Γράφει: Αντιγόνη Σδρόλια
ΡΕΣΑΛΤΟ: Το παρακάτω κείμενο, αν και μυρίζει πολιτικό μοιρολόι και μυστικιστικό τραγουδάκι, είναι ΩΡΑΙΟ κείμενο…
Νιώθω βαθύτατα απαξιωμένη, προσβεβλημένη, ένας απλός αριθμός, ένα άλλο πρόβατο επί σφαγή. Ακούω τις νέες λέξεις με το νέο περιεχόμενο, «κινητικότητα, διαθεσιμότητα, εφεδρεία, ευελιξία, εθελουσία έξοδος», τους ευφημισμούς και τους νεολογισμούς και τρομάζω.
Είχα δυο ειδικότητες ΠΕ02 και ΠΕ34, καταργήθηκε η μία, η πιο σπάνια. Αιωνία της η μνήμη, πάει άπατη μαζί με τις άλλες 45 στην τεχνική εκπαίδευση. Έχω την άλλη ειδικότητα καβάντζα, την πιο καλή, γι’ αυτό ακόμη γράφω «εκ του ασφαλούς (!)» και γι’ αυτό ακόμη μιλάω και δεν διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου στην πλατεία Συντάγματος.
Και μετά ποιος; Και μετά τι; Πόσοι ακόμη; Ποιοι ακόμη;
Σαν να παίζουμε το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες που σε κάθε γύρο αφαιρείται μία. Στο δικό μας παιχνίδι όμως οι καρέκλες αφαιρούνται πέντε πέντε. Τι να γίνει άλλωστε; Οι δημοτικοί υπάλληλοι είναι πολλοί. Ή το παιχνίδι με τους 10 μικρούς νέγρους της Αγκάθα Κρίστι. Τέρμα κι οι σχολικοί φύλακες.
Τραγουδάμε το ανθρωποφαγικό παιδικό τραγούδι «και τότε ρίξαμε τον κλήρο, να δούμε ποιος, ποιος, ποιος, θα φαγωθεί, οεοέ οεοέ οέ-οέ»!!! Και κληρώθηκαν οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ. Και το παιχνίδι συνεχίζεται με νέους κανόνες κάθε φορά…
Κι όμως είμαστε πολλοί, πολλοί αλλά άβουλοι. Κι έχουμε δίκιο, αλλά όχι πίστη στο δίκιο μας.
Χρειαζόμαστε επειγόντως το μαγικό ζωμό του Αστερίξ, κι όχι απαραίτητα το ζωμό τον ίδιο, αλλά την εμπιστοσύνη σ΄ αυτόν και στις υπερφυσικές δυνάμεις του, ώστε να κινητοποιηθεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Άλλωστε και στην τελευταία κινηματογραφική περιπέτεια των Γαλατών στην ουσία δεν υπήρχε μαγικό φίλτρο, placebo ήταν. Και με placebo νίκησαν και κατατρόπωσαν τους Ρωμαίους.
Ιδού τα συστατικά του φίλτρου που μας χρειάζεται:
Συσσωρευμένη ματαίωση, γενικευμένη εξαθλίωση, συνολική ανασφάλεια, αβεβαιότητα, απαισιοδοξία, μιζέρια και όλα τα παρεμφερή. Φυσικά, μεγάλη δόση λασπολογίας («τεμπέληδες και χαραμοφάηδες εκπαιδευτικοί»), τάσεις κανιβαλισμού («πάνω από το πτώμα μου θα μου πάρεις την ιστορία, μωρή»), κοινωνικός αυτοματισμός («καλά σας κάνανε και λίγα είναι, που γκρινιάζετε για 2 ώρες αύξηση στο ωράριο»). Και οργή, παράπονο, πικρία, αγανάκτηση και μάλιστα με το τσουβάλι.
Αυτά είναι οι πρώτες ύλες, η βάση, κάτι που υπάρχει σε πλεόνασμα και ενισχύεται κατά κόρον και μεθοδικά από κάθε κατεύθυνση. Και χρειάζονται όλα τα παραπάνω, γιατί αυτά πυροδοτούν την αποφασιστικότητα για ενεργό δράση, το πνίξιμο στο στήθος, την αλλαγή στάσης ζωής, το βωβό βλέμμα της απόγνωσης που αναζητά διέξοδο ώστε να γίνει καυστικό, επικριτικό, διεκδικητικό, βλέμμα αμείλικτο που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών.
