Ανδρέας-Σημίτης
Ο Ανδρέας δεν έτρεφε καμιά εκτίμηση για το Σημίτη. Όχι μόνο γιατί τον θεωρούσε «στενό μυαλό» (στα πρώτα χρόνια όλοι στο ΠΑΣΟΚ αυτή την εκτίμηση είχαν), αλλά και «αχυράνθρωπο», συσκευασμένο προϊόν των συγκροτημάτων.
Το 1979 τον υποχρεώνει να παραιτηθεί από το Ε.Γ. και τον αφήνει έξω από τη Βουλή το ’81.
Το 1991, το καλοκαίρι, ο Ανδρέας ήταν έτοιμος να διαγράψει το Σημίτη. Η απόφαση ανεστάλη την τελευταία στιγμή, μάλλον με παρέμβαση Χυτήρη ή Γεννηματά. Η αιτία; Συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Σημίτη στο Συνέδριο του ΣΥΝ προς τη Μαρία Δαμανάκη (πρόεδρος του ΣΥΝ), η οποία τον είχε στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο. Φυσικά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι σε όλη τη διάρκεια των «μαύρων» ημερών του 1989 και της δίωξης του Ανδρέα, ο Σημίτης από τις στήλες του «βήματος» μιλούσε για «κάθαρση» και είχε παρασκηνιακές επαφές με ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ. Ο Σημίτης ήταν πάντα ο άνθρωπος των παρασκηνίων που «υπόσκαπτε» τον Ανδρέα.
Στον ίδιο χρόνο το 1991 (χρόνος της Δίκης του Ανδρέα) η κρίση με το Σημίτη επιδεινώθηκε. Τότε, στον απόηχο της Δίκης, βουλευτές του «κλίματος Σημίτη» αποφασίζουν να «κτυπήσουν», ζητώντας την αποχώρηση του Ανδρέα.
Αυτή η «κίνηση» κατακεραυνώθηκε από τον Ανδρέα στη Βουλή. Εκεί μίλησε για πρώτη φορά ανοικτά ο Ανδρέας για «κεντροδεξιά σενάρια» και «αχυρανθρώπους». Τα συγκροτήματα τότε έσπευσαν να γράψουν ότι κινδυνολογεί, σήμερα θα γράφανε ότι «συνωμοσιολογεί».
Βεβαίως δεν θα περάσει πολύς καιρός που ο Ανδρέας θα επαληθευτεί. Και τότε ο Σημίτης απέφυγε την αποπομπή του, με τη μεσολάβηση, μάλλον, του Λαλιώτη.
Ήταν τέτοιο το κλίμα της εποχής και ο άρρωστος ήδη Ανδρέας διέπραξε το μεγάλο λάθος του. Όχι μόνο δεν διέγραψε τον Σημίτη, ενώ γνώριζε πολύ καλά το ρόλο του, αλλά ακόμα πίστευε κάποιους από το «περιβάλλον» του που αποτελούσαν το «σωσίβιο» του Σημίτη. Φυσικά ακόμα τότε κανείς δεν πίστευε ότι ο Σημίτης ήταν ικανός να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Λογαριάζανε χωρίς τον ξενοδόχο: Τους «νταβατζήδες»…
Η πρώτη νίκη Σημίτη
Από το 1990, ο Σημίτης, συστηματικά και υπόγεια έστηνε το μηχανισμό του. Η πρωταρχική παρασκηνιακή του ομάδα ήταν: Τσουκάτος, Γκαργάνας, Βερελής, Μαντέλης, Σπυρόπουλος και άλλοι.
Ο Τσουκάτος, με αλλεπάλληλες παρασκηνιακές επαφές «έστησε» ένα πανελλαδικό σημιτικό δίκτυο. Όταν, συνεπώς, το 1995, πραγματοποιείται η «κίνηση των 4», ο Σημίτης είχε από πίσω του το παρασκηνιακό δίκτυο.
Η «κίνηση των 4», ήταν μια άλλη κλιμακωμένη και σχεδιασμένη εκδήλωση αμφισβήτησης του Ανδρέα. Έγινε στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου. Ο Αυγερινός (ο «ιμάντας» του Σημίτη) έθεσε το ζήτημα ωμά: «Θεωρώ ότι ο Κώστας πρέπει να τεθεί επικεφαλής». Ο Πάγκαλος συμφώνησε αμέσως: «Σε αυτήν τη φάση προηγείται ο Κώστας». Η Βάσω, που είχε τις δικές της φιλοδοξίες, παγιδεύτηκε. Με κάποια δυσκολία απεδέχθη την πρόταση Αυγερινού…
Στις 11 Οκτωβρίου, ο Ανδρέας συγκαλεί την Κ.Ε. και τους κατακεραυνώνει.
