Έχουμε αναλύσει διεξοδικά ότι η επαναφορά στο εθνικό μας νόμισμα αποτελεί στρατηγικό «μεταβατικό ιμάντα» μιας Αριστερής Πολιτικής.
Όταν, σήμερα, η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων, τότε κάθε αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία, κάθε αγώνας αποδέσμευσης από τους μηχανισμούς της Νέας Τάξης, δίχως ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, είναι θανάσιμη ουτοπία: ΔΙΧΩΣ εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να υπάρξει και εθνική Πολιτική…
Συνεπώς, Το «ευρώ ή δραχμή» δεν είναι ένα ψευτοδίλημμα, αλλά οργανικό μέρος ενός «εθνικού» πολιτικού προγράμματος, ενός εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα.
Έχουμε υπογραμμίσει, ιδιαίτερα, ότι ένα Εθνικό-απελευθερωτικό πολιτικό πρόγραμμα (μέσα εδώ είναι και η επαναφορά στη δραχμή, πακέτο με τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ, κ.λπ), αποτελεί, σήμερα το μεταβατικό μοχλό του Επαναστατικού Αγώνα.
Πιο αναλυτικά στο τελευταίο μας άρθρο, ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8262
Η ηγεσία του ΚΚΕ με ποικίλες σοφιστείες του τύπου ότι το νόμισμα είναι απλώς ένα διαχειριστικό εργαλείο, παρακάμπτει το ζήτημα του Εθνικού Αριστερού Μεταβατικού Προγράμματος και ουσιαστικά κηρύσσει την ΑΚΙΝΗΣΙΑ: Αποδοχή του ευρώ…
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ευθέως και όχι εμμέσως (όπως το ΚΚΕ) αποδέχεται και στηρίζει τόσο το ευρώ, όσο και την ΕΕ…
Ωστόσο, μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσεται ένας γόνιμος προβληματισμός γύρω από την επαναφορά στη δραχμή: Προβληματισμός που έχει προσλάβει πυρετική ένταση, καθόσον όλο και περισσότερο η πραγματικότητα θέτει στην επικαιρότητα τα ΕΘΝΙΚΑ ζητήματα…
Ένα εξαίρετο κείμενο είναι το ακόλουθο του Ανδρέα Ζαφείρη. Θα αναδημοσιεύουμε κατόπιν και ένα δικό μας παλιότερο κείμενο: «Ευρώ ή χάος» (Μάιος του 2012).
Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ ΤΑΞΕΙΣ»
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ
Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Ο σ. Γ. Μηλιός σε συνέντευξή του στη Real News της Κυριακής 15/08, τόνιζε με έμφαση ότι «η έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε μια ακόμη χειρότερη, από τη σημερινή, πραγματικότητα για τις υποτελείς τάξεις της ελληνικής κοινωνίας».(Παρόμοιες απόψεις εξέφρασε και στο capital ο σ.Γ. Σταθάκης)
Θα άξιζε ενδεχομένως να προσδιοριζόταν με μεγαλύτερη σαφήνεια ποιες (σε ποιόν) και με ποια κριτήρια ορίζονται ως υποτελείς τάξεις στην ελληνική κοινωνία. Το ερώτημα δεν είναι βυζαντινισμός. Από την απάντηση εκπορεύεται μια ολόκληρη πολιτική συμμαχιών (και όχι μόνο). Αλλά ας το προσπεράσουμε προσωρινά.
Ας προσπεράσουμε και το γεγονός ότι ήδη οι «υποτελείς τάξεις» έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη, μετά την περίοδο της κατοχής, καταστροφή. Όχι μόνο οικονομικά. Και σε τέτοιο σημείο που να μιλάμε πλέον για μια κρίση που αγγίζει τα όρια της ανθρωπιστικής καταστροφής. Και η καταστροφή αυτή έγινε εντός του ευρώ. Και συνεχίζεται.
