ΛΟΓΙΑ και ΣΚΕΨΕΙΣ
Η χούντα των συνταγματαρχών,ένας εφιάλτης της σύγχρονης Ελλάδας που τα τελευταία χρόνια μας ξαναχτυπά την πόρτα, με διαφορετική μορφή αλλά με την ίδια αγριότητα.
Μία περίοδος που κάποιοι δεν θέλουν να θυμούνται και κάποιοι άλλοι νοσταλγούν!
Η εποχή του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" μας κλείνει πονηρά το μάτι και επανέρχεται οργανωμένη, συστηματική και αγριότερη αλλά δημοκρατική και κοινοβουλευτική.
Οι διαφορές του τότε και του τώρα στην επιβολή και στον εκφοβισμό, ελάχιστες.
Θα μου πείτε τότε υπήρχαν βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης , εξορίες και φόβος!
Ναι αλλά υπήρχε και αντίσταση. Αντίσταση σε ότι συνέβαινε και με όποιο κόστος!
Τώρα εξαγγέλλεται η δημιουργία στρατοπέδων χωρίς να υπάρχει αντίσταση!
Η τρομοκρατία της εξουσίας, ο φόβος της εξορίας, της φυλακής, της ανεργίας, της απόλυτης φτώχειας, ο έλεγχος της τροφής μέσω των συσσιτίων, ο έλεγχος της ενέργειας και της ζωής μας έκαναν άβουλους παρατηρητές της δίωξης και εκτέλεσης μας!
[b]Στο νού έρχονται τοποθεσίες φορτωμένες μνήμες. Μνήμες αντίστασης ακόμα και μέσα στα στρατόπεδα.Φυλάκιζαν τους αγωνιστές αλλά όχι την αντίσταση. [/b]
Ενας τέτοιος τόπος είναι το στρατόπεδο στο Παρθένι της Λέρου με τα δύο κτίρια για τους εξορίστους και το αρχιφυλακείο, οπου από τον Ιούλιο του 1967 και μέχρι το 1971 "φιλοξενήθηκαν" περίπου 4000 άτομα. Ανάμεσα σ' αυτούς ο Ρίτσος , ο Γλέζος.
Κοντά στο στρατόπεδο βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Κιουράς ή Ματρώνας, ένα μιρό εκκλησάκι του 18ου αιώνα.
Εκεί όπου, όπως είπε ο Θεσσαλονικιός Αντώνης Καραγιάννης, συναντιούνται η παράδοση με τους αγώνες του λαού μας.
Εκεί όπου ο «Μυστικός Δείπνος» είναι η τραπεζαρία των εξόριστων ,ο «Αϊ-Γιάννης ο Βαφτιστής» είναι ο Χωροφύλακας, ο «Χριστός» είναι ο νεότερος εξόριστος Σταμάτης Κοιλάκος.
Εκεί όπου οι άγιοι δεν είχαν φωτοστέφανο!
Η Αγιά Κιουρά αγιογραφήθηκε το 69-70 από τους εξόριστους Αντώνη Καραγιάννη, Τάκη Τζανετέα και Κυριάκο Τσακίρη.
Με την βοήθεια και άλλων κρατουμένων αποθανάτισαν τα συναισθήματα τους στα πρόσωπα των Αγίων.
Η Παναγία ήταν η μάνα που περίμενε το γυρισμό τους η προσμονή και ο πόνος αποτυπώθηκαν στο πρόσωπο της.
Στα μάτια του Χριστού, βλέπεις θυμό, αδικία αλλά και ελπίδα.
Ζωγράφισαν τα όνειρα τους, την ελπίδα και την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο.
Ήταν η αντίσταση τους σε ότι συνέβαινε αλλά και ένας τρόπος να βγαίνουν από το "σύρμα" του στρατοπέδου, να συναναστρέφονται με τους κατοίκους να επικοινωνούν, να ζούν για λίγο ελεύθεροι!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7418