Είναι να γελά κανείς με τους ταχυδακτυλουργούς των υπεραπλουστευτικών σχημάτων και σοφισμάτων του ΚΚΕ.
Χθες περιγράψαμε, συνοπτικά τη μέθοδο των αφαιρέσεων και των αλγεβρικών «ταξικών» σχημάτων (υπεραπλουστεύσεων), τη μέθοδο του «ξύλινου» λόγου, που χρησιμοποιεί η ηγεσία του ΚΚΕ και ο «Ρ», σε βαθμό καταχρηστικό, προκειμένου να αποφύγει κάθε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», να εξωραΐσει το μέγα ιμπεριαλιστικό (υπερεθνικό) έγκλημα της εποχής μας («ανοικτά σύνορα» και συνακόλουθα), να δικαιολογήσει την πολιτική του αδράνεια (ανικανότητα για συγκρουσιακή δράση με το καθεστώς που καταγγέλλει στα λόγια) ΚΑΙ να συγκαλύψει το θλιβερό του ρόλο: Αυτόν της ενσωμάτωσής του στο «σύστημα» υπό τον ήχο των «κομμουνιστικών» ψαλμωδιών…
Αναλυτικά στο άρθρο μας, ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7739.html
Στο σημερινό του άρθρο, ο Νίκος Μπογιόπουλος, μας επιβεβαιώνει απόλυτα: Κλείνει τη λέξη «καπιταλισμός» σε όλες τις πτώσεις, για να μας πει το κοινότοπο: «Ο καπιταλισμός φταίει…»!!!
Καλό, βεβαίως, είναι να θυμίζουμε πάντα ότι ο «καπιταλισμός φταίει» και να το αποδεικνύουμε με παραδείγματα, αλλά αυτή η σωστή, ΓΕΝΙΚΗ διαπίστωση, αν γίνει καταχρηστικό σημείο αναφοράς, τότε αποτελεί και ένα τέχνασμα υπεραπλουστεύσεων και σοφισμάτων, μέσω του οποίου ισοπεδώνεις τα πάντα και δικαιολογείς τα πάντα (την ίδια πολιτική σου ύπαρξη) με το αλγεβρικό σχήμα: «Ο καπιταλισμός φταίει».
Το άρθρο του Μπογιόπουλου ΕΔΩ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=20/4/2013&columnId=1821
Θα περιοριστούμε μόνο στην πρώτη παράγραφο, γιατί είναι άκρως αποκαλυπτική:
«Το καπιταλιστικό καθεστώς, που, για να κάνει τη δουλειά των αφεντικών του και να ξεμοναχιάσει τα θύματά του, διαχωρίζει τους ανθρώπους σε Έλληνες και σε «λαθρομετανάστες», που διαχωρίζει τους εργάτες σε «άσπρους» και σε «μαύρους»…».
Μόνο σ’ αυτή την παράγραφο συμπυκνώνεται όλο το «σύστημα» της σχηματικής, υπεραπλουστευτικής σκέψης του ΚΚΕ και των ταχυδακτυλουργικών του τεχνασμάτων.
Πρώτη σοφιστεία: Δεν είναι το «καπιταλιστικό καθεστώς» που «διαχωρίζει τους ανθρώπους για να ΚΑΝΕΙ τη δουλειά του». Ο «διαχωρισμός» (με κυρίαρχο το διαχωρισμό ανάμεσα στις τάξεις) είναι τα οστά και το μεδούλι του καπιταλισμού: Δηλαδή η πραγματικότητά του και όχι το «τέχνασμά» του για να «κάνει τη δουλειά» του…
Εδώ ο Μπογιόπουλος την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία του καπιταλισμού) την ανυψώνει σε «τέχνασμα», σε «υποκειμενικό συντελεστή» ή σε ιδεολόγημα του καπιταλισμού για να «κάνει τη δουλειά» του.
Δεύτερο σόφισμα: Αφού το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ (το αντικειμενικό) μετατρέπεται σε «υποκείμενο», σε πολιτικό «τέχνασμα», εξαφανίζεται και το «υποκειμενικό»: η ιδεολογία και τα πολιτικά τεχνάσματα του συστήματος.
