Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Διαβάζοντας το άρθρο-χαστούκι προς τους δήθεν καταληψίες της ΟΛΜΕ του δημοσιογράφου της Καθημερινής κυρίου Θεοδωρόπουλου Τάκη (ζητώ συγνώμη που δεν ξέρω το όνομα-ρίζα του «Τάκη»), το οποίο και παραθέτω ολόκληρο, εντός εισαγωγικών, αισθάνθηκα αβίαστα την ανάγκη να σταθώ σε πολλά σημεία του, σχολιάζοντάς τα.
Η ΟΛΜΕ και μερικά σουβλάκια
Τάκης Θεοδωρόπουλος, Η Καθημερινή, 23/04/2014
«Τις προάλλες, όταν συμβολική αντιπροσωπεία της ΟΛΜΕ κατέλαβε συμβολικά το πολιτικό γραφείο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στο Παγκράτι, λέγεται πως τα μέλη της κατελήφθησαν από το δυσμενές αίσθημα της λιγούρας.»
Αντιλαμβάνομαι την αγωνία και τη διαφωνία του αρθρογράφου για το ότι η κατάληψη ήταν συμβολική και όχι πραγματική και τον συγχαίρω διότι ενώ εργάζεται σε ένα μέσο που δεν φημίζεται και τόσο για την επαναστατικότητά του, εκείνος βρήκε το θάρρος να προτείνει κάτι επαναστατικό, διακινδυνεύοντας να χάσει τη συνεργασία του με το μέσο αυτό.
«Το οποίον, λόγω των περιστάσεων, εν αρχή το αντιμετώπισαν ως συμβολικό, πλην όμως, όσο η ώρα περνούσε, θέλεις τα απανωτά τσιγάρα, θέλεις η ένταση του ταξικού αγώνα και η βαριά καταπίεση της χούντας του Μνημονίου απεδείχθη, φευ, πραγματικόν.»
Στην προηγούμενη παράγραφο φαίνεται πόσο συμπάσχει ο αρθρογράφος ενθυμούμενος, προφανώς, τη συμμετοχή του σε ταξικούς αγώνες της νεότητάς του κατά Παρίσι μεριά. Αυτοί του οι ταξικοί αγώνες, τον έκαναν, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, να νιώθει μέχρι τα βάθη της ψυχής του τη βαριά καταπίεση και τη χούντα του Μνημονίου. Φαντάζομαι πως αυτή η ένταση του ταξικού αγώνα τον έκανε να αποδεχθεί, αμισθί, τη θέση του προέδρου του ΔΣ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου την οποία του πρότεινε ο τότε υπουργός πολιτισμού κύριος Γερουλάνος.
«Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα συμπτώματα μπορούν να αποβούν καταστροφικά για τους πολιτικούς συμβολισμούς. Τα άκρα αρχίζουν και τρέμουν, το κενόν του στομάχου δημιουργεί χάσμα δυσαναπλήρωτον ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του σώματος- πάντα συμβολικά ομιλώ- σου έρχεται δε να αρπάξεις ό,τι τρώγεται και να το φας. Αλίμονό σου μόνον αν πέσεις σε συσκευασία περιπτέρου, απ’ αυτές που ανοίγουν εύκολα υποτίθεται και απλώς για να ανοίξουν σε υποχρεώνουν να καταστρέψεις όλη τη συσκευασία πριν λιποθυμήσεις από την κατακόρυφη πτώση του σακχάρου.»
Και σ’ αυτό το κομμάτι του άρθρου, κρίνοντας από τη γλαφυρή και λεπτομερή περιγραφή της πείνας, διαφαίνεται ότι ο αρθρογράφος έχει βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση με τους καταληψίες απολυμένους και μάλλον, αυτή την περίοδο είναι ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που δεν έχουν να φάνε και σιτίζονται με τις φιλανθρωπικές συσκευασίες των φιλεύσπλαχνων Ιδρυμάτων.
Ξεχειλίζει σε κάθε λέξη η αγωνία του για τους ανθρώπους αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους και μαζί έχασαν και τη ζωή τους.