Προς Σημίτη: «δεν υπάρχουν ηγέτες σε αναμονή».
Προς Πάγκαλο: «Δεν υπάρχει χώρος για περισσότερη αχαριστία, για περισσότερη ανανδρία από ορισμένους κύκλους».
Οι πάντες σε αυτή την Κ.Ε. βάλανε την ουρά στα σκέλια. Μόνο ο Τσοβόλας (που τα πυρά του Ανδρέα δεν ήταν εναντίον του) «θίχτηκε» και παραιτήθηκε…
Ο Ανδρέας θα κέρδιζε και αυτή τη μάχη και ίσως να τους έθετε εκτός ΠΑΣΟΚ, αν ήταν υγιής. Σε αυτό «πόνταραν» και οι «αντίπαλοι».
Πράγματι ο Ανδρέας μπήκε τον Νοέμβριο στο Ωνάσειο και ο δρόμος άνοιξε για το Σημίτη. Μόνο όμως με τη βοήθεια των «πατροκτόνων»: Γιώργου και Λαλιώτη.
Η επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του Ανδρέα έθεσε το ζήτημα της πρωθυπουργικής διαδοχής. Η συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, στις 18 Ιανουαρίου 1996, θα επέλεγε το νέο πρωθυπουργό. Οι υποψηφιότητες ήταν τέσσερις: Ι. Χαραλαμπόπουλος, Κ. Σημίτης, Α. Τσοχατζόπουλος και Γερ. Αρσένης.
Η πρώτη ψηφοφορία: Ακης 53, Αρσένης 50, Σημίτης 53, Χαραλαμπόπουλος 12.
Στη δεύτερη ψηφοφορία μεταξύ των δύο πρώτων, οι δύο «πατροκτόνοι» (Γιωργάκης και Λαλιώτης) στήριξαν Σημίτη, ο οποίος πήρε 86 ψήφους έναντι 75 του Άκη και 5 λευκών.
Σημείωση: Η δύναμη του Γιωργάκη ήταν 5-6 βουλευτές και του Λαλιώτη πολλοί περισσότεροι…
Το εσωκομματικό όμως πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Παρέμεινε το Συνέδριο και εκεί ο Ανδρέας, ακόμα και ετοιμοθάνατος, είχε δύναμη.
Συνέδριο 1996: Οι «νταβατζήδες» επικρατούν
Στις 27 Ιουνίου 1996 είχε οριστεί το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Εκεί θα δινόταν η τελειωτική μάχη. Όλοι έτρεμαν την αντίδραση του Ανδρέα. Οι πάντες γνώριζαν ότι αν θα καταφέρει να επέμβει στο Συνέδριο θα γύρναγε την κατάσταση.
Στις 21 Μαρτίου 1996, μετά από 123 ημέρες νοσηλείας, ο Ανδρέας βγαίνει από το Ωνάσειο. Αυτό είχε αλλάξει τα δεδομένα. Όσο και αν ήταν άρρωστος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όλοι γνώριζαν ότι αποκλείεται να μη δώσει την τελευταία νικηφόρα μάχη εναντίον των «αχυράνθρωπων». Η ιστορία έλυσε με δραματικό τρόπο αυτή την «τελευταία μάχη» του Ανδρέα. Στις 23 Ιουνίου ο Ανδρέας Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή! Την επόμενη της κηδείας αρχίζει στην Καλογρέζα η τελευταία πράξη του ιστορικού δράματος!
Και σε αυτή την «τελευταία πράξη» ο Ανδρέας προδόθηκε από το «περιβάλλον» του και τα «τέκνα» του. Η επιθυμία του Ανδρέα (λέγεται ότι υπήρχε κείμενό του) δεν έφτασε ΠΟΤΕ στους συνέδρους. Ο Κώστας Λαλιώτης και ο Γιώργος (φημολογείται από ανθρώπους που γνωρίζουν) «εξαφάνισαν» τις βουλές του Ανδρέα.