Και ένα από τα στρατηγικά τεχνάσματα αυτής της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι να αμβλύνει και να ισοπεδώνει τις πραγματικές (αντικειμενικές) διαιρέσεις, να τις ανάγει ΟΛΕΣ σε «πολτό» για τη διάλυση εθνών και τάξεων, για τη διάλυση κάθε συλλογικότητας», κάθε «διαίρεσης».
Δεν διαιρεί («υποκειμενικά») την κοινωνία ο καπιταλισμός σε τάξεις και στρώματα (αυτή είναι η ουσία της ύπαρξής του, το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ), αλλά επιχειρεί αυτό το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ να το νοθεύσει, άλλοτε να το αξιοποιήσει στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου (το γνωστό «διαίρει και βασίλευε»), αλλά σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι ένας: Η ισοπέδωση των κοινωνικών ή εθνικών οριοθετήσεων (διαιρέσεων) και η ΥΠΟΤΑΓΗ των πάντων στην «ενότητα» της απόλυτης κυριαρχίας του.
Παράδειγμα 1ον: Πάντα ο καπιταλισμός επιχειρούσε να «καταργήσει» την «ταξική πάλη» και τις «ταξικές διαιρέσεις», υποτάσσοντας τη «διαίρεση» που συνιστούσε η έννοια «προλεταριάτο», στην «ενότητα» της αόριστης και γενικής έννοιας, «λαός», συνακόλουθα στην έννοια του ΓΕΝΙΚΟΥ «εθνικού συμφέροντος»…
Εδώ δεν «διαιρεί», αλλά καταργεί τις αντικειμενικές διαιρέσεις. Εδώ «ενώνει» τις αντικειμενικές διαιρέσεις στα ιδεολογήματα της καπιταλιστικής «ενότητας»…
Παράδειγμα 2ον: Το ίδιο κάνει και σήμερα το υπερεθνικό κεφάλαιο. Επιχειρεί να καταργήσει τις ιστορικά υπαρκτές (αντικειμενικές) ΕΘΝΙΚΕΣ διαιρέσεις (εθνικά κράτη) και να τις ΥΠΟΤΑΞΕΙ στην «ενότητα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού και πλανητικού κράτους: Νέα Τάξη.
Έτσι, ο φίλος Μπογιόπουλος, με τις σοφιστείες του και τις απλουστευτικές αφαιρέσεις του βάζει την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω, την αλλοιώνει και την παραμορφώνει, καταργώντας ΤΕΛΙΚΑ και ο ίδιος τις ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές και ΕΘΝΙΚΕΣ διαιρέσεις που ενυπάρχουν ΔΟΜΙΚΑ στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα…
Σόφισμα τρίτον: Οι διαχωρισμοί «ντόπιων» και «ξένων» εργατών υπάρχουν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, δεν είναι «εύρημα» των καπιταλιστών. Υπάρχουν, όπως υπάρχουν και οι διαχωρισμοί ανάμεσα στα εθνικά κράτη.
Εδώ ο φίλος, Νίκος, ισοπεδώνει και τη διαλεκτική της ΙΣΤΟΡΙΑΣ…
Διορθώνει και τον Μαρξ, αλλά και τους ηγέτες της Τρίτης Διεθνούς (Λένιν, Τρότσκι κ.λπ), οι οποίοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον την έννοια του «ξένου εργάτη».
Όταν ο Μαρξ στηλίτευε, αγρίως και «βαναύσως», την εισαγωγή «ξένων εργατών» σαν «διαιώνιση της σκλαβιάς» και ζητούσε από το αγγλικό («εθνικό») προλεταριάτο να τους πετάξουν με τις κλωτσιές, δεν είχε διαβάσει το Μπογιόπουλο για να μάθει ότι είναι ο καπιταλισμός που διαχωρίζει τους ντόπιους από τους ξένους εργάτες…
Το ίδιο οι «λαθρομετανάστες» είναι μια πραγματικότητα που απορρέει από την ίδια την πλανητική, ιμπεριαλιστική στρατηγική των «ανοικτών συνόρων».
Μια πραγματικότητα που έχει επιβάλει το πολυεθνικό κεφάλαιο και οι δωσίλογοι πολιτικοί υπηρέτες του για να ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ την «ντόπια» (ελληνική) εργατική τάξη (την ταξικά και πολιτικά αναπτυγμένη), να την «αποσύρουν» και να την αντικαταστήσουν με τους αλλοδαπούς δούλους.
Σημείωση: Φαίνεται και να αγνοεί ο Μπογιόπουλος ότι είναι άλλο ο «Προλετάριος» και άλλο ο «δούλος», άλλο ο «εργάτης» ως οργανωμένη τάξη και άλλο ο «εργάτης» ως αγελαίο «εργαλείο» στην πρωτόγονη ύπαρξή του, άλλο ο Έλληνας εργάτης και άλλο ο εισαγόμενος δούλος…
Αγνοεί ακόμα και τούτο: Ότι ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ βρίσκεται και αυτός στα οστά και στο μεδούλι του καπιταλισμού, αλλά ως ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του κεφαλαίου παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογα με τα εκάστοτε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ συμφέροντά του.
Στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών ο ρατσισμός έπαιρνε τη μορφή της εθνικιστικής φρενοβλάβειας, σήμερα, στην εποχή των υπερεθνικών, παίρνει τη μορφή του «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΥ», της «διεθνιστικής» φρενοβλάβειας του πλανητικού κράτους…
Με αυτόν το ΡΑΤΣΙΣΜΟ της παγκοσμιοποίησης, (τον «αντιρατσισμό») ο καπιταλισμός, σήμερα, ΕΞΙΣΩΝΕΙ τους «ντόπιους» με τους «ξένους» εργάτες, τους «εργάτες» (λαθρομετανάστες, κ.λπ.) ΓΕΝΙΚΑ, με παρανομαστή την πρωτόγονη στοιχειώδη ύπαρξή τους…
Και εδώ ο καπιταλισμός επιχειρεί, καταργώντας τις πραγματικές διαιρέσεις και τις «διαιρέσεις» των επιπέδων ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, να ενώσει τους «εργάτες» στο κατώτατο επίπεδο, στον παρανομαστή της δουλείας: Στην έννοια του ΜΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥ…
Το ίδιο επιχειρεί και με τις «εθνικές διαιρέσεις»: Να καταργήσει τα «έθνη κράτη» και να τα «ενώσει» κάτω από την πλανητική δικτατορία του υπερκράτους της Νέας Τάξης.
Το ίδιο γίνεται και με την ιστορία: Επιχειρεί να καταργήσει τη διαλεκτική της ιστορικής εξέλιξης και να κατασκευάσει το απόλυτο της νεοταξικής «ιστορίας».
Το ίδιο γίνεται σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δημιουργίας και αγωνιστικής κατάκτησης των λαών.
Και ένα από τα πιο μακάβρια ιδεολογικά του όπλα είναι ο «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ»: Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ του διεθνούς κεφαλαίου…
Γίνεται καθαρό ότι οι ταχυδακτυλουργικές απλουστεύσεις του ΚΚΕ και οι σοφιστείες του επικαλύπτουν και εξωραΐζουν αυτόν το σύγχρονο εφιάλτη, παραμορφώνοντας την πραγματικότητα και προσαρμόζοντάς την, με «επαναστατικές» και «ταξικές» αφαιρέσεις, στην ΕΙΚΟΝΑ που φιλοτεχνεί το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο.
Τα «επαναστατικά» και τελεσιγραφικά «ταξικά» κλισέ ήταν πάντα, σήμερα ακόμα πιο πολύ, σοφίσματα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της επαναστατικής, διαλεκτικής σκέψης. «Οχήματα» ενσωμάτωσης στο σύστημα και σήμερα «άλλοθι» της πλανητικής κακουργίας…
Με τέτοιου είδους κλισέ το ΚΚΕ επιχειρεί να προσαρμόσει την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ στην πολιτική του (τη δική του «πραγματικότητα) και να δικαιολογήσει την ενσωμάτωσή του στο καθεστώς, την ακινησία του και το διασπαστικό του σεχταρισμό: διαιρεί την εργατική τάξη και τους αγώνες και μιλάει για τις «διαιρέσεις» του καπιταλισμού!!!
Ευλογεί τη στρατηγική της λαθρομεταναστευτικής εισβολής, της νέας αυτής δουλείας και εξισώνει την έννοια του «προλετάριου» με αυτή του «δούλου»…
Κραυγάζει «αντιρατσιστικά» και δεν διακρίνει, δε θέλει να δει, ότι αυτές οι κραυγές είναι ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ των πλανητικών μαφιών του χρήματος…