Του Γιάννη Τριάντη
Πέφτουν
οι δηλώσεις σαν το χαλάζι, μα είδηση -και δη εγκαρδιωτική- δεν βγάζεις.
Ο Βενιζέλος κινδυνολογεί, ο Τσίπρας πυροβολεί, ο Κουβέλης παλινδρομεί, ο
Θεοδωράκης νεφελοδρομεί, ο Καμμένος ξιφουλκεί, ο Σαμαράς ετοιμάζει
περιοδείες και πάει λέγοντας. Συνηθισμένες προεκλογικές πυρακτώσεις
δηλαδή, και ένα μεγάλο ερωτηματικό -οι θολές δημοσκοπήσεις- να αιωρείται
πάνω από τον κόσμο που φαίνεται να κρατάει κρυμμένο μυστικό...
Α, ναι. Υπάρχει και το ΚΚΕ μ' εκείνο το υπέροχο βιντεάκι, και λες, να
επιτέλους κάτι εγκαρδιωτικό. Χιούμορ από τον Περισσό! Μόνο που δεν
βγάζει (πολιτική) είδηση. Το ΚΚΕ συνεχίζει απτόητο να μη θεωρεί υπ'
αριθμόν ένα εχθρό του τη μνημονιακή κυβέρνηση αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον
του οποίου στρέφεται το βίντεο. Παράδοξη προτεραιότης, με καταστροφικές
μέχρι τώρα επιπτώσεις για το ΚΚΕ, αλλά μόνιμη επιλογή. Η συνέπεια σε όλο
το αυτοκτονικό μεγαλείο της.
Τελικά, η μόνη είδηση -δίδυμη κιόλας- που κάπως αξίζει τον κόπο αφορά
στον Ολυμπιακό. Του Πειραιώς και του Βόλου. Ο μεν Μαρινάκης δηλώνει στο
«Βήμα» ότι θα ψήφιζε Δρίτσα αν δεν υπήρχε ο Μώραλης, ο δε Μπέος, γνωστός
και μη εξαιρετέος, σκίζει στον Βόλο και πάει φουλ για δήμαρχος. Αυτά
είναι γεγονότα που τα συζητούν στην «αγορά». Οπως και το Ποτάμι του
Θεοδωράκη που εμφανίστηκε φορτσάτο στο μέσον της κοιλάδος, αλλά ακόμη
κανένας δεν ξέρει το βάθος της κοίτης και τον όγκο του νερού που υπάρχει
στις πηγές του. Τα συζητούν γιατί ξαφνιάζουν. Ταυτόχρονα, αποτελούν
πρώτης τάξεως υλικό για κοινωνιολογικές και άλλες αναλύσεις, από αυτές
που φιλοτεχνεί ο ωμός ρεαλισμός του κόσμου -και όχι τα κοστουμαρισμένα
«παράθυρα»-, ανάμεικτος με στοιχεία μυθιστορηματικής συνωμοσιολογίας και
αξιοπρόσεκτης ευστοχίας.
Τέλος πάντων, ανάμεσα στις δικές μας πυρακτωμένες προεκλογικές
κοινοτοπίες και στα σημαντικά -αλλά, φευ, αιματηρά- των ημερών στην
υφήλιο, υπήρχε μια ειδησούλα υπέροχη, συγκινητική, εγκαρδιωτική. Σαν
λουλουδάκι σε σχισμή βράχου. Πέρασε μάλλον αθέατη, μιας και δεν είχε
ένταση και υπαινιγμούς, βολές και καταγγελίες, ρητορείες και υποσχέσεις.
Παντελώς άχρηστη και αχρείαστη είδηση για το σκηνικό των ημερών.
Αφορά σ' εκείνη την Αμερικανίδα τουρίστρια που τραυματίστηκε σοβαρά το
βράδυ της Ανάστασης στη Σαντορίνη και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Κρήτη
για νοσηλεία. Ευτυχώς ξεπέρασε τον κίνδυνο, βγήκε από το νοσοκομείο και
έφυγε για την πατρίδα της. «Ηταν η χειρότερη αλλά και η καλύτερη
εμπειρία της ζωής μου», δήλωσε προτού φύγει. Για το χειρότερο ούτε
λόγος. Παρά λίγο να χάσει τη ζωή της εξαιτίας του φονικού βαρελότου.
Αλλά το καλύτερο; Ας την ακούσουμε:
«Μόνο στα όνειρά μου θα μπορούσα να φανταστώ την ευγένεια των ανθρώπων
που συνάντησα στην Κρήτη κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου. Το ιατρικό
προσωπικό αποτελείτο από εκπληκτικά επιδέξιους και καλούς επιστήμονες,
οι οποίοι πάνω απ' όλα ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Είχα τη συμπαράστασή
τους από την πρώτη μέρα μέχρι και τώρα».
Η ειδησούλα δείχνει την ποιότητα της καλωσυνάτης Αμερικανίδος. Αλλά
αποκαλύπτει «κάτι» και για μας. Κάτι που υπενθυμίζει υπαρκτές
δυνατότητες και στοιχεία που λαμπυρίζουν. Οπως η δοτικότητα και το
φιλότιμο. Στοιχεία τα οποία είτε λειτουργούν μυθοποιητικά και έτσι
χάνεται η πραγματική αξία τους είτε περιφρονούνται και παρακάμπτονται
εξαιτίας ενός παραλυτικού συμπλεγματισμού. Είναι το σύνδρομο που
διακρίνει συνήθως τους οξειδωμένους ευρωπαϊστές και το οποίο δεν
εκπορεύεται από ανθελληνική διάθεση, αλλά κυριολεκτεί σε αυτά που
καταγγέλλει. Στον λαϊκίστικο επαρχιωτισμό μερίδος των πεφωτισμένων, που
ακούνε Ευρώπη και τρέχουν τα σάλια τους, έτοιμοι να πυροβολήσουν μια
ενοχλητική μύγα της πατρίδος τους, αλλά αδιάφοροι και μύωπες μπροστά σε
ευρωπαϊκά βουβάλια της έκπαλαι άνισης Ευρώπης.
Να 'ναι καλά η ευγενική Αμερικανίδα. Αλλά να μην πολυλέει τέτοια καλά
για την Ελλάδα, γιατί εδώ κάτω μπορεί να πουν ότι ενισχύει τον ελληνικό
εθνικισμό. Και τότε δεν τη γλιτώνει ούτε ο Ασπρος...
ΥΓ. Ασπρος λεγόταν, παλιά, στα μέρη μας ο Αχελώος. Επειδή κατέβαζε πολύ νερό, αφρισμένο.
Το πήραμε από εδώ: