Γράφει: Παναγιώτης Μαυροειδής
Τι μας λέει λοιπόν η απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας;
Δέχεται ότι είναι νόμιμη η κατάργηση της ΕΡΤ, σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης, αλλά ζητάει να φύγει το ‘’μαύρο’’.
Στην ουσία, το ΣτΕ αποφαίνεται έμμεσα ότι είναι νόμιμη η κατάργηση της ΕΡΤ, σύμφωνα με το σχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση και ειδικότερα σε ότι αφορά το περιορισμένο προσωπικό, τον νέο ρόλο και περιεχόμενο της νέας ΕΡΤ, όπως και αν ονομάζεται.
Η απόφαση για προσωρινό άνοιγμα της τηλεόρασης, αποτελεί μια ήττα στα σημεία για τον Σαμαρά και τη ΝΔ, κυρίως στο συμβολικό επίπεδο.
Αποτελεί χοντροκομμένο ανέκδοτο ότι αυτό το στραπατσάρισμα σχετίζεται με τους παλικαρισμούς των ήδη μηδενισθέντων πολιτικά Βενιζέλου και Κουβέλη.
Η ήττα σχετίζεται με τις χιλιάδες ανθρώπων που συρρέουν στη Μεσογείων στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στη δυναμική της εναλλακτικής χρήσης στην ΕΡΤ3, στην αγωνιστική ενεργοποίηση σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η επιχείρηση ‘’ξαφνικός θάνατος’’, δεν στέφθηκε με επιτυχία και αυτό πιστώνεται ως ασταθής, προσωρινή νίκη των εργαζομένων στην ΕΡΤ και γενικά.
Δεν υπάρχει όμως ήττα και ανατροπή ούτε της συγκεκριμένης μεθόδευσης στην ΕΡΤ, ούτε γενικά, καθώς δεν καταργούνται οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που θέτουν επί τάπητος την κατάργηση οργανισμών όσο και τις μαζικές απολύσεις χιλιάδων.
Δεν θα κατοχυρωθεί επίσης σαν πραγματική νίκη των εργαζομένων, αν ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και οι κοντόθωροι εκλογικοί σχεδιασμοί, εντός της ‘’νομιμότητας’’, αδειάσουν το ραδιομέγαρο, καταφέρουν να σταματήσουν την κατάληψη, τερματίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Αντίθετα, με ανοιχτή και εκπέμπουσα την ΕΡΤ, οι εργαζόμενοί της θα πιεστούν στην ανάγκη να μπουν στη συζήτηση για το ‘’ποιός, ποιός θα φαγωθεί’’.
Η απόφαση, ήταν ‘’αναγκαία’’ για πολλούς, ήταν μια κάποια λύση.
Δίνει τη δυνατότητα στο Σαμαρά να κάνει πίσω. Περισώζει τους Βενιζέλο, Κουβέλη από την τυπική και ολοσχερή κατάργησή τους.
Ανακουφίζονται όσοι και από την αντιπολίτευση ήθελαν τερματισμό της απεργιακής κινητοποίησης στον τύπο και γενικά ‘’αποφυγή της έντασης’’. Απομακρύνονται, τουλάχιστον προσωρινά, οι εκλογές.
Αυτή την κατάσταση δεν την λες ισοπαλία. Δεν παίζουν 11 με 11 με συγκεκριμένους κανόνες και ορισμένο πεδίο. Είναι μια προσωρινή ισορροπία του τρόμου σε ένα παρατεταμένο πόλεμο.
Οι ‘’πάνω’’ εφαρμόζουν την πολιτική τους, αλλά δεν μπορούν να συντρίψουν τις αντιστάσεις, ούτε να πείσουν και να διαμορφώσουν συσχετισμό, συναίνεση.
Οι ‘’κάτω’’ όλο και βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, αποδεικνύουν περίτρανα πως ‘’υπάρχει λαός’’, αλλά δεν μπορούν να νικήσουν και να ανατρέψουν.
Το σκοινί πάνω στο οποίο δίνεται αυτή η μάχη ζωής και θανάτου, όλο και τεντώνεται, φθείρεται, ξεμοντάρεται. Η πτώση θα είναι φοβερή και δε θα μείνει κανένα μέρος αλώβητο.
Γιατί, έτσι και αλλιώς, δεν είναι μόνο η ΕΡΤ.
