Βεγγέρα στην Κομαντατούρ

Στάθης

Με τα πόδια σφιγμένα στις κνήμες ανάμεσα στα χέρια μου, γωνία στον καναπέ μου, σαν τον φυλακισμένο στο κελλί του, κοιτάζω την οθόνη μου και η οθόνη μου μού λέει τι είμαι.
Διότι  απ’ όταν έπαψα ο ίδιος να λέω στον εαυτό μου τι είναι (και τι να είναι), μου το λέει η οθόνη μου. Απ’ όταν έπαψα να μιλώ με τους πλησίον μου και να τους ακούω να μου λένε τι είμαι, μου το λέει η οθόνη μου.

Στην οθόνη μου κατοικούν φυλές, οι περισσότερες των οποίων μού είναι άγνωστες και μερικές εξόχως απεχθείς. Οι φυλές αυτές δηλώνουν ότι τους ανήκω κι όταν διαμαρτύρομαι, η οθόνη μου με περιγελά.
Αλλάζω κανάλι, όλα, σαν να είναι συντονισμένα σε εθνικό δίκτυο, παίζουν τον ίδιο πολιτισμό. Με ευρύτατη πολυφωνία και φαρδύ πλουραλισμό παίζουν την ίδια ομογενοποιημένη σκέψη, την ίδια προπαγάνδα, τον ίδιο πολιτισμό. Να, Λόλα
χα χου, Λόλα, έλα νταχ ντιρ ντι και όπα η Καλομοίρα τραγουδά τον εθνικό ύμνο με τσαχπινιά ζαχαρωτή και αμερικανιά χοτ και χοροπηδηχτή. Λίγο ακόμα και η οθόνη θα ακουμπούσε το δεξί της χέρι πάνω στην καρδιά της, όπως κάνουν οι Αμερικανοί
όταν άδεται ο δικός τους εθνικός ύμνος, άλλοτε στις σχολικές εορτές, άλλοτε στα στρατιωτικά νεκροταφεία κι άλλοτε στην τελετή έναρξης μεγάλων αθλητικών εκδηλώσεων μπέιζ μπολ, φουτ μπολ και άλλων μπολ.
Τραγουδά η Καλομοίρα τον εθνικό ύμνο με χαριτωμενιές τσιρ λίντερ, με σκέρτσα χούλα χουπ και τσιφτετέλι, κοντό μπλουζάκι με το εθνόσημο να λικνίζεται πάνω απ’ την κοιλίτσα κι από κάτω η φουστίτσα να ντριμπλάρει σε ρυθμούς σκορ και ίτε, παλληκάρια, σπάστε τα δοκάρια - γουστάρω
μπάλα, αλλά δεν γουστάρω γλίτσα, η οθόνη μου με αγριοκοιτάζει, μαζεύομαι. Στο μυαλό μου Κάλλας και σκυλάδικα ένα πράγμα, αυθεντικά και τα δύο, στο μυαλό σου Κάλλας και σκυλάδικα ένα πράγμα, τάχα τους και τα δύο, μου υπαγορεύει η οθόνη, με το ίδιο ύφος που έχει όταν μου σπικάρει ειδήσεις. Οι ειδήσεις μου
είναι ο πολιτισμός σου, μου λέει. Οταν τα ντόμπερμαν σου δαγκώνουν το μυαλό, συνηθίζεις να σε δαγκώνουν - πανδαμάτωρ ο χρόνος, ο πολιτισμός σου γίνεται τα ντόπερμαν που σε δαγκώνουν. Μέγα
το του πολιτισμού κράτος. Βραδιά ελληνικού πολιτισμού -εν προκειμένω περί το άσμα- διοργανώνει και το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών. Τιμώμενη χώρα, ως άλλωστε προεδρεύουσα της Ενωσης η Ελλάδα, και η κυρία Ελένη Καραΐνδρου με την κυρία Σαβίνα Γιαννάτου, ομού μετ’ άλλων καλλιτεχνών, θα τραγουδήσουν στο Βερολίνο κάτι σε «Μνημόνιο μετά Μουσικής»,
