Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι των κυβερνητικών υπουργών, ενόψει του Φθινοπώρου που θα συνοδεύεται από νέο κύμα απολύσεων σε Δημόσιο και Οργανισμούς, πιστεύουν πως θα καταφέρουν, όπως συνέβαινε πριν από μερικά χρόνια, να έχουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους.
Οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι-σύμμαχοί τους ακονίζουν τις χρυσές τους πένες και προβάρουν στον καθρέφτη το σοβαρό και περισπούδαστο ύφος τους για να βγουν και πάλι στους τηλεοπτικούς μπερντέδες προσβάλλοντας την αισθητική του λαϊκού Μαυρομάτη ήρωα.
Όμως, οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και οι εμπειρίες που απέκτησαν οι άνθρωποι τα τέσσερα τελευταία χρόνια αρχίζουν και τους διαψεύδουν πανηγυρικά.
Ήδη, μετά την επίταξη των ναυτεργατών που διεκδικούσαν το αυτονόητο, όπως είναι τα δεδουλευμένα τους, η κυβέρνηση και οι τηλεκολαούζοι της ξεβρακώθηκαν παντελώς.
Η δεύτερη ήττα για τη λυσσαλέα προσπάθεια της κυβέρνησης να πάρει την κοινή γνώμη με το μέρος της, ήρθε με την προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τελικά η απεργία μέσα στις εξετάσεις δεν έγινε ποτέ, ο κόσμος δεν κατάπιε αμάσητη την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση που του σέρβιραν στο τηλεοπτικό δείπνο των οχτώ.
Η κοινή γνώμη, αν και ήταν αρχικά ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών, με την αυταρχική τακτική της κυβέρνησης, ή άρχισε να κρατά μια ουδέτερη και απαθή στάση ή πήρε το μέρος των εκπαιδευτικών. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξαναβγήκαν στο φως της ημέρας βρυκολακιασμένοι σύλλογοι γονέων και θλιμμένοι εκπαιδευτικοί αναλυτές για να καούν τελικά μια για πάντα.
Εκεί που οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί θύμιζαν ερασιτέχνες της πολιτικής ήταν οι σχετικοί με το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Ο Σαμαράς και η παρέα του, εγκλωβισμένος στην πλήρη υποταγή του στις ορέξεις της τρόικας και στις απαιτήσεις των εργολάβων των ΜΜΕ, έχασε κάθε λαϊκό έρεισμα και, στην κυριολεξία, γελοιοποιήθηκε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Τα έχει αυτά ο ρόλος που διάλεξε να παίξει!
Η ατάκα που του ξέφυγε περί «μαλακού κεφαλιού» (sic) στο διάγγελμά του για τον ΦΠΑ στην εστίαση θα ταίριαζε πιο πολύ στους χειρισμούς του στην περίπτωση της ΕΡΤ.
Ούτε οι απειλές για εκκένωση της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ, ούτε τα τελεσίγραφα προς τους εργαζόμενους-καταληψίες ούτε η εκπομπή της Δημόσιας Τηλεόρασης (τρομάρα τους) από ιδιωτικούς σταθμούς κατάφεραν να του προσδώσουν τη σοβαρότητα και το κύρος που αρμόζει σε πρωθυπουργό.
Η υποτακτικότητά του κατά την επίσκεψη του Σόιμπλε στη χώρα μας, του αφαίρεσε κάθε ίχνος που τυχόν είχε απομείνει και από τα δύο.
Όσο κι αν προσπαθούν, τόσο τα μέλη της κυβέρνησης όσο και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, να μας πείσουν ότι είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττουν εις βάρος μας, μάλλον δεν τα καταφέρνουν γιατί είναι τόσο ανάλγητοι, τόσο αλαζόνες και προκλητικοί που δεν πείθουν παρά μόνο εκείνους που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) μεγάλα ή μικρότερα συμφέροντα από την εφαρμογή της συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής.