Μέσα σε ένα χρόνο έχουν περάσει άπειρες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η Βουλή και η ίδια η κυβέρνηση έχουν καταργηθεί. Το πρόγραμμα δεν βγαίνει, η κρίση είναι εδώ, η αγριότητα γίνεται κανόνας.
Γιατί το ξεχνάμε; Έχουν ήδη κλείσει νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία και φυσικά βιοτεχνίες και επιχειρήσεις γεννώντας μαζικά ανέργους.
250. 000 επιπλέον είναι οι άνεργοι σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο. Έχουν ήδη ξεπουληθεί ή ξεπουλιούνται περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου. Το νερό και η ενέργεια θα είναι τα επόμενα θύματα.
Πολλά θα είναι τα θέατρα των νέων πολεμικών επιχειρήσεων κατά του λαού, τις αμέσως επόμενες μέρες.
Το κλείσιμο και άλλων φορέων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα με την ίδια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που έκλεισε την ΕΡΤ.
Η κατάσχεση των σπιτιών μέσω της επαναφοράς των πλειστηριασμών, αλλά και την πώληση-μεταβίβαση των δανείων από τις τράπεζες.
Η δρομολογούμενη και νομοθετικά δυνατότητα να μπει χέρι στις καταθέσεις στις τράπεζες.
Η νέα λεηλασία ή και κατάργηση των συντάξεων, με συσχέτισή τους με τα ήδη λεηλατημένα και πενιχρά αποθεματικά των ταμείων, με κατάργηση κάθε χρηματοδότησης και εγγύησης από προϋπολογισμό και κράτος.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, που φωνάζουν ότι έρχεται μεγάλη φουσκο-θαλασσιά που θα σαρώσει παρόντες συσχετισμούς, τακτοποιήσεις και αυταπάτες.
Πρέπει να δούμε καλά την ατμόσφαιρα που επικρατεί στους χώρους πού όλα ακόμη είναι ‘’κανονικά’’. Εκεί που πολλοί λένε ‘’δόξα σοι ο θεός, δουλίτσα έχουμε’’.
Είναι εκείνα τα δολοφονικά βλέμματα και το ύφος των χιλίων βαρόνων, εργοδοτών και δοσμένων σε αυτούς στελεχών που σου λένε κατάμουτρα: ‘’Ελπίζω έχεις συνειδητοποιήσει για τα καλά, πως είμαστε στην εποχή που εμείς σε γαμάμε και εσύ δε βγάζεις άχνα. Σωστά;’’.
Πόσα σφιγμένα χείλη, πόσες σιωπηλές χριστοπαναγίες, πόσες ματαιωμένες προσδοκίες αξιοπρέπειας, πόσα 12ωρα απλήρωτης εργασίας, πόση ανέκφραστη οργή;
Πόσοι εξηντάρηδες τεχνίτες, εργάτες, επιστήμονες, με γνώση, εμπειρία και δεξιότητα χρόνων, να στέκουν ακίνητοι και ταπεινωμένοι μπροστά σε καλοσιδερωμένους κώλους;
Πόσοι νέοι άνθρωποι να χτυπάνε τη γροθιά μετά τη δουλειά, αδύναμοι να τα ισοπεδώσουν όλα όταν προσβάλλονται;
Είναι αυτά που δεν μπορούν να δουν οι δημοσκόποι και οι δημοκόποι. Δε μπορούν να λογαριάσουν και να αισθανθούν οι διανοούμενοι. Δε μπορούν να υπολογίσουν στη δυναμική τους, όσοι αρχίζουν και τελειώνουν τους λογαριασμούς τους με κοινοβουλευτικά ποσοστά και κυβερνητικές χίμαιρες.
Είναι αυτά που δεν αναπτύσσει, δε βαδίζει αντάμα, δε γίνεται ένα μαζί τους η αριστερά, ειδικά η κοινοβουλευτική.
Είναι και η παρουσία των φασιστών που έρχεται να υπογραμμίσει πως τα προσχήματα και τα μισόλογα θα καταργούνται ολοένα και περισσότερα. Η κοινωνία θα εκβιαστεί σε ένα γοργό επιτακτικό βηματισμό είτε αντιδραστικού είτε επαναστατικού ριζοσπαστικού χαρακτήρα.
Η αντεπανάσταση έχει πάρει από νωρίς τη θέση της.
