Γράφει: Ο Γιώργος Ρούσης
Στις 5 τούτου του μήνα έκλεισαν 60 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν.
Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ τούτη τη φορά –για την ώρα- επέλεξε να αναφερθεί σε αυτήν την επέτειο με το ακόλουθο τρόπο.
Παρέθεσε στοιχεία για την θετική περί Στάλιν άποψη μιας σημαντικής μερίδας των Ρώσων, και ταυτόχρονα μια σύντομη δική του περί Στάλιν εκτίμηση και μια του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Ιδού η εκτίμηση του «Ριζοσπάστη»: «η ντόπια και ξένη αστική τάξη, μην μπορώντας να του συγχωρέσει ότι επί ηγεσίας του μπήκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού και συντρίφτηκε η ντόπια αντίδραση και ο ναζισμός, εδώ και δεκαετίες χύνει τόνους δηλητηρίου εναντίον του.»
Ιδού και εκτίμηση του Ρώσικου κόμματος η οποία και αναπαράγεται δίχως κανένα άλλο σχόλιο: «Ο Στάλιν, αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν. Η καθυστερημένη τσαρική Ρωσία έγινε η Σοβιετική Ένωση, μια υπερδύναμη, που σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε τα επιτεύγματα των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών.
Παρά τις προσπάθειες να αμαυρωθεί η μνήμη του Στάλιν, αυτός παραμένει στα μάτια του σοβιετικού λαού και των εργαζομένων του κόσμου ως μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής μας, ως ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής».
Με αυτόν τον τρόπο όμως δυσφημείται, αντί να προωθείται η υπόθεση του κομμουνισμού. Και αυτό διότι πέρα από τη ντόπια και ξένη αστική τάξη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές έχουν καταγγείλει ότι κατά την Σταλινική περίοδο έγιναν φρικαλεότητες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον κομμουνισμό...
Όχι λοιπόν με βάση δυτικές πραχτόρικες πηγές, αλλά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος μήπως γνωρίζει το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τι απέγιναν τα 98 από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ;
Και επίσης τι απέγιναν οι περισσότεροι από τους μισούς αντιπροσώπους αυτού του Συνεδρίου; Πως εξηγείται ένα Συνέδριο και μάλιστα επονομαζόμενο «των νικητών» στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι σε αυτό δέχτηκαν το τελικό χτύπημα όλα τα τροτσκιστικά και άλλα «βδελυρά» στοιχεία, να αποτελείται το ίδιο από Συνέδρους προδότες του λαού (1.108 στους 1966) και να εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή που να αποτελείται και αυτή στην μεγάλη της πλειοψηφία από προδότες;
Κι’ αν όσα παραθέτω παραπάνω θεωρηθεί ότι προέρχονται από «ρεφορμιστικές» Σοβιετικές πηγές, τότε μήπως έτσι πρέπει να αυτοχαρακτηριστεί και ο ίδιος ο Ριζοσπάστης ο οποίος πολύ πιο πρόσφατα από το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1989 αναπαρήγαγε την Πράβντα γράφοντας: «Ο σταλινισμός ουσιαστικά διαστρεβλώνει και απορρίπτει το ουμανιστικό δημοκρατικό περιεχόμενο του μαρξισμού-λενινισμού». [Εκείνη την περίοδο] «φοβερές διώξεις υπέστησαν ξένοι κομμουνιστές [μεταξύ των οποίων και Έλληνες] , διώξεις «ιδιαίτερα ανατριχιαστικές [….] όταν μάλιστα ήταν αναγκαία η συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων για την απόκρουση του φασίστα επιδρομέα»;
Και ακόμη ισχύουν ή όχι κατά το όργανο της ΚΕ, όσα υποστηρίζει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης, υποψήφιος του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές, ότι δηλαδή «το 45% των ανώτατων στελεχών του στρατού και του ναυτικού διώχθηκαν και συνήθως εκτελέστηκαν», «με κατηγορίες που «είναι ελάχιστα πιθανό να είχαν κάποια πραγματική βάση»[ii];
Και τέλος τι ήθελε να πει ο Νίκος Ζαχαριάδης, όταν έγραφε στην τελευταία του επιστολή του 1973 λίγο πριν αυτοκτονήσει:
[i]«… Κάποτε θα πρέπει να ζητείστε- ακόμα και με απόφαση συνεδρίου-, όλα τα χαρτιά της ΚΔ, της Τσεκά του KΠCC, του ΚΓΜπε (κρατική ασφάλεια) που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊντά κ.ά. πολλούς). Αφτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δυο: το Χαλκογιάνη και το Δημητρίου…»[iii].
