Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Αρχίζουν κάποιοι αριστεροί αγωνιστές να πιάνουν το Μίτο της Αριάδνης…
Το άρθρο του Ανδρέα Ζαφείρη, αν και δεν «σπάει» το κάδρο της «αριστερής» μυθολογίας περί «φασισμού», θέτει προβληματισμούς που οδηγούν στο «σπάσιμο» του κάδρου. Το άρθρο το διαπερνάει η αντίφαση ανάμεσα στο «κάδρο» και στους προβληματισμούς που σπάνε το «κάδρο»…
Αξίζει να διαβαστεί…
(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ, ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η …)
Τα λόγια της αστυνομικού της ομάδας Δίας τη στιγμή της σύλληψης του μέλους της Χρυσής Αυγής, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσα στη τραγική τους πολιτική αφέλεια(
αποτυπώνουν σειρά από μικρές (και όχι μόνο), αλήθειες.
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή το τελευταίο διάστημα έχει αλλάξει προσανατολισμό στα «επιχειρησιακά της πεδία». Το χτύπημα στην ομάδα αφισοκόλλησης του ΚΚΕ και η δολοφονία του Π. Φύσσα δείχνουν ότι ο εχθρός δεν είναι πλέον οι μετανάστες ούτε ο αναρχικός χώρος. Στόχο αποτελούν πλέον υπαρκτές, οργανωμένες (και μάλιστα όχι «μικρές»-από άποψη αριθμητική-) δυνάμεις της Αριστεράς.
Και οι δύο ενέργειες, στις οποίες εμπλέκεται η ίδια ομάδα «κρούσης», δεν αποτελούν ενέργειες τυχαίες που την απόφαση για την εκτέλεσή τους θα την έπαιρνε μια περιφερειακή τοπική, οργάνωση.
Ειδικά ο τρόπος δολοφονίας του Π.Φύσσα έχει τόσα σκοτεινά –φανερά σημεία που μπορούμε να διακρίνουμε ένα καθαρό σχέδιο μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, τόσο απροκάλυπτης, χωρίς καμία προσπάθεια σκηνοθεσίας ή συγκάλυψης, που μετατρέπει τα ερωτήματα αυτόματα σε ρητορικά και που καθιστά ολοφάνερο το πολιτικό σχέδιο.
Η διαταγή δόθηκε από ψηλά. Το πόσο ψηλά μάλλον συναρτάται και από το πόσο ψηλά φτάνει τελικά η εσωτερική και εξωτερική ιεραρχία της οργάνωσης.
Εντελώς συμπτωματικά βέβαια έχουμε σε εξέλιξη αυτή την περίοδο το πιο σημαντικό κίνημα εργαζομένων όλα τα δίσεκτα χρόνια του μνημονίου.
Και επίσης συμπτωματικά, λίγο πριν την έναρξη αυτού του θερμού φθινοπώρου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε φροντίσει στη ΔΕΘ να επαναφέρει, και μάλιστα με δριμύτητα, στην πολιτική του ατζέντα τη «θεωρία των δύο άκρων». Η οποία έχει, συμπληρωματικά-ανταγωνιστικά απέναντί της, τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου».
Η σύγκρουση αυτών των δύο «θεωριών» που εκφράζει και διαφορετικά πολιτικά σχέδια και διαφορετικά κέντρα προέλευσης, εκφράστηκε ιδιαίτερα έντονα και στην πολιτική αξιοποίηση (μάλλον ο όρος σκύλευση θα ήταν πιο κατάλληλος) της αποτρόπαιης δολοφονίας από τα τηλεοπτικά, κανιβαλικά μέσα και από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.
Σύγκρουση βέβαια που είναι δευτερεύουσα και όχι κύρια και που εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας και αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής σε πολλά επίπεδα.
