Όταν οι πλέον κυνικοί θεωρητικοί της Νέας Τάξης και του αυτοκρατορικού γκανγκστερισμού των ΗΠΑ (BRZEZINSKI- ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ) κλείνουν πεισματικά τα μάτια στο πραξικόπημα της Δύσης στην Ουκρανία και κατηγορούν τη Ρωσία για «εισβολή» (την αυτοάμυνα τη βαπτίζουν «εισβολή»), τα σχόλια περιττεύουν.
Τα κείμενα, ωστόσο, των δύο αυτών «θεωρητικών» της ιμπεριαλιστικής κακουργίας,
έχουν μεγάλη αξία, διότι δίνουν την πραγματική διάσταση του προβλήματος και γκρεμίζουν τους μύθους περί «επανάστασης» στην Ουκρανία!!!
Αναδεικνύουν, επίσης, την ουσία της Νεοταξικής στρατηγικής (του πλανητικού ιμπεριαλισμού), αυτή της αναδιάταξης των συνόρων και της μετατροπής των κρατών σε προτεκτοράτα (νέες αποικίες) του χρηματιστηριακού ΦΑΣΙΣΜΟΥ.
Γκρεμίζοντας και εδώ τους μύθους περί «ενδοϊμπεριαλιστικών» αντιθέσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας και τους μύθους των «ίσων αποστάσεων»: Η Ρωσία είναι και αυτή στο στόχαστρο αυτής της νεοταξικής στρατηγικής…
Αυτά καταγράφονται καθαρά από τους δύο «θεωρητικούς» της νέας ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας.
Από Τον ZBIGNIEW BRZEZINSKI κυνικότατα και από τον Το ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ με διπλωματική δολιότητα και τη γνωστή πονηρία…
Τα κείμενα τα πήραμε από την «Ίσκρα», μαζί και με τα δικά της σχόλια:
http://www.iskra.gr/
Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ*
Του ZBIGNIEW BRZEZINSKI (ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΠΟΣΤ, 4/3/14) **
...ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ»
H Ιskra παραθέτει αυτούσιο άρθρο του γνωστού αναλυτή επί διεθνών θεμάτων και πρώην μέλους του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Zbigniew Brzezinski (Z.B.), το οποίο δημοσιεύθηκε στην Ουάσιγκτον Ποστ.
O Z.B. είναι εκ των αναλυτών που εκφράζουν σε αρκετό βαθμό και επηρεάζουν, ίσως, περισσότερο, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η σκέψη του διαπερνάται βαθύτατα από τον στόχο της εξυπηρέτησης των αμερικάνικων συμφερόντων και της αμερικάνικης ισχύος.
Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε έχει ενδιαφέρον γιατί αποτυπώνει σε αρκετή, μάλλον, έκταση τον τρόπο που επεμβαίνει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία και υποδεικνύει τους στόχους αυτής της επέμβασης.
Είναι εντυπωσιακό ότι ο Z.B. παρομοιάζει περίπου τον Βλ. Πούτιν με τον Χίτλερ, ενώ την ίδια ώρα παραβλέπει ότι οι ΗΠΑ στηρίζονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε νεοναζιστικές και φιλοχιτλερικές δυνάμεις της Ουκρανίας, οι οποίες παίζουν βασικό ρόλο στην κυβέρνηση του Κιέβου, την οποία ο Ζ.Β.
Καλεί την Ουάσιγκτον να στηρίξει ολόθερμα, έστω και αν απειλήσει ανοιχτά τη Ρωσία με πόλεμο!
Το εντυπωσιακότερο, όμως, είναι οι συγκεκριμένοι στόχοι που θέτει ο Ζ.Β. για την αμερικάνικη πολιτική στην Ουκρανία,οι οποίοι χαρακτηρίζονται από κυνικότητα, βαθιά αντιρωσικά αισθήματα αλλά και «στυγνά» επικίνδυνο ρεαλισμό.
Στην ουσία ο Ζ.Β. προτείνει την «ηπιότερη» δυνατή αλλά, μάλλον, περισσότερο «αποτελεσματική» τακτική, προκειμένου η Ουκρανία να μην πέσει ποτέ στην επιρροή της Ρωσίας και να παραμείνει εσαεί ένα «συγκεκαλυμμένο» αμερικάνικο προγεφύρωμα, το οποίο δεν θα έχει κατ' ανάγκη ανάλογη θεσμική υπόσταση.
