Του Φώτη Μιχαήλ, ιατρού
-Άντε Κώστα, κάνε λίγο γρήγορα. Σαν την χελώνα πας τελευταία. Θα τελειώσει η βάπτιση κι εμείς θα είμαστε ακόμα στα σκαλοπάτια.
-Δεν μπορώ πιο γρήγορα, βρε γυναίκα. Κόβομαι σου λέω! Δεν ακούς που με πνίγει και ο βήχας; Αυτός ο αναθεματισμένος ο βήχας! Με σακάτεψε!
-Γιατί διαμαρτύρεσαι;
Από το τσιγάρο είναι. Κόψε το τσιγάρο και θα δεις: Μαχαίρι θα κοπεί κι ο βήχας.
-Πολυξένη, κάνε μια στάση, σε παρακαλώ. Έλα, κάθισε κι εσύ για λίγο σ' αυτό το παγκάκι. Ούφ! Φταίνε και τα παιδιά. Τι τα ήθελαν τα βαφτίσια εδώ πάνω στον Προφήτη Ηλία και μάλιστα στις έξι το απόγευμα; Χάθηκαν τα πρωϊνά; Τα απογεύματα, στο έχω ξαναπεί, λειώνω. Δεν μπορώ να σταθώ ούτε όρθιος. Κάθε απόγευμα τέτοια ώρα ανεβάζω και έναν πυρετό...
Παίρνει δυο ανάσες βαθιές και πιάνοντας τα δεξιά του πλευρά μονολογεί:
-Δεν με φτάνει ο βήχας, ο πυρετός, η εξάντληση και η ανορεξία, έχω και έναν δυνατό πόνο εδώ στα πλευρά...
-Είναι να μην πονάς, Κώστα μου, με τόσο τράνταγμα;
-Εμ κι εκείνος ο ιδρώτας το βράδυ; Δέκα φορές αλλάζω! Και τα κιλά μου, ρε γυναίκα, σαν να αδυνάτισα, μου φαίνεται. Την ζώνη την πήγα δυο τρύπες πιο πίσω!
-Άντε σήκω τώρα. Κάνε ένα κουράγιο μέχρι την εκκλησία, γιατί ποιος ακούει μετά τα συμπεθέρια...Θα λένε ότι αργήσαμε επίτηδες.
-Καλά, πάμε. Γκουχ! γκουχ! γκουχ!
-Κώστα, τι φλέγματα είναι αυτά; Πω, πω! Αυτά είναι σκέτο αίμα! Ά, δεν μου φαίνεσαι καθόλου καλά. Θαρρώ πως χλώμιασες κι' όλας! Πώς νοιώθεις;
-Τι να σου πω, βρε Πολυξένη; Να σου πω ότι είμαι μια χαρά; Δεν το βλέπεις;
-Κοίταξε, μόλις τελειώσει η βάπτιση, θα πάμε κατευθείαν στο εφημερεύον. Τώρα, που είδα και το αίμα, τρόμαξα πολύ. Έχει γούστο να έπαθες κι εσύ τα ίδια με τον συνάδελφό σου, τον Παρμενίωνα! Δυό μήνες βασανίζεται ο καημένος! Λες να τό 'χει το γραφείο σας;
Για περιστατικά πνευμονολογικά εφημερεύει το ''Παπανικολάου''. Ο γιατρός, που τους ανέλαβε, τους παίρνει σε ένα ξεχωριστό γραφείο ιδιαιτέρως.
-Γιατρέ μου, τι βλέπετε στην ακτινογραφία του Κώστα; Είναι τίποτε κακό; Οι εξετάσεις αίματος τι έδειξαν; Κι εμένα, γιατί στείλατε κι εμένα για ακτινογραφία θώρακος;
- Κύριε Κώστα, απ' ότι δείχνουν οι εξετάσεις σας και το ιστορικό, φαίνεται πως έχετε προσβληθεί από φυματίωση.