Μακρύ χέρι (σιδερένια φτέρνα) ενάντια στο κίνημα γενικά ή την αριστερά ειδικότερα. Δεξαμενή ψηφοφόρων και εγκλωβισμού αντιμνημονιακών στρωμάτων σε συστημική κατεύθυνση. Όχημα συντηρητικοποίησης και δεξιάς μετατόπισης όλης της κοινωνίας. Κύριο πόλο δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος αποσταθεροποίησης.
Οι επόμενες μέρες θα είναι αποκαλυπτικές , σε πολλά επίπεδα, σε τι αποσκοπούσε τελικά αυτή η σχεδιασμένη δολοφονία.
Ακόμη και μια μέρα μετά τη δολοφονία, στην συγκλονιστική αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι, κάτω από συνθήκες ακραίας κρατικής καταστολής, ομάδες της Χρυσής Αυγής, με τη μορφή «αγανακτισμένων πολιτών», διενεργούσαν ανενόχλητα επιθέσεις, δίπλα –δίπλα με τις διμοιρίες των ΜΑΤ.
Η αριστερά έχει υποχρέωση να αναδείξει τον έντονα παρακρατικό χαραχτήρα της Χρυσής Αυγής. Υπάρχουν αποδείξεις και ντοκουμέντα ώστε να αναδείξει με πολιτική επάρκεια τις υπόγειες, και όχι μόνο, διαδρομές επικοινωνίας με συγκεκριμένους μηχανισμούς του κράτους, με συγκεκριμένα πολιτικοϊδεολογικά κέντρα, με συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου.
Έχει όμως και υποχρέωση να δει αυτοκριτικά, και στο σύνολό της, τους τρόπους που διεξήγαγε τον αντιφασιστικό αγώνα τα τελευταία χρόνια και το πώς, υπερβαίνοντας τους καθεστωτικούς σχεδιασμούς, θα στερήσει από το κτήνος την πρόσβαση στα λαϊκά στρώματα. Η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής έχει να κάνει, δευτερευόντως, και με ανεπάρκειες στο πως η Αριστερά αντιμετώπισε μέχρι τώρα το πρόβλημα.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής τα τελευταία χρόνια, πυροδότησε μια, σχεδόν φιλολογική, συζήτηση γύρω από το φασισμό ή αλλιώς το φασιστικό φαινόμενο. Ιδιαίτερες ήταν οι αναφορές στη λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» το ιστορικό πλαίσιο και τις συνθήκες που οδήγησαν το ναζιστικό κόμμα στην εξουσία.
Η περίπτωση του Μουσολινικού φασισμού αλλά και η περιπέτεια των Μολυβένιων Χρόνων ,από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα μέχρι και τη δεκαετία του ογδόντα στην Ιταλία, μπορούν επίσης να αποτελέσουν δεξαμενή άντλησης χρήσιμων και επικαιροποιημένων συμπερασμάτων. (Και μόνο ότι ο όρος στρατηγική της έντασης που χρησιμοποιούν τα think tank του πρωθυπουργού προέρχεται από τον αντίστοιχο όρο- strategia della tensione, που είχε χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει επίσης τα Μολυβένια χρόνια , είναι ενδεικτικό). Όμως η ιστορική παραλληλότητα έχει και όρια και κινδύνους εγκλωβισμού σε κλειστά ερμηνευτικά σχήματα.
Όχι μόνο γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά σαν φάρσα, αλλά και επειδή εκτός από τις ομοιότητες υπάρχει και η αναγκαιότητα της συγκεκριμένης ανάλυσης.
Μόνο έτσι θα μπορέσει η Αριστερά να αποκρούσει τόσο τις άμεσες επιθέσεις της «θεωρίας των δύο άκρων» όσο και τις επιθέσεις «φιλίας» των θιασωτών της «θεωρίας του συνταγματικού τόξου». Μόνο έτσι θα μπορέσει να προστατεύσει το λαό από ένα κίνδυνο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί αλλά θα πρέπει να ιδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις. Έγκαιρα.