Τα πράγματα ήταν πλέον εύκολα για το Σημίτη. Ο Άκης δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να αντιπαρατεθεί. Και όταν ο Σημίτης έθεσε τον εκβιασμό «αν δεν εκλεγώ πρόεδρος θα παραιτηθώ και από πρωθυπουργός», τα πάντα έληξαν. Η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας «παραμέρισε» τις ιδεολογικές και πολιτικές μάχες!!!
Μετά την επικράτηση του Σημίτη υπήρξαν ακόμα αρκετά «εσωτερικά σκιρτήματα» από την ηττημένη αντιπολίτευση: Τουφεκιές για τα μάτια…
Ο Λαλιώτης «αμείφτηκε» για τις υπηρεσίες του. Θριάμβευσε το 2001, καταλαμβάνοντας τη θέση του Γραμματέα. αλλά τους «πατροκτόνους» τους χρειάζονται οι «ηγέτες» του σωλήνα, όμως ποτέ δεν τους εμπιστεύονται. Το 2003, ο Σημίτης ξήλωσε το Λαλιώτη και έβαλε στη θέση του το Χρυσοχοϊδη!!!
Και ο εκλεκτός των «νταβατζήδων» παραμονές των εκλογών του 2004, «τιμώρησε» και τον έτερο «πατροκτόνο»: Το Γιώργο Παπανδρέου.
Του έδωσε το «δαχτυλίδι» της Προεδρίας, για να μη χρεωθεί τη συντριπτική ήττα, που θα ανερχόταν γύρω στις 10-15 ποσοστιαίες μονάδες από τη Ν.Δ. Φυσικά κατόπιν εντολής του Κλίντον…
Σήμερα αυτό το «δαχτυλίδι» γίνεται μπούμερανγκ για το Γιώργο…
Οι «νταβατζήδες», προς το παρόν, δεν τον θέλουν, άλλος ο νέος εκλεκτός τους…
Η αποσύνθεση οδηγεί στην «κάθαρση» της διάσπασης
Δεν υπάρχει πιο τραγικό ιστορικό θέαμα και συγχρόνως πιο αποκρουστικό από την αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ πάνω στα ερείπια όλων των ελπίδων που έθρεψε στην αφετηρία του. Όλοι οι «Έπαρχοι» αυτού του κόμματος, οι «Βαρόνοι» και οι «ιπποκόμοι» της διαπλοκής συναγωνίζονται μεταξύ τους στην αθλιότητα και τη βλακεία.
Η λογική βεβαίως των πραγμάτων δεν επιφυλάσσει καμιά τύχη σε αυτό το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κρίση θα κλείσει τον κύκλο της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος.
Όλα τα «υλικά» του είναι πεπαλαιωμένα και «άχρηστα». Η σημερινή κρίση έδειξε στον κόσμο ότι αποτελούν «εξαρτήματα» των ισχυρών οικονομικών κέντρων και του «εκσυγχρονιστικού παρακράτους».
Η σημερινή κρίση, μπορεί να μην έβγαλε όλες τις «ακαθαρσίες» στην επιφάνεια, αλλά έβγαλε μεγάλο όγκο της υπόγειας σήψης, ικανό να προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινωνία και αηδία. Αυτό που κατέδειξε κραυγαλέα και καταλυτικά είναι τούτο: Ότι όλος αυτός ο «θίασος» που παίζει σήμερα στη σκηνή είναι βαθιά διαπλεκόμενος με τα μεγάλα συμφέροντα, διαβρωμένος και εκφυλισμένος πλήρως. Η κρίση της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος έδειξε ότι αυτό το κόμμα είναι «σουρωτήρι». Όλοι οι μηχανισμοί του κεφαλαίου (μυστικοί και φανεροί-ΜΜΕ) δρουν και λειτουργούν μέσα σε αυτό το κόμμα.
Οι διχαστικές «μονομαχίες»
Το συναίσθημα είναι κακός κλειδούχος στην πολιτική. Είναι λάθος συνεπώς να αδιαφορούμε γι’ αυτά που γίνονται στο ΠΑΣΟΚ και το σπουδαιότερο να καθοριζόμαστε από τις προσωπικές «συμπάθειες» ή «αντιπάθειες» και από τη δικαιολογημένη αηδία που μας έχει προκαλέσει η «εκσυγχρονιστική» μετάλλαξη και εξαχρείωση. Δεν πρέπει να μείνουμε στα πρόσωπα και στις σπαρασσόμενες «κλίκες». Πρέπει να δούμε το κοινωνικό υπόστρωμα πίσω από όλα αυτά.