________________________________________
[i] Ριζοσπάστης, Σάββατο 8 Απρίλη 1989, σελίδα 30
[ii] Γιώργου Μαργαρίτη, Οι «εκκαθαρίσεις» του σώματος των αξιωματικών τοου Κόκκινου Στρατού.1937-1938, στο Οι μεγάλες δίκες , Οι δίκες της Μόσχας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία Ιστορικά , σελίδα 86
[iii] Βλέπε Πέτρος Ανταίος, Ν. Ζαχαριάδης- Θύτης και θύμα, εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 1991, σελ. 511
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Συμπληρωματικά από ΡΕΣΑΛΤΟ:
Τον Οκτώβριο του 1917, ένα Π.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής εκλέγεται για πρώτη φορά. Το αποτελούσαν επτά μέλη: Λένιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Μπούμπνοφ και Στάλιν. Δύο μέλη πέθαναν από φυσικό θάνατο: Λένιν και Στάλιν. Τα άλλα πέντε μέλη δολοφονήθηκαν από τη σταλινική τρομοκρατία σαν «πράκτορες».
Έως το 1923 μετείχαν στο Π.Γ. δέκα πρόσωπα. Τα οκτώ δολοφονήθηκαν. Μεταξύ 1918 και 1921, 31 μπολσεβίκοι ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Οι 18 δολοφονήθηκαν, ο ένας εξωθήθηκε σε αυτοκτονία (Τόμσκι) και ο Μουράλωφ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.
Τι να συμπεράνει, λοιπόν, κανείς, ότι ο Λένιν, ο επαναστάτης ηγέτης, έκανε την Επανάσταση με όλους τους στενούς του συνεργάτες να είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού»;
Το σταλινικό φαινόμενο το αναλύουμε σε όλες τις διαστάσεις του και τις ιστορικές επιπτώσεις του εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2812
Στις 5 τούτου του μήνα έκλεισαν 60 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν.
Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ τούτη τη φορά –για την ώρα- επέλεξε να αναφερθεί σε αυτήν την επέτειο με το ακόλουθο τρόπο.
Παρέθεσε στοιχεία για την θετική περί Στάλιν άποψη μιας σημαντικής μερίδας των Ρώσων, και ταυτόχρονα μια σύντομη δική του περί Στάλιν εκτίμηση και μια του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Ιδού η εκτίμηση του «Ριζοσπάστη»: «η ντόπια και ξένη αστική τάξη, μην μπορώντας να του συγχωρέσει ότι επί ηγεσίας του μπήκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού και συντρίφτηκε η ντόπια αντίδραση και ο ναζισμός, εδώ και δεκαετίες χύνει τόνους δηλητηρίου εναντίον του.»
Ιδού και εκτίμηση του Ρώσικου κόμματος η οποία και αναπαράγεται δίχως κανένα άλλο σχόλιο: «Ο Στάλιν, αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν. Η καθυστερημένη τσαρική Ρωσία έγινε η Σοβιετική Ένωση, μια υπερδύναμη, που σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε τα επιτεύγματα των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών.
Παρά τις προσπάθειες να αμαυρωθεί η μνήμη του Στάλιν, αυτός παραμένει στα μάτια του σοβιετικού λαού και των εργαζομένων του κόσμου ως μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής μας, ως ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής».
Με αυτόν τον τρόπο όμως δυσφημείται, αντί να προωθείται η υπόθεση του κομμουνισμού. Και αυτό διότι πέρα από τη ντόπια και ξένη αστική τάξη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές έχουν καταγγείλει ότι κατά την Σταλινική περίοδο έγιναν φρικαλεότητες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον κομμουνισμό...