Με ποιο επιχείρημα θα μας πείσουν ότι ο Βενιζέλος πρέπει να μας κοστίζει 750.000 ευρώ ετησίως;
Ποιος είναι ο Βενιζέλος; Τι έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό πέρα από δεινά, φτώχια, εξαθλίωση, μια ξεχασμένη λίστα Λαγκάρντ στο υπουργικό του γραφείο και τη γνωριμία του με το Λαυρεντιάδη;
Γιατί έχει μεγαλύτερη αξία από έναν εργάτη, έναν αγρότη, έναν άνεργο ή έναν χαμηλοσυνταξιούχο που έφαγε τη ζωή του με το κουτάλι και δεν κατάφερε σε όλο του τον εργασιακό βίο να βγάλει 750.000 ευρώ; Δούλεψε περισσότερο ή μήπως ίδρωσε πιο πολύ;
Το πραγματικό βάρος του καθενός είναι αυτό που κουβαλάει στις πλάτες και στην ψυχή του και όχι αυτό που δείχνει η ζυγαριά.
Γιατί πρέπει να έχει αυτός και οι συνάδελφοί του, έναν ολόκληρο στρατό από συμβούλους και παρασυμβούλους που κοστίζουν έναν σκασμό λεφτά; Για να τον συμβουλεύσουν σε τι; Στο πώς θα βάζει τις υπογραφές στα μνημόνια ή στο πώς θα λέει «ναι» σε άψογα γερμανικά ή αμερικάνικα;
Κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του και κινδυνεύει να χάσει την αυτοεκτίμησή του και την αξιοπρέπειά του, δεν αντέχει άλλο να βλέπει τους υπεύθυνους για την κατάστασή του να εμφανίζονται ως οι σωτήρες του ζώντας οι ίδιοι μες στα πλούτη και πανηγυρίζοντας ευτυχισμένοι κάθε φορά που ψηφίζουν και ένα νέο μνημόνιο.
Πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να συνεχίσουν να μας κυβερνούν αυτοί που απολύουν χιλιάδες ανθρώπους και διορίζουν φίλους και φιλενάδες όπως μάθαμε ότι έκανε πρόσφατα ο «ωραίος» Σίμος!
Θυμήθηκα τώρα την αλησμόνητη Άννα. Τη δική μας Άννα, της αξιοκρατίας και της αριστείας.
Όταν έγινε υπουργός παιδείας, κήρυξε ανένδοτο αγώνα για να επιστρέψουν στις τάξεις όσοι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε διάφορα γραφεία. «Αυτά τελείωσαν», έλεγε με στόμφο γέρνοντας με νόημα προς τα δεξιά το κεφάλι της.
Λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της μάθαμε πως δύο συνάδελφοί μας από τη Ρόδο, έτυχε να υπηρετώ τότε εκεί ως αναπληρωτής, αποσπάστηκαν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποιο γραφείο. Πολιτικό, υπουργικό ή άλλης αρμοδιότητας δεν έχει σημασία (το περιστατικό, αν και είχε δημοσιευτεί δεν έχει διαψευστεί ποτέ).
Σημασία έχει ότι τα βολέματα, τα ρουσφέτια και τις πελατειακές σχέσεις πάντα τις δημιουργούν και τις συντηρούν οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι κομματάρχες τους.
Ε, όχι να έρχονται εκ των υστέρων και να συκοφαντούν έναν ολόκληρο κλάδο για κάτι που οι ίδιοι εφάρμοζαν κατά κόρον!
Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η αντίστροφη μέτρηση της διακυβέρνησής τους έχει αρχίσει. Οι πρόσφατες σεισμικές κοινωνικές δονήσεις δεν ήταν παρά οι προσεισμοί του μεγάλου κοινωνικού σεισμού που έρχεται.
Μένει μόνο να παραδεχτούμε κι εμείς αυτό που ήδη έχουμε καταλάβει, πως ο ασκός των ατομικών λύσεων έχει στενέψει τόσο ώστε να χωράει ελάχιστους.
Οι πύραυλοι που «εξαπολύουν» με κάθε τους υπογραφή είναι πια μαζικής καταστροφής με χιλιάδες θύματα. Τα «εργασιακά» καταφύγια δεν είναι ανοιχτά πλέον για κανέναν μας.
Προχτές ήταν οι αναπληρωτές, χτες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, σήμερα οι συνάδελφοι των τεχνικών ειδικοτήτων, αύριο, κατά Στουρνάρα, οι αναξιοπαθούντες, αργότερα οι ανεπαρκείς της αξιολόγησης, οι μεγαλύτερης ηλικίας και πάει λέγοντας.
Για την κυβέρνηση, το τέλος της κατρακύλας είναι μόνο ο πάτος. Σπρώξιμο μαζικό χρειάζεται για να φτάσει στον πάτο μια ώρα αρχύτερα.
