Ένα από τα πονηρά τεχνάσματα της κυρίαρχης δημοσιογραφικής λογικής είναι να «επενδύει» στα στενά όρια του ατομικού στον Άνθρωπο (άτομο).
Η ακραία και χυδαία αυτή τυπική σκέψη αποστειρώνει το άτομο από τα κοινωνικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά, το αποσπά δηλαδή από τη διαλεκτική τού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, το αφυδατώνει από κάθε χυμό αυτού του γίγνεσθαι και το εξετάζει σαν αυθύπαρκτη οντότητα ατομικών χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων. Σαν άτομο, δηλαδή, χωρίς κοινωνικές και πολιτικές ιδιότητες, αλλά σαν άτομο με ιδιαίτερα γνωρίσματα:
«Καλός», «κακός», «ηθικός», «έντιμος», «άτιμος», «έξυπνος», «βλάκας», «γελοίος» κ.λπ…
ΟΛΗ η δολιότητα της δημοσιογραφικής ΛΟΓΙΚΗΣ στηρίζεται πάνω σ’ αυτή τη μεταφυσική της απομόνωσης της προσωπικότητας στα στενά και ασφυκτικά όρια του «ατομικού στο άτομο».
Έτσι με αυτό το πονηρό τέχνασμα (η «ποίηση» της τυπικής λογικής) παρακάμπτονται οι ιδέες, τα κοινωνικά περιεχόμενα, οι πολιτικές, καθώς και η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ που διαμορφώνει τη συνείδηση και την ψυχολογία των ατόμων.
Έτσι εμφανίζεται η προσωπικότητα OXI σαν ζωντανή πραγματικότητα, βγαλμένη μέσα από καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες και αντιδρώντας σε αυτές, αλλά σαν ένα απλό αλγεβρικό σύνολο διανοητικών και ψυχολογικών ιδιοτήτων: Σαν καθαρή μορφή (αφαίρεση) ατομικών στοιχείων…
Από την ίδια τη φύση της και τη λειτουργία της η ΤΥΠΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ είναι δόλια και παραπλανητική, ακριβώς διότι ισοπεδώνει και αφυδατώνει τις σχέσεις του ατόμου με την κοινωνία (το κοινωνικό του Είναι), τις ιδέες του (την ιδεολογική του υπόσταση), καθώς και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ του ΔΡΑΣΗ (την πολιτική του οντότητα).
Παρακάμπτει και αφανίζει τούτο το ουσιαστικό: Ότι το στενά «ατομικό στο άτομο» (συχνά πιο στενό απ’ ό,τι φαίνεται), δηλαδή τα «ιδιαίτερα γνωρίσματα» ΔΕΝ είναι τίποτα άλλο από την ΑΤΟΜΙΚΗ τζίφρα μιας κοινωνικής και πολιτικής ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ: Της κοινωνικής υπόστασης, των Ιδεών και της πολιτικής δράσης του ατόμου.
ΣΥΝΕΠΩΣ η «εντιμότητα», η «σοφία», η «χαζομάρα», η «γελοιότητα», το «ήθος», γενικά οι «ατομικές ιδιότητες», βρίσκονται σε διαλεκτική εξάρτηση με το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, καθορίζονται από αυτό και αποτελούν αποτυπώματά του: Τις ατομικές τζίφρες…
«Ακόμα και ο πιο αυταρχικός δεσπότης πολύ λίγο μοιάζει με την “ελεύθερη ατομικότητα” που βάζει, τάχα με τη θέλησή της, τη σφραγίδα της πάνω στα γεγονότα. Αυτός είναι πάντα ο εστεμμένος πράκτορας των προνομιούχων τάξεων που σχηματίζουν την κοινωνία κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους…» (Τρότσκι).
Όταν ένα καθεστώς βρίσκεται σε παρακμή και σηπτική αποσύνθεση, οι πολιτικοί του διαχειριστές αποτελούν τις παρασιτικές εκβλαστήσεις, τους «εστεμμένους πράκτορες» ΟΛΩΝ των νοσημάτων αυτού του καθεστώτος.