Η «μονομαχία» Παπανδρέου-Βενιζέλου, η «κινητικότητα» των γραφειοκρατικών «κλικών» και όλων εκείνων που παίζουν σήμερα πάνω στο ίδιο τους το πτώμα (το πτώμα του ΠΑΣΟΚ σε αποσύνθεση), όλα αυτά ξεπερνούν τα πρόσωπα, τους «κακούς χειρισμούς», τις φιλοδοξίες.
Οι διχαστικές συγκρούσεις, το μένος των προσώπων και οι «χειρισμοί», τα υποκειμενικά δηλαδή χαρακτηριστικά, δεν καθορίζουν τα πράγματα, καθορίζονται από αυτά.
Το σημερινό διχαστικό κλίμα και οι διασπάσεις δεν προκύπτουν από τα «υποκειμενικά» λάθη. Έτσι θέλουν να μας το περάσουν οι νεκροθάφτες της πολιτικής σκέψης. Αυτοί πάντα αποκρύπτουν τα αίτια και εμφανίζουν τις αφορμές και τα αποτυπώματα μιας κρίσης σαν αίτιο.
Τα πρόσωπα καταγράφουν απλώς τη μορφή και την ένταση των συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις, όμως, απορρέουν από βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αιτίες.
Η σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι προσωπική. Είναι σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών του καταβολών (και της συμπιεσμένης επί χρόνια λαϊκής κοινωνικής ενέργειας που εγκλώβιζε) με το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ.
Το «σχίσμα» είναι ανάμεσα στο «ΚΡΑΤΟΣ-ΠΑΣΟΚ» (κομματικό, κυβερνητικό, διαπλεκόμενο) και το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΣΟΚ: Αυτό της λαϊκής του βάσης και της ιστορικής του συνείδησης που αποτυπώθηκε στην κοινωνία από την ελπίδα, τα οράματα και τις ιδέες του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (λαϊκού κινήματος) ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η «ιστορική συνείδηση» του κινήματος-ΠΑΣΟΚ, μπορεί να χειραγωγήθηκε, να εγκλωβίστηκε και να «καταστράφηκε» ως ένα βαθμό. Δεν έσβησε όμως. Τίποτα το αγωνιστικό δεν χάνεται μέσα στην κοινωνία. Καταλαγιάζει, ναρκώνεται, αλλά υπάρχει και υποβόσκει, λειτουργεί σαν τυφλοπόντικας στα σπλάχνα της κοινωνίας, ως ενέργεια συμπιεσμένη. Και έρχονται οι συνθήκες και η ενέργεια αυτή ξεχύνεται σαν ορμητικός χείμαρρος. Από αυτή την άποψη ο Ανδρέας, σήμερα «εκδικείται» τους επιγόνους…
Αυτή λοιπόν η κοινωνική ενέργεια της «ιστορικής συνείδησης» που ενστάλαξε, το Κίνημα-ΠΑΣΟΚ, στην ελληνική κοινωνία «εκρήγνυται» σήμερα. Θα είχε εκραγεί στο 2004, εάν ο Σημίτης δεν παρέδιδε, παραμονές εκλογών, την αρχηγία στο Γιώργο. Το «τέχνασμα» αυτό των Συγκροτημάτων, καθυστέρησε λίγο τα πράγματα, αλλά τα συμπίεσε περισσότερο.
Είναι, συνεπώς, αυτή η «έκρηξη» της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου του ΠΑΣΟΚ που προκαλεί αυτούς τους σπασμούς του διχασμού, την ένταση και το «πάθος» των συγκρούσεων, τις ανεξέλεγκτες προσωπικές διαμάχες, τις συγχύσεις και αμηχανίες, τα «παιχνίδια» και τις παρασκηνιακές δολοπλοκίες. Είναι αυτή η κοινωνική ενέργεια που ανοίγει τις πληγές και ρέει το πύον της σήψης και αποκαλύπτει την αθλιότητα των παρασίτων που σαν βδέλλες τρέφονταν πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή η «ενέργεια», είναι κοινωνική δυναμική με ριζοσπαστική κατεύθυνση. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε στο βαθμό μηδέν όχι μόνο της Πολιτικής, αλλά και του λαϊκού κινήματος, να αξιολογήσουμε την κρίση του ΠΑΣΟΚ και να διακρίνουμε το ρόλο των πρωταγωνιστών και προς ποια κατεύθυνση κινούνται, δίχως, ίσως, να έχουν και οι ίδιοι συνείδηση του ρόλου τους.
