Έχει μειωθεί τόσο ο αριθμός των εκπαιδευτικών-και θα μειωθεί κι άλλο-που πλέον είναι ελάχιστοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι έχουν την παραπάνω «πολυτέλεια».
Να μην αναφέρουμε το καινούριο φρούτο του εκπαιδευτικού πολλαπλής χρήσης. Ένας εκπαιδευτικός για πολλά σχολεία με πολλά μαθήματα πρώτης και δεύτερης ανάθεσης.
Φιλόλογοι να κάνουν κοινωνιολογία, καθηγητές ξένων γλωσσών να κάνουν ιστορία.
Και βέβαια, κανείς δεν μιλάει για τη δουλειά του εκπαιδευτικού στο σπίτι χωρίς καμία οικονομική απολαβή, κανείς δεν μιλάει για τους εκπαιδευτικούς που προσφέρουν δωρεάν μαθήματα εκτός ωραρίου, όχι γιατί πιστεύουν στον «εθελοντισμό» του συστήματος αλλά γιατί πιστεύουν στην αλληλεγγύη μεταξύ αυτών που δέχονται τα ίδια χτυπήματα από τον ίδιο εχθρό.
Κανείς δεν μιλάει, ούτε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που το πράττουν, για τις «υιοθεσίες» μαθητών που δεν έχουν να πάρουν το κουλούρι από το κιλικίο γιατί η εξαθλίωση δεν είναι πλέον ενημερωτικό τρέιλερ στις ειδήσεις των οχτώ, αλλά καθημερινή πραγματικότητα.
Κι όλα αυτά, συμβαίνουν την ίδια περίοδο που τα δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής και κυρίως της υπεραξίας της εργασίας των πολλών, γεμίζουν τις καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, ενώ τα δανεικά δισεκατομμύρια της τρόικας αναπαύονται στις τσέπες των εγχώριων τραπεζιτών και αυτοί που θα κληθούν να τα αποπληρώσουν θα είμαστε εμείς.
Ζητάνε από μας, να συνεχίζουμε να τους προσφέρουμε το αίμα και τις ζωές μας για να μπορούν να ζουν μες στη χλιδή και τον πλούτο.
Τελικά, Γιωργάκης και Πάγκαλος είχαν δίκιο: Και λεφτά υπάρχουν και μαζί τα έφαγαν και θα εξακολουθούν να τα τρώνε μέχρι να τους διώξουμε.
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσους παπαγάλους διαδίδουν δεξιά κι αριστερά, πως η αξιολόγηση θα είναι, δήθεν, μια τυπική διαδικασία, πως οι συγχωνεύσεις θα γίνουν χωρίς να κλείσουν σχολεία και να μειωθούν οι οργανικές θέσεις και πως το αποτέλεσμα της αξιολόγησης δεν θα οδηγεί ούτε σε απολύσεις ούτε σε καταργήσεις σχολείων. Όλα τα παραπάνω θα γίνουν, αν το επιτρέψουμε να γίνουν. Ο λόγος είναι απλός. Μόνο έτσι θα εξοικονομηθούν πόροι για να ικανοποιηθούν οι δανειστές.
Από τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, έχουν ως στόχο την ικανοποίηση των δανειστών και όχι την ευημερία των πολιτών της χώρας, όλα υποτάσσονται στον υπέρτατο σκοπό που είναι:
«Αρπάξτε από τους πολλούς για να τα δώσετε στους λίγους».
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1420
Είναι
αλήθεια πως εδώ και μία τριετία οι εκπαιδευτικοί, όπως και πολλές άλλες
κατηγορίες εργαζομένων, έχουν μπει στο στόχαστρο μιας πρωτοφανούς
επίθεσης που εκπορεύεται κατευθείαν από τις εκάστοτε μνημονιακές
κυβερνήσεις και διαχέονται με τη βοήθεια των γνωστών διαπλεκόμενων ΜΜΕ
προς όλη την κοινωνία.
Μεμονωμένα περιστατικά χρησιμοποιούνται για να βγαίνουν γενικά συμπεράσματα
τα οποία προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα κλισέ όπως αυτό περί τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι έχουν το μυαλό τους στο πώς θα λουφάρουν και θα πληρώνονται χωρίς να προσφέρουν.
Βέβαια τα υπάρχοντα επίσημα στοιχεία που έχουν δει κατά καιρούς, φευγαλέα όμως, το φως της δημοσιότητας, ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί τεμπελιάς και μειωμένης παραγωγικότητας όσο και την άποψη πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι ένα επάγγελμα χαλαρό, χωρίς ζόρι και χωρίς πολλές σωματικές και πνευματικές καταπονήσεις.
Παραμένει βέβαια μετέωρη η απάντηση εκ μέρους όλων όσων έχουν υιοθετήσει την παραπάνω άποψη, στο εξής απλό ερώτημα: Γιατί δεν επέλεξαν κι εκείνοι αυτό το τόσο εύκολο, άνετο και προσοδοφόρο επάγγελμα;
Τί κι αν οι εκπαιδευτικοί συγκαταλέγονται στην κορυφή των πιο ψυχοφθόρων ομάδων εργαζομένων;
Τί κι αν οι ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών ισοδυναμούν με τετραπλάσιες ώρες εργασίας γραφείου;
Τί κι αν οι εκπαιδευτικοί βιώνουν μια πρωτοφανή εργασιακή ανασφάλεια με τις συγχωνεύσεις, τις αυξήσεις ωραρίου, τη διοικητική αυθαιρεσία και τους εξευτελιστικούς μισθούς.
