«Tο κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους»
Καρλ Μαρξ
Οι «αξίες» του καπιταλισμού που δεν προκαλούν «ανατριχίλα», αλλά αντίθετα ευλογούνται από τα «κατηχητικά» του καθεστώτος και τις συμμορίες τους, συμπυκνώνονται στα κάτωθ:
α). 50.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα!!!
β). Δισεκατομμύρια οι φτωχοί στον πλανήτη από τη μια, και από την άλλη μια χούφτα Κροίσων υπερδισεκατομμυριούχων!!!
γ). Η φρενοβλαβής κτηνωδία και το ισχυρό ολοκληρωτικό κράτος στην υπηρεσία των υπερδισεκατομμυριούχων!!!
Για τον εξωραϊσμό και τη διαιώνιση αυτής της ΦΡΙΚΗΣ γίνεται η «διάπλαση των παιδιών» από ΟΛΑ τα ιερατεία και τα πολύχρωμα «σχολειά» του καπιταλισμού, καθώς και για την υποταγή των λαών στη μπότα της Νέας Τάξης…
Για όλους αυτούς «ανατριχίλα» προκαλούν οι Επαναστατικές ιδέες του Σοσιαλισμού, η ΓΝΩΣΗ και η ΠΡΑΞΗ της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ καπιταλισμού.
Για όλους αυτούς τους απολογητές του κέρδους και της «ελεύθερης αγοράς», προκαλεί «ανατριχίλα» ο Σοσιαλιστικός Ανθρωπισμός που αποδομεί την καπιταλιστική κατήχηση, διδάσκει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της καπιταλιστικής ΦΡΙΚΗΣ και συμπυκνώνεται στο επαναστατικό σύνθημα: «Εκείνος που υποκλίνεται μπροστά σε αξιώματα δημιουργημένα από τον ταξικό εχθρό ποτέ δεν θα τον νικήσει».
Το παρακάτω κείμενο, πολύ παλιά γραμμένο, αποτελεί μια σύνοψη του «Σοσιαλιστικού Ανθρωπισμού» που προκαλεί «ανατριχίλα» στα «κατηχητικά» και τους λακέδες του κεφαλαίου, κάθε κοπής και χρώματος…
Οι αφαιρέσεις συγχωρούν τις αμαρτίες!
Ο "ανθρωπισμός" του κεφαλαίου...
Η έκκληση σε αφηρημένους κανόνες δεν είναι ένα λάθος δίχως ιδιοτέλεια, αλλά αναγκαίο στοιχείο στο μηχανισμό της ταξικής απάτης.
Οι αφαιρέσεις συγχωρούν τις αμαρτίες. Αυτά που λέγονται ηθικά αξιώματα «γενικώς αναγνωρισμένα» έχουν ουσιαστικά αλγεβρικό, δηλαδή απροσδιόριστο χαρακτήρα. Η κατηγορική προσταγή του Καντ (πράττε έτσι ώστε να μπορείς να θέλεις να γίνει ο κανόνας της διαγωγής σου γενικός νόμος), αν και έχει υψηλή θέση στο φιλοσοφικό Όλυμπο, ωστόσο δεν ενσαρκώνει τίποτα το κατηγορηματικό γιατί δεν περιέχει τίποτα το συγκεκριμένο.
Τέτοιου είδους «κατηγορικές προσταγές» είναι τα αξιώματα του αστικού ανθρωπισμού, στη βάση των οποίων («ανθρώπινα δικαιώματα» κλπ) η Νέα Τάξη σήμερα τρομοκρατεί τον πλανήτη και προωθεί την πιο εφιαλτική βαρβαρότητα.
Μήπως στο όνομα της ελευθερίας (αστικό αξίωμα) δεν έγιναν οι πιο ληστρικοί πόλεμοι και δεν διαπράχτηκαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Στο όνομα του πλουραλισμού και της ελευθερίας της Ενημέρωσης δεν γεννήθηκε το «τέρας» της σύγχρονης πληροφορικής παραπλάνησης;
Πριν κωδικοποιήσουμε τις επαναστατικές ανθρωπιστικές ιδέες πρέπει να άρουμε μια παρεξήγηση σύμφωνα με την οποία ο «ανθρωπισμός» είναι αστική ιδεολογία. Μια άλλη παρεξήγηση είναι αυτή που ταυτίζει τον ανθρωπισμό με μία αιώνια «ανθρώπινη ουσία». Ο μαρξιστικός ανθρωπισμός καταγγέλλει την κυριαρχία των πραγμάτων πάνω στον άνθρωπο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Είναι δηλαδή υλιστικός, κοινωνιολογικός, ιστορικιστικός, επαναστατικός. Αντίθετα ο αστικός ανθρωπισμός, που εμφανίστηκε με την ανάπτυξη της εμπορευματικής οικονομίας, είναι αφηρημένος, «νατουραλιστικός», ατομιστικός.