Φυσικά τα επιτελεία του καθεστώτος έχουν συνείδηση των ροπών της κατάστασης. Γι’ αυτό «τρέμουν» να μην οδηγηθούν τα πράγματα στην «ακύρωση» του «εκσυγχρονισμού», στο ξεμασκάρεμα της σημιτικής πολιτικής, στην καταδίκη του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Να μη χάσουμε το δάσος
Σε κάθε κρίση πυξίδα μας πρέπει να είναι το συμφέρον της κοινωνίας, συνακόλουθα το λαϊκό κίνημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο με κινήματα βαδίζουμε μπροστά και όχι με διαχειριστικές κυβερνητικές λογικές ή τα εκλογικά παιχνίδια κομμάτων και προσώπων.
Αυτό που θα προωθήσει σήμερα την πολιτική αφύπνιση είναι η κρίση στο ΠΑΣΟΚ να αποκαλύψει και να ακυρώσει (αν είναι δυνατόν) την «εκσυγχρονιστική», νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του, το σημιτισμό με απλά λόγια. Και αυτό σημαίνει, πρώτα από όλα, την απόκρουση της νέας επίθεσης των «νταβατζήδων»…
Μια τέτοια επιτυχία θα αλλάξει δραματικά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς (ανεξαρτήτως προσώπων) προς όφελος των κοινωνικών αντιστάσεων και των αριστερών ιδεών. Μια τέτοια κατεύθυνση αφυπνίζει πολιτικά, απεγκλωβίζει δυνάμεις και πυροδοτεί κινηματικές διεργασίες.
Στη βάση αυτή πρέπει να δούμε ποια κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ ανάβει τα «φυτίλια» και ευνοεί τους λαϊκούς αγώνες.
Αυτή δεν είναι ο Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος είναι η ελεγχόμενη χειραγώγηση του ελληνικού λαού. Είναι η επιλογή του κατεστημένου εναντίον των κινημάτων, η εκλογική μανούβρα και το εκλογικό χαρτί για κυβερνητική αναρρίχηση, είναι ο αντί-Καραμανλής. Μια καθαρή καθεστωτική εκλογική απάτη. Είναι η «λύση» που θα βάλει ταφόπετρα δικαίωσης της «εκσυγχρονιστικής» μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.
Γι’ αυτό και όλο το σημιτικό μπλοκ είναι με το Βενιζέλο, όπως όλα τα συγκροτήματα του Τύπου. Όλοι αυτοί θέλουν να χειραγωγήσουν την κρίση του ΠΑΣΟΚ, να αναπαλαιώσουν το ίδιο μακάβριο «εκσυγχρονιστικό» σκηνικό, να καλύψουν όλες τις τερατωδίες και τη βρωμιά του μεταλλαγμένου, καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Είναι τα νέα μοχθηρά «μαντρόσκυλα» του «εκσυγχρονιστικού παρασιτισμού». Να, γιατί, όλοι «νταβατζήδες», οικονομικοί και πολιτικοί αγωνίζονται απεγνωσμένα για το Βενιζέλο.
Η διχαστική κρίση του ΠΑΣΟΚ, εξ αντικειμένου, σπρώχνει το μπλοκ του Παπανδρέου προς τις καταβολές του ΠΑΣΟΚ, προς στις ρίζες του. Αυτή η κατεύθυνση, η οποία αποτελεί το προϊόν της συμπιεσμένης «ιστορικής, κοινωνικής ενέργειας» (που προαναφέραμε) οδηγεί στη πολιτική καταδίκη του «εκσυγχρονισμού», δηλαδή στην καταδίκη της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό αν επιτευχθεί είναι πολύ σημαντικό σήμερα!!!