όπως εξάλλου έκαναν και οι ένδοξοί μας πρόγονοι, Λαγίδες, Σελευκίδες και λοιποί, όταν πια τη δόξα τους είχε διαδεχθεί η παρακμή τους κι έτρεχαν ικέτες και πτωχοπρόδρομοι στη Ρώμη να ζητιανέψουν αποφάσεις «δι’ υπόθεσίν τους». Ετρεχαν και διοργάνωναν γιορτές ή διακοσμούσαν με την παρουσία τους τις γιορτές των (κάπως αγροίκων) Ρωμαίων, μήπως και εκμαιεύσουν οι ξεπεσμένοι από τη Σύγκλητο κάποια παράταση ζωής ή την επικράτησή τους εναντίον αντιπάλων οίκαδε το ίδιο ξεφτελισμένων.
Διασκέδαζαν οι Ρωμαίοι και επιδείκνυαν (με αύξουσα συν τω χρόνω περιφρόνηση) ο ένας στον άλλον τα ανδρείκελα και τους πελάτες τους, τα αποκτήματά τους απ’ την Ελλάδα. Απ’ όλα είχε ο μπαχτσές και στους κήπους τους, κεκοσμημένους με λεηλατημένα ελληνικά αγάλματα, παρέτασσαν και μόστραραν οι Ρωμαίοι και λεηλατημένους Ελληνες. Αλλους ικέτες: αρχοντόπουλα, αριστοκράτες και πλούσιους αστούς κι άλλους υπηρέτες: γιατρούς, μηχανικούς, φιλοσόφους, στρατιωτικούς, παιδαγωγούς - απ’ όλα είχε
ο ελληνικός πολιτισμός να προσφέρει στους νεόπλουτους αφέντες του, ακόμα και βασιλείς, όπως ο Πτολεμαίος ο Αυλητής (ο πατέρας της Κλεοπάτρας), όστις, λέγεται, έπαιζε στον αυλό του, όταν οι Λατίνοι Δυνατοί έρχονταν στο τσακίρι κέφι, κάτι τσάμικα μεγκλάτα και κάτι συρτά να δακρύζουν οι λεβέντες που χορεύουν την Ιτιά.
Το ίδιο και τώρα -καθ’ ότι αδιάσπαστη η συνέχεια του έθνους- ελπίζω η κυρία Καραΐνδρου και η κυρία Γιαννάτου να ραγίσουν παγωμένες τευτονικές (μην πω και καλβινιστικές) καρδιές με τους καημούς του ρωμαίικου για ψωμί, παιδεία, δικαιοσύνη και καθωσπρέπει ελευθερία - μην το παρακάνουμε! και φανούμε στα μάτια των ευεργετών μας τοκογλύφων κακομαθημένοι βλαχοβαλκάνιοι. Μέτρον άριστον
και μηδέν άγαν στα μπαρμπούτσαλα. Μέγα το του πολιτισμού κράτος και στο τερέν αυτό, το γένος μας κοσμοκράτορες! Οχι, μη μου μελαγχολείτε, παιδιά του Καραΐσκαρου και τέκνα του Βρεττάκου. Κερί στον Σολωμό ανάβει ο κ. Σαμαράς σαν κόβει τις συντάξεις και ξυπόλυτος στο κελλί του, την πίστη του μόνον ενδεδυμένος, προσεύχεται ο κ. Στουρνάρας σαν πουλάει παραλίες, μοναστήρια, λίμνες και ραχούλες. Πώς το
έλεγε ο Ποιητής: στις παραλίες που περπάτησε ο Ομηρος περπατώ κι εγώ, τις λέξεις που έλεγε μιλώ κι εγώ κι ακούω, το ίδιο θρόισμα του ανέμου - το ίδιο και στα πρωινάδικα - «είμαστε από καλή γενιά» αλαλάζουν εν χορώ οι λαϊφοστυλάδες κι εξετάζουν άστρα και ζώδια για να δουν
ποια θα είναι η έκβαση στη Μαγνησία, τι αποτέλεσμα θα φέρουν οι ικεσίες μας στο Βερολίνο και μη δει κανείς τη μάνα Σπαρτιάτη βασιλιά και υποσιτισμένου παιδιού να κλαίει, τη βάψαμε...

