Ανοίγουμε αυτή την ενότητα για να συγκεντρώσουμε κάποια παλιά μας κείμενα (φιλοσοφικά δοκίμια), γύρω από τα ζητήματα της μεθόδου και της ενότητας της σκέψης, κείμενα σκόρπια σε διάφορες άλλες ενότητες…
Η ενότητα αυτή θα συγκεντρώσει και πολεμικές εναντίον της Διανόησης η οποία συνετέλεσε τα μέγιστα στη συντριβή της Σκέψης και αποτέλεσε την «πνευματική μαγκούρα» της Νέας Τάξης…
Αρχίζουμε με το παρακάτω κείμενο που γράφτηκε το Νοέμβριο του 2008 και βρίσκεται η συζήτηση ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=18606#18606
Χωρίς ενιαίο αντίκρισμα της ζωής δεν υπάρχει πυξίδα δράσης
Τα ζητήματα μεθόδου και ενότητας της σκέψης είναι υψίστης σπουδαιότητας σήμερα που επιχειρείται η κατεδάφιση κάθε κατάκτησης της σκέψης, ακόμα και των μηχανισμών της λογικής.
«Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατική πράξη», έλεγε ο Λένιν. Παραφράζοντας αυτά τα λόγια θα λέγαμε τούτο: χωρίς μια ενιαία αντίληψη του κόσμου, μια κοσμοαντίληψη (συνθετική φιλοσοφική συγκρότηση) δεν μπορεί να υπάρξει «παραγωγική» σκέψη, συνακόλουθα και «παραγωγική» δράση.
Χωρίς τη «θεωρητική πυξίδα», την κοσμοαντίληψη, δηλαδή, ή αλλιώς το «ενιαίο αντίκρισμα της ζωής», το μυαλό του ανθρώπου συμπιέζεται στα στενά βάθρα της εμπειρικής καθημερινότητας: Πνίγεται κυριολεκτικά από τα άπειρα και αντιφατικά συμβάντα της καθημερινότητας. Έτσι η σκέψη τεμαχίζεται στα επιμέρους και αντιφατικά εμπειρικά δεδομένα και δεν μπορεί να διακρίνει ότι πίσω από αυτή την πληθώρα των «αντιφάσεων» της εξωτερικής πραγματικότητας, ΥΠΑΡΧΕΙ ενότητα: Η ενότητα των αντιφάσεων της κοινωνίας και των κοινωνικών σχέσεων, υπάρχει ένα κοινωνικό σύστημα ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ, αλλά ενιαίο στη βάση του, το οποίο προκαλεί όλα αυτά τα ορατά, και αντιφατικά εξωτερικά συμπτώματα.
Με αυτό τον κατακλυσμό των αντιφατικών και φαινομενικά ασυνάρτητων τεμαχίων της εξωτερικής πραγματικότητας, οι κυρίαρχοι του κόσμου επιχειρούν σήμερα να αποδομήσουν τα πάντα: Την ιστορία και τις κοινωνικές επιστήμες, τις ιδέες και τον πολιτισμό, το μυαλό και τη λογική, τις κοινωνίες και τον άνθρωπο. Κάθε επιμέρους τεμάχιο και κάθε άτομο ανυψώνεται σε «ανεξάρτητη αλήθεια»: Ειδωλολατρικός ολοκληρωτισμός!!!
Μας μαθαίνουν να «σκεφτόμαστε» (δεν σκεφτόμαστε, απλώς παρατηρούμε τη «Βαβέλ» της δολοφονίας της σκέψης μας), σύμφωνα με το χάος της εξωτερικής αθλιότητας, των αντιφατικών, σκόρπιων και ανεξάρτητων επεισοδίων και «εικόνων».
Έτσι χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο. Την πραγματικότητα πίσω από τις εξωτερικές της εικόνες. Παρατηρούμε τα «ελαττώματα» και μη μπορώντας να τα εξηγήσουμε τα κατακεραυνώνουμε ηθικολογικά. Παρατηρούμε τον «εγωισμό» των ανθρώπων και την «απληστία» τους και τα βάζουμε με τους ανθρώπους και τους λαούς, και όχι με τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις και τις πολιτικές τους που οδηγούν τους ανθρώπους και τους λαούς (τα θύματά τους) στο να κοιτάζουν τον εαυτούλη τους και να προσπαθούν να επιβιώσουν σύμφωνα με τα εμπορευματικά πρότυπα που τους παρέχει η κοινωνία.
Έτσι μας διαφεύγει ο «Εχθρός». Γιατί «εχθρός» δεν είναι τα εξαθλιωμένα θύματα, ο λαός και τα «ελαττώματα» που παρατηρούμε, αλλά οι ΣΥΝΘΗΚΕΣ, οι σχέσεις και το πλαίσιο (οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό) που ρίχνουν στην εξαθλίωση και αποκτήνωση, στην απελπισία, στα αδιέξοδα και στις ατομικές λύσεις των εμπορευματικών, καταναλωτικών προτύπων της απληστίας και του εγωισμού.