Καταργεί το ‘’δήθεν’’, την επικάλυψη. Απαιτεί ωμά την κυριαρχία της αντιδραστικής ουσίας πάνω στο δημοκρατικό και συναινετικό ‘’φαίνεσθαι’’.
Το δικό μας το στρατόπεδο χωλαίνει και παραδέρνει ακόμη.
Η δημοκρατική, εργατική, επαναστατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και τον καπιταλισμό της εποχής μας, είναι ακόμη εξορισμένη σε ασχημάτιστες αναζητήσεις.
Δεν είμαστε σε μια καταστροφική δίνη μιας τυχαίας τραγωδίας, με χαρακτήρα φυσικής καταστροφής. Αντίθετα, είμαστε μέσα στο ‘’κανονικό’’, μέσα στην πραγματικότητα της υπερώριμης ή/και παρασαπισμένης καπιταλιστικής εποχής μας, όπου το χρήμα, το κέρδος, οι εμπορικές αξίες κυριαρχούν πάνω στους ανθρώπους, το δημόσιο κοινωνικό όφελος, τις αξίες χρήσης.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα το δούμε.
Στη Βραζιλία 200.000 διαδήλωσαν σε μία μόνο πόλη και κατέλαβαν το τοπικό κυβερνείο διαμαρτυρόμενοι για τις αυξήσεις των εισιτηρίων. Όπως θα διαδηλώνουμε αύριο και εδώ για το νεράκι ή την παραλία.
Η Τουρκία φλέγεται. Η γιαγιά με τη σφεντόνα είναι τόσο ίδια με τη γιαγιά της Ιερισσού. Οι αγωνιζόμενοι εργάτες, οι μαχόμενοι λαοί, οι ατίθασοι νεολαίοι, μοιάζουν τόσο πολύ όταν είναι στους δρόμους. Και έχουν να μας πούν τόσα και τόσα
Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
οὔτε καὶ πόρους
-ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
δὲν ἔχω μήτε γῆ
μιὰ σπιθαμὴ
μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.
Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς
ἐντός μου
φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
ἕνα ποτήρι μέλι.
Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
ναὶ θά ῾ρθει!
-Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.
(Ναζίμ Χικμέτ, Γιὰ τὰ τραγούδια μου, 1935)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7560
Τι μας λέει λοιπόν η απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας;
Δέχεται ότι είναι νόμιμη η κατάργηση της ΕΡΤ, σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης, αλλά ζητάει να φύγει το ‘’μαύρο’’.
Στην ουσία, το ΣτΕ αποφαίνεται έμμεσα ότι είναι νόμιμη η κατάργηση της ΕΡΤ, σύμφωνα με το σχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση και ειδικότερα σε ότι αφορά το περιορισμένο προσωπικό, τον νέο ρόλο και περιεχόμενο της νέας ΕΡΤ, όπως και αν ονομάζεται.
Η απόφαση για προσωρινό άνοιγμα της τηλεόρασης, αποτελεί μια ήττα στα σημεία για τον Σαμαρά και τη ΝΔ, κυρίως στο συμβολικό επίπεδο.
Αποτελεί χοντροκομμένο ανέκδοτο ότι αυτό το στραπατσάρισμα σχετίζεται με τους παλικαρισμούς των ήδη μηδενισθέντων πολιτικά Βενιζέλου και Κουβέλη.
Η ήττα σχετίζεται με τις χιλιάδες ανθρώπων που συρρέουν στη Μεσογείων στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στη δυναμική της εναλλακτικής χρήσης στην ΕΡΤ3, στην αγωνιστική ενεργοποίηση σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η επιχείρηση ‘’ξαφνικός θάνατος’’, δεν στέφθηκε με επιτυχία και αυτό πιστώνεται ως ασταθής, προσωρινή νίκη των εργαζομένων στην ΕΡΤ και γενικά.
Δεν υπάρχει όμως ήττα και ανατροπή ούτε της συγκεκριμένης μεθόδευσης στην ΕΡΤ, ούτε γενικά, καθώς δεν καταργούνται οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που θέτουν επί τάπητος την κατάργηση οργανισμών όσο και τις μαζικές απολύσεις χιλιάδων.