Το «ελάττωμα» της ανάλυσης του Ζ.Β. δεν είναι η κυνικότητα, η οποία όταν είναι αποτελεσματική διαμορφώνει ανερυθρίαστα τετελεσμένα. Η προβληματικότητα της ανάλυσής του είναι ότι το 2014 δεν είναι 1990 και ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος ηγεμόνας. Ο Ζ.Β.
Υπερβάλλει και μάλλον υπερβάλλει σε υπερθετικό βαθμό, τις δυνατότητες που έχουνε οι σημερινές ΗΠΑ (και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους) να υποστηρίζουν με ικανή στρατιωτική υπεροχή φιλόδοξους πολιτικούς στόχους, σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Τα αστέρια των ΗΠΑ αργά σβήνουν και ξεθωριάζουν και ένας νέος πολυπολικός κόσμος αναδύεται, με την ΕΕ σε πλήρη παρακμή και τις ΗΠΑ σε καθοδική πορεία.
Η δοκιμασία και το αντιρωσικό πείραμα στην Ουκρανία θα δείξει πολλά, όχι μόνο για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
ΓΡΑΦΕΙ Ο «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ»
Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ*
Του ZBIGNIEW BRZEZINSKI**
Όσον αφορά τη ρωσική επίθεση εναντίον της Ουκρανίας, πολλά εξαρτώνται από το τι θα κάνει στη συνέχεια ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αλλά το τι πρόκειται να κάνει ο Πούτιν δεν εξαρτάται μόνο από το τι θα υπολογίσει ότι πρόκειται να κάνει το ΝΑΤΟ (και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ), εξαρτάται και από την εκτίμηση του για το πόσο έντονα θα αντιδράσει ο ουκρανικός λαός σε οποιαδήποτε περαιτέρω κλιμάκωση από τη Ρωσία. Και, για να ολοκληρώσει κάποιος αυτόν τον «κύκλο», η ουκρανική απάντηση επηρεάζεται από την αντίδραση των ουκρανών πολιτών σε κάθε επανάληψη της επιθετικότητας του Πούτιν στην Κριμαία και από το αν, τελικά, το ουκρανικό έθνος θεωρεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ δρουν πραγματικά υποστηρικτικά.
Η τακτική του Πούτιν στην εισβολή στην Κριμαία προσφέρει μερικές συμβουλές σχετικά με την τακτική του. Γνώριζε εκ των προτέρων ότι η καμουφλαρισμένη εισβολή του θα συναντήσει την λαϊκή υποστήριξη από τη ρωσική πλειοψηφία στην Κριμαία.
Δεν ήταν σίγουρος για το πώς οι «ελαφριές» Ουκρανικές στρατιωτικές μονάδες που υπάρχουν εκεί θα αντιδράσουν, έτσι εισέβαλλε συγκεκαλυμμένα σαν γκάνγκστερ της μαφίας. Σε περίπτωση σοβαρής Ουκρανικής αντίστασης, θα μπορούσε να «αποκηρύξει» την πρωτοβουλία και να υποχωρήσει.
Η αρχική επιτυχία του μπορεί να τον βάλει στον πειρασμό να επαναλάβει τις πράξεις του πιο άμεσα στις ανατολικότερες επαρχίες της Ουκρανίας. Αν είναι επιτυχής, η καταληκτική τρίτη φάση θα μπορούσε στη συνέχεια να κατευθυνθεί, σε έναν συνδυασμό πολιτικής αναταραχής και της όλο και πιο απροκάλυπτης χρήσης των ρωσικών πολεμικών δυνάμεων με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης του Κιέβου.
Το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο με τις δύο φάσεις της εισβολής του Χίτλερ στη Σουδητία**( Sudetenland) μετά το Μόναχο το 1938 και την τελική κατάληψη της Πράγας και της Τσεχοσλοβακίας στις αρχές του 1939.