Η γελοιότητα, π.χ. του Σαμαρά, του Βενιζέλου και όλων των δωσίλογων ανδρεικέλων, καθώς και όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ατομικότητάς» τους (αλαζονεία, ανικανότητα, μοχθηρία, φρενοβλαβής ηλιθιότητα, αυθάδεια κυνισμού κ.λπ) δεν προέρχονται από το προσωπικό τους ωροσκόπιο (ατομικότητα του ατόμου τους), αλλά από το κοινωνικό και πολιτικό τους ωροσκόπιο: Από το γεγονός ότι αποτελούν τους «εστεμμένους πράκτορες» του 4ου Ράιχ, αποτελούν τις «ατομικές τζίφρες» ενός καθεστώτος σε βαθιά κρίση, σήψη και αποσύνθεση.
Όταν σήμερα είσαι ο κυβερνητικός «εστεμμένος πράκτορας» των διεθνών και εγχώριων μαφιών του χρήματος (του νεοταξικού φασισμού) κάθε πράξη σου είναι γελοία και βλακώδης διότι αντανακλά τους επιθανάτιους σπασμούς των κυρίαρχων τάξεων, τη σήψη τους, την ολοκληρωτική απομόνωσή τους από την κοινωνία (την ανικανότητά τους δηλαδή για διευθυντικές λειτουργίες), συνακόλουθα αντανακλά και τη μοχθηρία της βαρβαρότητας των χρηματιστηριακών μαφιόζων.
Στη χώρα μας αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται πιο έντονα και κραυγαλέα διότι εδώ όλο το κυβερνητικό οικοδόμημα, το σύνολο του καθεστώτος, έχει μετατραπεί σε ΑΠΟΙΚΙΑ των πλανητικών ελίτ εξουσίας, σε ένα καθεστώς ανδρεικέλων.
Στα πρόσωπα αυτών των ανδρεικέλων, στην «ατομικότητά» τους εκφράζεται και αποτυπώνεται η ΠΟΛΙΤΙΚΗ των ανδρεικέλων και ΟΧΙ οι «προσωπικές» τους ιδιότητες η «ατομικότητα του ατόμου» τους.
Οι σπασμοί του «γελοίου» τους, της «βλακείας» τους κ.λπ δεν είναι τίποτε άλλο από τις ανακλαστικές κινήσεις ενός θανάσιμα πληγωμένου και παγιδευμένου θεριού: των αφεντάδων που υπηρετούν, αλλά και της δικής τους δραματικής απομόνωσης, απόγνωσης και κατάρρευσης…
Είναι η βλακεία, η γελοιότητα, η μοχθηρία, ο παραλογισμός κ.λπ., τα ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ νοσήματα και σπασμοί της κρίσης, της σήψης και της κατάρρευσης αυτού που υπηρετούν: της καπιταλιστικής κακουργίας και βαρβαρότητας.
Ο φασισμός της Νέας Τάξης παράγει μόνο ανοησία, βλακεία, μοχθηρία, βία, ψέμα, παραλογισμό κλ.π, σε αυθάδεις μορφές. Τα δωσίλογα ανδρείκελά της είναι οι μεταπράτες και οι πωλητές αυτής της κτηνωδίας, οι ατομικές τζίφρες των «νταβάδων» του σύγχρονου φασισμού…
Είναι εύκολο, συνεπώς, αλλά και γαργαλιστικό το να γράφουμε καθημερινά για τη γελοιότητα του Σαμαρά και των λοιπών, να λέμε ότι ο Σαμαράς «δεν είναι μόνο χαζά επικίνδυνος -είναι και επικίνδυνα χαζός» ή να αραδιάζουμε κείμενα για τις παραστάσεις του κλόουν Άδωνι Γεωργιάδη, ή για τα «ερωτικά» του Κεδίκογλου και πολλά άλλα.