Δεν θα κατοχυρωθεί επίσης σαν πραγματική νίκη των εργαζομένων, αν ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και οι κοντόθωροι εκλογικοί σχεδιασμοί, εντός της ‘’νομιμότητας’’, αδειάσουν το ραδιομέγαρο, καταφέρουν να σταματήσουν την κατάληψη, τερματίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Αντίθετα, με ανοιχτή και εκπέμπουσα την ΕΡΤ, οι εργαζόμενοί της θα πιεστούν στην ανάγκη να μπουν στη συζήτηση για το ‘’ποιός, ποιός θα φαγωθεί’’.
Η απόφαση, ήταν ‘’αναγκαία’’ για πολλούς, ήταν μια κάποια λύση.
Δίνει τη δυνατότητα στο Σαμαρά να κάνει πίσω. Περισώζει τους Βενιζέλο, Κουβέλη από την τυπική και ολοσχερή κατάργησή τους.
Ανακουφίζονται όσοι και από την αντιπολίτευση ήθελαν τερματισμό της απεργιακής κινητοποίησης στον τύπο και γενικά ‘’αποφυγή της έντασης’’. Απομακρύνονται, τουλάχιστον προσωρινά, οι εκλογές.
Αυτή την κατάσταση δεν την λες ισοπαλία. Δεν παίζουν 11 με 11 με συγκεκριμένους κανόνες και ορισμένο πεδίο. Είναι μια προσωρινή ισορροπία του τρόμου σε ένα παρατεταμένο πόλεμο.
Οι ‘’πάνω’’ εφαρμόζουν την πολιτική τους, αλλά δεν μπορούν να συντρίψουν τις αντιστάσεις, ούτε να πείσουν και να διαμορφώσουν συσχετισμό, συναίνεση.
Οι ‘’κάτω’’ όλο και βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, αποδεικνύουν περίτρανα πως ‘’υπάρχει λαός’’, αλλά δεν μπορούν να νικήσουν και να ανατρέψουν.
Το σκοινί πάνω στο οποίο δίνεται αυτή η μάχη ζωής και θανάτου, όλο και τεντώνεται, φθείρεται, ξεμοντάρεται. Η πτώση θα είναι φοβερή και δε θα μείνει κανένα μέρος αλώβητο.
Γιατί, έτσι και αλλιώς, δεν είναι μόνο η ΕΡΤ.
Μέσα σε ένα χρόνο έχουν περάσει άπειρες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η Βουλή και η ίδια η κυβέρνηση έχουν καταργηθεί. Το πρόγραμμα δεν βγαίνει, η κρίση είναι εδώ, η αγριότητα γίνεται κανόνας.
Γιατί το ξεχνάμε; Έχουν ήδη κλείσει νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία και φυσικά βιοτεχνίες και επιχειρήσεις γεννώντας μαζικά ανέργους.
250. 000 επιπλέον είναι οι άνεργοι σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο. Έχουν ήδη ξεπουληθεί ή ξεπουλιούνται περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου. Το νερό και η ενέργεια θα είναι τα επόμενα θύματα.
Πολλά θα είναι τα θέατρα των νέων πολεμικών επιχειρήσεων κατά του λαού, τις αμέσως επόμενες μέρες.
Το κλείσιμο και άλλων φορέων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα με την ίδια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που έκλεισε την ΕΡΤ.
Η κατάσχεση των σπιτιών μέσω της επαναφοράς των πλειστηριασμών, αλλά και την πώληση-μεταβίβαση των δανείων από τις τράπεζες.
Η δρομολογούμενη και νομοθετικά δυνατότητα να μπει χέρι στις καταθέσεις στις τράπεζες.
Η νέα λεηλασία ή και κατάργηση των συντάξεων, με συσχέτισή τους με τα ήδη λεηλατημένα και πενιχρά αποθεματικά των ταμείων, με κατάργηση κάθε χρηματοδότησης και εγγύησης από προϋπολογισμό και κράτος.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, που φωνάζουν ότι έρχεται μεγάλη φουσκο-θαλασσιά που θα σαρώσει παρόντες συσχετισμούς, τακτοποιήσεις και αυταπάτες.
Πρέπει να δούμε καλά την ατμόσφαιρα που επικρατεί στους χώρους πού όλα ακόμη είναι ‘’κανονικά’’. Εκεί που πολλοί λένε ‘’δόξα σοι ο θεός, δουλίτσα έχουμε’’.