ΠΗΓΗ:
http://aristeroblog.gr/node/1846
Οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι των κυβερνητικών υπουργών, ενόψει του Φθινοπώρου που θα συνοδεύεται από νέο κύμα απολύσεων σε Δημόσιο και Οργανισμούς, πιστεύουν πως θα καταφέρουν, όπως συνέβαινε πριν από μερικά χρόνια, να έχουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους.
Οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι-σύμμαχοί τους ακονίζουν τις χρυσές τους πένες και προβάρουν στον καθρέφτη το σοβαρό και περισπούδαστο ύφος τους για να βγουν και πάλι στους τηλεοπτικούς μπερντέδες προσβάλλοντας την αισθητική του λαϊκού Μαυρομάτη ήρωα.
Όμως, οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και οι εμπειρίες που απέκτησαν οι άνθρωποι τα τέσσερα τελευταία χρόνια αρχίζουν και τους διαψεύδουν πανηγυρικά.
Ήδη, μετά την επίταξη των ναυτεργατών που διεκδικούσαν το αυτονόητο, όπως είναι τα δεδουλευμένα τους, η κυβέρνηση και οι τηλεκολαούζοι της ξεβρακώθηκαν παντελώς.
Η δεύτερη ήττα για τη λυσσαλέα προσπάθεια της κυβέρνησης να πάρει την κοινή γνώμη με το μέρος της, ήρθε με την προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τελικά η απεργία μέσα στις εξετάσεις δεν έγινε ποτέ, ο κόσμος δεν κατάπιε αμάσητη την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση που του σέρβιραν στο τηλεοπτικό δείπνο των οχτώ.
Η κοινή γνώμη, αν και ήταν αρχικά ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών, με την αυταρχική τακτική της κυβέρνησης, ή άρχισε να κρατά μια ουδέτερη και απαθή στάση ή πήρε το μέρος των εκπαιδευτικών. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξαναβγήκαν στο φως της ημέρας βρυκολακιασμένοι σύλλογοι γονέων και θλιμμένοι εκπαιδευτικοί αναλυτές για να καούν τελικά μια για πάντα.
Εκεί που οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί θύμιζαν ερασιτέχνες της πολιτικής ήταν οι σχετικοί με το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Ο Σαμαράς και η παρέα του, εγκλωβισμένος στην πλήρη υποταγή του στις ορέξεις της τρόικας και στις απαιτήσεις των εργολάβων των ΜΜΕ, έχασε κάθε λαϊκό έρεισμα και, στην κυριολεξία, γελοιοποιήθηκε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Τα έχει αυτά ο ρόλος που διάλεξε να παίξει!
Η ατάκα που του ξέφυγε περί «μαλακού κεφαλιού» (sic) στο διάγγελμά του για τον ΦΠΑ στην εστίαση θα ταίριαζε πιο πολύ στους χειρισμούς του στην περίπτωση της ΕΡΤ.
Ούτε οι απειλές για εκκένωση της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ, ούτε τα τελεσίγραφα προς τους εργαζόμενους-καταληψίες ούτε η εκπομπή της Δημόσιας Τηλεόρασης (τρομάρα τους) από ιδιωτικούς σταθμούς κατάφεραν να του προσδώσουν τη σοβαρότητα και το κύρος που αρμόζει σε πρωθυπουργό.
Η υποτακτικότητά του κατά την επίσκεψη του Σόιμπλε στη χώρα μας, του αφαίρεσε κάθε ίχνος που τυχόν είχε απομείνει και από τα δύο.
Όσο κι αν προσπαθούν, τόσο τα μέλη της κυβέρνησης όσο και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, να μας πείσουν ότι είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττουν εις βάρος μας, μάλλον δεν τα καταφέρνουν γιατί είναι τόσο ανάλγητοι, τόσο αλαζόνες και προκλητικοί που δεν πείθουν παρά μόνο εκείνους που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) μεγάλα ή μικρότερα συμφέροντα από την εφαρμογή της συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής.