Πολλά εξαρτώνται από το πόσο ξεκάθαρα η Δύση θα μεταφέρει στον δικτάτορα του Κρεμλίνου - μια εν μέρει κωμική απομίμηση του Μουσολίνι και μια πιο απειλητική υπενθύμιση του Χίτλερ - ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να είναι παθητικό, αν ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη.
Αν η Ουκρανία διαλυθεί, ενώ η Δύση απλά παρακολουθεί, η νέα ελευθερία και ασφάλεια στις χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία: τη Ρουμανία, την Πολωνία και τις τρεις Δημοκρατίες της Βαλτικής θα απειληθεί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Δύση ή οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει να απειλήσουν με πόλεμο. Αλλά οι μονομερείς και απειλητικές πράξεις της Ρωσίας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Δύση θα πρέπει να αναγνωρίσει αμέσως τη σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας ως νόμιμη. Η αβεβαιότητα σχετικά με το νομικό της καθεστώς θα μπορούσε να δελεάσει τον Πούτιν να επαναλάβει την παρωδία της Κριμαίας. Η Δύση πρέπει επίσης να μεταφέρει – όχι δημόσια σε αυτό το στάδιο, έτσι ώστε να μην ταπεινώσει τη Ρωσία - ότι ο ουκρανικός στρατός μπορεί να υπολογίζει στην άμεση και απευθείας Δυτική βοήθεια, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι αμυντικές του δυνατότητές.
Δεν πρέπει να μείνει καμιά αμφιβολία στο μυαλό του Πούτιν ότι μια επίθεση στην Ουκρανία θα προκαλούσε μια παρατεταμένη και δαπανηρή εμπλοκή , και οι Ουκρανοί δεν θα πρέπει να φοβούνται ότι θα αφεθούν στη μοίρα τους.
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με το σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης του οργανισμού, θα πρέπει να τεθούν σε κατάσταση συναγερμού. Υψηλή ετοιμότητα για άμεση αερομεταφορά στην Ευρώπη αμερικανικών αερομεταφερόμενων μονάδων, έχει με πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους νόημα. Εάν η Δύση θέλει να αποφύγει μια σύγκρουση, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία ασάφεια στο Κρεμλίνο ως προς το τι θα μπορούσε να προκληθεί από την περαιτέρω τυχοδιωκτική χρήση βίας στο κέντρο της Ευρώπης.
Επιπλέον, οι προσπάθειες για την αποτροπή λανθασμένων υπολογισμών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια πολεμική σύρραξη θα πρέπει να συνοδεύονται από μια επαναβεβαίωση της επιθυμίας της Δύσης για μια ειρηνική «διαμονή» με τη Ρωσία και με μια κοινή προσπάθεια για να βοηθήσουν την Ουκρανία να ανακάμψει οικονομικά και να σταθεροποιηθεί πολιτικά. Η Δύση θα πρέπει να καθησυχάσει τη Ρωσία ότι δεν επιδιώκει να βάλει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ή να την στρέψει εναντίον της Ρωσίας. Οι ίδιοι οι Ουκρανοί μπορούν να καθορίσουν το βάθος της «εγγύτητάς» τους προς την Ευρώπη και το πεδίο της οικονομικής συνεργασίας τους με τη Ρωσία, προς όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας στην Ευρώπη. Και μετά τις εκλογές του Μαΐου, μπορούν να αναθεωρήσουν κάποιες από τις ρυθμίσεις για ένα ειδικό καθεστώς για την Κριμαία, αλλά δεν πρέπει να το πράξουν κάτω από την απειλή ή επίθεση από έναν γείτονα που οδηγείται από αυτοκρατορικές ή προσωπικές φιλοδοξίες.
*Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Ουάσινγκτον Πόστ» στις 4/3/14. Η μετάφραση πραγματοποιήθηκε από την σύνταξη της Iskra.