Οι πηγή των «αμαρτιών» βρίσκεται αλλού και όχι στα θύματά τους. Και αυτοί οι «άλλοι» (καπιταλισμός, θεσμοί του, κράτος και κόμματα, ιερατεία προπαγάνδας και φερέφωνα) είναι οι «εχθροί» του ανθρώπου και η πηγή όλων των «αμαρτιών».
ΟΤΑΝ χάσουμε αυτή την πυξίδα και δεν έχουμε γνώση αυτού του πράγματος θα μιλάμε σαν εισαγγελείς ηθικολόγοι, στηλιτεύοντας και αφορίζοντας τους ανθρώπους και τους λαούς.
Και το επιχείρημα που συχνά ακούγεται από τέτοιους ηθικολόγους και από τα μικρά κόμματα είναι: «Όλοι υπεύθυνοι είμαστε». Μια γενικολογία που αθωώνει τους πραγματικούς υπεύθυνους με τον επιμερισμό των ευθυνών και στα θύματα.
Δηλαδή τι μπορεί να κάνει ο λαός από μόνος του; Αυτό δεν μας το είπανε ποτέ. Να ψηφίσει (γιατί μόνο τέτοια επιλογή έχει) τους «καλούς», τα μικρά κόμματα; Και τι θα γίνει; Η απάτη του συστήματος θα εμφανιστεί δημοκρατικά επιχρυσωμένη. Γιατί αυτά τα μικρά κόμματα είναι και αυτά μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Απλώς επιδιώκουν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα της εξουσίας…
Ο λαός θέλει να βγει από την ασφυξία και τη διάβρωση. Θέλει να ζήσει καλύτερα. Αλλά δεν βλέπει καμιά αχτίδα φωτός. Και όσο θα διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση τόσο θα αυξάνουν τα κρούσματα μόλυνσης και μέσα στις υγιείς λαϊκές δυνάμεις…
Φυσικά, οι ίδιες, αδιέξοδες εξελίξεις του σάπιου συστήματος θα οδηγήσουν σε κοινωνικές εκρήξεις και λαϊκές «εξεγέρσεις». Και εδώ βρίσκεται η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ βάση της αισιοδοξίας!
Και από δω απορρέει το μέγιστο καθήκον των συνειδητοποιημένων: Ασυμφιλίωτος αγώνας εναντίον των θυτών, των κοινωνικών σχέσεων που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και των πολιτικών που εξαπατούν και σφυρηλατούν τις αλυσίδες μας.
Ο ρόλος των συνειδητοποιημένων αγωνιστών έγκειται σήμερα στο να προσπαθούν να φωτίζουν τα πράγματα, να συνειδητοποιήσουνν και άλλους που ανησυχούν και να συγκροτούν τα έμβρυα και τα «νεύρα» για μια πιο προχωρημένη και πλατιά δράση: Γνώσης και πράξης…
Αυτά σαν αρχή…
Η γνώση αυτού που ζούμε και η «μαγιά»
Μοιραία κάποια ζητήματα, όταν τα συμπυκνώνεις, παρουσιάζονται δύσκολα. Τέτοια είναι τα ζητήματα της μεθόδου και της γνωσιολογίας. Η απλοποίησή τους σε λίγες γραμμές τα εκχυδαΐζουν. Και εδώ δεν γράφουμε συγγράμματα για να τα δώσουμε πολύ κατανοητά και με παραδείγματα.
Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι τούτο: Ούτε η πολυμάθεια, ούτε οι πολλές εμπειρίες σε οδηγούν σε μια βαθύτερη κατανόηση των όσων διαδραματίζονται γύρω σου.
Η πολυμάθεια, χαρακτηριστικό πολλών διανοουμένων, όταν δεν έχει την πυξίδα, μια ενιαία κοσμοαντίληψη και τη σωστή μέθοδο προσέγγισης των πραγμάτων οδηγεί σε «πνευματικό αυνανισμό»!!!
Οι πολλές εμπειρίες, που πράγματι αποτελούν μια αποθήκη γνώσης, οδηγούν, χωρίς τη μέθοδο και το «θεωρητικό νήμα» στην διάσπαση του εγκεφάλου, στο σκόρπισμα του μυαλού.
Τα θεωρητικά, μεθοδολογικά εργαλεία, για τους κοινωνικούς επαναστάτες, βγαίνουν από τη γνώση της κοινωνίας που ζούμε, από τη γνώση της διαλεκτικής κίνησης αυτής της κοινωνίας και από τη γνώση των δυνάμεων «αντίστασης» που αντικειμενικά δημιουργούνται μέσα σε αυτή την κοινωνία.