Όμως αυτό που δίνει αξία στο ζωμό είναι τα άλλα, τα πιο δυσεύρετα πλέον συστατικά, τα εν δυνάμει και εν υπνώσει ακόμη, δυστυχώς, σε πολλούς από μας.
Αυτά που τα είχαμε και εν μια νυκτί τα χάσαμε ή καλύτερα αφεθήκαμε κι ανεχτήκαμε να μας τα πάρουν. Η αίσθηση του δικαίου, η προσωπική αξιοπρέπεια, η ανάγκη για ολοκλήρωση, η αυτονόητη αξία να ζεις από τη δουλειά σου και να αντλείς τη χαρά της δημιουργίας από αυτή, ο έρωτας, η θετική ματιά στη ζωή, η δυνατότητα να προγραμματίζεις έστω βραχυπρόθεσμα και να βάζεις στόχους, η δυναμική διεκδίκηση των όσων αξίζουν στον κάθε άνθρωπο, αν βέβαια θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Να φτιάξουμε μόνοι μας το μαγικό ζωμό. Τα υλικά τα έχουμε. Στη δοσολογία να προσέξουμε. Πόση αγανάκτηση να βάλουμε, ώστε να μην ξεφουσκώσει άδοξα σαν το «κίνημα των Αγανακτισμένων», πόση φαντασία στην αντίδραση, ώστε να μη γίνει happening σαν τους Ακίνητους στο Ταξίμ, πόση μαχητικότητα, πόση αυτοθυσία, πόση οργανωτικότητα, σχεδιασμό, υπόβαθρο, αρετή και τόλμη του ποιητή.
Ίσως μάλλον μόνο αρετή και τόλμη.
Αντιγόνη Σδρόλια, ΠΕ34 (πρώην) & ΠΕ02 (για όσο)
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
ΡΕΣΑΛΤΟ: Το παρακάτω κείμενο, αν και μυρίζει πολιτικό μοιρολόι και μυστικιστικό τραγουδάκι, είναι ΩΡΑΙΟ κείμενο…
Νιώθω βαθύτατα απαξιωμένη, προσβεβλημένη, ένας απλός αριθμός, ένα άλλο πρόβατο επί σφαγή. Ακούω τις νέες λέξεις με το νέο περιεχόμενο, «κινητικότητα, διαθεσιμότητα, εφεδρεία, ευελιξία, εθελουσία έξοδος», τους ευφημισμούς και τους νεολογισμούς και τρομάζω.
Είχα δυο ειδικότητες ΠΕ02 και ΠΕ34, καταργήθηκε η μία, η πιο σπάνια. Αιωνία της η μνήμη, πάει άπατη μαζί με τις άλλες 45 στην τεχνική εκπαίδευση. Έχω την άλλη ειδικότητα καβάντζα, την πιο καλή, γι’ αυτό ακόμη γράφω «εκ του ασφαλούς (!)» και γι’ αυτό ακόμη μιλάω και δεν διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου στην πλατεία Συντάγματος.
Και μετά ποιος; Και μετά τι; Πόσοι ακόμη; Ποιοι ακόμη;
Σαν να παίζουμε το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες που σε κάθε γύρο αφαιρείται μία. Στο δικό μας παιχνίδι όμως οι καρέκλες αφαιρούνται πέντε πέντε. Τι να γίνει άλλωστε; Οι δημοτικοί υπάλληλοι είναι πολλοί. Ή το παιχνίδι με τους 10 μικρούς νέγρους της Αγκάθα Κρίστι. Τέρμα κι οι σχολικοί φύλακες.