«Τούτων δοθέντων οι συμβολικοί εκπρόσωποι του συμβολικού, και ιστορικού σωματείου, απεφάσισαν να καταφύγουν στο ύστατο επιχείρημα με το οποίο ο απανταχού ελληνισμός αντιμετωπίζει το φριχτόν και εντελώς ανθρώπινο αίσθημα της πείνης. Παρήγγειλαν σουβλάκια από το πλησιέστερο σουβλατζίδικο, υποθέτω με μερικές μπίρες και κόκα κόλες -«βάλε και καμιά δεκαριά πατάτες»- τα οποία και κατηνάλωσαν επί τόπου για να επισφραγίσουν έτσι, με μια αμιγώς συμβολική χειρονομία, τη συμβολική κατάληψη. Δεν ξέρω αν μάζεψαν τις λαδόκολλες, τα καλαμάκια και τα λοιπά κατάλοιπα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πρόλαβαν και απόφαγαν οι άνθρωποι πριν αναγκαστούν να αποχωρήσουν για να μη συλληφθούν καθότι οι ενδιαφερόμενοι ιδιοκτήτες του γραφείου κατέθεσαν μιαν εντελώς μηνυτήρια αναφορά στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Έχουν και οι συμβολισμοί τα όριά τους βλέπετε.»
Δεν μπορεί, εδώ, ο αρθρογράφος να κρύψει το γεγονός ότι είναι γαλλοτραφής και γαλλομαθής. Τον καταλαβαίνω γιατί κι εγώ, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, μεγάλωσα με Γαλλικά και πιάνο. Εκείνος ποτέ του δεν θα διανοούταν να αφήσει ψίχουλα από το παντεσπάνι του ή το κρουασάν του πάνω σε ξένο γραφείο και μάλιστα υπουργού, πόσο μάλλον ενός υπουργού που υπέγραψε την απόλυσή του. Και φυσικά, ποτέ του, όταν στα νιάτα του διεξήγαγε ανελέητο ταξικό αγώνα, δεν άφηνε το αίσθημα της πείνας να του ανακόψει την αγωνιστική του ορμή.
Διακρίνεται επίσης ξεκάθαρα ότι καυτηριάζει την αγορά του γνωστού καπιταλιστικού αναψυκτικού, σε μια προσπάθειά του να μποϋκοτάρει το εν λόγω προϊόν, μετά και τις απολύσεις στις οποίες προχώρησε πρόσφατα η εταιρία που το εμφιαλώνει.
«Την ιστορία αυτή θυμήθηκα με αφορμή το ωραίο ζήτημα που άνοιξε για μια ακόμη φορά ανάμεσα στην ΟΛΜΕ και το υπουργείο Παιδείας εξαιτίας της αναπλήρωσης των ωρών διδασκαλίας που χάθηκαν το φθινόπωρο λόγω των καταλήψεων. Όπου το μεν υπουργείο τους λέει να πάνε να τις καλύψουν χωρίς να αμειφθούν επιπλέον, η δε ΟΛΜΕ καταγγέλλει το υπουργείο πως στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά στόχος του είναι να τιμωρήσει επιβάλλοντας την αυταρχική του πολιτική -η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την ΟΛΜΕ είναι και νεοφιλελεύθερη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία επειδή δεν σημαίνει τίποτε ούτε για την ΟΛΜΕ ούτε για το υπουργείο. Θεωρούν δε απαράδεκτο, και τυραννικό, το γεγονός ότι κάποιοι σκέφτηκαν να αναγκάσουν τα μαχόμενα στο πεδίο των συμβολισμών μέλη της ΟΛΜΕ να διακόψουν τις διακοπές τους για να καλύψουν το τριήμερο που λείπει. Ειπώθηκαν και διάφορα άλλα διότι ο κ. Κοτσιφάκης, συμβολικός ηγέτης της ΟΛΜΕ, είναι υποψήφιος για τις ευρωεκλογές, πάντα συμβολικά υποθέτω, με τον ΣΥΡΙΖΑ εννοείται.»
Στο παραπάνω κομμάτι του άρθρου φαίνεται η πανσοφία και παντογνωσία, τι να κάνουμε μερικά πράγματα δεν κρύβονται, του αρθρογράφου. Ανακάλυψε τι είναι αυτό που λείπει από τα σχολεία. Είναι ένα τριήμερο. Τόσο απλό. Δεν λείπουν κονδύλια, δεν λείπουν εκπαιδευτικοί, δεν λείπει ο προσανατολισμός, δεν λείπει η ουσιαστική μόρφωση. Μόνο ένα τριήμερο λείπει και μάλιστα μέσα στις διακοπές του Πάσχα.