Όχι! Δεν είμαστε αχάριστοι. Ξέρουμε ότι είμαστε από τους «τυχερούς» που ακόμη έχουν μια δουλειά και ένα μισθό, όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να συμφωνούμε με τη διάχυση της μιζέριας και να αποδεχόμαστε συνεχώς τις μειώσεις των μισθών μας επειδή υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι και, επίσης, εκατομμύρια, με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης.
Κι αυτό, όχι επειδή στερούμαστε ανθρωπιάς και αλληλεγγύης αλλά επειδή ακριβώς διαθέτουμε και από τα δύο. Ξέρουμε, όπως αποδείχτηκε περίτρανα τα τελευταία τρία χρόνια, πως όταν μια κατηγορία εργαζομένων δέχεται επίθεση τότε πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες κατηγορίες είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.
Ξέρουμε πως αν αυτό που μας έχει απομείνει το θεωρήσουμε ως δεδομένο, τότε πολύ σύντομα θα το χάσουμε.
Στις μέρες μας, όσο περισσότερο αντιστέκεται μια κατηγορία εργαζομένων, τόσο η αντίσταση αυτή λειτουργεί προς όφελος και όλων των υπολοίπων καθώς δημιουργεί ένα ανάχωμα στην γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα μεγάλα συμφέροντα μέσω των κυβερνήσεών τους.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, εκτός από εκπαιδευτικοί, καθημερινά καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο του υπαλλήλου γραμματείας για να διευθετούμε τις απουσίες, τα δικαιολογητικά, τις βαθμολογίες, το ρόλο του επιτηρητή κάνοντας εφημερίες, το ρόλο του ψυχολόγου, ειδικά τα τελευταία χρόνια και φυσικά, το ρόλο του παιδαγωγού.
Ας αναλογιστεί κανείς πώς θα ήταν τα σχολεία σήμερα, αν έλλειπε το μεράκι, το φιλότιμο και η αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών;
Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι για τους εκπαιδευτικούς που θα κάνουν το δυωράκι τους ή το τριωράκι τους και θα φύγουν. Έχει μειωθεί τόσο ο αριθμός των εκπαιδευτικών-και θα μειωθεί κι άλλο-που πλέον είναι ελάχιστοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι έχουν την παραπάνω «πολυτέλεια».
Να μην αναφέρουμε το καινούριο φρούτο του εκπαιδευτικού πολλαπλής χρήσης. Ένας εκπαιδευτικός για πολλά σχολεία με πολλά μαθήματα πρώτης και δεύτερης ανάθεσης.
Φιλόλογοι να κάνουν κοινωνιολογία, καθηγητές ξένων γλωσσών να κάνουν ιστορία.
Και βέβαια, κανείς δεν μιλάει για τη δουλειά του εκπαιδευτικού στο σπίτι χωρίς καμία οικονομική απολαβή, κανείς δεν μιλάει για τους εκπαιδευτικούς που προσφέρουν δωρεάν μαθήματα εκτός ωραρίου, όχι γιατί πιστεύουν στον «εθελοντισμό» του συστήματος αλλά γιατί πιστεύουν στην αλληλεγγύη μεταξύ αυτών που δέχονται τα ίδια χτυπήματα από τον ίδιο εχθρό.
Κανείς δεν μιλάει, ούτε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που το πράττουν, για τις «υιοθεσίες» μαθητών που δεν έχουν να πάρουν το κουλούρι από το κιλικίο γιατί η εξαθλίωση δεν είναι πλέον ενημερωτικό τρέιλερ στις ειδήσεις των οχτώ, αλλά καθημερινή πραγματικότητα.
Κι όλα αυτά, συμβαίνουν την ίδια περίοδο που τα δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής και κυρίως της υπεραξίας της εργασίας των πολλών, γεμίζουν τις καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, ενώ τα δανεικά δισεκατομμύρια της τρόικας αναπαύονται στις τσέπες των εγχώριων τραπεζιτών και αυτοί που θα κληθούν να τα αποπληρώσουν θα είμαστε εμείς.
Ζητάνε από μας, να συνεχίζουμε να τους προσφέρουμε το αίμα και τις ζωές μας για να μπορούν να ζουν μες στη χλιδή και τον πλούτο.
Τελικά, Γιωργάκης και Πάγκαλος είχαν δίκιο: Και λεφτά υπάρχουν και μαζί τα έφαγαν και θα εξακολουθούν να τα τρώνε μέχρι να τους διώξουμε.
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσους παπαγάλους διαδίδουν δεξιά κι αριστερά, πως η αξιολόγηση θα είναι, δήθεν, μια τυπική διαδικασία, πως οι συγχωνεύσεις θα γίνουν χωρίς να κλείσουν σχολεία και να μειωθούν οι οργανικές θέσεις και πως το αποτέλεσμα της αξιολόγησης δεν θα οδηγεί ούτε σε απολύσεις ούτε σε καταργήσεις σχολείων. Όλα τα παραπάνω θα γίνουν, αν το επιτρέψουμε να γίνουν. Ο λόγος είναι απλός. Μόνο έτσι θα εξοικονομηθούν πόροι για να ικανοποιηθούν οι δανειστές.
Από τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, έχουν ως στόχο την ικανοποίηση των δανειστών και όχι την ευημερία των πολιτών της χώρας, όλα υποτάσσονται στον υπέρτατο σκοπό που είναι:
«Αρπάξτε από τους πολλούς για να τα δώσετε στους λίγους».
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1420