Με ποιο επιχείρημα θα μας πείσουν ότι ο Βενιζέλος πρέπει να μας κοστίζει 750.000 ευρώ ετησίως;
Ποιος είναι ο Βενιζέλος; Τι έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό πέρα από δεινά, φτώχια, εξαθλίωση, μια ξεχασμένη λίστα Λαγκάρντ στο υπουργικό του γραφείο και τη γνωριμία του με το Λαυρεντιάδη;
Γιατί έχει μεγαλύτερη αξία από έναν εργάτη, έναν αγρότη, έναν άνεργο ή έναν χαμηλοσυνταξιούχο που έφαγε τη ζωή του με το κουτάλι και δεν κατάφερε σε όλο του τον εργασιακό βίο να βγάλει 750.000 ευρώ; Δούλεψε περισσότερο ή μήπως ίδρωσε πιο πολύ;
Το πραγματικό βάρος του καθενός είναι αυτό που κουβαλάει στις πλάτες και στην ψυχή του και όχι αυτό που δείχνει η ζυγαριά.
Γιατί πρέπει να έχει αυτός και οι συνάδελφοί του, έναν ολόκληρο στρατό από συμβούλους και παρασυμβούλους που κοστίζουν έναν σκασμό λεφτά; Για να τον συμβουλεύσουν σε τι; Στο πώς θα βάζει τις υπογραφές στα μνημόνια ή στο πώς θα λέει «ναι» σε άψογα γερμανικά ή αμερικάνικα;
Κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του και κινδυνεύει να χάσει την αυτοεκτίμησή του και την αξιοπρέπειά του, δεν αντέχει άλλο να βλέπει τους υπεύθυνους για την κατάστασή του να εμφανίζονται ως οι σωτήρες του ζώντας οι ίδιοι μες στα πλούτη και πανηγυρίζοντας ευτυχισμένοι κάθε φορά που ψηφίζουν και ένα νέο μνημόνιο.
Πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να συνεχίσουν να μας κυβερνούν αυτοί που απολύουν χιλιάδες ανθρώπους και διορίζουν φίλους και φιλενάδες όπως μάθαμε ότι έκανε πρόσφατα ο «ωραίος» Σίμος!
Θυμήθηκα τώρα την αλησμόνητη Άννα. Τη δική μας Άννα, της αξιοκρατίας και της αριστείας.
Όταν έγινε υπουργός παιδείας, κήρυξε ανένδοτο αγώνα για να επιστρέψουν στις τάξεις όσοι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε διάφορα γραφεία. «Αυτά τελείωσαν», έλεγε με στόμφο γέρνοντας με νόημα προς τα δεξιά το κεφάλι της.
Λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της μάθαμε πως δύο συνάδελφοί μας από τη Ρόδο, έτυχε να υπηρετώ τότε εκεί ως αναπληρωτής, αποσπάστηκαν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποιο γραφείο. Πολιτικό, υπουργικό ή άλλης αρμοδιότητας δεν έχει σημασία (το περιστατικό, αν και είχε δημοσιευτεί δεν έχει διαψευστεί ποτέ).
Σημασία έχει ότι τα βολέματα, τα ρουσφέτια και τις πελατειακές σχέσεις πάντα τις δημιουργούν και τις συντηρούν οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι κομματάρχες τους.
Ε, όχι να έρχονται εκ των υστέρων και να συκοφαντούν έναν ολόκληρο κλάδο για κάτι που οι ίδιοι εφάρμοζαν κατά κόρον!
Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η αντίστροφη μέτρηση της διακυβέρνησής τους έχει αρχίσει. Οι πρόσφατες σεισμικές κοινωνικές δονήσεις δεν ήταν παρά οι προσεισμοί του μεγάλου κοινωνικού σεισμού που έρχεται.
Μένει μόνο να παραδεχτούμε κι εμείς αυτό που ήδη έχουμε καταλάβει, πως ο ασκός των ατομικών λύσεων έχει στενέψει τόσο ώστε να χωράει ελάχιστους.
Οι πύραυλοι που «εξαπολύουν» με κάθε τους υπογραφή είναι πια μαζικής καταστροφής με χιλιάδες θύματα. Τα «εργασιακά» καταφύγια δεν είναι ανοιχτά πλέον για κανέναν μας.
Προχτές ήταν οι αναπληρωτές, χτες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, σήμερα οι συνάδελφοι των τεχνικών ειδικοτήτων, αύριο, κατά Στουρνάρα, οι αναξιοπαθούντες, αργότερα οι ανεπαρκείς της αξιολόγησης, οι μεγαλύτερης ηλικίας και πάει λέγοντας.
Για την κυβέρνηση, το τέλος της κατρακύλας είναι μόνο ο πάτος. Σπρώξιμο μαζικό χρειάζεται για να φτάσει στον πάτο μια ώρα αρχύτερα.
ΠΗΓΗ:
http://aristeroblog.gr/node/1846