Γράφει: Ο Χρήστος Κυργιάκης
Φοιτητής
ακόμη σαν ήμουν, θυμάμαι την ΠΑΣΠ και τη ΔΑΠ να μας κατηγορούν ότι δεν
είχαμε «θετικές» προτάσεις, όταν εκφράζαμε την αντίθεσή μας στην εξίσωση
των ευρωπαϊκών σχολών τριετούς φοίτησης με τις αντίστοιχες ελληνικές
τετραετούς φοίτησης ή όταν ζητούσαμε η ειδίκευση να γίνεται στις
προπτυχιακές σπουδές και όχι σε μεταπτυχιακό επίπεδο.
Και τα δύο θα οδηγούσαν, όπως και έγινε, στην υποβάθμιση των πτυχίων. Το τι γίνεται με τα μεταπτυχιακά ήδη το βιώνουμε στο πετσί μας.
Θυμάμαι, επίσης αμέτρητα τηλεοπτικές εκπομπές με τον παρουσιαστή να «κατακεραυνώνει» τον εκπρόσωπο των εργαζομένων που τόλμησαν να διεκδικήσουν κάτι με την φοβερή ερώτηση: «Ποιες είναι οι προτάσεις σας».
Ωραία λοιπόν. Ας υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζουν ή δεν υπάρχουν προτάσεις της ΟΛΜΕ. Θέλουν προτάσεις;
Θα κάνω εγώ, ή όποιος άλλος θέλει, μερικές…
- Ο μισθός του νεοδιόριστου (αν και φέτος δεν υπήρχαν) να πάει στα 1.500 ευρώ. Το ελάχιστο ποσό για να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς.
- Διπλασιασμός του εφάπαξ.
- Πλήρης σύνταξη στα 60 ή με 30 χρόνια προϋπηρεσίας για όλους τους εκπαιδευτικούς κάτω των 60.
- Επίδομα στέγασης 300 ευρώ για όσους συντηρούν και δεύτερη κατοικία.
- Επίδομα μετακίνησης για καύσιμα και εισιτήρια.
- Πρόσληψη σχολικών φυλάκων σε όλα τα σχολεία.
- Πρόσληψη γραμματέα σε κάθε σχολείο που θα αναλάβει κάθε διοικητική εργασία των καθηγητών.
- Πρόσληψη σε κάθε σχολείο ειδικού παιδοψυχολόγου.
- Εικοσαμελή τμήματα στα μαθήματα γενικής παιδείας και δεκαμελή στις κατευθύνσεις.
- Λειτουργία των τμημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας όχι όποτε «έχει ο ΕΣΠΑ» αλλά από το Σεπτέμβρη με την έναρξη των μαθημάτων.
- Υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους τους μαθητές και αποσύνδεση του λυκείου από την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
- Τακτική μηνιαία επιμόρφωση για όλους τους εκπαιδευτικούς.
- Ετήσια αξιολόγηση από τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, και τους μαθητές του έργου του υπουργείου και των διευθύνσεων εκπαίδευσης.
- Διπλασιασμός των αδειών λοχείας, τοκετού και ανατροφής τέκνου. Την τελευταία να δικαιούνται και οι δύο γονείς.
- Τριπλασιασμός των γονικών αδειών.
- Μείωση του υποχρεωτικού ωραρίου από τις 23 στις 19 ώρες.
- Επαναλειτουργία και ενίσχυση των τεχνικών ειδικοτήτων που καταργήθηκαν.
- Επαναπρόσληψη όσων συναδέλφων βγήκαν σε διαθεσιμότητα και αποζημείωσή τους για ψυχική ωδίνη.
Είναι κάποιος από μας που θα έλεγε «όχι» σε κάποια από τις παραπάνω προτάσεις αν, υποθετικά, του έλεγε κάποιος ότι είναι άμεσα υλοποιήσιμες;
Νομίζω πως όχι.