Τραγουδάμε το ανθρωποφαγικό παιδικό τραγούδι «και τότε ρίξαμε τον κλήρο, να δούμε ποιος, ποιος, ποιος, θα φαγωθεί, οεοέ οεοέ οέ-οέ»!!! Και κληρώθηκαν οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ. Και το παιχνίδι συνεχίζεται με νέους κανόνες κάθε φορά…
Κι όμως είμαστε πολλοί, πολλοί αλλά άβουλοι. Κι έχουμε δίκιο, αλλά όχι πίστη στο δίκιο μας.
Χρειαζόμαστε επειγόντως το μαγικό ζωμό του Αστερίξ, κι όχι απαραίτητα το ζωμό τον ίδιο, αλλά την εμπιστοσύνη σ΄ αυτόν και στις υπερφυσικές δυνάμεις του, ώστε να κινητοποιηθεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Άλλωστε και στην τελευταία κινηματογραφική περιπέτεια των Γαλατών στην ουσία δεν υπήρχε μαγικό φίλτρο, placebo ήταν. Και με placebo νίκησαν και κατατρόπωσαν τους Ρωμαίους.
Ιδού τα συστατικά του φίλτρου που μας χρειάζεται:
Συσσωρευμένη ματαίωση, γενικευμένη εξαθλίωση, συνολική ανασφάλεια, αβεβαιότητα, απαισιοδοξία, μιζέρια και όλα τα παρεμφερή. Φυσικά, μεγάλη δόση λασπολογίας («τεμπέληδες και χαραμοφάηδες εκπαιδευτικοί»), τάσεις κανιβαλισμού («πάνω από το πτώμα μου θα μου πάρεις την ιστορία, μωρή»), κοινωνικός αυτοματισμός («καλά σας κάνανε και λίγα είναι, που γκρινιάζετε για 2 ώρες αύξηση στο ωράριο»). Και οργή, παράπονο, πικρία, αγανάκτηση και μάλιστα με το τσουβάλι.
Αυτά είναι οι πρώτες ύλες, η βάση, κάτι που υπάρχει σε πλεόνασμα και ενισχύεται κατά κόρον και μεθοδικά από κάθε κατεύθυνση. Και χρειάζονται όλα τα παραπάνω, γιατί αυτά πυροδοτούν την αποφασιστικότητα για ενεργό δράση, το πνίξιμο στο στήθος, την αλλαγή στάσης ζωής, το βωβό βλέμμα της απόγνωσης που αναζητά διέξοδο ώστε να γίνει καυστικό, επικριτικό, διεκδικητικό, βλέμμα αμείλικτο που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών.
Όμως αυτό που δίνει αξία στο ζωμό είναι τα άλλα, τα πιο δυσεύρετα πλέον συστατικά, τα εν δυνάμει και εν υπνώσει ακόμη, δυστυχώς, σε πολλούς από μας.
Αυτά που τα είχαμε και εν μια νυκτί τα χάσαμε ή καλύτερα αφεθήκαμε κι ανεχτήκαμε να μας τα πάρουν. Η αίσθηση του δικαίου, η προσωπική αξιοπρέπεια, η ανάγκη για ολοκλήρωση, η αυτονόητη αξία να ζεις από τη δουλειά σου και να αντλείς τη χαρά της δημιουργίας από αυτή, ο έρωτας, η θετική ματιά στη ζωή, η δυνατότητα να προγραμματίζεις έστω βραχυπρόθεσμα και να βάζεις στόχους, η δυναμική διεκδίκηση των όσων αξίζουν στον κάθε άνθρωπο, αν βέβαια θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Να φτιάξουμε μόνοι μας το μαγικό ζωμό. Τα υλικά τα έχουμε. Στη δοσολογία να προσέξουμε. Πόση αγανάκτηση να βάλουμε, ώστε να μην ξεφουσκώσει άδοξα σαν το «κίνημα των Αγανακτισμένων», πόση φαντασία στην αντίδραση, ώστε να μη γίνει happening σαν τους Ακίνητους στο Ταξίμ, πόση μαχητικότητα, πόση αυτοθυσία, πόση οργανωτικότητα, σχεδιασμό, υπόβαθρο, αρετή και τόλμη του ποιητή.
Ίσως μάλλον μόνο αρετή και τόλμη.
Αντιγόνη Σδρόλια, ΠΕ34 (πρώην) & ΠΕ02 (για όσο)
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/