Αλλά, εδώ κι αν έχει δίκιο, τι έχει να περιμένει η ελληνική κοινωνία από ανθρώπους που, αντί να κάνουν δεύτερο σπίτι τους το σχολείο, να πηγαίνουν με την ανατολή και να φεύγουν με το ηλιοβασίλεμα, πάνε και θέτουν υποψηφιότητα για βουλευτές και παρόμοιες τέτοιες αηδίες.
Να πεις ότι τους τοποθέτησε προέδρους-αμισθί κανένας υπουργός και μάλιστα του ΠαΣοΚ και μάλιστα του Γιώργου του Παπανδρέου, να το καταλάβω! Θα ήταν τιμή τεράστια και καμάρι μεγάλο.
«Φοβούμαι ότι για μια ακόμη φορά οι πνευματικοί πατέρες του έθνους στους οποίους έχουμε αναθέσει, δυστυχώς ή ευτυχώς, τη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας, το μέλλον του τόπου και τις ελπίδες όλων μας – αλλά τι να κάνεις; Μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;- αυτοί λοιπόν οι πνευματικοί πατέρες πάνε να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Και είναι κρίμα και άδικο για ανθρώπους που συνήθως αρμενίζουν στα πέλαγα της γνώσης και της σοφίας. Γιατί δεν διδάσκονται από την πολιτική των καταλήψεων, με τα συμβολικά σουβλάκια και τις μπίρες; Γιατί δεν ονομάζουν την αναπλήρωση «συμβολική» ώστε να καλυφθούν οι διαφορές και να μπορέσουν επιτέλους να συνεννοηθούν. Ούτως ή άλλως η ζωή σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσο πλούσια σε συμβολισμούς και σύμβολα που η πραγματικότητα συνεχίζει να μοιάζει περιττή.»
Το τελευταίο κομμάτι αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της αυτογνωσίας του αρθρογράφου. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όταν το έγραφε είχε απέναντί του τον καθρέφτη!
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Διαβάζοντας το άρθρο-χαστούκι προς τους δήθεν καταληψίες της ΟΛΜΕ του δημοσιογράφου της Καθημερινής κυρίου Θεοδωρόπουλου Τάκη (ζητώ συγνώμη που δεν ξέρω το όνομα-ρίζα του «Τάκη»), το οποίο και παραθέτω ολόκληρο, εντός εισαγωγικών, αισθάνθηκα αβίαστα την ανάγκη να σταθώ σε πολλά σημεία του, σχολιάζοντάς τα.
Η ΟΛΜΕ και μερικά σουβλάκια
Τάκης Θεοδωρόπουλος, Η Καθημερινή, 23/04/2014
«Τις προάλλες, όταν συμβολική αντιπροσωπεία της ΟΛΜΕ κατέλαβε συμβολικά το πολιτικό γραφείο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στο Παγκράτι, λέγεται πως τα μέλη της κατελήφθησαν από το δυσμενές αίσθημα της λιγούρας.»
Αντιλαμβάνομαι την αγωνία και τη διαφωνία του αρθρογράφου για το ότι η κατάληψη ήταν συμβολική και όχι πραγματική και τον συγχαίρω διότι ενώ εργάζεται σε ένα μέσο που δεν φημίζεται και τόσο για την επαναστατικότητά του, εκείνος βρήκε το θάρρος να προτείνει κάτι επαναστατικό, διακινδυνεύοντας να χάσει τη συνεργασία του με το μέσο αυτό.
«Το οποίον, λόγω των περιστάσεων, εν αρχή το αντιμετώπισαν ως συμβολικό, πλην όμως, όσο η ώρα περνούσε, θέλεις τα απανωτά τσιγάρα, θέλεις η ένταση του ταξικού αγώνα και η βαριά καταπίεση της χούντας του Μνημονίου απεδείχθη, φευ, πραγματικόν.»