**Ο Zbigniew Brzezinski υπήρξε σύμβουλος για θέματα ασφαλείας των ΗΠΑ από το 1977 έως το 1981.
** βόρειες, νοτιοδυτικές, και δυτικές περιοχές της Τσεχοσλοβακίας που κατοικούνταν κυρίως από γερμανόφωνους
«ΝΑ ΦΙΝΛΑΝΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ»
Του ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ (ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΠΟΣΤ, 6/3/14)
...ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ»
Η Iskra αναδημοσιεύει από την αμερικανική εφημερίδα Ουάσιγκτον Ποστ της προηγούμενης Πέμπτης (6/3), το άρθρο του περιβόητου Χένρυ Κίσινγκερ, το οποίο αφορά τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Ο 90χρονος πρώην Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών, στο βιογραφικό του οποίου καταγράφονται πλήθος πραξικοπημάτων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που αιματοκύλισαν τους λαούς της υφηλίου, παραθέτει τους προβληματισμούς του για την πολιτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ στο θέμα της Ουκρανίας και τις προοπτικές που θα είχε μια ενδεχόμενη στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία.
Ο Χ. Κίσινγκερ, ο οποίος διατηρεί ακόμα και σε αυτήν την ηλικία σημαντική επιρροή στους διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, παραμένει, όπως πάντα, κυνικά ρεαλιστής και στην περίπτωση της Ουκρανίας, βλέποντας την πολιτική ως γυμνό παιχνίδι ισχύος, στο οποίο δεν υπάρχει χώρος για αρχές και αξίες.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Χ. Κίσινγκερ προτείνει, ως «πονηρά αλεπού», στη Δύση να διεκδικήσει τη Φινλανδοποίηση της Ουκρανίας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Με δύο λόγια, ο Χ. Κίσινγκερ ζητάει στην πραγματικότητα να μετατραπεί η Ουκρανία σε προσεκτικό αμερικανο-δυτικό προτεκτοράτο, του οποίου η τυφλή αμερικανοδυτική υπόσταση θα συγκαλύπτεται, όπως της Φινλανδίας, από το διάτρητο πέπλο της (δήθεν) ουδετερότητας.
Ο Χ. Κίσινγκερ ζητάει, με έξυπνο τρόπο και «ουδέτερο» περιτύλιγμα, για τη Δύση τα πάντα στην Ουκρανία. Ακόμα και την Κριμαία!
Όπως ο Zbigniew Brzezinski (βλ. αναλυτικότερα εδώ), έτσι και ο Χ. Κίσινγκερ, όσο και αν προσπαθούν να φαίνονται προσγειωμένοι, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το 2014 δεν είναι '90 ούτε '70. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πια η αδιαφιλονίκητη παγκόσμια ηγεμονική δύναμη.
Η Ρωσία του Πούτιν δεν πρόκειται να αφήσει στα νύχια της «Δυτικής ουδετερότητας» την Κριμαία, ούτε την Δυτική Ουκρανία! Τουλάχιστον! Και αν πρόκειται να ξεκινήσει ένας νέος «ψυχρός πόλεμος», είναι πολύ αμφίβολο ότι η παρακμάζουσα ΕΕ και οι φθίνουσες ΗΠΑ, σε ένα νέο πολυπολικό κόσμο, θα είναι ξανά νικητές!
Ο «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ»
Ακολούθως παρατίθεται το άρθρο του Χένρυ Κίσινγκερ από την Ουάσιγκτον Ποστ (6/3):
«ΝΑ ΦΙΝΛΑΝΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ»
Του ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ*
Η δημόσια συζήτηση γύρω από την Ουκρανία αναλώνεται στη σύρραξη. Γνωρίζουμε προς τα πού πάμε; Σε όλη μου τη ζωή έχω ζήσει τέσσερις πολέμους που ξεκίνησαν με μεγάλο ενθουσιασμό και δημόσια στήριξη, χωρίς να γνωρίζουμε πώς να τους τελειώσουμε και αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε μονομερώς σε τρεις απο τους τέσσερις.
