Η σημερινή κυβέρνηση των δωσίλογων ανδρεικέλων, με αιχμή τις ακροδεξιές γκριμάτσες της (Βορίδης και CIA), επιχειρεί να βρικολακιάσει το 1989: Την αντεπαναστατική αυτή ιστορική τομή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και της αηδιαστικής μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.
Η ιστορική αυτή κακοήθεια που στήνει, εκ νέου, στον τοίχο τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν είναι δίχως δόλο και σκοπιμότητα: Πατάει πάνω στην αηδία του κόσμου για το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ των δωσίλογων επιγόνων για να κτυπήσει τις όποιες κατακτήσεις του κινηματικού ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, τον ιδρυτή και ηγέτη του που έβαλε τη σφραγίδα του σ’ αυτήν την αγωνιστική περίοδο.
Κτυπάνε τον Ανδρέα ακριβώς επειδή έχει γίνει ιστορικό σύμβολο μιας αγωνιστικής περιόδου ρήξεων με το μονοπώλιο της εξουσίας από τη δεξιά και το κράτος της. Αυτός ο Ανδρέας έχει μείνει στη «λαϊκή ψυχή» και όχι βεβαίως ο Ανδρέας της κυβερνητικής ενσωμάτωσης και της ΔΙΑΨΕΥΣΗΣ των λαϊκών ελπίδων που ο ίδιος έθρεψε.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ της ρωμαλέας του ανόδου, που κατέστησε τον Ανδρέα «σύμβολο», κτυπάνε. Και αυτό βολεύει και τα σημερινά ανδρείκελα του ΠΑΣΟΚ: Ξεπλένονται και τα ίδια αν για ΟΛΑ τα κακά της Ελλάδας φταίει ο Ανδρέας…
Κτυπάνε, σήμερα, το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου και τον Ανδρέα, για τους ίδιους λόγους που ΤΟΤΕ, σύσσωμες οι δυνάμεις του καθεστώτος και όλων των χρωμάτων (πάλι η «αριστερά» έπαιξε τον βρώμικο ρόλο της), στείλανε τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο.
Η Δίκη φιάσκο, για όσους δεν θυμούνται, άρχισε στις 16 Μαρτίου 1991. Και το μόνο που απέμεινε από αυτή τη σκευωρία ήταν η καταδίκη του Τσοβόλα για ένα αυθαίρετο κτίσμα!!!
Εκείνα τα χρόνια της αντεπαναστατικής παλίρροιας, δούλευα στην εφημερίδα «Έθνος» και είχα γράψει το κείμενο: «Η Κάθαρση» (η εφημερίδα δεν το δημοσίευσε).
Παραθέτω το κείμενο γιατί πιστεύω ότι το ίδιο επιχειρείται (σαν φάρσα βεβαίως) και σήμερα με τη δαιμονοποίηση και το θάψιμο του Ανδρέα.
Η κάθαρση
Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ. Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό.
Έτσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα.
Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του.
«Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για να «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.
Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.
Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους.
Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.
Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση!
Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίασαν το ήθος του και την εντιμότητά του.
Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...
Φλεβάρης 1992
Αυτό το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, ήταν μια «ξένη» και «βλαβερή ουσία» για το ελληνικό κατεστημένο. Ιδιαίτερα μισητός γι αυτό το κατεστημένο ήταν ο Ανδρέας.
Το γιατί ήταν; Το αναλύσει αρκετά εμπεριστατωμένα ο Θεόδωρος Κατσανέβας στο άρθρο του: «Οι ψευτιές για τις ευθύνες του Ανδρέα Παπανδρέου».
ΕΔΩ:
http://press-gr.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1770.html
Αλλά αυτός που σκορπίζει την αντι-Ανδρεϊκή μυθολογία είναι ένας άλλος, ΥΠΕΡΑΝΩ υποψίας, ένας άσπονδος εχθρός του Ανδρέα: Ο Νίκος Νικολάου, οικονομικός αναλυτής.
Αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από το κείμενό του που περιέχεται στο άρθρο του Κατσανέβα:
«……Ο Ανδρέας, τις τελευταίες ημέρες του Δεκεμβρίου του ’81 έβαλε τον Υπουργό Εργασίας κ. Απόστολο Κακλαμάνη να εξαγγείλει από τηλεοράσεως αυξήσεις στους κατώτερους μισθούς και ημερομίσθια μέχρι 60% και διπλασιασμό των κατώτατων συντάξεων του ΙΚΑ, του Δημοσίου, του ΟΓΑ, ΤΕΒΕ κ.λπ. Επρόκειτο για έναν κοινωνικό σεισμό που δεν είχε το προηγούμενό του στην ιστορία της χώρας, καθώς ο Ανδρέας πραγματοποίησε με τα μέτρα αυτά μια βίαιη ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των μη προνομιούχων της χώρας.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, αγρότες κ.λπ. έφαγαν για πρώτη φορά «γλυκό ψωμί» στη σκληρή ζωή τους. Να γιατί, λοιπόν, η πρόσφατη μεγάλη έρευνα της κοινής γνώμης για τη μεταπολιτευτική περίοδο 1974-2007 που για λογαριασμό της «Καθημερινής» διεξήγαγε η εταιρεία Public Issue ανέδειξε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πρώτη του θητεία (’81-’85) ως την καλύτερη για τη χώρα! («Καθημερινή» 12.12.07)........
Οι μεγάλες μισθολογικές αναπροσαρμογές της τάξεως του 60% αφορούσαν τα απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα των κατώτατων μισθών - ημερομισθίων με τα οποία αμείβονταν το 10-15% του 1,5 εκατομμυρίου των εργατοϋπαλλήλων της χώρας. Επρόκειτο για μεροκάματα 400-500 δρχ. και για μισθούς 12.000 δρχ. τον μήνα. Τα μέτρα αυτά τα επεξεργάσθηκαν κρυφά από το οικονομικό επιτελείο, ο Απόστολος Κακλαμάνης, υπουργός Εργασίας και ο τότε γαμπρός του Ανδρέα και διοικητής του ΟΑΕΔ, Θόδωρος Κατσανέβας, υπό την καθημερινή εποπτεία βέβαια του Ανδρέα. Εκτός από τις μεγάλες αυξήσεις, ελήφθησαν και τα εξής φιλεργατικά μέτρα:
• Η πενθήμερη εργασία την εβδομάδα.
• Η εργάσιμη εβδομάδα των 40 ωρών.
• Η ετήσια άδεια των 4 εβδομάδων.
• Θεσπίστηκαν φορολογικές ελαφρύνσεις για τους μισθωτούς και αυξήθηκαν τα οικογενειακά επιδόματα κατά 100%.
• Μπήκε φραγμός στις ομαδικές απολύσεις.
• Θεσμοθετήθηκε η 135 Διεθνής Σύμβαση Εργασίας και καθιερώθηκαν οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας εργασίας.
Αυτά ήταν τα φιλολαϊκά μέτρα που πήρε ο Ανδρέας, παρά τις αντίθετες απόψεις των υπουργών του και των οικονομολόγων συμβούλων του, οι οποίοι με τις αντιρρήσεις τους καλλιέργησαν τον μύθο ότι τότε συνετελέσθη λίγο πολύ μια καταστροφή που οδήγησε την ελληνική οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Παρ’ ότι και εγώ τότε σαν οικονομικός συντάκτης της «Καθημερινής» καταστροφολόγησα αρκετά, τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, ανασκοπώντας χωρίς φανατισμό τις τότε εξελίξεις πρέπει να παραδεχθώ ότι η πολιτική του Ανδρέα ήταν σωστή κοινωνικά και πολιτικά, γιατί ανέλκυσε από το περιθώριο και ενέταξε στο κοινωνικό σώμα, στρώματα μη προνομιούχων, που η πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων τα είχε κυριολεκτικά σβήσει από τον χάρτη των παρεμβάσεών της στην οικονομία…».
Γίνεται αντιληπτό, συνεπώς, το γιατί ο Ανδρέας μπαίνει ξανά στο στόχαστρο. Μπαίνουν στο στόχαστρο τα φιλολαϊκό μέτρα εκείνης της περιόδου, διότι: Κάθε φιλολαϊκό μέτρο θεωρείται …ΚΑΤΣΤΡΟΦΗ, ιδιαίτερα σήμερα, από τις μαφίες του χρήματος και το ΦΑΣΙΣΜΟ του 4ου Ράιχ!!!
Όπως έχουμε ήδη γράψει το ΠΑΣΟΚ (εκείνης της περιόδου) πρέπει να κριτικαριστεί ‘άγρια, διότι έμεινε στη μέση, ενσωματώθηκε και συνέβαλε στη νίκη της νεοφιλελεύθερης ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, στη συκοφάντηση των σοσιαλιστικών ιδεών και στη δική του μετάλλαξη σε μια νέα, δόλια και αδίσταχτη Δεξιά…
Πρέπει να αναλύσουμε νηφάλια και το ΓΙΑΤΙ το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχτηκε…
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7591