Όχι λοιπόν με βάση δυτικές πραχτόρικες πηγές, αλλά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος μήπως γνωρίζει το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τι απέγιναν τα 98 από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ;
Και επίσης τι απέγιναν οι περισσότεροι από τους μισούς αντιπροσώπους αυτού του Συνεδρίου; Πως εξηγείται ένα Συνέδριο και μάλιστα επονομαζόμενο «των νικητών» στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι σε αυτό δέχτηκαν το τελικό χτύπημα όλα τα τροτσκιστικά και άλλα «βδελυρά» στοιχεία, να αποτελείται το ίδιο από Συνέδρους προδότες του λαού (1.108 στους 1966) και να εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή που να αποτελείται και αυτή στην μεγάλη της πλειοψηφία από προδότες;
Κι’ αν όσα παραθέτω παραπάνω θεωρηθεί ότι προέρχονται από «ρεφορμιστικές» Σοβιετικές πηγές, τότε μήπως έτσι πρέπει να αυτοχαρακτηριστεί και ο ίδιος ο Ριζοσπάστης ο οποίος πολύ πιο πρόσφατα από το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1989 αναπαρήγαγε την Πράβντα γράφοντας: «Ο σταλινισμός ουσιαστικά διαστρεβλώνει και απορρίπτει το ουμανιστικό δημοκρατικό περιεχόμενο του μαρξισμού-λενινισμού». [Εκείνη την περίοδο] «φοβερές διώξεις υπέστησαν ξένοι κομμουνιστές [μεταξύ των οποίων και Έλληνες] , διώξεις «ιδιαίτερα ανατριχιαστικές [….] όταν μάλιστα ήταν αναγκαία η συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων για την απόκρουση του φασίστα επιδρομέα»;
Και ακόμη ισχύουν ή όχι κατά το όργανο της ΚΕ, όσα υποστηρίζει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης, υποψήφιος του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές, ότι δηλαδή «το 45% των ανώτατων στελεχών του στρατού και του ναυτικού διώχθηκαν και συνήθως εκτελέστηκαν», «με κατηγορίες που «είναι ελάχιστα πιθανό να είχαν κάποια πραγματική βάση»[ii];
Και τέλος τι ήθελε να πει ο Νίκος Ζαχαριάδης, όταν έγραφε στην τελευταία του επιστολή του 1973 λίγο πριν αυτοκτονήσει:
[i]«… Κάποτε θα πρέπει να ζητείστε- ακόμα και με απόφαση συνεδρίου-, όλα τα χαρτιά της ΚΔ, της Τσεκά του KΠCC, του ΚΓΜπε (κρατική ασφάλεια) που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊντά κ.ά. πολλούς). Αφτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δυο: το Χαλκογιάνη και το Δημητρίου…»[iii].
________________________________________
[i] Ριζοσπάστης, Σάββατο 8 Απρίλη 1989, σελίδα 30
[ii] Γιώργου Μαργαρίτη, Οι «εκκαθαρίσεις» του σώματος των αξιωματικών τοου Κόκκινου Στρατού.1937-1938, στο Οι μεγάλες δίκες , Οι δίκες της Μόσχας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία Ιστορικά , σελίδα 86
[iii] Βλέπε Πέτρος Ανταίος, Ν. Ζαχαριάδης- Θύτης και θύμα, εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 1991, σελ. 511
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Συμπληρωματικά από ΡΕΣΑΛΤΟ:
Τον Οκτώβριο του 1917, ένα Π.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής εκλέγεται για πρώτη φορά. Το αποτελούσαν επτά μέλη: Λένιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Μπούμπνοφ και Στάλιν. Δύο μέλη πέθαναν από φυσικό θάνατο: Λένιν και Στάλιν. Τα άλλα πέντε μέλη δολοφονήθηκαν από τη σταλινική τρομοκρατία σαν «πράκτορες».
Έως το 1923 μετείχαν στο Π.Γ. δέκα πρόσωπα. Τα οκτώ δολοφονήθηκαν. Μεταξύ 1918 και 1921, 31 μπολσεβίκοι ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Οι 18 δολοφονήθηκαν, ο ένας εξωθήθηκε σε αυτοκτονία (Τόμσκι) και ο Μουράλωφ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.
Τι να συμπεράνει, λοιπόν, κανείς, ότι ο Λένιν, ο επαναστάτης ηγέτης, έκανε την Επανάσταση με όλους τους στενούς του συνεργάτες να είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού»;
Το σταλινικό φαινόμενο το αναλύουμε σε όλες τις διαστάσεις του και τις ιστορικές επιπτώσεις του εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2812