Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Η παρακάτω ιστορία-περιπέτεια είναι αληθινή, φυσικά δεν είναι η μόνη, και τα στοιχεία του δανειολήπτη είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.
Ο άνθρωπος-δανειολήπτης, αν και για τις τράπεζες, απ’ ότι φαίνεται, υπάρχουν μόνο νούμερα-δανειολήπτες, για δώδεκα χρόνια εξυπηρετούσε κανονικά το στεγαστικό του δάνειο, χωρίς να έχει καθυστερήσει ούτε μία μέρα.
Μέχρι που το παιδί του πέρασε σε πανεπιστήμιο της επαρχίας. Σε συνδυασμό με το ότι πρόκειται για εξαμελή οικογένεια η οποία έχει υποστεί μείωση οικογενειακού εισοδήματος κατά 7.500 ευρώ στην τελευταία διετία, η περαιτέρω αποπληρωμή του δανείου κατέστη αδύνατη. Έτσι, περίσσεψε ένα υπόλοιπο της τάξεως των 50.000 ευρώ. Να προσθέσουμε στα παραπάνω ότι το ένα παιδί έχει ανάγκη μακροχρόνιας φυσικοθεραπείας και ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει, ένα μέρος των σχετικών δαπανών με καθυστέρηση δεκάδων μηνών.
Σκέφτηκε ο άνθρωπος να καταφύγει στον περίφημο «νόμο Κατσέλη», κάτι το οποίο γνωστοποίησε στην τράπεζα και παράλληλα ξεκίνησε τη συλλογή των απαραίτητων δικαιολογητικών για να αιτηθεί την υπαγωγή του στον παραπάνω νόμο.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είχε τις εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών, να του πρήζουν τα σωθικά προκαλώντας ψυχολογική πίεση και αναστάτωση σε όλη την οικογένεια σε σημείο που τα μικρά του παιδιά να φοβούνται να σηκώσουν το τηλέφωνο.
Ενοχλούσαν τρεις και τέσσερις φορές ημερησίως, από 15 διαφορετικά τηλέφωνα, ενώ ο σχετικός κανονισμός λειτουργίας τους προβλέπει μία φορά κάθε δύο μέρες.
Τηλεφωνούσαν, δε, και στο χώρο εργασίας, καλώντας, όχι βέβαια στο τηλέφωνο εργασίας αλλά στο κινητό.
Μετά από σχετική αναφορά γραπτή αναφορά στην τράπεζα, οι ενοχλήσεις από τις εταιρείες σταμάτησαν αλλά η επίσημη απάντηση της τράπεζας ήταν πως μετά από σχετικό έλεγχο των αρμόδιων υπηρεσιών δεν διαπίστωσαν καμία παρατυπία στη συμπεριφορά και λειτουργία των εν λόγω εταιριών.
Πλέον, ο άνθρωπος-δανειολήπτης ενημερωνόταν απευθείας από την τράπεζα η οποία, του πρότεινε να προχωρήσει σε κάποιον διακανονισμό και να μην «μπλεχτεί» με το «νόμο Κατσέλη» γιατί θα είχε πολλές αρνητικές συνέπειες για εκείνον και την οικογένειά του, οι οποίες όντως ήταν υπαρκτές.
Του έλεγαν μάλιστα πως η τράπεζα θα λάβει υπόψη της τόσο τα έσοδα (2.100 ευρώ μηνιαίως) όσο και τα έξοδα (1.860 ευρώ μετά πολλών στερήσεων) που έχει και θα βρεθεί μια λύση.
Πήγε, λοιπόν στην τράπεζα και με αίτησή του, η οποία συνοδευόταν από τα απαραίτητα δικαιολογητικά και μια σχετική έκθεση εσόδων-εξόδων, ζητούσε έναν διακανονισμό με βάση τον οποίο μπορούσε να δίνει μηνιαίως μέχρι 200 ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια.
Να σημειώσουμε ότι η τρέχουσα δόση, ήταν της τάξης των 560 ευρώ.
Η τράπεζα λοιπόν, εξετάζοντας(;) τις αντικειμενικές συνθήκες του δανειολήπτη, του πρότεινε την επόμενη τριετία να πληρώνει το ποσό των 530 ευρώ μηνιαίως.
Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Αυτό που έκρινε η τράπεζα ήταν ότι ο το νούμερο-δανειολήπτης δεν μπορούσε να πληρώνει 560 ευρώ αλλά θα μπορούσε(;) να πληρώνει μια χαρά τα 530 ευρώ.
Υπήρχε βέβαια και η εναλλακτική πρόταση επιμήκυνσης κατά 40 χρόνια η οποία θα συνοδευόταν από ένα καπέλο της τάξεως των 35.000 ευρώ με τον άνθρωπο-δανειολήπτη να έχει φτάνει μετά από 40 χρόνια, στην ηλικία των 85 χρονών.
Και αναρωτιέται κανείς, διαβάζοντας τα όσα κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Πώς γίνεται οι τράπεζες στους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοκαναλάρχες που της χρωστάνε εκατομμύρια να προβαίνει, όχι μόνο σε διακανονισμούς, αλλά και σε επαναδανειοδοτήσεις;
Πώς γίνεται τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν ρημαδότοπο να χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες και αυτές να προβαίνουν σε διακανονισμούς μαζί τους;
Δηλαδή, όσα δεν πάνε να εισπράξουν από τους μεγαλοκαρχαρίες και τα μεγάλα κόμματα, θέλουν να τα εισπράξουν από τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους;
Άραγε, αυτούς, οι εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών τους πρήζουν καθημερινά με τηλέφωνα στα σπίτια και εν ώρα εργασίας;
Πώς γίνεται οι ίδιοι, να αποζημιώνονται με πολλά εκατομμύρια ποινικές ρήτρες από το κράτος για την καθυστέρηση των δημοσίων έργων και την ίδια στιγμή να μην αποπληρώνουν τις τράπεζες; Εμ τους αποζημιώνουμε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι, εμ καλύπτουμε τα ελλείμματα των τραπεζών που αυτοί οι ίδιοι δημιουργούν με τα χρέη τους.
Πώς γίνεται να δίνονται τόσα θαλασσοδάνεια δεξιά και αριστερά, ύψους εκατομμυρίων ευρώ, λες και είναι πλατανόφυλλα και όταν πρόκειται για ένα ασήμαντο, ουσιαστικά για τις τράπεζες, ποσό, να εξαντλούν κάθε αυστηρότητα;
Πώς γίνεται να μιλά ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος υπεύθυνος-ανεύθυνος για μέτρα ελάφρυνσης των δανειοληπτών που, αντικειμενικά, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και την ίδια στιγμή, να τιμωρούν τους συνεπείς δανειολήπτες και να μην μπορούν να πιάσουν τους μπαταξήδες με τις οφσόρ εταιρείες στα νησιά του χιμπατζή;
Πώς γίνεται να φτάνουν στο παραπέντε να ψηφίσουν την απαλλαγή, λέει, των βουλευτών, μη χ#σ&, από τα διόδια και μετά από λίγο καιρό να επιβαρύνουν την αξία των διοδίων με υπέρογκες αυξήσεις και να έχεις και τους «ξυρισμένους» από τη μία να ψηφίζουν όλες τις ελαφρύνσεις για τους πλούσιους και από την άλλη να κυνηγούν, κατά ομάδες, μεμονωμένους αλλοδαπούς;
Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά και η απάντηση γνωστή.
Αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που ελέγχουν τις τράπεζες μαζί με τους μεγαλοεργολάβους και μεγαλοκαναλάρχες είναι ένα και το αυτό. Είναι «κώλος και βρακί» κι ας αρνούνται, αν το αρνούνται, μετά βδελυγμίας κάτι τέτοιο.
Πλέον ο κόσμος έφτασε στο χτένι. Ίσως νομίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν κι άλλες αντοχές, ίσως ποντάρουν στην παροιμία «Να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις», αλλά υπάρχει και η άλλη παροιμία που λέει «Να φοβάσαι την ηρεμία πριν την καταιγίδα».
Πολύ σύντομα, όσοι οδήγησαν τους ανθρώπους στη σημερινή κατάσταση θα βρεθούν στα πιο σκονισμένα ράφια της Ιστορίας, όμως, καλό θα ήταν, κι εκείνοι που ευαγγελίζονται το νέο, να ξέρουν πως η περίοδος χάριτος που θα έχουν θα είναι μηδενική.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Η παρακάτω ιστορία-περιπέτεια είναι αληθινή, φυσικά δεν είναι η μόνη, και τα στοιχεία του δανειολήπτη είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.