Παλιότερα στο νοσοκομείο μας εμφανίζονταν το πολύ δύο με τρεις φυματιώσεις τον χρόνο. Σήμερα, όμως, μας έρχονται δύο με τρία νέα κρούσματα σε κάθε εφημερία! Δηλαδή, πάνω από ενενήντα τον χρόνο!
Παλιά βλέπαμε φυματίωση μονάχα σε μετανάστες, που ζούσανε πολλοί μαζί στον ίδιο χώρο.
Σήμερα βλέπουμε φυματίωση και σε Έλληνες, που λόγω ανεργίας είναι ανασφάλιστοι και πάμπτωχοι, και όπως καταλαβαίνετε ούτε εξετάσεις κάνουν ούτε και φάρμακα μπορούν να αγοράσουν. Έτσι κυκλοφορούν ανάμεσά μας φυματικοί με νόσο ενεργό και μεταδοτική, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να κολλήσουν οι πάντες.
-Και από πού κόλλησα, γιατρέ μου, αυτό το μαράζι; Ρωτάει ο Κώστας, γεμάτος παράπονο και φόβο μαζί.
-Την φυματίωση, κύριε Κώστα, την κολλάμε συνήθως από ασθενή, με τον οποίο ερχόμαστε σε στενή επαφή. Στην δουλειά μας, στο αυτοκίνητο, στα οικοτροφεία, στους στρατώνες. Εκεί, δηλαδή, όπου υπάρχει συγχρωτισμός.
Μη φοβάστε, όμως. Θα ταλαιπωρηθείτε βέβαια λιγάκι, αλλά με την κατάλληλη θεραπεία, πρώτα ο Θεός, θα γίνετε καλά.
- Άχ, ρε Παρμενίων...
_________________________________________
ΠΗΓΕΣ:
http://www.makthes.gr/news/reportage/119992/
http://www2.keelpno.gr/blog/?tag=fimatiosi
http://www.tbcenter.gr/
-Άντε Κώστα, κάνε λίγο γρήγορα. Σαν την χελώνα πας τελευταία. Θα τελειώσει η βάπτιση κι εμείς θα είμαστε ακόμα στα σκαλοπάτια.
-Δεν μπορώ πιο γρήγορα, βρε γυναίκα. Κόβομαι σου λέω! Δεν ακούς που με πνίγει και ο βήχας; Αυτός ο αναθεματισμένος ο βήχας! Με σακάτεψε!
-Γιατί διαμαρτύρεσαι;
Από το τσιγάρο είναι. Κόψε το τσιγάρο και θα δεις: Μαχαίρι θα κοπεί κι ο βήχας.
-Πολυξένη, κάνε μια στάση, σε παρακαλώ. Έλα, κάθισε κι εσύ για λίγο σ' αυτό το παγκάκι. Ούφ! Φταίνε και τα παιδιά. Τι τα ήθελαν τα βαφτίσια εδώ πάνω στον Προφήτη Ηλία και μάλιστα στις έξι το απόγευμα; Χάθηκαν τα πρωϊνά; Τα απογεύματα, στο έχω ξαναπεί, λειώνω. Δεν μπορώ να σταθώ ούτε όρθιος. Κάθε απόγευμα τέτοια ώρα ανεβάζω και έναν πυρετό...
Παίρνει δυο ανάσες βαθιές και πιάνοντας τα δεξιά του πλευρά μονολογεί:
-Δεν με φτάνει ο βήχας, ο πυρετός, η εξάντληση και η ανορεξία, έχω και έναν δυνατό πόνο εδώ στα πλευρά...
-Είναι να μην πονάς, Κώστα μου, με τόσο τράνταγμα;
-Εμ κι εκείνος ο ιδρώτας το βράδυ; Δέκα φορές αλλάζω! Και τα κιλά μου, ρε γυναίκα, σαν να αδυνάτισα, μου φαίνεται. Την ζώνη την πήγα δυο τρύπες πιο πίσω!