Οι ενστάσεις ξεκινάνε, ακόμη και από εμάς τους ίδιους, όταν τίθεται το ερώτημα κατά πόσο οι προτάσεις είναι εφικτό να υλοποιηθούν ή όχι.
Δηλαδή, υιοθετούμε τη λογική του «εφικτού» στην οποία βασίζονται όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις των τελευταίων τεσσάρων χρόνων και ακόμη πιο πίσω.
Άρα, αποδεχόμαστε την αντιδραστική λογική των κυβερνόντων ότι οι προτάσεις μας πρέπει να είναι «ρεαλιστικές».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να κινούνται στα στενά πλαίσια που οι ίδιοι έχουν ορίσει από πριν και έχουν χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για να πάρουν τα αμέτρητα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν, ζητώντας παράλληλα από μας όχι «αρνητικές» αλλά «θετικές» προτάσεις.
Για παράδειγμα, μια «θετική» πρόταση θα ήταν, να μην βγουν σε διαθεσιμότητα όσοι βγήκαν αλλά να είναι κατά δέκα λιγότεροι.
Μία άλλη θα ήταν να μην καταργηθούν 50 ειδικότητες που καταργήθηκαν, αλλά 49.
Άλλη μία θα ήταν η βάση στο Νέο Λύκειο να μην είναι το 10 αλλά το 9,9 και ο μέγιστος αριθμός των μαθητών σε κάθε τμήμα να μην είναι 30 (ναι τόσο πήγε) αλλά 29. Επίσης η τράπεζα θεμάτων να μετονομαστεί σε δεξαμενή γνώσης για να μειωθεί το άγχος των μαθητών.
Ακόμη θα μπορούσαμε «θετικά» να προτείνουμε αύξηση του υποχρεωτικού ωραρίου μας κατά μία ώρα για να μην νομίσει το υπουργείο και η κοινωνία ότι υπερασπιζόμαστε το παλιό σχολείο και επιπλέον να ζητήσουμε εξετάσεις «τύπου πανελλαδικών» για τη μετάβαση των μαθητών από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από το γυμνάσιο στο λύκειο.
Είναι κανένας που πιστεύει ότι αν υιοθετούσαμε τις παραπάνω προτάσεις δεν θα ήταν ευχαριστημένος ο υπουργός και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας;
Κάθε μέρα η ΟΛΜΕ θα ήταν συνομιλητής του υπουργού στο γραφείο του.
Το θέμα δεν είναι ότι δεν έχουμε προτάσεις ή ότι πρέπει να έχουμε προτάσεις.
Το θέμα είναι οι προτάσεις που έχουμε να σπάνε τα δεσμά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής που θέλει να ισοπεδώσει τη δημόσια παιδεία και τις ζωές τις δικές μας και των μαθητών μας.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν πως αν οι πολιτικές τους δεν μπορούν να έχουν παιδεία για όλους, υγεία για όλους και δεν μπορούν να προσφέρουν ευτυχία και ευημερία, δεν φταίνε οι πολίτες αλλά οι ίδιες οι πολιτικές τους.
Και επειδή τις πολιτικές αυτές δεν πρόκειται να τις αλλάξουν γιατί τα συμφέροντα που εξυπηρετούν δεν τους το επιτρέπουν, το μόνο που μένει σε μας είναι να τους αναγκάσουμε να τις αλλάξουν.
Όμως, φιλολαϊκές πολιτικές για τα μεγάλα συμφέροντα και τους υπηρέτες τους δεν υπάρχουν.
Να αρνηθούμε να παίξουμε στο γήπεδό τους με τον διαιτητή και τους επόπτες «πιασμένους» έχοντας την αυταπάτη ότι θα πάρουμε «διπλό» μόνο με το χειροκρότημα των θεατών χωρίς να βγούμε ούτε μια φορά από την περιοχή μας;
Τι περιμένουμε; Να σφυρίξει ο «πιασμένος» διαιτητής πέναλτι υπέρ μας και μάλιστα στο 94’;
Αυτά δεν γίνονται ούτε στο τσάμπιονς λίγκ!