Πιο απλά και σχηματικά:
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτά που ζούμε, πρέπει να γνωρίσουμε τον καπιταλισμό: Τους νόμους της εξέλιξής του και της παρακμής του, τις ιδέες του, τις δυνάμεις του, τις διαβρωτικές συνέπειες αυτής της παρακμής στο σύνολο της κοινωνίας, τις δυνάμεις αντίστασης που αντικειμενικά δημιουργεί, τα μετερίζια αγώνα αυτών των δυνάμεων και πολλά άλλα.
ΟΤΑΝ γνωρίζουμε την κοινωνία που ζούμε ΤΟΤΕ μπορεί και να καταλάβουμε σε βάθος αυτά που παρατηρούμε εξωτερικά και ζούμε εμπειρικά, συνακόλουθα να βρούμε και τους τρόπους να αντισταθούμε και να αλλάξουμε τα πράγματα. Γιατί η ιστορική απαίτηση δεν συνίσταται στην ερμηνεία, απλώς του κόσμου, αλλά πώς μέσα από τη γνώση του κόσμου να συμβάλλουμε συνειδητά στην αλλαγή του, στην οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας, συνακόλουθα στη διαμόρφωση πιο ολοκληρωμένων ανθρώπων.
Χωρίς τη γνώση αυτού που ζούμε και την αγωνιστική πράξη της αλλαγής αυτού του σάπιου κόσμου δεν μπορεί ούτε οι άνθρωποι να αλλάξουν. ΟΙ άνθρωποι συνειδητοποιούνται, κατακτούν ή αποκαθιστούν τις «ανθρώπινες αξίες» και διαμορφώνουν «χαρακτήρα», μέσα από τη συλλογική δράση, μέσα από το «συλλογική κίνηση». Λίγοι είναι αυτοί που κατακτούν τις «αλήθειες» ατομικά. Και φαίνεται ότι είναι «ατομικά». Ουσιαστικά είναι άτομα φορείς συλλογικών εμπειριών και γνώσης, άτομα τα οποία μέσα από μια ιστορική διαδρομή αφομοίωσαν τις συλλογικές κατακτήσεις και αξίες της ανθρωπότητας.
Το γεγονός ότι σήμερα μέσα στις τάξεις της Ορθοδοξίας συναντάμε ανθρώπους σκεπτόμενους και μαχητές οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι το «συλλογικό είναι» στην Ορθοδοξία και το αποτύπωμα αυτού του «συλλογικού» στη συνείδηση δεν έχουν ακόμα αλωθεί. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης…
Ο ηθικός Λόγος και το ηθικό κήρυγμα από μόνα τους δεν έχουν καμιά αξία στην πλειονότητα των ανθρώπων. Σήμερα, μάλιστα φαντάζουν και υποκριτικά. Τους λόγους τους αντιλαμβανόμαστε…
Προσπάθησα να κάνω κάποια ζητήματα πιο λιανά. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα.
Ας έλθω τώρα σε κάποια ερωτήματα που μου τέθηκαν:
α). Με τα κείμενά σου, φίλε «Πολέμαρχε», διαφωνώ μεθοδολογικά. Βάζουν το άλογο πίσω από το κάρο, ή αλλιώς τα πράγματα με το κεφάλι προς τα κάτω. Με τις διαπιστώσεις σου συμφωνώ, εξάλλου σου έγραψα είναι χιλιοειπωμένες, ιδιαίτερα από τη μαρξιστική φιλολογία. Είναι μια καλή περιγραφή του τσοφλιού του αυγού, όχι του αυγού. Σήμερα πολλοί ηθικολόγοι, όπως ο Γιανναράς και άλλοι μένουν πεισματικά στην περιγραφή της φλούδας του καρπού.
β). Το τι κάνουμε; Αυτό θέλει πολύ συζήτηση. Το έχουμε φυσικά θίξει το ζήτημα και εδώ μέσα και στο περιοδικό.
Εδώ θα πω τηλεγραφικά τα εξής: Μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν σκόρπιες δυνάμεις (εντός και εκτός κομμάτων) που αγωνιούν, σκέφτονται και αναζητούν μια διέξοδο από την ασφυξία. Πρέπει να βρούμε τρόπους σύνδεσης και ΔΙΑΛΟΓΟΥ με αυτές τις δυνάμεις. Χωρίς να υπάρξει μια «μαγιά» δεν μπορεί να οικοδομηθεί τίποτε. Κάθε προσπάθεια που περιφρονεί τις υγιείς διεργασίες και αντιστάσεις που αναπτύσσονται στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας είναι καταδικασμένη. Και περιφρόνηση σημαίνει να αυτοαναγορευόμαστε κάποιοι «εκλεκτοί» σε ηγέτες και το χειρότερο να προσπαθούμε ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩ να «εκμεταλλευτούμε» τους ΚΑΤΩ για εκλογικές επιδιώξεις…