Ο καπιταλισμός στις κρίσεις του φτάνει στο απόγειο της κτηνωδίας και βαρβαρότητας. Όταν βρίσκεται σε γεροντική κατάπτωση, σήψη και αποσύνθεση φτάνει και στο απόγειο της ισοπεδωτικής ανοησίας: Στην επιθετική και φρενοβλαβή βλακεία…
Αυτή τη «φάση» διανύει σήμερα, στη «φάση» που συνδυάζει την ασύστολη και άπληστη κερδοσκοπική λεηλασία των ΠΑΝΤΩΝ με τη φρενοβλαβή ανοησία: Αδιέξοδη και αθεράπευτη κρίση και ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ…
Τα τρία παρακάτω κείμενα του Νίκου Μπογιόπουλου δίνουν, πολύ παραστατικά, την εικόνα της καπιταλιστικής ΦΡΙΚΗΣ
Βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=9/7/2013&columnId=1821
Είναι ο Καπιταλισμός...
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της εταιρείας ερευνών «X-Wealth», που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα, ο αριθμός των πλουσίων με περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων, σε Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, αυξήθηκε κατά 6% στη διάρκεια του 2012, με το σύνολο της περιουσίας τους να αυξάνεται κατά 13% και να έχει φτάσει στα 3,4 τρισ. δολάρια.
Η μεγαλύτερη αύξηση πλούτου παρατηρήθηκε στη Γερμανία, όπου ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 6% και ανήλθε στις 16.734. Το σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων υπερέβη τα 2 τρισ. δολάρια.
Σημείωση:
Οι 16.734 «υπερπλούσιοι» της Γερμανίας αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων, και η περιουσία τους που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας που ανέρχεται στα 3,6 τρισ. δολάρια.
*
Σύμφωνα με την προηγούμενη έκθεση της «Boston Consulting Group» για τον παγκόσμιο ιδιωτικό πλούτο, που δημοσιοποιήθηκε πριν ένα μήνα, οι «υπερπλούσιοι» το 2012 αυξήθηκαν διεθνώς κατά 10%, δεν ξεπερνούν τα 13,8 εκατομμύρια και κατέχουν 52,8 τρισ. δολάρια.
Σημείωση:
Τα 13,8 εκατομμύρια των «υπερπλουσίων» παγκοσμίως αντιστοιχούν στο 0,2 του παγκόσμιου πληθυσμού των 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, και ο πλούτος των 52,8 τρισ. δολαρίων που κατέχουν ισοδυναμεί με το 39% του ιδιωτικού πλούτου παγκοσμίως που ανέρχεται συνολικά στα 135,5 τρισ. δολάρια.
*
Αυτό το σύστημα,
που πίσω από τις αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές του ανισότητες κρύβεται η ανελέητη ταξική βαρβαρότητα,
αυτό το σύστημα,
που είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μονοπωλίων, πολυεθνικών να ιδιοποιείται τον μισό και παραπάνω από τον πλούτο που παράγει ο λαός κάθε χώρας χωριστά και όλοι οι λαοί του πλανήτη μαζί,
έχει όνομα: «Καπιταλισμός».
Ολοι μαζί... κυβερνούσαμε!
Τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν τα προκάλεσαν αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Τα προκάλεσαν αυτοί που δεν κυβέρνησαν, αλλά που, όμως, έβγαιναν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και διαμαρτύρονταν...
Αυτοί φταίνε, δηλαδή, οι εκατοντάδες εργαζόμενοι της «Κατσέλης», που επειδή - κατά τον κ. Σαμαρά - διαμαρτύρονται, ο κεφαλαιοκράτης Δαυίδ έβαλε λουκέτο στην εταιρεία...
Αυτοί φταίνε, τα εκατομμύρια των ανέργων, των χρεοκοπημένων, των φτωχοποιημένων, των φορολεηλατημένων, που επειδή «δεν κάθονταν ήσυχα», οι κυβερνήσεις των «Σαμαράδων» τους χρεοκόπησαν, τους κατέστρεψαν, τους λεηλάτησαν...
Πρόκειται για τη νέα εμβριθή ανάλυση (σ.σ.: βγαλμένη από το χυδαίο εγχειρίδιο του «όλοι μαζί τα φάγαμε») στην οποία προέβη προχτές ο πρωθυπουργός.
Πρόκειται για ένα ιδιότυπο δόγμα το οποίο κατατείνει στο «όλοι μαζί... κυβερνούσαμε»!
Τοποθέτηση που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με την προηγούμενη δήλωση, πάλι του κ. Σαμαρά, σύμφωνα με την οποία οι λεγόμενες «δημόσιες επιχειρήσεις» έπεσαν έξω επειδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ διόριζαν... «αριστερούς» (άμα τε και κομμουνιστές).
