45 χρόνια από το Γαλλικό Μάη του ’68!
Σήμερα που εγκυμονείτε ένας νέος ιστορικός κύκλος Κινημάτων, Ο Μάης του ’68 αποτελεί μια τεράστια δεξαμενή επαναστατικών εμπειριών, καθίσταται συνεπώς επίκαιρος…
Τραγικά επίκαιρος, διότι ο Γαλλικός Μάης, αποτελεί και μια ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΜΗ: Τη μετάλλαξη της ιστορικής Αριστεράς, σε «αριστερά» της Νέας Εποχής.
Πάντα το τραγικό της Ιστορίας είναι όταν ένα επαναστατικό ΚΙΝΗΜΑ μένει στη μέση και δεν ολοκληρώνεται. Αυτό το ανολοκλήρωτο γίνεται το «όχημα» ιστορικών αντιδραστικών μεταλλαγών: ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ…
Μια ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ βιώνουμε σήμερα με τη μετατροπή της σοσιαλδημοκρατικής και σταλινογενούς «αριστεράς» σε στυλοβάτες του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ…
Ο νέος κύκλος των Ιστορικών κινημάτων και των μεγάλων επαναστατικών ρωγμών πρέπει να θάψει αυτή την «αριστερά» για να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί…
Αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενο για το Μάη.
Βρίσκεται με άλλα σχετικά ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24255#24255
Μάης 1968: Τα συντρίμμια μιας Επανάστασης
ΡΕΣΑΛΤΟ-29, Ιούνιος 2008
40 χρόνια πέρασαν από τη γαλλική επανάσταση του Μάη!
Σήμερα την εγκωμιάζουν και οι αδιάλλακτοι εχθροί της τότε. Όπως και το δικό μας Πολυτεχνείο, έτσι και ο Μάης του ‘68 έχει γίνει εμπορεύσιμο καταναλωτικό προϊόν, χρηματιστηριακή πολιτική αξία, «παράσημο» προοδευτικότητας για κάθε σύγχρονο λακέ του κεφαλαίου και απολογητή της παγκοσμιοποίησης.
Όλες οι ύαινες του πλανητικού κεφαλαίου και ιδιαίτερα αυτές των μεγάλων βιομηχανιών της «Ενημέρωσης» εμπορεύονται ασυστόλως το Μάη του ‘68, κατασκευάζοντας άφθονα αποπροσανατολιστικά και δόλια αφιερώματα για τα 40 χρόνια!
Κανένας όμως δεν αναδεικνύει το ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ της Επανάστασης του Μάη, τις μορφές εξουσίας που δημιούργησε, το γιατί οδηγήθηκε σε ήττα και τα συντρίμμια αυτής της ήττας. Συντρίμμια που οδήγησαν την Αριστερά και ιδιαίτερα τη διανόησή της, συνολικά, στην πλήρη ενσωμάτωση στον πλανητικό ιμπεριαλισμό της Νέας Τάξης.
Κανένας δεν αναδεικνύει ότι είναι η ηγεσία του Μάη του ‘68 που μετέπειτα έδωσε το «αριστερό άλλοθι» σε όλα τα εγκλήματα της αμερικανικής αυτοκρατορίας και αποτελεί σήμερα την «επαναστατική» εμπροσθοφυλακή των νεοταξικών ιδεολογημάτων, αφού πρώτα αφομοιώθηκε, στο μεγαλύτερο μέρος της από την εκφυλισμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Δύο μόνο παραδείγματα: Ο Κον-Μπεντί και η παρέα του στη Γερμανία και ένας από τους ηγέτες του Μάη, ο τροτσκιστής, Ανρί Βεμπέρ στη Γαλλία. Ο δε Αλαίν Κριβίν, ηγέτης κι αυτός του Μάη, αλλά και της Τροτσκιστικής Λίγκας επικροτούσε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, από κοινού με όλη τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης.
Οι δικοί μας «αριστεριστές», απλώς αναπαράγουν, σαν παπαγαλάκια, τα ιδεολογήματα της ευρωπαϊκής «σοσιαλδημοκρατικής ακροαριστεράς».
ΟΤΑΝ μια επανάσταση δεν ολοκληρώνεται, και το χειρότερο, όταν προδίδεται, δημιουργεί πολλά ναυάγια και συντρίμμια.
Τα συντρίμμια του Μάη αξιοποίησε ο διεθνής ιμπεριαλισμός και κατασκεύασε τη Νέα Τάξη του «αριστερού» πνεύματος, η οποία αποτέλεσε τους ιδεολογικούς παραγωγούς της παγκοσμιοποίησης και του «διεθνισμού» του πλανητικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό σήμερα περιορίζεται η Επανάσταση του 1968 μόνο στην «επαναστατικότητα» της νεολαίας, υμνείται απλώς αυτός ο μετέωρος και άναρχος ριζοσπαστισμός και επικαλύπτεται το βάθος της Επανάστασης, τα στρατηγικά της αιτήματα, ο ταξικός της χαρακτήρας και ο σοσιαλιστικός της προσανατολισμός, συνακόλουθα και η ΠΡΟΔΟΣΙΑ των αριστερών κομμάτων, ιδιαίτερα του ΚΚΓ, που θυσίασε 10 εκατομμύρια εργατών απεργών, καταλήψεις εργοστασίων και μορφές δυαδικής εξουσίας, στη κάλπη του ψηφοδελτίου…
Ο κυκλώνας
Ο Μάης του 1968 αποτελεί ιστορικό ορόσημα: Η Επανάσταση στην καρδιά της καπιταλιστικής Δύσης που η προδοσία της οδήγησε στην ολοκληρωτική μετάλλαξη της Αριστεράς. Η ήττα αυτή άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στην κυριαρχία του «αριστερού», νεοταξικού κατεστημένου, σε αυτό που ζούμε σήμερα…
Ο Μάης ξεκίνησε με τον αγώνα των φοιτητών ενάντια στην είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων στο Καρτιέ Λατέν και στο Πανεπιστήμιο. Ο μήνας αυτός γνώρισε τη συμμετοχή στην πάλη ολόκληρης της εργατικής τάξης και μαζί με αυτήν κι όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου πληθυσμού. Αυτό έγινε τόσο ομόφωνα και ολόψυχα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
Η νεολαία έγινε πρωτοπόρος μιας πάλης που ξετυλίχτηκε στους δρόμους με συγκρούσεις εξαιρετικά βίαιες με τις καταπιεστικές δυνάμεις του αστικού κράτους. Οι απεργίες, οι καταλήψεις εργοστασίων και κέντρων κάθε λογής, οι διαδηλώσεις στους δρόμους, πραγματοποιήθηκαν όχι μονάχα στο Παρίσι, αλλά σε όλη τη χώρα. Καμιά περιοχή δεν έμεινε άθιχτη από το γιγάντιο κυκλώνα που ξέσπασε.
Το καπιταλιστικό κράτος παρέλυσε για πολλές εβδομάδες και ξαναστηρίχτηκε τελικά στα πόδια του όχι τόσο χάρη στις δικές του δυνάμεις, όσο χάρη στην αδράνεια, κι ακόμα χειρότερα στην προδοσία των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών διοικήσεων.
Απέναντι σε μιαν εξουσία παραλυμένη επί πολλές βδομάδες και στις υπερφαλαγγισμένες από τα γεγονότα πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες ορθωνόταν η έκρηξη του αυθόρμητου: ο αυτοσχεδιασμός της επαναστατικής εστίας της Σορβόννης.
Το αυθόρμητο όμως δεν μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό!!!
Ο Μάης υψώθηκε στο ύψος της επαναστατικής κατάστασης, η οποία συνίσταται στην ανικανότητα του κεφαλαίου και του κράτους του να διοικήσουν. Έλειψε, όμως, το «νυστέρι», δηλαδή το επαναστατικό κόμμα που θα ανέτρεπε τον καπιταλισμό.
