ΟΤΑΝ μια κοινωνία συγκλονίζεται συθέμελα από την ηφαιστειώδη λάβα της λαϊκής ενέργειας είναι το λιγότερο αστείο να μιλάμε για «στημένη» εξέγερση.
Το ίδιο αστείο, αλλά πολιτικά βλακώδες, είναι να μπερδεύουμε την εκρηκτική αυτή ενέργεια (αντικειμενική κοινωνική διαδικασία) με τα πολιτικά παιχνίδια και τους σχεδιασμούς των δημίων των λαών, εκείνων που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να σβήνουν κάθε σπίθα κοινωνικής πυροδότησης και χρησιμοποιούν ΟΛΑ τα μέσα για να χειραγωγήσουν και να τσακίσουν κάθε εκδήλωση λαϊκής ανάφλεξης.
ΠΟΤΕ οι δυνάμεις των ληστών και δημίων (διεθνών και «εθνικών»), κάθε είδους και χρώματος, ΟΥΤΕ οι μηχανισμοί τους δεν προβαίνουν σε πράξεις ή συνωμοσίες που πυροδοτούν μαζικά λαϊκά κινήματα, που ωθούν την λαϊκή ΟΡΓΗ (που οι ίδιες έχουν συσσωρεύσει στην κοινωνία), σε ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ πολιτική συνείδηση και ΟΡΓΑΝΩΣΗ που απειλεί τα δικά τους καθεστώτα.
Είναι αρκετά διορατικές και έμπειρες οι δυνάμεις της καπιταλιστικής κακουργίας ώστε να μην ανοίγουν οι ίδιες ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τον τάφο τους…
Τους δικούς τους τάφους τούς ανοίγουν ασυνείδητα. Κάτω από την πίεση της κοχλάζουσας λαϊκής οργής, συχνά εξαναγκάζονται σε πράξεις που ανοίγουν τον Ασκό του Αιόλου.
ΟΤΑΝ ένα καθεστώς βρίσκεται σε βαθιά κρίση, παρακμή και αποσύνθεση είναι δυνατόν κάθε ενέργειά του να είναι ΛΑΘΟΣ και να γίνει και πυροδότης της λαϊκής οργής.
Σε τέτοιες περιόδους όπου η κρίση και η σήψη παίρνουν οξύτατες και υστερικές διαστάσεις και καθιστούν τους διεθνείς ανταγωνισμούς (αλλά και τις εσωτερικές καθεστωτικές αντιθέσεις), πιο εκρηκτικούς, τότε η λαϊκή ΟΡΓΗ μπορεί πιο εύκολα να ανοίξει ΡΩΓΜΕΣ και να ξεχυθεί στο δρόμο, διότι κάθε πράξη ή σχεδιασμός ή παιχνίδι των ανταγωνιστικών καθεστωτικών δυνάμεων, μετατρέπεται σε καταλύτη λαϊκών εξεγέρσεων.
ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί ένα καθεστώς χρεοκοπημένο και σαπισμένο ό,τι και να κάνει είναι λάθος σε τέτοιες καμπές της ιστορίας: Όπου τα εκρηκτικά υλικά της λαϊκής ενέργειας έχουν συσσωρευτεί και συμπιεστεί αφόρητα και είναι έτοιμα να εκραγούν.
Όποιοι, συνεπώς, μιλούν για «στημένα» γεγονότα στην Τουρκία βάζουν την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω. Διότι το ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ, το θεμελιακό στοιχείο, δεν είναι οι «σχεδιασμοί» οποιουδήποτε, αλλά η ΕΚΡΗΞΗ της κοχλάζουσας λαϊκής ΟΡΓΗΣ. Αυτό το λαϊκό Ηφαίστειο είναι που καθορίζει και κάθε «σχεδιασμό» ή «υποκίνηση», κάθε πολιτικό παιχνίδι εμπορίας της λαϊκής οργής. Και είναι ΟΛΑ τα εξαναγκαστικά λάθη των δημίων-παιχτών που οδηγούν στην αφύπνιση και έκρηξη των θυμάτων τους…
ΟΤΑΝ, φυσικά ΔΕΝ ξεκινάς από τη βάση της κοινωνίας, από αυτά που συντελούνται στα σπλάχνα της κοινωνίας (τις κοινωνικές διεργασίες και ζυμώσεις), από το λαό, τότε η σκέψη σου αιχμαλωτίζεται στους μηχανισμούς και στις συνωμοσίες τους: Χάνεις κυριολεκτικά το δάσος, κάθε πυξίδα προσανατολισμού και βλέπεις μόνο «υποκινητές» και «στημένες» εξεγέρσεις.