Ας προσπεράσουμε και το ότι η αριστερά «ως πλειοψηφικός αντισυστημικός/εξωσυστημικός πολιτικός πόλος» κατοχυρώθηκε έχοντας ως θεμελιακή θέση την άποψη ότι το νόμισμα δεν αποτελεί φετίχ. Εσχάτως μαθαίνουμε ότι η Αφροδίτη εκτός από τις γούνες είχε και άλλα.
Η συζήτηση αυτή διεξάγεται με ένταση τα τελευταία χρόνια τόσο εντός της αριστεράς αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας, με ισχυρά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές.
Μια ολοκληρωμένη εικόνα των επιχειρημάτων περί «καταστροφής» μπορεί κάποιος να συναντήσει στην ειδική μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, που είχε δοθεί στη δημοσιότητα την Τρίτη 29 Μαΐου 2012, (τυχαία προφανώς η ημερομηνία), σύμφωνα με την οποία η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, θα οδηγούσε σε υποτίμηση κατά 65%, πτώση 22% στο ΑΕΠ, εκτόξευση της ανεργίας στο 34%, μείωση κατά του κεφαλήν εισοδήματος κατά 55% και πληθωρισμό άνω του 30%.
Από την άλλη πλευρά έχουν επίσης διατυπωθεί πλήθος αντεπιχειρημάτων, που απαντούν στα ζητήματα της ρευστότητας, της κάλυψης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, της κάλυψης των ενεργειακών αναγκών, της διατροφικής επάρκειας, την υποτίμηση, κ.α.
Τα διεθνή παραδείγματα εξ άλλου, (Αργεντινή, Ισλανδία), που αναμετρήθηκαν με ανάλογα προβλήματα, προσφέρουν πλήθος εναλλακτικών παραδειγμάτων σε επίπεδο πρακτικής.
Συχνά όμως φαίνεται η συζήτηση να αντιλαμβάνεται το θέμα του νομίσματος σαν ένα τεχνοκρατικό ζήτημα, σαν ένα πρόβλημα διαχείρισης, στο οποίο μια επιτροπή «σοφών» οικονομολόγων θα κληθεί να απαντήσει. Με εκείνο ή τον άλλο τρόπο.
Όμως το νόμισμα δεν είναι ένα ουδέτερο μέσο, που κινείται τροχιοδεικτικά στο χώρο της (έτσι και αλλιώς ανύπαρκτης) «καθαρής» οικονομικής επιστήμης.
Συμπυκνώνει σχέσεις κυριαρχίας, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές. Με την ταξική πάλη και τις διεθνείς εξελίξεις να έχουν το καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα στη περίπτωση του ευρώ, ενός ιδιόμορφου, εκ γενετής, «νόμισματος-ηγεμόνα».
Και εδώ ίσως να μπορούμε να τολμήσουμε μια μικρή διαφοροποίηση της θέσης του σ. Γ.Μηλιού. Εάν οι «υποτελείς τάξεις» παραμείνουν «υποτελείς», εάν παραμείνουν αντικείμενο και όχι υποκείμενο της οικονομικής πολιτικής τότε οι προβλέψεις του σίγουρα θα δικαιωθούν.
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ.
Η συζήτηση για το ευρώ δε μπορεί να διεξάγεται με τους όρους που διεξαγόταν τα προηγούμενα χρόνια. Οι εξελίξεις είναι σημαντικές και τα δεδομένα απαιτούν επικαιροποιήσεις.
Τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ολοένα και οξύνονται. Πέρα από τους ανταγωνισμούς, την ανισομετρία και τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο υποβαθμίζεται συνεχώς σε διεθνές επίπεδο.
Η ελληνική οικονομία δεν έφθασε έως εδώ επειδή ήμασταν «κακοί μαθητές», ούτε γιατί η αστική διαχείριση ήταν ανίκανη ή «μοχθηρή» ή «ανάλγητη».
Οδηγηθήκαμε εδώ και λόγω της ανισομετρίας που απελευθερώθηκε στο πλαίσιο της νομισματικής ενοποίησης.