Ο άνθρωπος-δανειολήπτης, αν και για τις τράπεζες, απ’ ότι φαίνεται, υπάρχουν μόνο νούμερα-δανειολήπτες, για δώδεκα χρόνια εξυπηρετούσε κανονικά το στεγαστικό του δάνειο, χωρίς να έχει καθυστερήσει ούτε μία μέρα.
Μέχρι που το παιδί του πέρασε σε πανεπιστήμιο της επαρχίας. Σε συνδυασμό με το ότι πρόκειται για εξαμελή οικογένεια η οποία έχει υποστεί μείωση οικογενειακού εισοδήματος κατά 7.500 ευρώ στην τελευταία διετία, η περαιτέρω αποπληρωμή του δανείου κατέστη αδύνατη. Έτσι, περίσσεψε ένα υπόλοιπο της τάξεως των 50.000 ευρώ. Να προσθέσουμε στα παραπάνω ότι το ένα παιδί έχει ανάγκη μακροχρόνιας φυσικοθεραπείας και ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει, ένα μέρος των σχετικών δαπανών με καθυστέρηση δεκάδων μηνών.
Σκέφτηκε ο άνθρωπος να καταφύγει στον περίφημο «νόμο Κατσέλη», κάτι το οποίο γνωστοποίησε στην τράπεζα και παράλληλα ξεκίνησε τη συλλογή των απαραίτητων δικαιολογητικών για να αιτηθεί την υπαγωγή του στον παραπάνω νόμο.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είχε τις εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών, να του πρήζουν τα σωθικά προκαλώντας ψυχολογική πίεση και αναστάτωση σε όλη την οικογένεια σε σημείο που τα μικρά του παιδιά να φοβούνται να σηκώσουν το τηλέφωνο.
Ενοχλούσαν τρεις και τέσσερις φορές ημερησίως, από 15 διαφορετικά τηλέφωνα, ενώ ο σχετικός κανονισμός λειτουργίας τους προβλέπει μία φορά κάθε δύο μέρες.
Τηλεφωνούσαν, δε, και στο χώρο εργασίας, καλώντας, όχι βέβαια στο τηλέφωνο εργασίας αλλά στο κινητό.
Μετά από σχετική αναφορά γραπτή αναφορά στην τράπεζα, οι ενοχλήσεις από τις εταιρείες σταμάτησαν αλλά η επίσημη απάντηση της τράπεζας ήταν πως μετά από σχετικό έλεγχο των αρμόδιων υπηρεσιών δεν διαπίστωσαν καμία παρατυπία στη συμπεριφορά και λειτουργία των εν λόγω εταιριών.
Πλέον, ο άνθρωπος-δανειολήπτης ενημερωνόταν απευθείας από την τράπεζα η οποία, του πρότεινε να προχωρήσει σε κάποιον διακανονισμό και να μην «μπλεχτεί» με το «νόμο Κατσέλη» γιατί θα είχε πολλές αρνητικές συνέπειες για εκείνον και την οικογένειά του, οι οποίες όντως ήταν υπαρκτές.
Του έλεγαν μάλιστα πως η τράπεζα θα λάβει υπόψη της τόσο τα έσοδα (2.100 ευρώ μηνιαίως) όσο και τα έξοδα (1.860 ευρώ μετά πολλών στερήσεων) που έχει και θα βρεθεί μια λύση.
Πήγε, λοιπόν στην τράπεζα και με αίτησή του, η οποία συνοδευόταν από τα απαραίτητα δικαιολογητικά και μια σχετική έκθεση εσόδων-εξόδων, ζητούσε έναν διακανονισμό με βάση τον οποίο μπορούσε να δίνει μηνιαίως μέχρι 200 ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια.
Να σημειώσουμε ότι η τρέχουσα δόση, ήταν της τάξης των 560 ευρώ.
Η τράπεζα λοιπόν, εξετάζοντας(;) τις αντικειμενικές συνθήκες του δανειολήπτη, του πρότεινε την επόμενη τριετία να πληρώνει το ποσό των 530 ευρώ μηνιαίως.
Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Αυτό που έκρινε η τράπεζα ήταν ότι ο το νούμερο-δανειολήπτης δεν μπορούσε να πληρώνει 560 ευρώ αλλά θα μπορούσε(;) να πληρώνει μια χαρά τα 530 ευρώ.
Υπήρχε βέβαια και η εναλλακτική πρόταση επιμήκυνσης κατά 40 χρόνια η οποία θα συνοδευόταν από ένα καπέλο της τάξεως των 35.000 ευρώ με τον άνθρωπο-δανειολήπτη να έχει φτάνει μετά από 40 χρόνια, στην ηλικία των 85 χρονών.
Και αναρωτιέται κανείς, διαβάζοντας τα όσα κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Πώς γίνεται οι τράπεζες στους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοκαναλάρχες που της χρωστάνε εκατομμύρια να προβαίνει, όχι μόνο σε διακανονισμούς, αλλά και σε επαναδανειοδοτήσεις;
Πώς γίνεται τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν ρημαδότοπο να χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες και αυτές να προβαίνουν σε διακανονισμούς μαζί τους;
Δηλαδή, όσα δεν πάνε να εισπράξουν από τους μεγαλοκαρχαρίες και τα μεγάλα κόμματα, θέλουν να τα εισπράξουν από τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους;
Άραγε, αυτούς, οι εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών τους πρήζουν καθημερινά με τηλέφωνα στα σπίτια και εν ώρα εργασίας;
Πώς γίνεται οι ίδιοι, να αποζημιώνονται με πολλά εκατομμύρια ποινικές ρήτρες από το κράτος για την καθυστέρηση των δημοσίων έργων και την ίδια στιγμή να μην αποπληρώνουν τις τράπεζες; Εμ τους αποζημιώνουμε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι, εμ καλύπτουμε τα ελλείμματα των τραπεζών που αυτοί οι ίδιοι δημιουργούν με τα χρέη τους.
Πώς γίνεται να δίνονται τόσα θαλασσοδάνεια δεξιά και αριστερά, ύψους εκατομμυρίων ευρώ, λες και είναι πλατανόφυλλα και όταν πρόκειται για ένα ασήμαντο, ουσιαστικά για τις τράπεζες, ποσό, να εξαντλούν κάθε αυστηρότητα;
Πώς γίνεται να μιλά ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος υπεύθυνος-ανεύθυνος για μέτρα ελάφρυνσης των δανειοληπτών που, αντικειμενικά, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και την ίδια στιγμή, να τιμωρούν τους συνεπείς δανειολήπτες και να μην μπορούν να πιάσουν τους μπαταξήδες με τις οφσόρ εταιρείες στα νησιά του χιμπατζή;
Πώς γίνεται να φτάνουν στο παραπέντε να ψηφίσουν την απαλλαγή, λέει, των βουλευτών, μη χ#σ&, από τα διόδια και μετά από λίγο καιρό να επιβαρύνουν την αξία των διοδίων με υπέρογκες αυξήσεις και να έχεις και τους «ξυρισμένους» από τη μία να ψηφίζουν όλες τις ελαφρύνσεις για τους πλούσιους και από την άλλη να κυνηγούν, κατά ομάδες, μεμονωμένους αλλοδαπούς;
Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά και η απάντηση γνωστή.
Αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που ελέγχουν τις τράπεζες μαζί με τους μεγαλοεργολάβους και μεγαλοκαναλάρχες είναι ένα και το αυτό. Είναι «κώλος και βρακί» κι ας αρνούνται, αν το αρνούνται, μετά βδελυγμίας κάτι τέτοιο.
Πλέον ο κόσμος έφτασε στο χτένι. Ίσως νομίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν κι άλλες αντοχές, ίσως ποντάρουν στην παροιμία «Να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις», αλλά υπάρχει και η άλλη παροιμία που λέει «Να φοβάσαι την ηρεμία πριν την καταιγίδα».
Πολύ σύντομα, όσοι οδήγησαν τους ανθρώπους στη σημερινή κατάσταση θα βρεθούν στα πιο σκονισμένα ράφια της Ιστορίας, όμως, καλό θα ήταν, κι εκείνοι που ευαγγελίζονται το νέο, να ξέρουν πως η περίοδος χάριτος που θα έχουν θα είναι μηδενική.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/