Παράρτημα.

Μέρες δόξας και «ελληνικού πολιτισμού» έζησε χθες το Κοινοβούλιο με τα κατορθώματα των Χρυσαυγιτών βουλευτών. Ως άλλοι κοινοί καταδότες και χαφιέδες ωρύονταν urbi et orbi τα ονόματα όσων ήθελαν να αποκαλύψουν ότι είχαν επαφές μαζί τους. Αποδεικνύοντας
ότι δεξιά κι ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αποδεικνύοντας ότι το αίμα (που από κοινού έχυσαν) νερό δεν γίνεται, ιδού στο πάλκο και ο κ. Βορίδης, ιδού και ο κ. Γεωργιάδης. Και ας μη σχίζουν τα ιμάτιά τους,
σαρκ εκ της σκαρκός είναι ο ένας κατιμάς του άλλου. Ιδιαιτέρως ο κ. Γεωργιάδης, όστις «σιχαίνεται τους κομμουνιστάς», ξεχνώντας ότι οι κομμουνιστές έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά πολλές φορές υπέρ δημοκρατίας για να είναι ελεύθερος σήμερα ο κ. Γεωργιάδης «να τους σιχαίνεται». Αλλά αν ούτε καν μια τέτοια
σκέψη δεν μπορεί να κάνει ένας βλαξ, γιατί θα πρέπει να περιμένουμε ότι μπορεί να κάνει έργα καλύτερα κόρακος και ποντικιού; Οσο για τη θεωρία «των δύο άκρων» του κ. Σαμαρά, Μπαλτάκος η δουλειά. Ομως όλα αυτά επαρκώς έχουν φανερωθεί, και ικανοποιητικώς έχουν εξηγηθεί. Το πρόβλημά μας
είναι πλέον αλλού. Τι θα κάνουμε με το τέρας αφού οι ίδιοι το τρέφουμε. Κι όταν λέω «οι ίδιοι», εννοώ τη δημοκρατία. Αυτήν τη δημοκρατία έτσι όπως την κατήντησαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ολιγαρχική, διεφθαρμένη (με τη διαπλοκή), υποτελή στους ξένους και αυταρχική με τους Ελληνες. Δεν θέλει ρώτημα
ότι αυτή η ανεπαρκής κι εν πολλοίς τυραννική δημοκρατία παράγει διά της πολιτικής εκείνων που τη χειραγωγούν -το λεγόμενο Συνταγματικό τόξο- την πρώτη ύλη απ’ την οποίαν τρέφεται το τέρας.
Σε αυτήν την πρώτη ύλη το ίδιο υπέρ του τέρατος προστίθεται και η «άμυνα» της δημοκρατίας, όταν αυτή η άμυνα βασίζεται σε διώξεις και προσδίδει φασιστικά χαρακτηριστικά στην ίδια τη δημοκρατία.
Επ’ αυτού οι «εξυπνάδες» Βενιζέλου δεν είναι μόνον εξυπνάδες. Στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, δεν υπάρχουν σφάλματα, υπάρχουν εγκλήματα. Η πολιτική Βενιζέλου (με παρακολούθημα τη μισή Ν.Δ.) απεδείχθη ότι γιγαντώνει το κτήνος - αν δεν πρόκειται για σκόπιμο σφάλμα, πρόκειται για κάτι ακόμα χειρότερο και η επιμονή σ’ αυτήν την πολιτική το υποδεικνύει.
Τα εγκλήματα κρίνονται στις δικαστικές αίθουσες - οι διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής στα μάτια του λαού υπέχουν πολιτικές παραμέτρους, μάλιστα στη βάση (της φασιστικής άλλωστε) συλλογικής ευθύνης. Η σύμπλευση με τις ραδιουργίες Βενιζέλου ενός μέρους στόκων της πολιτικής ορθότητας (είτε δηλώνουν αριστεροί είτε όχι) οδηγεί τα πράγματα σε ακρότητες και αγριότητες που κινούνται στην περιοχή της δίωξης των ιδεών ή της δίωξης λόγω ιδεών, όπως παλαιότερα
έπρατταν οι  εθνικόφρονες και οι εθνικιστές εναντίον των κομμουνιστών και των «συνοδοιπόρων».
Κορωνίς στο επικίνδυνο και ύπουλο αυτό παίγνιο (εναντίον όσης δημοκρατίας μάς έχει απομείνει) είναι η ενοχοποίηση συλλήβδην των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Ηλιθιωδώς ένα μέρος της Αριστεράς (και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ) αρνείται να ομιλεί με αυτά τα «μιάσματα», λες και άλλος τρόπος απ’ τον διάλογο υπάρχει όχι μόνον για τη διακίνηση των ιδεών, αλλά και για την κατίσχυση των δίκαιων ιδεών.
Αν συνεχίσουμε έτσι, αφήνοντας αυτό το μαύρο παιγνίδι να παίζεται μεταξύ Βενιζέλου - Σαμαρά - Μπαλτάκου - διώξεων - πολιτικής ορθότητας - αλαζονείας των ηλίθιων - διαπλοκής και προπαγάνδας, το τέρας θα ενδυναμωθεί κι άλλο.
Οι Χρυσαυγίτες είναι ανελλήνιστοι, είναι αλήτες, βαράνε εργάτες και καθαρίστριες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο υπέρ των αφεντικών στα ταξικά έμπεδα. Σε αυτό το γήπεδο μπορούν να συντριβούν οι ιδέες τους και να τσακισθούν οι ίδιοι
κι όχι με διώξεις - μάλιστα πονηρές, όπως τις ασκούν πολιτικοί τύπου Βενιζέλου - Σαμαρά, πεινώντες για χρήσιμους εχθρούς και κρυφούς φίλους...