Έτσι, όταν η κατάσταση για τον αστικό πολιτικό κόσμο έφθασε σε απελπιστικό σημείο, ο ικανότατος και τολμηρός Ντε Γκωλ έδρασε. Γνώριζε, ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε να δοθεί το τελειωτικό κτύπημα από την Αριστερά. Οι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να δώσουν το σύνθημα του γενικού συναγερμού, απεναντίας μπορούσαν να αποτελέσουν τους μεγάλους συμμάχους.
Έτσι και έγινε!
Με εκβιαστικά διλήμματα και δίνοντας σαν αντάλλαγμα τις εκλογές, ο Ντε Γκωλ χειραγώγησε τις σοσιαλδημοκρατικές και κομμουνιστικές ηγεσίες και τις έσυρε στο άρμα του, σώζοντας το καθεστώς του.
Η Αριστερά έγινε, για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά τελειωτικά, το έσχατο οχυρό της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και λέμε τελειωτικά, ακριβώς γιατί η προδοσία αυτή αποτέλεσε και την έσχατη πράξη-όχημα της ολοκληρωτικής της ενσωμάτωσης: Έγινε η Νέα Τάξη Πραγμάτων!!!
Οι σταθμοί του Μάη
Κάθε επανάσταση περνάει μέσα από διάφορους ποιοτικούς σταθμούς (οι ποσοτικές συσσωρεύεις προκαλούν ποιοτικές αλλαγές) που ο καθένας αντανακλά και ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής συνείδησης. Το σπειροειδές αυτό ελατήριο της επαναστατικής εξέλιξης καθορίζεται από μια σιδερένια εσωτερική λογική των πραγμάτων (διαλεκτική).
Ο πρώτος σταθμός αρχίζει στις 3 του Μάη με την είσοδο των αστυνομικών στο προαύλιο της Σορβόννης και την άμεση αντίσταση των φοιτητών. Αποκορυφώνεται στις 10 του Μάη όπου αλληλοδιάδοχα πραγματοποιούνται η απεργία των μαθητών του Γυμνασίου, η διαδήλωση στην πλατεία Ντανφέρ-Ροσερώ η οποία τελειώνει με τη νύχτα των οδοφραγμάτων στην οδό Γκαί-Λυσάκ και τους πλαϊνούς δρόμους.
Ο δεύτερος σταθμός αρχίζει με τη γενική 24ωρη απεργία και τις διαδηλώσεις στις 13 του Μάη. Κάτω από την επίδραση αυτής της γιγαντιαίας εκδήλωσης αρχίζουν να μπαίνουν σε κίνηση οι εργάτες. Κατεβαίνουν σε γενικευμένη απεργία και κατάληψη εργοστασίων. Το εργατικό κίνημα φτάνει σε επίπεδο πολύ υψηλό: 10 εκατομμύρια απεργοί από τις 20 έως 25 του Μάη!
Οι εργοδότες και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες ρίχνονται σε ένα μαραθώνιο διαπραγματεύσεων και στις 27 του Μάη τολμά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να παρουσιάσει ένα πρωτόκολλο συμφωνιών με την εργοδοσία. Οι «συμφωνίες» αποκρούστηκαν ομόφωνα και με αγανάκτηση από τους εργάτες απεργούς.
Εδώ μπαίνουμε στην τρίτη φάση, την πλέον αποφασιστική: έχει πια τεθεί από την ανάπτυξη του κινήματος το ζήτημα της εξουσίας.
Η κυβέρνηση είναι ανίσχυρη. Στους δρόμους διαμορφώνεται η εξουσία των εργαζομένων. Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστά σε μορφές δυαδικής εξουσίας, το πιο κρίσιμο στάδιο μιας επαναστατικής διαδικασίας.