Στην προηγούμενη παράγραφο φαίνεται πόσο συμπάσχει ο αρθρογράφος ενθυμούμενος, προφανώς, τη συμμετοχή του σε ταξικούς αγώνες της νεότητάς του κατά Παρίσι μεριά. Αυτοί του οι ταξικοί αγώνες, τον έκαναν, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, να νιώθει μέχρι τα βάθη της ψυχής του τη βαριά καταπίεση και τη χούντα του Μνημονίου. Φαντάζομαι πως αυτή η ένταση του ταξικού αγώνα τον έκανε να αποδεχθεί, αμισθί, τη θέση του προέδρου του ΔΣ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου την οποία του πρότεινε ο τότε υπουργός πολιτισμού κύριος Γερουλάνος.
«Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα συμπτώματα μπορούν να αποβούν καταστροφικά για τους πολιτικούς συμβολισμούς. Τα άκρα αρχίζουν και τρέμουν, το κενόν του στομάχου δημιουργεί χάσμα δυσαναπλήρωτον ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του σώματος- πάντα συμβολικά ομιλώ- σου έρχεται δε να αρπάξεις ό,τι τρώγεται και να το φας. Αλίμονό σου μόνον αν πέσεις σε συσκευασία περιπτέρου, απ’ αυτές που ανοίγουν εύκολα υποτίθεται και απλώς για να ανοίξουν σε υποχρεώνουν να καταστρέψεις όλη τη συσκευασία πριν λιποθυμήσεις από την κατακόρυφη πτώση του σακχάρου.»
Και σ’ αυτό το κομμάτι του άρθρου, κρίνοντας από τη γλαφυρή και λεπτομερή περιγραφή της πείνας, διαφαίνεται ότι ο αρθρογράφος έχει βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση με τους καταληψίες απολυμένους και μάλλον, αυτή την περίοδο είναι ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που δεν έχουν να φάνε και σιτίζονται με τις φιλανθρωπικές συσκευασίες των φιλεύσπλαχνων Ιδρυμάτων.
Ξεχειλίζει σε κάθε λέξη η αγωνία του για τους ανθρώπους αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους και μαζί έχασαν και τη ζωή τους.
«Τούτων δοθέντων οι συμβολικοί εκπρόσωποι του συμβολικού, και ιστορικού σωματείου, απεφάσισαν να καταφύγουν στο ύστατο επιχείρημα με το οποίο ο απανταχού ελληνισμός αντιμετωπίζει το φριχτόν και εντελώς ανθρώπινο αίσθημα της πείνης. Παρήγγειλαν σουβλάκια από το πλησιέστερο σουβλατζίδικο, υποθέτω με μερικές μπίρες και κόκα κόλες -«βάλε και καμιά δεκαριά πατάτες»- τα οποία και κατηνάλωσαν επί τόπου για να επισφραγίσουν έτσι, με μια αμιγώς συμβολική χειρονομία, τη συμβολική κατάληψη. Δεν ξέρω αν μάζεψαν τις λαδόκολλες, τα καλαμάκια και τα λοιπά κατάλοιπα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πρόλαβαν και απόφαγαν οι άνθρωποι πριν αναγκαστούν να αποχωρήσουν για να μη συλληφθούν καθότι οι ενδιαφερόμενοι ιδιοκτήτες του γραφείου κατέθεσαν μιαν εντελώς μηνυτήρια αναφορά στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Έχουν και οι συμβολισμοί τα όριά τους βλέπετε.»
Δεν μπορεί, εδώ, ο αρθρογράφος να κρύψει το γεγονός ότι είναι γαλλοτραφής και γαλλομαθής. Τον καταλαβαίνω γιατί κι εγώ, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, μεγάλωσα με Γαλλικά και πιάνο. Εκείνος ποτέ του δεν θα διανοούταν να αφήσει ψίχουλα από το παντεσπάνι του ή το κρουασάν του πάνω σε ξένο γραφείο και μάλιστα υπουργού, πόσο μάλλον ενός υπουργού που υπέγραψε την απόλυσή του. Και φυσικά, ποτέ του, όταν στα νιάτα του διεξήγαγε ανελέητο ταξικό αγώνα, δεν άφηνε το αίσθημα της πείνας να του ανακόψει την αγωνιστική του ορμή.
Διακρίνεται επίσης ξεκάθαρα ότι καυτηριάζει την αγορά του γνωστού καπιταλιστικού αναψυκτικού, σε μια προσπάθειά του να μποϋκοτάρει το εν λόγω προϊόν, μετά και τις απολύσεις στις οποίες προχώρησε πρόσφατα η εταιρία που το εμφιαλώνει.