Η δοκιμασία στην πολιτική δεν είναι πως αρχίζει αλλά πως τελειώνει. Συχνά το ουκρανικό θέμα παρουσιάζεται σαν αναμέτρηση: Αν η Ουκρανία θα καταλήξει στην Ανατολή ή στη Δύση. Αν η Ουκρανία θέλει να επιζήσει και να προκόψει πρέπει να λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Η Ρωσία πρέπει να δεχθεί το γεγονός ότι αν πιέσει την χώρα προς την δορυφοριοποίηση ή μετακινήσει τα σύνορά της δυτικότερα, τότε η Μόσχα θα ήταν καταδικασμένη να δεχθεί πάλι πολυπολικές πιέσεις απο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
H Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για την Ρωσία η Ουκρανία δεν είναι μια ξένη χώρα. Η ρωσική ιστορία άρχισε από τους Ρως του Κιέβου και η ρωσική θρησκεία κατάγεται από εκεί. Η Ουκρανία αποτελούσε για αιώνες μέρος της Ρωσίας και η μοίρα τους ήταν κοινή ακόμα πιο πριν. Κάποιες από τις σημαντικότερες μάχες στην ρωσική ιστορία για την ελευθερία της χώρας δόθηκαν σε ουκρανικό έδαφος ξεκινώντας από την μάχη της Πολτάβας το 1709. Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας αποτελεί μέσο για την προβολή της Ρωσίας στη Μεσόγειο βασισμένη στην συνθήκη με την Ουκρανία για την ναυτική βάση στην Σεβααστούπολη, στην Κριμαία.
Ακόμα και διάσημοι αποστάτες όπως ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και ο Τζόζεφ Μπρόντσκυ τόνισαν ότι η Ουκρανία αποτελεί σημαντικό μέρος της ρωσικής ιστορίας και εν τέλει της ίδιας της Ρωσίας.
Η Ε.Ε πρέπει να αναγνωρίσει ότι η γραφειοκρατική αναβλητικότητά της και υποταγής της στο στρατηγικό στοιχείο των εσωτερικών πολιτικών για την διαπραγμάτευσή της Ουκρανίας με την ίδια, συντέλεσε ώστε η διαπραγμάτευση να καταλήξει σε κρίση. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη των προτεραιοτήτων.
Οι Ουκρανοί είναι το αποφασιστικό στοιχείο. Κατοικούν σε μια χώρα με πολύπλοκη ιστορία μέσα σ' ένα μωσαϊκό γλωσσών. Το δυτικό της μέρος εντάχθηκε στην Σοβιετική Ένωση το 1939 όταν ο Χίτλερ και ο Στάλιν μοιράστηκαν τα λάφυρα.
Η Κριμαία οπού το 60% του πληθυσμού της είναι ρώσοφωνος έγινε μέρος της Ουκρανίας μόλις το 1954 όταν ο Νίκιτα Χρουστσώφ ουκρανός στην καταγωγή, τήρησε μια συμφωνία 300 ετών με τους Κοζάκους. Η δυτική Ουκρανία είναι κυρίως καθολική ενώ η ανατολική είναι κυρίως ρωσική-ορθόδοξη. Η δύση μιλά κυρίως ουκρανικά και η ανατολή κυρίως ρωσικά.
Οποιαδήποτε προσπάθεια του ενός μέρους να κυριαρχήσει το άλλο όπως είναι στο πρότυπο, θα προκαλούσε τον εμφύλιο πόλεμο και τη διχοτόμηση. Η αντιμετώπιση της Ουκρανίας σαν μια σύγκρουση Ανατολής εναντίον Δύσης θα καθυστερούσε για δεκαετίες την προσέγγιση κυρίως της Ευρώπης και της Ρωσίας σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας.
Η Ουκρανία έχει υπάρξει ως ανεξάρτητο κράτος εδώ και 23 χρόνια. Κατά τον 14ο αιώνα βρισκόταν κατά κάποιο τρόπο σε ξένη κατοχή. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι αρχηγοί της χώρας δεν έχουν κατανοήσει την τέχνη του συμβιβασμού ούτε καν στο ιστορικό πλαίσιο.
Η πολιτική της μετασοβιετικής περιόδου είναι προβληματική διοτι αποδεικνύει οτι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην προσπάθεια επιβολής των ουκρανών πολιτικών στη μια ή στην άλλη πλευρα της χώρας ανάλογα με την φατρία. Τούτη ήταν η ουσία της διαμάχης μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και της Γιούλια Τιμοσένκο. Ο καθένας τους εκπροσωπεί το ένα από τα δυο μέρη της χώρας χωρίς, να είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν την εξουσία.