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
Φοιτητής
ακόμη σαν ήμουν, θυμάμαι την ΠΑΣΠ και τη ΔΑΠ να μας κατηγορούν ότι δεν
είχαμε «θετικές» προτάσεις, όταν εκφράζαμε την αντίθεσή μας στην εξίσωση
των ευρωπαϊκών σχολών τριετούς φοίτησης με τις αντίστοιχες ελληνικές
τετραετούς φοίτησης ή όταν ζητούσαμε η ειδίκευση να γίνεται στις
προπτυχιακές σπουδές και όχι σε μεταπτυχιακό επίπεδο.Και τα δύο θα οδηγούσαν, όπως και έγινε, στην υποβάθμιση των πτυχίων. Το τι γίνεται με τα μεταπτυχιακά ήδη το βιώνουμε στο πετσί μας.
Θυμάμαι, επίσης αμέτρητα τηλεοπτικές εκπομπές με τον παρουσιαστή να «κατακεραυνώνει» τον εκπρόσωπο των εργαζομένων που τόλμησαν να διεκδικήσουν κάτι με την φοβερή ερώτηση: «Ποιες είναι οι προτάσεις σας».
Ωραία λοιπόν. Ας υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζουν ή δεν υπάρχουν προτάσεις της ΟΛΜΕ. Θέλουν προτάσεις;
Θα κάνω εγώ, ή όποιος άλλος θέλει, μερικές…
- Ο μισθός του νεοδιόριστου (αν και φέτος δεν υπήρχαν) να πάει στα 1.500 ευρώ. Το ελάχιστο ποσό για να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς.
- Διπλασιασμός του εφάπαξ.
- Πλήρης σύνταξη στα 60 ή με 30 χρόνια προϋπηρεσίας για όλους τους εκπαιδευτικούς κάτω των 60.
- Επίδομα στέγασης 300 ευρώ για όσους συντηρούν και δεύτερη κατοικία.
- Επίδομα μετακίνησης για καύσιμα και εισιτήρια.
- Πρόσληψη σχολικών φυλάκων σε όλα τα σχολεία.
- Πρόσληψη γραμματέα σε κάθε σχολείο που θα αναλάβει κάθε διοικητική εργασία των καθηγητών.
- Πρόσληψη σε κάθε σχολείο ειδικού παιδοψυχολόγου.
- Εικοσαμελή τμήματα στα μαθήματα γενικής παιδείας και δεκαμελή στις κατευθύνσεις.
- Λειτουργία των τμημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας όχι όποτε «έχει ο ΕΣΠΑ» αλλά από το Σεπτέμβρη με την έναρξη των μαθημάτων.
- Υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους τους μαθητές και αποσύνδεση του λυκείου από την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
- Τακτική μηνιαία επιμόρφωση για όλους τους εκπαιδευτικούς.
- Ετήσια αξιολόγηση από τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, και τους μαθητές του έργου του υπουργείου και των διευθύνσεων εκπαίδευσης.
- Διπλασιασμός των αδειών λοχείας, τοκετού και ανατροφής τέκνου. Την τελευταία να δικαιούνται και οι δύο γονείς.
- Τριπλασιασμός των γονικών αδειών.
- Μείωση του υποχρεωτικού ωραρίου από τις 23 στις 19 ώρες.
- Επαναλειτουργία και ενίσχυση των τεχνικών ειδικοτήτων που καταργήθηκαν.
- Επαναπρόσληψη όσων συναδέλφων βγήκαν σε διαθεσιμότητα και αποζημείωσή τους για ψυχική ωδίνη.
Είναι κάποιος από μας που θα έλεγε «όχι» σε κάποια από τις παραπάνω προτάσεις αν, υποθετικά, του έλεγε κάποιος ότι είναι άμεσα υλοποιήσιμες;
Νομίζω πως όχι.
Οι ενστάσεις ξεκινάνε, ακόμη και από εμάς τους ίδιους, όταν τίθεται το ερώτημα κατά πόσο οι προτάσεις είναι εφικτό να υλοποιηθούν ή όχι.