Η αρχική γερμανική απάντηση, η μείωση του εργατικού μισθού, η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας, που οδήγησε σε μεταφορά κεφαλαίου από το Νότο στο Βορά έφτασε σε οριακό σημείο. Ο Νότος, σε συνθήκες κρίσης, δεν μπορεί να συνεχίζει να «αγοράζει» γερμανικά προϊόντα, και ο γερμανικός αστισμός αντιμετωπίζει νέο αδιέξοδο.
Η υψηλή τεχνογνωσία, που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα, συγκριτικό πλεονέκτημα της γερμανικής οικονομίας, τείνει να αμφισβητείται από νέες «αναδυόμενες τεχνολογικά» χώρες. Τα γερμανικά κεφάλαια έχουν «περιορισμένο ζωτικό χώρο» και χωρίς την αναγκαία στρατιωτική ισχύ που διαθέτουν οι ανταγωνιστές τους. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία πιστοποιούν τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις.
Η υποβάθμιση της Γαλλίας είναι ακόμη πιο ισχυρή (οικονομική, βιομηχανική, στρατιωτική), την στιγμή που η Βρετανία όλο και περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι η επιβίωσή της εξαρτάται από τη μετατροπή της σε ουραγό των ΗΠΑ.
Η ΕΥΡΩΠΗ, ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;
Η συσσώρευση των χρόνιων αντιφάσεων της ευρωζώνης είναι που καθιστά τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό ή ακόμη και την ανοιχτή στήριξη σε νεοφασιστικά καθεστώτα, μονόδρομο στο επίπεδο της ευρωζώνης. Οι εισηγήσεις, από «λελογισμένες» φωνές, ακόμη και εντός των κυρίαρχων κύκλων του γερμανικού κεφαλαίου, για επιστροφή σε κεϋνσιανού τύπου πολιτικές, με ήπια αναδιανομή του πλούτου και «αναμόρφωση» της ευρωζώνης (πάντα με γερμανικό πυρήνα) παραμένουν –και θα παραμείνουν πιθανά- στο επίπεδο των προτάσεων, ειδικά όσο οι διεθνείς ανταγωνισμοί θα οξύνονται.
Η επιρροή των απόψεων αυτών και μέσα στην αριστερά είναι ορατή είτε σε θεωρητικά σχήματα που αντιλαμβάνονται, περιορισμένα, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σαν πρόβλημα «αναδιανομής του πλούτου» και αρνούνται να αντιμετωπίσουν τα άλυτα δομικά της ζητήματα, είτε σε προτάσεις όπως του σ. Σταθάκη γα τη φορολόγηση των ακινήτων πάνω από 200.000 ευρώ.
Μια νέα μεγάλη κρίση στην ευρωζώνη, μέσα στην επόμενη τριετία, είναι το πιο πιθανό σενάριο. Σε κάθε περίπτωση το σύστημα του ευρώ έχει ημερομηνία λήξης και η επιστροφή σε άλλου τύπου νόμισμα (είτε «εθνικού» είτε «συνδεδεμένου») νομοτέλεια.
Είτε θα συμβεί η έξοδος από αυτό σε ακραίες συνθήκες, με επιλογή ή «ατύχημα», με ευθύνη των «κυρίαρχων τάξεων» (και ότι αυτό συνεπάγεται για τις καταστροφικές της συνέπειες για τις «υποτελείς») είτε οι δυνάμεις της αριστεράς θα προετοιμαστούν να περιγράψουν ένα ριζικά εναλλακτικό οικονομικό δρόμο-μοντέλο, όπου το θέμα του νομίσματος θα αποτελεί μέρος μιας συνολικότερης αναδιάρθρωσης.
Ένα ριζικά εναλλακτικό οικονομικό δρόμο-μοντέλο όπου το θέμα του νομίσματος θα συνδέεται με τη μη αναγνώριση του χρέους, τον ανασχεδιασμό της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας, την λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, με ένα ριζικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής.
Και το ερώτημα μπορεί τότε να επαναδιατυπωθεί: πόσο καταστροφική θα είναι μια τέτοια πολιτική για τις «υποτελείς τάξεις»;
Τρίτη 19 Αυγούστου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17383:zafiris-milios&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279