«Την ιστορία αυτή θυμήθηκα με αφορμή το ωραίο ζήτημα που άνοιξε για μια ακόμη φορά ανάμεσα στην ΟΛΜΕ και το υπουργείο Παιδείας εξαιτίας της αναπλήρωσης των ωρών διδασκαλίας που χάθηκαν το φθινόπωρο λόγω των καταλήψεων. Όπου το μεν υπουργείο τους λέει να πάνε να τις καλύψουν χωρίς να αμειφθούν επιπλέον, η δε ΟΛΜΕ καταγγέλλει το υπουργείο πως στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά στόχος του είναι να τιμωρήσει επιβάλλοντας την αυταρχική του πολιτική -η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την ΟΛΜΕ είναι και νεοφιλελεύθερη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία επειδή δεν σημαίνει τίποτε ούτε για την ΟΛΜΕ ούτε για το υπουργείο. Θεωρούν δε απαράδεκτο, και τυραννικό, το γεγονός ότι κάποιοι σκέφτηκαν να αναγκάσουν τα μαχόμενα στο πεδίο των συμβολισμών μέλη της ΟΛΜΕ να διακόψουν τις διακοπές τους για να καλύψουν το τριήμερο που λείπει. Ειπώθηκαν και διάφορα άλλα διότι ο κ. Κοτσιφάκης, συμβολικός ηγέτης της ΟΛΜΕ, είναι υποψήφιος για τις ευρωεκλογές, πάντα συμβολικά υποθέτω, με τον ΣΥΡΙΖΑ εννοείται.»
Στο παραπάνω κομμάτι του άρθρου φαίνεται η πανσοφία και παντογνωσία, τι να κάνουμε μερικά πράγματα δεν κρύβονται, του αρθρογράφου. Ανακάλυψε τι είναι αυτό που λείπει από τα σχολεία. Είναι ένα τριήμερο. Τόσο απλό. Δεν λείπουν κονδύλια, δεν λείπουν εκπαιδευτικοί, δεν λείπει ο προσανατολισμός, δεν λείπει η ουσιαστική μόρφωση. Μόνο ένα τριήμερο λείπει και μάλιστα μέσα στις διακοπές του Πάσχα.
Αλλά, εδώ κι αν έχει δίκιο, τι έχει να περιμένει η ελληνική κοινωνία από ανθρώπους που, αντί να κάνουν δεύτερο σπίτι τους το σχολείο, να πηγαίνουν με την ανατολή και να φεύγουν με το ηλιοβασίλεμα, πάνε και θέτουν υποψηφιότητα για βουλευτές και παρόμοιες τέτοιες αηδίες.
Να πεις ότι τους τοποθέτησε προέδρους-αμισθί κανένας υπουργός και μάλιστα του ΠαΣοΚ και μάλιστα του Γιώργου του Παπανδρέου, να το καταλάβω! Θα ήταν τιμή τεράστια και καμάρι μεγάλο.
«Φοβούμαι ότι για μια ακόμη φορά οι πνευματικοί πατέρες του έθνους στους οποίους έχουμε αναθέσει, δυστυχώς ή ευτυχώς, τη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας, το μέλλον του τόπου και τις ελπίδες όλων μας – αλλά τι να κάνεις; Μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;- αυτοί λοιπόν οι πνευματικοί πατέρες πάνε να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Και είναι κρίμα και άδικο για ανθρώπους που συνήθως αρμενίζουν στα πέλαγα της γνώσης και της σοφίας. Γιατί δεν διδάσκονται από την πολιτική των καταλήψεων, με τα συμβολικά σουβλάκια και τις μπίρες; Γιατί δεν ονομάζουν την αναπλήρωση «συμβολική» ώστε να καλυφθούν οι διαφορές και να μπορέσουν επιτέλους να συνεννοηθούν. Ούτως ή άλλως η ζωή σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσο πλούσια σε συμβολισμούς και σύμβολα που η πραγματικότητα συνεχίζει να μοιάζει περιττή.»
Το τελευταίο κομμάτι αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της αυτογνωσίας του αρθρογράφου. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όταν το έγραφε είχε απέναντί του τον καθρέφτη!
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/