Μια σοφή πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ουκρανία θα προσπαθούσε να συμφιλιώσει και τις 2 μεριές, θα έψαχνε την συμφιλίωση. Δεν θα στήριζε, όπως και τώρα, την μια φατρία-μεριά εναντίον της άλλης μέχρι να κερδίσει την χώρα.
Η Ρωσία και η Δύση και ακόμα λιγότερο οι διαπλεκόμενες δυνάμεις στην Ουκρανία δεν έχουν προχωρήσει στις προαναφερθείσες κινήσεις. Η κάθε πλευρά έχει χειροτερέψει την κατάσταση.
Από τη μια, η Ρωσία δεν μπορεί να δράσει στρατιωτικά χωρίς να απομονωθεί από την διεθνή κοινότητα και από την άλλη η Δύση δαιμονοποιεί τον Πούτιν, γεγονός που αποδεικνύει την έλλειψη πολιτικής.
Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η στρατιωτική επέμβαση θα επαναφέρει στο πολιτικό επίπεδο μια νέα ψυχροπολεμική περίοδο.
Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποφύγουν την υπεροψία και την δαιμονοποίηση της Ρωσίας στις διαθέσεις της Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν είναι στρατηγός στα πλαίσια της ρωσικής ιστορίας.
Κατανοώντας, όμως, τις αμερικανικές αξίες και ψυχολογία δεν είναι τα πιο δυνατά του σημεία. Ούτε όμως οι ΗΠΑ δείχνουν να έχουν κατανοήσει την ρωσική ιστορία και ψυχολογία.
Οι ηγέτες απ’ όλες τις πλευρές θα έπρεπε να επανεξετάσουν όλες τις πιθανότητες και όχι να διαγωνίζονται διπλωματικά. Αυτή είναι η άποψή μου για μία συμβατή λύση για τις αξίες και την ασφάλεια όλων.
1. Η Ουκρανία θα πρέπει μόνη της να αποφασίσει τους πολιτικούς και οικονομικούς της συνέταιρους, ακόμα και την Ευρώπη.
2. Η Ουκρανία δεν θα πρέπει να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ όπως είχα πει και πριν 7 χρόνια.
3. Η Ουκρανία θα πρέπει να έχει μια κυβέρνηση που να εκφράζει τον λαό της. Τότε σοβαροί ηγέτες θα προσπαθούσαν να συμφιλιώσουν και τις δυο πλευρές της χώρας.
Σε διεθνές επίπεδο θα έπρεπε να επιδιώξουν ένα μοντέλο σαν της Φινλανδίας. Αυτο το κράτος δεν χωρά αμφιβολία, κρατάει την ανεξαρτησία του και στα περισσότερα επίπεδα συνεργάζεται με την Δύση αλλά παράλληλα αποφεύγει τα διπλωματικά επεισόδια με τη Ρωσία.
4. Είναι ασύμβατο για την νέα τάξη πραγμάτων η προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία. Θα μπορούσε όμως να διεκδικήσει μια πιο ευρύτερη αυτονομία στα πλαίσια της Ουκρανίας.
Έτσι ίσως η Ρωσία να αναγνώριζε την Ουκρανία στην Κριμαία. Η Ουκρανία θα έπρεπε να βοηθήσει στην αυτονόμηση της Κριμαίας με εκλογές με διεθνείς παρατηρητές.
Αυτή η διαδικασία θα βοηθούσε στις ασάφειες της κατάστασης του ρωσικού στόλου στην Μαύρη Θάλασσα, στη Σεβαστούπολη.
Αυτές δεν είναι συνταγές, είναι βασικές αρχές. Οι άνθρωποι που είναι γνώστες της ευρύτερης περιοχής ξέρουν ότι δεν θα είναι ικανοποιημένοι όλοι απ’ ολες τις μεριές.
Το στοίχημα δεν είναι η απόλυτη ικανοποίηση, αλλά η ισορροπημένη απογοήτευση. Εάν μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν βρεθεί κάποια λύση, τότε η κλιμάκωση μέχρι την σύγκρουση θα αυξηθεί επικίνδυνα. Αυτό θα το ξέρουμε σύντομα.
Διαβάστε και πολλά ακόμα κείμενα για την Ουκρανία, συγκεντρωμένα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8502