Το
Παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από άρθρο που γράφτηκε τον
Ιανουάριο του 2001, τότε που είχαμε το πρώτο εγχείρημα δημιουργίας
κόμματος, μέσω της τηλεοπτικής εικόνας: Αβραμόπουλος
Περιέχεται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις»
ΚΑΠΟΙΟΙ, λοιπόν, με αριστερή, αντινεοφιλελεύθερη λεοντή άρχισαν ήδη να αποκαλύπτονται. Τους ακούσαμε να υποστηρίζουν ότι για τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας κύριος υπεύθυνος είναι ο δικομματισμός και αν ο Αβραμόπουλος τον “σπάσει” θα είναι τεράστια πρόοδος.
Επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα ανοικτά υπέρ του νέου κόμματος, μιλάνε πλαγίως με όπλο το μύθο του δικομματισμού. Με το μύθο αυτό ταχυδακτυλουργικά αναστρέφουν την πραγματικότητα και επικαλύπτουν σκανδαλωδώς τα πραγματικά αίτια των κοινωνικών συμφορών που είναι η πειρατεία της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και η πολιτική έκφραση αυτής της πειρατείας: Ο νεοφιλελευθερισμός.
Η κρίση, η σήψη και η διαφθορά είναι ενδογενή νοσήματα του καπιταλιστικού συστήματος τα οποία γίνονται επιδημικά στο νεοφιλελευθερισμό. Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο πειρατική γίνεται και τόσο πιο επιδημικά τα νοσήματα της αποσύνθεσης.
Τι δηλαδή θα άλλαζε αν αντί για δύο μεγάλα νεοφιλελεύθερα κόμματα ήταν τρία ή περισσότερα; Πάλι κυρίαρχο κυβερνητικό σχήμα δεν θα ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και μάλιστα με το “δημοκρατικό” καμουφλάζ της συναίνεσης και συνεργασίας των κομμάτων;
Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ είναι ένας μύθος εξαπάτησης, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον “μονοκομματισμό” των ιδεών, το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού. Και όταν αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές για την εξαπάτηση των πολιτών φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, “πλασάρεται” από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της “εξυγίανσης” με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης.
Το ζητούμενο, όμως, μια αριστερής πολιτικής δεν είναι να περιστρέφεται γύρω από το μύθο του δικομματισμού, αλλά να αποκαλύπτει το μύθο και να προωθεί ένα εναλλακτικό σύστημα ιδεών και εξουσίας.
Το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει ενδυνάμωση εναλλακτικών προτάσεων και λύσεων που θα αμφισβητούν το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε βάρος του μονοθεϊσμού και των διαφορετικών κομματικών κεφαλών του.
Δεν μπορεί, όμως, όσοι επικαλούνται τα κοινωνικά κινήματα και τους λαϊκούς αγώνες να συμβάλλουν σε αυτή την απάτη. Όσοι από αυτούς τους φωνασκούντες κατά του “εκσυγχρονισμού”, του νεοφιλελευθερισμού και της Νέας Τάξης το κάνουν είναι κάλπικοι παράδες και αριβίστες…
Ο δικομματισμός: “Αριστερός” μύθος
ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του “αριστερού” καιροσκοπισμού.
Είναι η “αριστερά” που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της “αριστεράς” στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η “αριστερά” βάλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των “εκσυγχρονιστικών” του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του.
Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση.
Σε αυτή τη λογική το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.
Η “ΑΡΙΣΤΕΡΑ” ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Έτσι προβάλει τον εαυτό της σαν τη “χρυσή εφεδρεία” του συστήματος.
Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λεει αυτή η εμπειρία; Ότι όταν η “αριστερά” συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων.
Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο που έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη;
Όταν “σπάει” ο δικομματισμός όχι μόνο δε “σπάει” ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη “δημοκρατική επένδυση” της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού.
Ιανουάριος 2001
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7586