Τα κύρια σημεία του σοσιαλιστικού ανθρωπισμού είναι τα εξής:
α) Η αποκάλυψη των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους πίσω από τις πραγμοποιημένες κατηγορίες της καπιταλιστικής οικονομίας.
β) Η κριτική της «απανθρωπιάς» του καπιταλισμού.
γ) Ο σοσιαλισμός ως αντικειμενική δυνατότητα μιας κοινωνίας όπου η παραγωγή ελέγχεται ορθολογικά από τους ανθρώπους.
1. Η αποκάλυψη του φετιχισμού
Στο «Κεφάλαιο», ο Μαρξ αποκαλύπτει τις κοινωνικές σχέσεις πίσω από τις πραγμοποιημένες μορφές της εμπορευματικής οικονομίας (αξία, χρήμα, κεφάλαιο κλπ). Δείχνει πώς η ανθρώπινη εργασία παίρνει τη μορφή αντικειμενικού χαρακτηριστικού των πραγμάτων. Πώς, στη μορφή εμπόρευμα, μια καθορισμένη κοινωνική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους, παίρνει τη μορφή μιας σχέσης ανάμεσα σε πράγματα. Πώς το ίδιο το κεφάλαιο «δεν είναι πράγμα, αλλά μια κοινωνική σχέση ανάμεσα στα άτομα που διαμεσολαβείτε από τα πράγματα».
Η γνωστική διάσταση του μαρξιστικού ανθρωπισμού διαλύει το «πραγμοποιημένο περιτύλιγμα» του καπιταλιστικού φετιχισμού για να αποκαλύψει την ουσία του φαινομένου: Τις κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στα άτομα, στους παραγωγούς, στους ανθρώπους.
Ο ανθρωπισμός εδώ δεν είναι μια απλή ηθική διαμαρτυρία: Διαλύει το «μυστικιστικό πέπλο» της πραγμοποίησης, αποκωδικοποιεί το ιερογλυφικό της αξίας, συλλαμβάνει την κοινωνική πραγματικότητα που κρύβεται από την ομίχλη της αγοράς.
2. Η αλλοτρίωση
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα όπου «η παραγωγική διαδικασία κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι πάνω στην παραγωγική διαδικασία». Είναι ένας τρόπος παραγωγής όπου «ο εργαζόμενος δεν υπάρχει παρά μόνο για τις ανάγκες αξιοποίησης του δοσμένου πλούτου και όχι, αντίθετα, ο αντικειμενικός πλούτος για τις ανάγκες ανάπτυξης του εργαζόμενου».
Ο μαρξισμός δείχνει με ποιο τρόπο η ατομικιστική συμπεριφορά των ανθρώπων στην εμπορευματική οικονομία έχει ως αναγκαία κατάληξη μία ανεξάρτητη από τη συνείδησή τους δράση, την «αλλοτριωμένη» και «αυτόνομη» μορφή που παίρνουν ακριβώς οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής, τα μέσα παραγωγής και όλα τα προϊόντα γενικά. Με την αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς, η κοινωνική κίνηση των ανθρώπων παίρνει τη μορφή μιας κίνησης πραγμάτων που ελέγχει τους ανθρώπους, αντί να ελέγχεται από αυτούς.
Η οικονομική αυτή αλλοτρίωση δεν μπορεί να εξαφανιστεί παρά μόνο με την εξαφάνιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
3. Η φυσική φθορά
Η φυσική φθορά των εργαζομένων από το κεφαλαίο ( Βρικόλακα, Μολώχ που τους κλέβει τον ελεύθερο αέρα, τον ήλιο, την τροφή, την υγεία, την ίδια τη ζωή) είναι μία από τις κοινοτοπίες του «Κεφαλαίου» του Μαρξ. Αυτή η ανάλυση καταλήγει σε μια έντονη καταδίκη του καπιταλισμού ως συστήματος «ασυνείδητης διασπάθισης της ανθρώπινης ζωής» και της αλχημείας του για εκμετάλλευση που μόνο στόχο έχει να μεταμορφώσει «τον ανθρώπινο ιδρώτα και αίμα σε εμπόρευμα».