Πολλοί, λοιπόν, προσέγγισαν την λαϊκή έκρηξη στην Τουρκία με αυτή τη «μέθοδο» των μηχανισμών, την αστυνομική αντίληψη της ιστορίας.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τους διατεταγμένους «κήρυκες» των «στημένων» ή τους κομματικά εξαρτημένους (αυτοί γράφουν ανάλογα με τις σκοπιμότητες της κομματικής τους ομηρίας –βλέπε πολλά ιστολόγια), τότε γεννάται το ερώτημα: ΓΙΑΤΙ οι περισσότεροι, καλών προθέσεων και αγνών διαθέσεων, ολισθαίνουν στη ΛΟΓΙΚΗ των «υποκινητών», αρνούμενοι πεισματικά να διακρίνουν το αγωνιστικό λαϊκό σεισμό στην Τουρκία;
Τους βασικούς λόγους τους αναλύουμε στο άρθρο:
Οι «εγκέφαλοι» που μιλούν για «στημένα»: Κήρυκες της σκλαβιάς και της υποταγής
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/06/blog-post_8531.html
ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως και ένας άλλος σοβαρός, αλλά ειδικός λόγος: Το τυφλό αντί-τουρκικό μίσος.
Στη χώρα μας έχει καλλιεργηθεί, δικαιολογημένα εν μέρει, ένα τυφλό «εθνικιστικό» μίσος εναντίον ΓΕΝΙΚΑ των Τούρκων.
Ένα «μίσος» που ταυτίζει τους θύτες με τα θύματα, τους δημίους του τούρκικου λαού με το τον τούρκικο λαό, το καθεστώς (σε κάθε παραλλαγή του) της Τουρκίας με το λαό της που σφαδάζει και αυτός, όπως κάθε λαός, κάτω από την μπότα των εξουσιαστών του και χειραγωγών του.
Αυτός ο υστερικός φανατισμός εναντίον ΓΕΝΙΚΑ του Τούρκου, που καλλιεργήθηκε από το ελληνικό κατεστημένο, αλλά και το εμπορεύτηκαν κατά κόρον οι καθεστωτικές δυνάμεις, σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ιδιαίτερα αυτές της κερδοσκοπικής πατριδοκαπηλίας, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ και λίπανε το «ανθηρό» έδαφος της «εθνικιστικής» ΤΥΦΛΩΣΗΣ, σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού.
Ο Τούρκος ΓΕΝΙΚΑ φάνταζε στα μάτια μας σαν ο μέγας ΕΧΘΡΟΣ. Αυτό ισοπέδωσε και εξίσωσε τις διακρίσεις μεταξύ λαών και δυναστών.
Οι εξισώσεις αυτές δεν μας επέτρεπαν να δούμε την ΕΝΟΤΗΤΑ των λαών εναντίον των ΔΥΝΑΣΤΩΝ τους.
Δεν μπορούσαμε, ίσως και δεν θέλαμε, να δούμε ότι ο Τούρκικος και ο ελληνικός λαός έχουν τον ίδιο ΕΧΘΡΟ, ότι η τύχη του ενός εξαρτάται από την τύχη και του άλλου, μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ και τις ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ των αγωνιστικών τους κινημάτων, μέσα από το δικό τους αγωνιστικό ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στα κατεστημένα Ελλάδας και Τουρκίας που είχαν κάθε συμφέρον να κρατάνε τους λαούς ΕΧΘΡΙΚΑ αντιμέτωπους…
Έτσι σήμερα, με τέτοιες παρωπίδες φανατισμού εναντίον του τούρκικου λαού, στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στα συγκλονιστικά γεγονότα της Τουρκίας: Εμπρός βαθύ και πίσω ρέμα…
Ούτε με τον Ερντογάν, ούτε με τον λαό της Τουρκίας που εξεγείρεται: Η λογική της στρουθοκαμήλου…
Αυτός ο στρουθοκαμηλισμός μας οδηγεί στο μονοπάτι των «υποκινητών» ή των «στημένων» ή της ΣΙΩΠΗΣ: Η εύκολη και ανώδυνη λύση, η ΜΗ θέση…
Αυτά που γίνονται σήμερα στην Τουρκία πρέπει να αποτελέσουν και μια βάση να «σπάσουμε» τις προκαταλήψεις μας, να αποβάλουμε τις παρωπίδες μας και να καταλάβουμε το εξής απλό και ουσιαστικό: Ο ελληνικός και τούρκικος λαός έχουν ΚΟΙΝΟ εχθρό, τους ίδιους ΔΗΜΙΟΥΣ, πλανητικούς και εγχώριους (τη Νέα Τάξη)…