Είναι εκείνα τα δολοφονικά βλέμματα και το ύφος των χιλίων βαρόνων, εργοδοτών και δοσμένων σε αυτούς στελεχών που σου λένε κατάμουτρα: ‘’Ελπίζω έχεις συνειδητοποιήσει για τα καλά, πως είμαστε στην εποχή που εμείς σε γαμάμε και εσύ δε βγάζεις άχνα. Σωστά;’’.
Πόσα σφιγμένα χείλη, πόσες σιωπηλές χριστοπαναγίες, πόσες ματαιωμένες προσδοκίες αξιοπρέπειας, πόσα 12ωρα απλήρωτης εργασίας, πόση ανέκφραστη οργή;
Πόσοι εξηντάρηδες τεχνίτες, εργάτες, επιστήμονες, με γνώση, εμπειρία και δεξιότητα χρόνων, να στέκουν ακίνητοι και ταπεινωμένοι μπροστά σε καλοσιδερωμένους κώλους;
Πόσοι νέοι άνθρωποι να χτυπάνε τη γροθιά μετά τη δουλειά, αδύναμοι να τα ισοπεδώσουν όλα όταν προσβάλλονται;
Είναι αυτά που δεν μπορούν να δουν οι δημοσκόποι και οι δημοκόποι. Δε μπορούν να λογαριάσουν και να αισθανθούν οι διανοούμενοι. Δε μπορούν να υπολογίσουν στη δυναμική τους, όσοι αρχίζουν και τελειώνουν τους λογαριασμούς τους με κοινοβουλευτικά ποσοστά και κυβερνητικές χίμαιρες.
Είναι αυτά που δεν αναπτύσσει, δε βαδίζει αντάμα, δε γίνεται ένα μαζί τους η αριστερά, ειδικά η κοινοβουλευτική.
Είναι και η παρουσία των φασιστών που έρχεται να υπογραμμίσει πως τα προσχήματα και τα μισόλογα θα καταργούνται ολοένα και περισσότερα. Η κοινωνία θα εκβιαστεί σε ένα γοργό επιτακτικό βηματισμό είτε αντιδραστικού είτε επαναστατικού ριζοσπαστικού χαρακτήρα.
Η αντεπανάσταση έχει πάρει από νωρίς τη θέση της.
Καταργεί το ‘’δήθεν’’, την επικάλυψη. Απαιτεί ωμά την κυριαρχία της αντιδραστικής ουσίας πάνω στο δημοκρατικό και συναινετικό ‘’φαίνεσθαι’’.
Το δικό μας το στρατόπεδο χωλαίνει και παραδέρνει ακόμη.
Η δημοκρατική, εργατική, επαναστατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και τον καπιταλισμό της εποχής μας, είναι ακόμη εξορισμένη σε ασχημάτιστες αναζητήσεις.
Δεν είμαστε σε μια καταστροφική δίνη μιας τυχαίας τραγωδίας, με χαρακτήρα φυσικής καταστροφής. Αντίθετα, είμαστε μέσα στο ‘’κανονικό’’, μέσα στην πραγματικότητα της υπερώριμης ή/και παρασαπισμένης καπιταλιστικής εποχής μας, όπου το χρήμα, το κέρδος, οι εμπορικές αξίες κυριαρχούν πάνω στους ανθρώπους, το δημόσιο κοινωνικό όφελος, τις αξίες χρήσης.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα το δούμε.
Στη Βραζιλία 200.000 διαδήλωσαν σε μία μόνο πόλη και κατέλαβαν το τοπικό κυβερνείο διαμαρτυρόμενοι για τις αυξήσεις των εισιτηρίων. Όπως θα διαδηλώνουμε αύριο και εδώ για το νεράκι ή την παραλία.
Η Τουρκία φλέγεται. Η γιαγιά με τη σφεντόνα είναι τόσο ίδια με τη γιαγιά της Ιερισσού. Οι αγωνιζόμενοι εργάτες, οι μαχόμενοι λαοί, οι ατίθασοι νεολαίοι, μοιάζουν τόσο πολύ όταν είναι στους δρόμους. Και έχουν να μας πούν τόσα και τόσα
Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
οὔτε καὶ πόρους
-ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
δὲν ἔχω μήτε γῆ
μιὰ σπιθαμὴ
μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.
Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς
ἐντός μου
φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
ἕνα ποτήρι μέλι.
Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
ναὶ θά ῾ρθει!
-Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.
(Ναζίμ Χικμέτ, Γιὰ τὰ τραγούδια μου, 1935)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7560