4. Η διανοητικά φθορά
Ο καπιταλισμός παράγει όχι μόνο τη φυσική φθορά του εργαζόμενου, αλλά και τη ηθική του σκλαβιά, την άγνοιά του, την αποβλάκωσή του και τον ηθικό του ξεπεσμό. Του αφαιρεί τον αναγκαίο χρόνο για μόρφωση, για διανοητική ανάπτυξη, για κοινωνικές σχέσεις. Με το βιομηχανικό καταμερισμό της εργασίας κομματιάζει τον άνθρωπο, θυσιάζοντας τις πολύπλοκες ικανότητές του, τον ακρωτηριάζει και τον καταντάει ένα άτομο απωλεσμένο: «Το να χωρίσεις έναν άνθρωπο σημαίνει ότι τον εκτελείς, αν άξιζε την ποινή του θανάτου, και τον δολοφονείς αν δεν την άξιζε. Ο καταμερισμός της εργασίας είναι η δολοφονία των λαών»(Μαρξ).
Το καπιταλιστικό κεφάλαιο κάνει τον εργάτη γρανάζι μηχανής και μισθωτό σκλάβο, υποταγμένο στον ελεεινό δεσποτισμό των ιδιοκτητών.
5. Οι ηθικές αξίες
Οι ηθικές αξίες του μαρξισμού, από τυπική άποψη, είναι οι ίδιες οι «κλασσικές» ανθρωπιστικές αξίες: Η ανθρώπινη ζωή, η κουλτούρα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία κλπ. Διαφέρουν ωστόσο ριζικά στο περιεχόμενό τους.
Ας δούμε π.χ. την αξία της ελευθερίας. Για τον αστικό ανθρωπισμό πρόκειται για την ελευθερία του μεμονωμένου ατόμου, που στο οικονομικό επίπεδο σημαίνει την ελεύθερη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς. Βεβαίως, όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο και πιο ανελεύθεροι είναι οι άνθρωποι και υποταγμένοι στα πράγματα.
Για το μαρξισμό «ελευθερία» σημαίνει ουσιαστικά δύο πράγματα:
α) Ανάπτυξη των ανθρωπίνων ικανοτήτων. Ανάπτυξη που περιορίζεται, παραμορφώνεται και συρρικνώνεται από την καπιταλιστική οικονομία.
β) Ορθολογικό και συνειδητό έλεγχο των ανθρώπων πάνω στη φύση, στην παραγωγή και στην κοινωνική ζωή γενικά, πράγμα που συνεπάγεται την κατάργηση της καπιταλιστικής αγοράς.
6. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
Η πολιτική έκφραση του μαρξιστικού ανθρωπισμού είναι ο σοσιαλισμός. Ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής είναι αυτό που καταργεί το φετιχισμό και την αλλοτρίωση και καθιστά τις σχέσεις των ανθρώπων με τα προϊόντα της εργασίας τους ΔΙΑΦΑΝΕΣ. Φυσικά για το μαρξισμό, ο σοσιαλισμός δεν είναι η πραγματοποίηση μιας αιώνιας «ανθρώπινης φύσης», αλλά η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ανάδυσης ενός νέου ανθρώπου, του ανθρώπου της «βασιλείας της ελευθερίας».
Μετά από αυτή τη συνοπτική σκιαγράφηση της ανθρωπιστικής αντίληψης του μαρξισμού γίνεται φανερό ότι ο μαρξισμός παραμένει ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ και ΖΩΝΤΑΝΟΣ όσο ΠΟΤΕ άλλοτε. Το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κοινωνική εργασία, χωρίς τη συνεργασία και την επικοινωνία, χωρίς να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την αλλοτρίωσή του.
Αυτά γι αυτούς που ποζάρουν με «αριστερές» επωνυμίες, αλλά αναπαράγουν όλες τις ηθικές αναθυμιάσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και τα «ανθρωπιστικά» ιδεολογήματα της Νέας Τάξης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7323