Οι αριστερές πολιτικές ηγεσίες και κυρίως το ΚΚΓ στέκονται μπροστά σε αυτό το «κρίσιμο σημείο» αναποφάσιστες, άτολμες, τρομαγμένες κυριολεκτικά. Ο Ντε Γκωλ, υπολογίζει σωστά την κατάσταση και αποφασίζει να επέμβει με τόλμη αξιοποιώντας στο ακέραιο τον τρόμο των αριστερών ηγεσιών. Καταγγέλλει ένα φανταστικό κίνδυνο από μέρος του ΚΚΓ, απειλεί να καταφύγει σε στρατιωτική επέμβαση και ταυτόχρονα προσφέρει ένα ζαχαρωμένο χάπι στην αριστερά, την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών!
Με το λόγο του Ντε Γκωλ, στις 30 Μαΐου ανοίγει ένας νέος σταθμός: Το κύκνειο άσμα του Μάη του 1968!
Όταν μια επαναστατική διαδικασία θέση το ζήτημα της εξουσίας και δεν υπάρχει η ηγεσία να επιτελέσει αυτό το έργο, η ήττα είναι αναπόφευκτη και η αντεπανάσταση νικά: συσπειρώνει γύρω της τον τρόμο των πλατιών μικροαστικών στρωμάτων και όλο το συντηρητικό κόσμο…
Τα συντρίμμια
Ένα επαναστατικό κίνημα, έστω και αν ηττηθεί, αποτελεί μια μεγάλη δεξαμενή εμπειριών και τη βάση για μελλοντικές νίκες. Μέσα από ήττες φτάνουμε στην τελειωτική νίκη. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει πολιτική ηγεσία στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Όταν αυτή απουσιάζει και μάλιστα μακρόχρονα, τότε οι ήττες γίνονται οχήματα οπισθοδρόμησης.
Αυτό έγινε με το Μάη. Η ήττα έδωσε το τελειωτικό κτύπημα στην παραδοσιακή αριστερά: Την ενσωμάτωσε πλήρως στο καθεστώς και τη μετάλλαξε σε «αριστερό μαστίγιο» του κεφαλαίου.
Από την άλλη ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας και οι «αριστερίστικες» ηγεσίες αποτέλεσαν καταναλωτικό προϊόν. Τα πολιτικά επιτελεία του καπιταλισμού αξιολόγησαν με μεγαλύτερη οξυδέρκεια και διορατικότητα τις εμπειρίες των νεολαιίστικων κινημάτων. Ανέδειξαν τη μικροαστική ουσία των αιτημάτων, αιτήματα τα οποία εμπορευματοποίησαν, μια και τα απέσπασαν από την κοινωνική τους βάση.
Έτσι τα μικροαστικά, αντιαυταρχικά νεολαιίστικα αιτήματα (σεξουαλικής απελευθέρωσης, «ψυχικής χειραφέτησης, φεμινιστικά κ.λπ), μετέωρα και δίχως προοπτική, αλλοιώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή της ισοπεδωτικής καπιταλιστικής εμπορευματοποίησης και ομοιομορφίας.
Έτσι οι μικροαστικές «επαναστατικές» γκρούπες του Μάη και η διανόηση που γεννήθηκε από το Μάη και από τα νεολαιίστικα κινήματα σε όλο τον κόσμο μεταλλάχτηκαν στους νέους «οργανικούς διανοούμενους» της παγκοσμιοποίησης: του «διεθνισμού» του κεφαλαίου.
Η σιδερένια λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστισμού. Βλέπε το άρθρο του Θύμιου Παπανικολάου: «Το Πνεύμα της παρακμής και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε Το «πνεύμα» της Νέας Εποχής», ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος 23.
Και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/220.mag
Αυτό που έμεινε, λοιπόν, σήμερα από το Μάη του 1968, είναι τα ναυάγια και τα συντρίμμια της ήττας: Η νεοταξική αριστερά, σε όλες τις ποικιλίες της.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει, ότι οι επαναστατικές εμπειρίες του Μάη δεν έχουν αξία. Έχουν πολύ μεγάλη αξία για τους αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος. Ο Μάης επιβεβαίωσε, έστω κι αν αυτό έχει θαφτεί, τούτο: Τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής Επανάστασης!!!