-Άντε σήκω τώρα. Κάνε ένα κουράγιο μέχρι την εκκλησία, γιατί ποιος ακούει μετά τα συμπεθέρια...Θα λένε ότι αργήσαμε επίτηδες.
-Καλά, πάμε. Γκουχ! γκουχ! γκουχ!
-Κώστα, τι φλέγματα είναι αυτά; Πω, πω! Αυτά είναι σκέτο αίμα! Ά, δεν μου φαίνεσαι καθόλου καλά. Θαρρώ πως χλώμιασες κι' όλας! Πώς νοιώθεις;
-Τι να σου πω, βρε Πολυξένη; Να σου πω ότι είμαι μια χαρά; Δεν το βλέπεις;
-Κοίταξε, μόλις τελειώσει η βάπτιση, θα πάμε κατευθείαν στο εφημερεύον. Τώρα, που είδα και το αίμα, τρόμαξα πολύ. Έχει γούστο να έπαθες κι εσύ τα ίδια με τον συνάδελφό σου, τον Παρμενίωνα! Δυό μήνες βασανίζεται ο καημένος! Λες να τό 'χει το γραφείο σας;
Για περιστατικά πνευμονολογικά εφημερεύει το ''Παπανικολάου''. Ο γιατρός, που τους ανέλαβε, τους παίρνει σε ένα ξεχωριστό γραφείο ιδιαιτέρως.
-Γιατρέ μου, τι βλέπετε στην ακτινογραφία του Κώστα; Είναι τίποτε κακό; Οι εξετάσεις αίματος τι έδειξαν; Κι εμένα, γιατί στείλατε κι εμένα για ακτινογραφία θώρακος;
- Κύριε Κώστα, απ' ότι δείχνουν οι εξετάσεις σας και το ιστορικό, φαίνεται πως έχετε προσβληθεί από φυματίωση.
Παλιότερα στο νοσοκομείο μας εμφανίζονταν το πολύ δύο με τρεις φυματιώσεις τον χρόνο. Σήμερα, όμως, μας έρχονται δύο με τρία νέα κρούσματα σε κάθε εφημερία! Δηλαδή, πάνω από ενενήντα τον χρόνο!
Παλιά βλέπαμε φυματίωση μονάχα σε μετανάστες, που ζούσανε πολλοί μαζί στον ίδιο χώρο.
Σήμερα βλέπουμε φυματίωση και σε Έλληνες, που λόγω ανεργίας είναι ανασφάλιστοι και πάμπτωχοι, και όπως καταλαβαίνετε ούτε εξετάσεις κάνουν ούτε και φάρμακα μπορούν να αγοράσουν. Έτσι κυκλοφορούν ανάμεσά μας φυματικοί με νόσο ενεργό και μεταδοτική, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να κολλήσουν οι πάντες.
-Και από πού κόλλησα, γιατρέ μου, αυτό το μαράζι; Ρωτάει ο Κώστας, γεμάτος παράπονο και φόβο μαζί.
-Την φυματίωση, κύριε Κώστα, την κολλάμε συνήθως από ασθενή, με τον οποίο ερχόμαστε σε στενή επαφή. Στην δουλειά μας, στο αυτοκίνητο, στα οικοτροφεία, στους στρατώνες. Εκεί, δηλαδή, όπου υπάρχει συγχρωτισμός.
Μη φοβάστε, όμως. Θα ταλαιπωρηθείτε βέβαια λιγάκι, αλλά με την κατάλληλη θεραπεία, πρώτα ο Θεός, θα γίνετε καλά.
- Άχ, ρε Παρμενίων...
_________________________________________
ΠΗΓΕΣ:
http://www.makthes.gr/news/reportage/119992/
http://www2.keelpno.gr/blog/?tag=fimatiosi
http://www.tbcenter.gr/