*Ο Ζαφείρης Ανδρέας είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/09/blog-post_2832.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewforum.php?f=38
Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Αρχίζουν κάποιοι αριστεροί αγωνιστές να πιάνουν το Μίτο της Αριάδνης…
Το άρθρο του Ανδρέα Ζαφείρη, αν και δεν «σπάει» το κάδρο της «αριστερής» μυθολογίας περί «φασισμού», θέτει προβληματισμούς που οδηγούν στο «σπάσιμο» του κάδρου. Το άρθρο το διαπερνάει η αντίφαση ανάμεσα στο «κάδρο» και στους προβληματισμούς που σπάνε το «κάδρο»…
Αξίζει να διαβαστεί…
(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ, ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η …)
Τα λόγια της αστυνομικού της ομάδας Δίας τη στιγμή της σύλληψης του μέλους της Χρυσής Αυγής, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσα στη τραγική τους πολιτική αφέλεια(
αποτυπώνουν σειρά από μικρές (και όχι μόνο), αλήθειες.
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή το τελευταίο διάστημα έχει αλλάξει προσανατολισμό στα «επιχειρησιακά της πεδία». Το χτύπημα στην ομάδα αφισοκόλλησης του ΚΚΕ και η δολοφονία του Π. Φύσσα δείχνουν ότι ο εχθρός δεν είναι πλέον οι μετανάστες ούτε ο αναρχικός χώρος. Στόχο αποτελούν πλέον υπαρκτές, οργανωμένες (και μάλιστα όχι «μικρές»-από άποψη αριθμητική-) δυνάμεις της Αριστεράς.
Και οι δύο ενέργειες, στις οποίες εμπλέκεται η ίδια ομάδα «κρούσης», δεν αποτελούν ενέργειες τυχαίες που την απόφαση για την εκτέλεσή τους θα την έπαιρνε μια περιφερειακή τοπική, οργάνωση.
Ειδικά ο τρόπος δολοφονίας του Π.Φύσσα έχει τόσα σκοτεινά –φανερά σημεία που μπορούμε να διακρίνουμε ένα καθαρό σχέδιο μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, τόσο απροκάλυπτης, χωρίς καμία προσπάθεια σκηνοθεσίας ή συγκάλυψης, που μετατρέπει τα ερωτήματα αυτόματα σε ρητορικά και που καθιστά ολοφάνερο το πολιτικό σχέδιο.
Η διαταγή δόθηκε από ψηλά. Το πόσο ψηλά μάλλον συναρτάται και από το πόσο ψηλά φτάνει τελικά η εσωτερική και εξωτερική ιεραρχία της οργάνωσης.
Εντελώς συμπτωματικά βέβαια έχουμε σε εξέλιξη αυτή την περίοδο το πιο σημαντικό κίνημα εργαζομένων όλα τα δίσεκτα χρόνια του μνημονίου.
Και επίσης συμπτωματικά, λίγο πριν την έναρξη αυτού του θερμού φθινοπώρου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε φροντίσει στη ΔΕΘ να επαναφέρει, και μάλιστα με δριμύτητα, στην πολιτική του ατζέντα τη «θεωρία των δύο άκρων». Η οποία έχει, συμπληρωματικά-ανταγωνιστικά απέναντί της, τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου».
Η σύγκρουση αυτών των δύο «θεωριών» που εκφράζει και διαφορετικά πολιτικά σχέδια και διαφορετικά κέντρα προέλευσης, εκφράστηκε ιδιαίτερα έντονα και στην πολιτική αξιοποίηση (μάλλον ο όρος σκύλευση θα ήταν πιο κατάλληλος) της αποτρόπαιης δολοφονίας από τα τηλεοπτικά, κανιβαλικά μέσα και από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.
Σύγκρουση βέβαια που είναι δευτερεύουσα και όχι κύρια και που εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας και αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής σε πολλά επίπεδα.
