Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Όσοι
από εμάς είμαστε προληπτικοί οφείλουμε να δώσουμε μεγάλη σημασία στο
γεγονός ότι η έλευση του Πλατινί στη χώρα μας συνοδεύτηκε από τη
μεγαλειώδη νίκη του Ολυμπιακού εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που
τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην πρόκριση για τον επόμενο γύρο.
Μία νίκη που σκόρπισε χαρά σε εκατομμύρια Έλληνες και γέμισε με αισιοδοξία έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει.
Η νίκη πανηγυρίζεται και εμφανίζεται από τα ΜΜΕ ως ισοδύναμη με την εκδίωξη της τρόικας ή με την κατάργηση του μνημονίου.
Η ανεργία μειώθηκε στο «μηδέν», η θλίψη και η ανασφάλεια εξαφανίστηκαν, η φτώχια έγινε αόρατη, οι μισθοί αυξήθηκαν, ο Άδωνις σταμάτησε να τσιρίζει, ο Σαμαράς έπαψε να μιλάει για πρωτογενές πλεόνασμα και οι μισθοί διπλασιάστηκαν.
Για 15 μέρες, μέχρι την επαναληπτική αναμέτρηση στο Μάντσεστερ, όλοι εμείς, οι πρώην εξαθλιωμένοι, δυστυχισμένοι, άνεργοι και υπερχρεωμένοι, θα πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας, αφού «νικήσαμε» τους Άγγλους και έτσι θα γίνει ο Μαρινάκης πλουσιότερος κατά μερικά εκατομμύρια.
Αν, δε, περάσει ο Ολυμπιακός στον επόμενο γύρο, τότε θα ζήσουμε στιγμές ανάλογες με το 2004, όταν εμείς πανηγυρίζαμε μεθυσμένοι από το αλκοόλ μιας ψεύτικης δόξας, και κάποιοι άλλοι πιο «πεζοί», υπερτιμολογούσαν με την ησυχία τους, τρώγοντας όλοι μαζί με χρυσά κουτάλια, αφήνοντας τις επόμενες γενιές με άδεια κουτάλια και άδεια πιάτα.
Αν έρθει η πολυπόθητη πρόκριση, τότε θα μπορεί ακόμα και ο Σαμαράς να ελπίζει σε ανάκαμψη. Ίσως και ο «Ποταμός» του Θεοδωράκη να προήλθε από την ευτυχία που ένιωσε ο γνωστός δημοσιογράφος, μετά από τη μεγάλη νίκη.
Όμως, ακόμη κι αν τελικά ο «Θρύλος» αποκλειστεί, κάποια άλλη ομάδα σε κάποιο άλλο άθλημα θα πάρει σειρά για να σκορπίσει χαρά στους πιστούς της.
Κι όταν έρθει η ώρα να τελειώσουν οι αθλητικές ψυχολογικές ανατάσεις δεν πρέπει να ανησυχούμε.
Υπάρχουν τα κους-κους, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και τα βραδινάδικα. Υπάρχουν τόσες και τόσες τηλεοπτικές σειρές που δίνουν νόημα στη ζωή μας και μας κρατάνε καθηλωμένους με την πλοκή της ζωής των άλλων.
Τα νούμερα τριγύρω μας σφυρίζουν ενοχλητικά. Πάνω από 2.000.000 οι άνεργοι, πάνω από 2.000.000 αυτοί που ζουν στη φτώχια και την εξαθλίωση.
Είναι κακό να έχει χάσει κάποιος την αξιοπρέπειά του αλλά είναι πιο κακό να αποκτά την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθησή του μόνο όταν κερδίζει η ομάδα του για να την ξαναχάσει όταν επιστρέψει από το γήπεδο στο σπίτι ή όταν αλλάξει κανάλι μετά τη λήξη του αγώνα.
Είναι κακό να ζει κανείς στην εξαθλίωση αλλά είναι πιο κακό να φοβάται την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ με τη δικαιολογία ότι θα εξαθλιωθεί αν φύγουμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι κακό να ζει κάποιος στη φτώχια μα καταντάει εξευτελιστικό να προσφεύγει στη χρυσή αυγή για να τον χαρτζιλικώνει εξαργυρώνοντας την ανθρωπιά και την υπόληψή του.
Δεν είναι ντροπή ούτε κατακριτέο να φοβάται κάποιος. Το κακό είναι να αποφεύγει να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να ξεσπάει το θυμό του εκεί, όχι εκεί που πρέπει αλλά εκεί που τον βολεύει.
Ίσως να βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού, ίσως να βαδίζουμε όλοι σε τεντωμένο σχοινί, ο καθένας στο δικό του και να έχουμε φτάσει στα όριά μας.
Το θέμα όμως, αν πιάσαμε πάτο, είναι ένα και μοναδικό.