Και μέσα σε αυτή τη συγκρουσιακή δίνη θα δούμε φοβερά πράγματα. Η αμηχανία της σάπιας κομματικής γραφειοκρατίας και των πολιτικών «πτωμάτων» θα πάρει θεαματικές μορφές. Αυτοί, πράγματι, τρέμουν τη διάσπαση. Θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια για την «ενότητα»: Την καθεστωτική (κρατική) ενότητα, μια «ενότητα», η οποία απλώς θα διαιωνίζει την αποσύνθεση.
Όλοι συνεπώς αυτοί, όσο θα βαθαίνει η σχισματική κρίση θα «μανουβράρουν» εκτονωτικά και θα συντάσσονται με το μέρος εκείνων που θα εγγυούνται στοιχειωδώς τα προνόμιά τους.
Όσοι όμως αγωνίζονται για ιδέες, κοινωνικές αλλαγές και πολιτικές ανατροπές, για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δεν μπορεί να καθοριστούν από το παρασιτικό και σάπιο σώμα του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η εκλογική εναλλαγή της κυβερνητικής διαχείρισης του νεοφιλελευθερισμού.
Το μέγα πρόβλημα της εποχής μας είναι, να υπάρξουν μαζικά και αγωνιστικά κινήματα και νέες πολιτικές δυνάμεις που να αντισταθούν στο νεοφιλελευθερισμό και τους υπηρέτες των νεοταξικών επιλογών.
Σεπτέμβριος 2007
Ο επίλογος του δράματος
Στις 6-7 Οκτωβρίου, 2007, συνεδρίασε το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η «εθνική» κομματική γραφειοκρατία. Και …αποφάσισε να μη διασπαστεί το κόμμα! Συμφώνησαν δηλαδή να κρατήσουν την ενότητα της …διάλυσης!
Πάντα οι κομματικές γραφειοκρατίες κάνουν τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους πραγματικότητα. Θέλουν να πιστεύουν, αφελώς, ότι η «ενότητα» συμφωνείται ή αποφασίζεται. Η ενότητα, όμως και οι διασπάσεις δεν είναι ζητήματα συμφωνιών…
Είναι τέτοια, ωστόσο η κρίση αποσύνθεσης του σημερινού μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ που καμιά δύναμη δεν μπορεί να το σώσει. Η πολιτική ιατρική δεν προβλέπει καμιά αυτοθεραπεία.
Κάποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτά που διαδραματίζονται στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι θέμα προσώπων και «φιλοδοξιών». Προσπαθούν έτσι να ερμηνεύουν τα «αντιφατικά» εξωτερικά γνωρίσματα της σηπτικής αποσύνθεσης με τις «προσωπικές ιδιότητες» ή «στάσεις» των πρωταγωνιστών. Θα πνιγούν μέσα στο πέλαγος των απατηλών εικόνων και του θεάματος.
Η σημερινή κρίση είναι κρίση του συνόλου ΠΑΣΟΚ, εκφράζει την ολική σήψη και αποσύνθεση. Είναι η ώρα που αρχίζει η ΤΕΛΙΚΗ διαλυτική αποσύνθεση αυτού του κόμματος. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να ζωντανέψει ή να ανασυγκροτήσει αυτό το κόμμα.
Απλώς όλοι αντιδρούν μπροστά στο αντίκρισμα του θανάτου τους. Δεν μπαίνει λοιπόν η «λογική» (η τυπική και αντεπιστημονική λογική) ποιος είναι ο Γιώργος, ποιος ο Βενιζέλος κ.λπ. Τέτοιες λογικές, εκτός του ό,τι είναι ηλίθιες, είναι αυτές που προωθεί το κατεστημένο για να μην σκεφτόμαστε συνολικά και συνθετικά και για να εξωραΐζουμε καταστάσεις…
Ο πανικός της αποσύνθεσης αποκαλύπτει, σήμερα, περίτρανα, όλη τη χοντροκομμένη μασκαράτα του ΟΛΟΥ ΠΑΣΟΚ, του μεταλλαγμένου.
Αποκαλύπτει την πολιτική και ηθική μηδαμινότητα όλων των πολύχρωμων κατεργαρέων. Και εκείνων που πόζαραν παλιά και των άλλων που ποζάρουν σήμερα με «αριστερά» μακιγιάζ και μεταμφιέσεις: Σήμερα ειδικά ΟΛΟΙ προβάρουν την πανοπλία του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό έκανε και χθες ο Σημίτης το πιο αποτρόπαιο υποπροϊόν της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ
Σήμερα αποτυπώνεται καθαρά το τραγικό και ταυτόχρονα θλιβερό θέαμα του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ: Ο ξεπεσμός του μικροαστικού σοσιαλισμού.