Μακρύ χέρι (σιδερένια φτέρνα) ενάντια στο κίνημα γενικά ή την αριστερά ειδικότερα. Δεξαμενή ψηφοφόρων και εγκλωβισμού αντιμνημονιακών στρωμάτων σε συστημική κατεύθυνση. Όχημα συντηρητικοποίησης και δεξιάς μετατόπισης όλης της κοινωνίας. Κύριο πόλο δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος αποσταθεροποίησης.
Οι επόμενες μέρες θα είναι αποκαλυπτικές , σε πολλά επίπεδα, σε τι αποσκοπούσε τελικά αυτή η σχεδιασμένη δολοφονία.
Ακόμη και μια μέρα μετά τη δολοφονία, στην συγκλονιστική αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι, κάτω από συνθήκες ακραίας κρατικής καταστολής, ομάδες της Χρυσής Αυγής, με τη μορφή «αγανακτισμένων πολιτών», διενεργούσαν ανενόχλητα επιθέσεις, δίπλα –δίπλα με τις διμοιρίες των ΜΑΤ.
Η αριστερά έχει υποχρέωση να αναδείξει τον έντονα παρακρατικό χαραχτήρα της Χρυσής Αυγής. Υπάρχουν αποδείξεις και ντοκουμέντα ώστε να αναδείξει με πολιτική επάρκεια τις υπόγειες, και όχι μόνο, διαδρομές επικοινωνίας με συγκεκριμένους μηχανισμούς του κράτους, με συγκεκριμένα πολιτικοϊδεολογικά κέντρα, με συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου.
Έχει όμως και υποχρέωση να δει αυτοκριτικά, και στο σύνολό της, τους τρόπους που διεξήγαγε τον αντιφασιστικό αγώνα τα τελευταία χρόνια και το πώς, υπερβαίνοντας τους καθεστωτικούς σχεδιασμούς, θα στερήσει από το κτήνος την πρόσβαση στα λαϊκά στρώματα. Η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής έχει να κάνει, δευτερευόντως, και με ανεπάρκειες στο πως η Αριστερά αντιμετώπισε μέχρι τώρα το πρόβλημα.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής τα τελευταία χρόνια, πυροδότησε μια, σχεδόν φιλολογική, συζήτηση γύρω από το φασισμό ή αλλιώς το φασιστικό φαινόμενο. Ιδιαίτερες ήταν οι αναφορές στη λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» το ιστορικό πλαίσιο και τις συνθήκες που οδήγησαν το ναζιστικό κόμμα στην εξουσία.
Η περίπτωση του Μουσολινικού φασισμού αλλά και η περιπέτεια των Μολυβένιων Χρόνων ,από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα μέχρι και τη δεκαετία του ογδόντα στην Ιταλία, μπορούν επίσης να αποτελέσουν δεξαμενή άντλησης χρήσιμων και επικαιροποιημένων συμπερασμάτων. (Και μόνο ότι ο όρος στρατηγική της έντασης που χρησιμοποιούν τα think tank του πρωθυπουργού προέρχεται από τον αντίστοιχο όρο- strategia della tensione, που είχε χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει επίσης τα Μολυβένια χρόνια , είναι ενδεικτικό). Όμως η ιστορική παραλληλότητα έχει και όρια και κινδύνους εγκλωβισμού σε κλειστά ερμηνευτικά σχήματα.
Όχι μόνο γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά σαν φάρσα, αλλά και επειδή εκτός από τις ομοιότητες υπάρχει και η αναγκαιότητα της συγκεκριμένης ανάλυσης.
Μόνο έτσι θα μπορέσει η Αριστερά να αποκρούσει τόσο τις άμεσες επιθέσεις της «θεωρίας των δύο άκρων» όσο και τις επιθέσεις «φιλίας» των θιασωτών της «θεωρίας του συνταγματικού τόξου». Μόνο έτσι θα μπορέσει να προστατεύσει το λαό από ένα κίνδυνο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί αλλά θα πρέπει να ιδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις. Έγκαιρα.
*Ο Ζαφείρης Ανδρέας είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/09/blog-post_2832.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewforum.php?f=38