Το δύσκολο είναι να μην παγιδευόμαστε στην χυδαία τυπική λογική και στη δολιότητα της καθεστωτικής δημοσιογραφίας: Στη δολιότητα του φετιχισμού των προσώπων.
Αναμφίβολα πρέπει να αναδεικνύουμε τη γελοιότητα όλων αυτών των ανδρεικέλων, την αβυσσαλέα βλακεία τους, την καταθλιπτική τους πνευματική κενότητα και ηθική μηδαμινότητα, αλλά σαν ΠΡΟΪΟΝΤΑ και υποπροϊόντα της πολιτικής τους, του ιδεολογικού τους κόσμου, του κοινωνικού τους Είναι, του ρόλου τους: Αυτού των ανδρεικέλων της νέας αποικιοκρατίας.
Το να εστιάζουμε αποκλειστικά και ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ στην «ατομικότητα του ατομικού», στα «προσωπικά», στις αφηρημένες φόρμες του «γελοίου», του «βλάκα», κλπ, ΤΟΤΕ όχι μόνο αποδομούμε τις αρθρώσεις της πολιτικής σκέψης, αλλά αναπαράγουμε την ίδια κυρίαρχη, καθεστωτική φιλοσοφία που μένει πάντα στο φλοιό των πραγμάτων και «εκκαθαρίζει» πρόσωπα για να σώσει το σύστημα, που τρυπάει πυώδεις φουσκάλες για να αποκρύψει τις εστίες της καρκινώδους σήψης του συστήματος.
Τέτοιου είδους πολεμικές είναι τριπλά δόλιες και «πονηρές»:
α). Δημιουργούν τη θανάσιμη αυταπάτη ότι αν στη θέση του Σαμαρά και των άλλων «γελοίων» ήταν κάποιοι άλλοι ΟΧΙ «γελοίοι» τα πράγματα θα φτιάχνανε.
Θανάσιμη αυταπάτη: Οποιοσδήποτε στη θέση της κατοχικής κυβέρνησης και του δωσίλογου πρωθυπουργού θα ήταν ΓΕΛΟΙΟΣ, ακριβώς διότι το «γελοίο» και το «βλακώδες» βρίσκεται στην πολιτική τους, στο γεγονός ότι είναι κυβερνητικοί πράκτορες του 4ου Ράιχ ΚΑΙ ΟΧΙ στην ατομικότητα του ατόμου τους…
Το ίδιο γελοίοι ήταν και οι προγενέστεροι πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις της νέας κατοχής μας: ΓΑΠ, Παπαδήμος και όλες οι κυβερνητικές κομπανίες…
Έφευγε ο ένας γελοίος και ερχόταν ο επόμενος ακόμα πιο γελοίος!!!
Είναι ζήτημα, λοιπόν, ατομικό ή ζήτημα ΠΟΛΙΤΙΚΟ;
ΟΤΑΝ το μετατρέπουμε σε «ατομικό» δολοφονούμε το ΠΟΛΙΤΙΚΟ, διασώζουμε το καθεστώς: Σε αυτό συνίσταται η ειδωλολατρική «πονηράδα» του φετιχισμού των ατόμων…
Σε τελευταία ανάλυση αυτή η «πονηράδα» προλειαίνει το δρόμο για τον ερχομό ενός Μεσσία. Για ένα χαρισματικό ηγέτη που θα ξεπεταχτεί από το κεφάλι της Αθηνάς: Από τα εργαστήρια του 4ου Ράιχ…
β). Τέτοιου είδους, όμως, ατομικές θεωρήσεις εμπεριέχουν και έναν άλλο δόλο: Τον εκλογικό αντιπολιτευτικό δόλο.