Και είναι αυτός ο ξεπεσμός που καταγράφεται ανεξίτηλα όχι μόνο στο σκληρό «εκσυγχρονιστικό» πυρήνα, αλλά στο σύνολο των ηγετικών κλικών και «ιστορικών στελεχών». Το ιδιαίτερο, «προσωπικό» γνώρισμα του καθενός, απλώς, είναι η ατομική τζίφρα της γενικής αποσύνθεσης. Ατομικά συμπτώματα της κοινής νόσου, των ίδιων γενικών νόμων του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ.
Σε επίπεδο κορυφής, σε επίπεδο πολιτικής και οργανωτικής ολότητας το ΠΑΣΟΚ είναι ΕΝΑ: Αυτό του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Και οι «διαφοροποιήσεις» κάποιων αποτελούν το συμμετρικό συμπλήρωμα του «εκσυγχρονιστικού» νεοφιλελευθερισμού.
Οι «εκσυγχρονιστές» και οι ποικίλοι «αντιπολιτευόμενοι» (και τώρα και παλιότερα) στην πραγματικότητα συμπληρώνουν συμμετρικά ο ένας τον άλλον σαν το αριστερό παπούτσι στο δεξιό παπούτσι του νεοφιλελευθερισμού.
Και γίνονται ακόμα πιο γελοίοι σήμερα όσοι μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή και τον κίνδυνο της διάλυσής τους βγαίνουν, πάντα εκ των υστέρων, με «αριστερές» μάσκες και κριτικάρουν ο ένας τον άλλον, λες και δεν είναι αυτοί που στήριζαν και συμμετείχαν ενεργά στην υλοποίηση και παγίωση της νεοφιλελεύθερης μοχθηρίας. Λες και δεν είναι όλοι που συμμετείχαν ενεργά στις «εθνικές προδοσίες», στη νεοταξική υποταγή της κοινωνίας στην αμερικανική αυτοκρατορία…
Αυτά τα αριστερά παπούτσια του νεοφιλελευθερισμού αποτυπώνουν, ίσως, πιο ανάγλυφα την παρασιτική αθλιότητα, τη βουλητική ανεπάρκεια, την υπερβολική ευκαμψία και την καταθλιπτική πολιτική κενότητα του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Οι νεοφιλελεύθερες εφεδρείες που ποζάρουν «αντιπολιτευτικά» (αλλά πάντα βαδίζουν όλες μαζί) δεν εξαπατούν κανένα. Συχνά μάλιστα γίνονται γλοιωδέστερες και από το Σημίτη. Και αυτό γιατί τα όπλα της «κριτικής» τους δεν κόβουν, είναι βουτηγμένα στα εγκλήματα της «εκσυγχρονιστικής» θητείας και εξαχρείωσης, στη σκουριά του αντικοινωνικού παρασιτισμού.
Είναι, όμως, και κάτι άλλο που έχουν υποτιμήσει οι ευνούχοι της νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Είναι το γεγονός ότι πλέον η ανοησία τους, αλλά και η πολιτική και ηθική μηδαμινότητά τους γίνονται ορατά όχι σε λίγους, αλλά στους πολλούς: Στο σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων. Ο λαός αρχίζει να μην έχει ανάγκη την ανοησία. Η βλακεία χάνει το καταναλωτικό της κοινό…
Όλα, λοιπόν, όσα διαδραματίζονται σήμερα στις κορυφές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά «μανούβρες» επεισοδιακού χαρακτήρα. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιδράσουν πάνω στη διαδοχή των γεγονότων, ίσως ακόμα και στον αριθμό των πράξεων που θα παιχτούν: Να συρθούν δηλαδή σε μια νέα εκλογή Προέδρου, σε Συνέδριο κ.λπ…
Μα με κανένα τρόπο δεν μπορούν να επιδράσουν πάνω στο γενικό ξετύλιγμα του δράματος του ΠΑΣΟΚ κι ακόμα λιγότερο, πάνω στο τρομερό του τέλος…
10 Οκτωβρίου 2007
Θα συνεχίσουμε με επόμενα κεφάλαια
ΟΛΑ τα κείμενα θα συγκεντρωθούν ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7599