Ή θα ανέβουμε να βρεθούμε στην επιφάνεια για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα ή θα πνιγούμε.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Όσοι
από εμάς είμαστε προληπτικοί οφείλουμε να δώσουμε μεγάλη σημασία στο
γεγονός ότι η έλευση του Πλατινί στη χώρα μας συνοδεύτηκε από τη
μεγαλειώδη νίκη του Ολυμπιακού εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που
τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην πρόκριση για τον επόμενο γύρο.Μία νίκη που σκόρπισε χαρά σε εκατομμύρια Έλληνες και γέμισε με αισιοδοξία έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει.
Η νίκη πανηγυρίζεται και εμφανίζεται από τα ΜΜΕ ως ισοδύναμη με την εκδίωξη της τρόικας ή με την κατάργηση του μνημονίου.
Η ανεργία μειώθηκε στο «μηδέν», η θλίψη και η ανασφάλεια εξαφανίστηκαν, η φτώχια έγινε αόρατη, οι μισθοί αυξήθηκαν, ο Άδωνις σταμάτησε να τσιρίζει, ο Σαμαράς έπαψε να μιλάει για πρωτογενές πλεόνασμα και οι μισθοί διπλασιάστηκαν.
Για 15 μέρες, μέχρι την επαναληπτική αναμέτρηση στο Μάντσεστερ, όλοι εμείς, οι πρώην εξαθλιωμένοι, δυστυχισμένοι, άνεργοι και υπερχρεωμένοι, θα πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας, αφού «νικήσαμε» τους Άγγλους και έτσι θα γίνει ο Μαρινάκης πλουσιότερος κατά μερικά εκατομμύρια.
Αν, δε, περάσει ο Ολυμπιακός στον επόμενο γύρο, τότε θα ζήσουμε στιγμές ανάλογες με το 2004, όταν εμείς πανηγυρίζαμε μεθυσμένοι από το αλκοόλ μιας ψεύτικης δόξας, και κάποιοι άλλοι πιο «πεζοί», υπερτιμολογούσαν με την ησυχία τους, τρώγοντας όλοι μαζί με χρυσά κουτάλια, αφήνοντας τις επόμενες γενιές με άδεια κουτάλια και άδεια πιάτα.
Αν έρθει η πολυπόθητη πρόκριση, τότε θα μπορεί ακόμα και ο Σαμαράς να ελπίζει σε ανάκαμψη. Ίσως και ο «Ποταμός» του Θεοδωράκη να προήλθε από την ευτυχία που ένιωσε ο γνωστός δημοσιογράφος, μετά από τη μεγάλη νίκη.
Όμως, ακόμη κι αν τελικά ο «Θρύλος» αποκλειστεί, κάποια άλλη ομάδα σε κάποιο άλλο άθλημα θα πάρει σειρά για να σκορπίσει χαρά στους πιστούς της.
Κι όταν έρθει η ώρα να τελειώσουν οι αθλητικές ψυχολογικές ανατάσεις δεν πρέπει να ανησυχούμε.
Υπάρχουν τα κους-κους, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και τα βραδινάδικα. Υπάρχουν τόσες και τόσες τηλεοπτικές σειρές που δίνουν νόημα στη ζωή μας και μας κρατάνε καθηλωμένους με την πλοκή της ζωής των άλλων.
Τα νούμερα τριγύρω μας σφυρίζουν ενοχλητικά. Πάνω από 2.000.000 οι άνεργοι, πάνω από 2.000.000 αυτοί που ζουν στη φτώχια και την εξαθλίωση.
Είναι κακό να έχει χάσει κάποιος την αξιοπρέπειά του αλλά είναι πιο κακό να αποκτά την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθησή του μόνο όταν κερδίζει η ομάδα του για να την ξαναχάσει όταν επιστρέψει από το γήπεδο στο σπίτι ή όταν αλλάξει κανάλι μετά τη λήξη του αγώνα.
Είναι κακό να ζει κανείς στην εξαθλίωση αλλά είναι πιο κακό να φοβάται την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ με τη δικαιολογία ότι θα εξαθλιωθεί αν φύγουμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι κακό να ζει κάποιος στη φτώχια μα καταντάει εξευτελιστικό να προσφεύγει στη χρυσή αυγή για να τον χαρτζιλικώνει εξαργυρώνοντας την ανθρωπιά και την υπόληψή του.
Δεν είναι ντροπή ούτε κατακριτέο να φοβάται κάποιος. Το κακό είναι να αποφεύγει να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να ξεσπάει το θυμό του εκεί, όχι εκεί που πρέπει αλλά εκεί που τον βολεύει.
Ίσως να βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού, ίσως να βαδίζουμε όλοι σε τεντωμένο σχοινί, ο καθένας στο δικό του και να έχουμε φτάσει στα όριά μας.
Το θέμα όμως, αν πιάσαμε πάτο, είναι ένα και μοναδικό.
Ή θα ανέβουμε να βρεθούμε στην επιφάνεια για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα ή θα πνιγούμε.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/