Κατασκευάζουν, δηλαδή την ψευδαίσθηση (ΑΠΑΤΗ) ότι οι ηγέτες της Αντιπολίτευσης και των άλλων κομμάτων διαθέτουν τα «ατομικά» προσόντα που δεν έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί που κάνουν κατάχρηση του «γελοίου» και του βλακώδους» της σημερινής δωσίλογης κυβέρνησης προέρχονται από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που τους διέφυγε κάτι: ότι και ο Τσίπρας, π.χ., ακριβώς επειδή κινείται ΕΝΤΟΣ των τειχών (εντός του ίδιου καθεστώτος του 4ου Ράιχ), είναι «γελοίος» και «επικίνδυνος βλάκας» (τα παραδείγματα είναι άπειρα…).
Απλώς το «γελοίο» και το «βλακώδες» στον Τσίπρα ή στους άλλους κομματικούς ηγέτες δεν απαστράπτουν εκτυφλωτικά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι άμεση «πράκτορες» (κυβέρνηση) της ΑΠΟΙΚΙΑΣ-ΕΛΛΑΣ…
γ). Τέλος υπάρχει και ένας ακόμα λόγος που «ωθεί» σε τέτοιου είδους προσωπικές καταχρήσεις: Η ρουτινιέρικη δημοσιογραφική σκέψη και ψυχολογία.
Είναι εύκολο να «παράγουμε» ευκολοχώνευτη τροφή και γαργαλιστικά σενάρια γύρω από πρόσωπα όχι μόνο γιατί δεν κουράζουν τη σκέψη των αναγνωστών, αλλά και διότι ανταποκρίνονται και στη δική μας πολιτική οκνηρία και προπαντός μας απαλλάσσουν από το βάσανο να παράγουμε σκέψη και να καταπιαστούμε με ζητήματα που καίνε.
Νεροποντές κειμένων γράφονται γύρω από τους αλγεβρικούς τύπους της ατομικής «γελοιότητας» και τη «βλακείας» των δωσίλογων ατόμων, αλλά για τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα, ακόμα και της επικαιρότητας, καταπίνουμε τη γλώσσα τους.
Γιατί, π.χ., δεν βγάζουν, όλοι αυτοί οι σεναριογράφοι της «βλακείας», άχνα για τους εμπρησμούς; Γιατί δεν αποκαλύπτουν τη στρατηγική και την ταυτότητα των εμπρηστών;
Επί 39 χρόνια η Ελλάδα αποτεφρώνεται και οι ρουτινιέρηδες «αναλυτές» δεν προβληματίζονται και ασχολούνται καθημερινά με τα ίδια θέματα της δημοσιογραφικής ρουτίνας…
Άπειρα τα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα που μένουν στο απυρόβλητο όλων εκείνων που αναζητούν γαργαλιστικά σενάρια και δημοσιογραφικές πονηράδες. Ιδιαίτερα τα θέματα που αφορούν τη στάση και το ρόλο της «αριστεράς» που υπηρετούν…
Κατεδαφίζουμε το γελοίο και το βλακώδες της κυβέρνησης, αλλά τη νομιμοποιούμε στη Βουλή και αρνούμαστε ΠΡΑΚΤΙΚΑ να την κατεδαφίσουμε, παρά το γεγονός ότι η φρενοβλαβής κακουργία της έχει συσσωρεύσει όγκους λαϊκών εκρηκτικών υλών και την έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα της αυτό-κατεδάφισης…
Μια κυβέρνηση ετοιμόρροπη, έτοιμη να καταρρεύσει με ένα και μόνο κτύπημα (πυροδότηση της λαϊκής ΟΡΓΗΣ) είναι και εμείς τη διατηρούμε στην εντατική και περιμένουμε να πεθάνει μόνη της για να πάρουμε τη θέση της, μέσω της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ, κρατώντας το λαό στην κατάσταση του ψηφοφόρου…
Μέχρι τότε μπορεί να γράφουμε για τη γελοιότητα του Σαμαρά και των άλλων και για το πόσο «χαζά επικίνδυνοι είναι»!!!
Τόσο «αριστερή» και «ανατρεπτική» σκέψη…
Όταν υπάρχουν τέτοιοι «αριστεροί» γίνονται περιττοί οι δεξιοί…