Tου Πάνου Σκουρολιάκου
Πώς
γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα
μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής
και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και
συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια…σκηνή
τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο
σκοτάδι.
Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται.
Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο.
Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς.
Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία της εξολοθρευτικής μηχανής που λειτούργησε σε αυτά τα κολαστήρια. Απευθύνεται στους συμπατριώτες του.
Σε όσους συμμετείχαν στο έγκλημα, σε αυτούς που το ανέχθηκαν, και σε εκείνους που υπήρξαν θύματα. Αλλά το στέλνει και στους ξένους. Σαν να τους προκαλεί να σκεφθούν τι θα έκαναν αυτοί αν στην πατρίδα τους λάμβανε χώρα το ίδιο κακό.
Στην «Ανάκριση» η ποίηση συνυπάρχει με την ωμή φρίκη.
Μάρτυς 6: «…Μας έλεγαν: Βλέπετε τον καπνό εκεί πέρα πίσω απ τα παραπήγματα; Αυτός ο καπνός είναι οι γυναίκες και τα παιδιά σας. Μα και για σας που μπήκατε στο στρατόπεδο, δεν υπάρχει τώρα παρά μια έξοδος. Μέσα από τον καπνό των φουγάρων… Ανάμεσα στους πεθαμένους ήταν ένα κοριτσόπουλο. Το τράβηξα έξω και το ρώτησα: ποια είσαι εσύ; Πόσον καιρό είσαι εδώ; Δεν ξέρω μου είπε. Γιατί είσαι με τους πεθαμένους; το ρώτησα. Τότε μου αποκρίθηκε: Με τους ζωντανούς δεν μπορώ να είμαι. Το βράδυ είχε πεθάνει».**
Οι απολογίες των δημίων αφοπλιστικές:
Μάρτυς 1: «Εγώ έπρεπε να φροντίζω να είναι οι σιδηροδρομικές αρτηρίες εντάξει. Να ρυθμίζεται η άφιξη και η αναχώρηση (των κρατουμένων) σύμφωνα με το δρομολόγιο… Εγώ εκτελούσα μόνο οδηγίες».
Κατήγορος: «Κατηγορούμενε Μούλκα, υπασπιστή του διοικητή, είδατε την αγχόνη;»
Κατηγορούμενος 1: «Όχι. Η δουλειά μου ήταν διοικητική. Εγώ κυκλοφορούσα μονάχα στα γραφεία».
Κανείς από αυτούς δεν είδε ούτε άκουσε τίποτα. Ήταν απλώς και μόνον νομοταγείς πολίτες που έκαναν τη δουλειά τους. Κάποιοι πάλι κέρδισαν πολλά!
Κατήγορος: «Τι σκόπευαν να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους;»
Μάρτυς 1: «Τους προόριζαν για τα τάγματα εργασίας. Εκεί ήταν οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων ‘Κρουπς’ και ‘Ζίμενς’».
Έτσι λοιπόν κλείνει ο κύκλος του τρόμου. Οι βιομηχανίες πρέπει να παράγουν. Και χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό. Είτε από τα «Τάγματα Εργασίας» του Χίτλερ είτε από τους λαούς των χωρών σε κρίση, ή «κρίση».
Η Ιστορία κατέληξε με πλήρη αντικειμενικότητα για το ποιος επώασε το αυγό του φιδιού στη Γερμανία του ’30, καθώς και για τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Γνωστές έγιναν και οι πηγές χρηματοδότησής τους.
Εδώ περιμένουμε η Δικαιοσύνη να αποκαλύψει τα πάντα. Θα μάθουμε για τα εγκλήματα που διέπραξαν θλιβερές μαριονέτες μόνον ή θα αναζητηθούν και οι σκηνοθέτες του δικού μας εφιάλτη;
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7848
Πώς
γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα
μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής
και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και
συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια…σκηνή
τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο
σκοτάδι.Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται.
Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο.
Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς.
Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία της εξολοθρευτικής μηχανής που λειτούργησε σε αυτά τα κολαστήρια. Απευθύνεται στους συμπατριώτες του.
Σε όσους συμμετείχαν στο έγκλημα, σε αυτούς που το ανέχθηκαν, και σε εκείνους που υπήρξαν θύματα. Αλλά το στέλνει και στους ξένους. Σαν να τους προκαλεί να σκεφθούν τι θα έκαναν αυτοί αν στην πατρίδα τους λάμβανε χώρα το ίδιο κακό.
Στην «Ανάκριση» η ποίηση συνυπάρχει με την ωμή φρίκη.
Μάρτυς 6: «…Μας έλεγαν: Βλέπετε τον καπνό εκεί πέρα πίσω απ τα παραπήγματα; Αυτός ο καπνός είναι οι γυναίκες και τα παιδιά σας. Μα και για σας που μπήκατε στο στρατόπεδο, δεν υπάρχει τώρα παρά μια έξοδος. Μέσα από τον καπνό των φουγάρων… Ανάμεσα στους πεθαμένους ήταν ένα κοριτσόπουλο. Το τράβηξα έξω και το ρώτησα: ποια είσαι εσύ; Πόσον καιρό είσαι εδώ; Δεν ξέρω μου είπε. Γιατί είσαι με τους πεθαμένους; το ρώτησα. Τότε μου αποκρίθηκε: Με τους ζωντανούς δεν μπορώ να είμαι. Το βράδυ είχε πεθάνει».**
Οι απολογίες των δημίων αφοπλιστικές:
Μάρτυς 1: «Εγώ έπρεπε να φροντίζω να είναι οι σιδηροδρομικές αρτηρίες εντάξει. Να ρυθμίζεται η άφιξη και η αναχώρηση (των κρατουμένων) σύμφωνα με το δρομολόγιο… Εγώ εκτελούσα μόνο οδηγίες».
Κατήγορος: «Κατηγορούμενε Μούλκα, υπασπιστή του διοικητή, είδατε την αγχόνη;»
Κατηγορούμενος 1: «Όχι. Η δουλειά μου ήταν διοικητική. Εγώ κυκλοφορούσα μονάχα στα γραφεία».
Κανείς από αυτούς δεν είδε ούτε άκουσε τίποτα. Ήταν απλώς και μόνον νομοταγείς πολίτες που έκαναν τη δουλειά τους. Κάποιοι πάλι κέρδισαν πολλά!
Κατήγορος: «Τι σκόπευαν να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους;»
Μάρτυς 1: «Τους προόριζαν για τα τάγματα εργασίας. Εκεί ήταν οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων ‘Κρουπς’ και ‘Ζίμενς’».
Έτσι λοιπόν κλείνει ο κύκλος του τρόμου. Οι βιομηχανίες πρέπει να παράγουν. Και χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό. Είτε από τα «Τάγματα Εργασίας» του Χίτλερ είτε από τους λαούς των χωρών σε κρίση, ή «κρίση».
Η Ιστορία κατέληξε με πλήρη αντικειμενικότητα για το ποιος επώασε το αυγό του φιδιού στη Γερμανία του ’30, καθώς και για τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Γνωστές έγιναν και οι πηγές χρηματοδότησής τους.
Εδώ περιμένουμε η Δικαιοσύνη να αποκαλύψει τα πάντα. Θα μάθουμε για τα εγκλήματα που διέπραξαν θλιβερές μαριονέτες μόνον ή θα αναζητηθούν και οι σκηνοθέτες του δικού μας εφιάλτη;
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7848