Δηλαδή, υιοθετούμε τη λογική του «εφικτού» στην οποία βασίζονται όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις των τελευταίων τεσσάρων χρόνων και ακόμη πιο πίσω.
Άρα, αποδεχόμαστε την αντιδραστική λογική των κυβερνόντων ότι οι προτάσεις μας πρέπει να είναι «ρεαλιστικές».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να κινούνται στα στενά πλαίσια που οι ίδιοι έχουν ορίσει από πριν και έχουν χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για να πάρουν τα αμέτρητα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν, ζητώντας παράλληλα από μας όχι «αρνητικές» αλλά «θετικές» προτάσεις.
Για παράδειγμα, μια «θετική» πρόταση θα ήταν, να μην βγουν σε διαθεσιμότητα όσοι βγήκαν αλλά να είναι κατά δέκα λιγότεροι.
Μία άλλη θα ήταν να μην καταργηθούν 50 ειδικότητες που καταργήθηκαν, αλλά 49.
Άλλη μία θα ήταν η βάση στο Νέο Λύκειο να μην είναι το 10 αλλά το 9,9 και ο μέγιστος αριθμός των μαθητών σε κάθε τμήμα να μην είναι 30 (ναι τόσο πήγε) αλλά 29. Επίσης η τράπεζα θεμάτων να μετονομαστεί σε δεξαμενή γνώσης για να μειωθεί το άγχος των μαθητών.
Ακόμη θα μπορούσαμε «θετικά» να προτείνουμε αύξηση του υποχρεωτικού ωραρίου μας κατά μία ώρα για να μην νομίσει το υπουργείο και η κοινωνία ότι υπερασπιζόμαστε το παλιό σχολείο και επιπλέον να ζητήσουμε εξετάσεις «τύπου πανελλαδικών» για τη μετάβαση των μαθητών από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από το γυμνάσιο στο λύκειο.
Είναι κανένας που πιστεύει ότι αν υιοθετούσαμε τις παραπάνω προτάσεις δεν θα ήταν ευχαριστημένος ο υπουργός και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας;
Κάθε μέρα η ΟΛΜΕ θα ήταν συνομιλητής του υπουργού στο γραφείο του.
Το θέμα δεν είναι ότι δεν έχουμε προτάσεις ή ότι πρέπει να έχουμε προτάσεις.
Το θέμα είναι οι προτάσεις που έχουμε να σπάνε τα δεσμά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής που θέλει να ισοπεδώσει τη δημόσια παιδεία και τις ζωές τις δικές μας και των μαθητών μας.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν πως αν οι πολιτικές τους δεν μπορούν να έχουν παιδεία για όλους, υγεία για όλους και δεν μπορούν να προσφέρουν ευτυχία και ευημερία, δεν φταίνε οι πολίτες αλλά οι ίδιες οι πολιτικές τους.
Και επειδή τις πολιτικές αυτές δεν πρόκειται να τις αλλάξουν γιατί τα συμφέροντα που εξυπηρετούν δεν τους το επιτρέπουν, το μόνο που μένει σε μας είναι να τους αναγκάσουμε να τις αλλάξουν.
Όμως, φιλολαϊκές πολιτικές για τα μεγάλα συμφέροντα και τους υπηρέτες τους δεν υπάρχουν.
Να αρνηθούμε να παίξουμε στο γήπεδό τους με τον διαιτητή και τους επόπτες «πιασμένους» έχοντας την αυταπάτη ότι θα πάρουμε «διπλό» μόνο με το χειροκρότημα των θεατών χωρίς να βγούμε ούτε μια φορά από την περιοχή μας;
Τι περιμένουμε; Να σφυρίξει ο «πιασμένος» διαιτητής πέναλτι υπέρ μας και μάλιστα στο 94’;
Αυτά δεν γίνονται ούτε στο τσάμπιονς λίγκ!
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/