Το να μπει κανείς στον κόπο να απαντήσει στα παραπάνω δεν είναι απλώς περιττό. Είναι και ελαφρώς επικίνδυνο. Διότι στην περίπτωση που θα το αποτολμούσε κανείς, θα έπρεπε προηγουμένως να κατρακυλήσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον πάτο της σοβαρότητας.
Μόνο αν φτάσεις εκεί, στο ναδίρ της σοβαρότητας, είναι δυνατό να συναντηθείς με το μήκος κύματος της πρωθυπουργικής προπαγάνδας. Αν υποκύψεις στον πειρασμό να δώσεις μεγαλύτερη σημασία απ' όση αξίζει στις παραπάνω αστειότητες, είναι αδύνατον, ίσα ίσα και μόνο για να τις αντικρούσεις, να μη βρεθείς στην ανάγκη να πέσεις στο θλιβερό επίπεδο εκείνων των γελοίων επιτελείων που τις εισηγούνται στον πρωθυπουργό.
Αλλά, πραγματικά, τι νόημα θα είχε μια τέτοια ιδιότυπη «συνδιαλλαγή» με τη γελοιότητα;...
«Σαθρή ανοησία», «οργανωμένη νωθρότητα», «επιθετική βλακεία»
Χιλιάδες απολύσεις στους ΟΤΑ, στην Υγεία και την Παιδεία. Χαράτσια επί των ακινήτων εφ' όρου ζωής. Νέες περικοπές παροχών Υγείας. Ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων. Διάλυση άλλων, αρχής γενομένης, μετά την ΕΡΤ, με τα Αμυντικά Συστήματα, την ΕΑΒ και την ΕΛΒΟ. Αυτά είναι μερικά μόνο από όσα περιέχει το «πακέτο» του νέου «επικαιροποιημένου» Μνημονίου της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.
Ωστόσο, το Σαββατοκύριακο κι ενώ οι «διαπραγματεύσεις» των κυβερνώντων με την τρόικα ήταν σε εξέλιξη, τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών έσταζαν... ευτυχία (!) και αδημονούσα προσμονή για το «θετικό αποτέλεσμα»!
*
Είδαμε και ακούσαμε τους χαμογελαστούς τηλεπαρουσιαστές να αναγγέλλουν τη... χαρμόσυνη κατάληξη των «διαπραγματεύσεων».
Να μοιράζουν κουφέτα στο τηλεοπτικό κοινό για το σε «πόσο καλό σημείο έχουν φτάσει οι συζητήσεις».
Να ξεφυσούν με ανακούφιση για το σε πόσο «θετική πορεία βρίσκονται οι συνομιλίες των υπουργών με την τρόικα». Τους είδαμε σχεδόν να πανηγυρίζουν για το πόσο κοντά είμαστε «να πάρουμε την επόμενη δόση»...
Για όλον αυτόν τον εσμό που καβάλα πάνω στις τηλεοπτικές ερπύστριες των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων εισβάλλει στα σπίτια, στα μυαλά, στις ψυχές των ανθρώπων του λαού, το σημαντικό δεν ήταν και δεν είναι οι χιλιάδες νέες απολύσεις.
Αλλωστε, όπως ειπώθηκε στο «Μέγκα», αυτές οι χιλιάδες των υποψήφιων ανέργων δεν είναι παρά «δεξαμενές» (!) από τις οποίες θα αντληθεί ο αναγκαίος αριθμός για να επιτευχθεί ο «στόχος» (!) των απολύσεων!
*
Το σημαντικό και συνάμα ευχάριστο -κατ' αυτούς- ήταν ότι μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας επέκειτο η «συμφωνία».
Η «συμφωνία»! Αυτό ήταν το σπουδαίο, το καταπληκτικό, το έξοχο. Η «συμφωνία»! Αλλά ποια «συμφωνία» τους έκανε να είναι τόσο χαρούμενοι; Μα αυτή που κάνει (...σε δόσεις) τους ανθρώπους άνεργους και τα χαράτσια αιώνια!
Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας ήταν που κινήθηκε το ειδησεογραφικό τηλεοπτικό Σαββατοκύριακο. Μέσα σε αυτό το τηλεοπτικό κλίμα «ενημερώνεται» ο λαός.
Μέσα σε αυτό το κλίμα βρίσκει έκφραση το ουσιαστικό νόημα όσων έγραφε ο Καμύ το 1939, όταν στο μανιφέστο του για τον ελεύθερο δημοσιογράφο εξαιρούσε τη δημοσιογραφία που υπάγεται και υπηρετεί τη «σαθρή ανοησία», την «οργανωμένη νωθρότητα» και την «επιθετική βλακεία».