Είναι τραγικό να είσαι Αριστερός και να βρίσκεσαι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ζεις ένα πολιτικό δράμα, διότι δεν μπορεί να μην διακρίνεις το αυτονόητο: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το «αριστερό» σωσίβιο του καθεστώτος.
Οι Αριστεροί αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ,
όπως ο Ανδρέας Ζαφείρης, το διακρίνουν, απλώς πιστεύουν ότι μέσα από εκεί θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανασύσταση της Αριστεράς.
Πιστεύουμε ότι κάνουν τις επιθυμίας τους πραγματικότητα. Τέτοιες «επιθυμίες» τις έχει διαψεύσει η ιστορία. Και έχουμε και το παράδειγμα ΠΑΣΟΚ: Τις ίδιες αυταπάτες είχαν και εκεί πολλοί Αριστεροί αγωνιστές…
Βεβαίως δεν μπορεί να μεμφθείς αυτούς του αγωνιστές. Είναι τέτοια η κατάσταση σήμερα που εξαναγκάζει πολλούς να κολυμπούν σε σχήματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ για να μην βρεθούν στα σκοτάδια του …περιθωρίου: Φυσικά έτσι δεν κολυμπάς ενάντια στο ρεύμα, αλλά με το …ρεύμα.
Ωστόσο τα κείμενά τους αποτελούν στοιχεία γόνιμου προβληματισμού και μια παρακαταθήκη για το αύριο…
Εξαίρετο και το παρακάτω κείμενο του Ανδρέα Ζαφείρη.
Παραπέμπουμε και σε άλλα σχετικά κείμενα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9109
Και στο άρθρο:
ΣΥΡΙΖΑ: Ποτίζει το λαό με το ναρκωτικό των πρόωρων εκλογών…
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9088
ΟΙ 180, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ
...ΚΑΙ Ο ΕΝΦΙΑ ΣΑΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Η συζήτηση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (άλλη μια απόδειξη για την υποκριτική διάσταση των «θεσμών») επικεντρώνεται γύρω από την εξεύρεση των απαιτούμενων 180 ψήφων. Η κυβέρνηση έχει μια δομημένη, σχεδιασμένη τακτική συγκεκριμένων κινήσεων.
Κρίσιμες ημερομηνίες στην «πορεία για τους 180» της κυβέρνησης είναι:
1. 2-4 Σεπτεμβρίου. Η συνάντηση στο Παρίσι με την τρόικα, με θέμα τη συνέχεια της δημοσιονομικής προσαρμογής . Η αποστολή θα είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένη, με συντονιστές τους Παπασταύρου και Λαζαρίδη και τη συμμετοχή 6 υπουργών : Χαρδούβελη, Μητσοτάκη, Δένδια, Βρούτση, Σταικούρα, Μαυραγάνη. Πιθανά, καθαρά επικοινωνιακού τύπου, αποτελέσματα: «δεν χρειάζονται επιπλέον μέτρα για την υλοποίηση του προγράμματος».
2. 4-5 Σεπτεμβρίου, η πιθανή συνάντηση Σαμαρά-Ομπάμα στα πλαίσια της τακτικής συνόδου του ΝΑΤΟ στην Ουαλία. Προσδοκώμενα επικοινωνιακά αποτελέσματα: η «αποχώρηση» του ΔΝΤ.
3. 13 Οκτωβρίου. Η συνεδρίαση του Eurogroup, όπου αναμένεται η επικύρωση της απόφασης για τη «μη αναγκαιότητα λήψης νέων μέτρων».
4. 23 Οκτωβρίου. Η κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής όπου το ελληνικό χρέος θα κηρυχθεί ως «βιώσιμο».
5. Η δίκη της Χ.Α. Ο πιθανότερος χρόνος έναρξής της είναι μετά τις 15 Νοεμβρίου και πριν τα Χριστούγεννα. Η κυβέρνηση δε θέλει το πρώτο 15μερο του Νοεμβρίου, καθώς τότε (31 Οκτωβρίου-15 Νοεμβρίου 1922) είχε διεξαχθεί η «δίκη των 6». (Αξίζει να παρατηρήσουμε σε τι βάθος λεπτομέρειας σκέφτονται τα αστικά επικοινωνιακά επιτελεία).
Το κατηγορητήριο αφορά τους Ν.Μιχαλολιάκο, 16 βουλευτές και 30 συνεργούς και δεν αποκλείεται να υιοθετηθεί η αρχική σκέψη για απόδοση κατηγοριών (στους επικεφαλείς του κόμματος) εσχάτης προδοσίας και απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος.
Στην πορεία αυτή η κυβέρνηση θα φροντίσει να κτίσει πολιτικά και επικοινωνιακά τις «συμμαχίες» που θα την οδηγήσουν στη παράταση του πολιτικού της χρόνου. «Συμμαχίες» που ήδη οικοδομούνται είτε με υπόγειες και παρασκηνιακές (και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε πολλά επίπεδα- της εξαγοράς μη αποκλειόμενης) είτε όχι, διαδρομές.
Πέρα από το «παρασκήνιο» όμως (που καταδεικνύει ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα παραμένει ακόμη στα επίπεδα του 1965, παρά τις προσπάθειες «αστικού εκσυγχρονισμού» αλλά και ότι μπροστά στη «δύσκολη ώρα» ο αστικός κοινοβουλευτισμός δε θα διστάσει να θυμηθεί τις πιο «σκοτεινές του» παραδόσεις) το κύριο ζητούμενο είναι να συνεχιστεί, πάση θυσία, η πολιτική των τελευταίων χρόνων.
Γιατί κανείς δε μπορεί να αμφιβάλει ότι εάν η κυβέρνηση τελικά πάρει παράταση ζωής και μετά το Μάρτιο, η συνέχεια και τα μέτρα που θα επακολουθήσουν από μια κυβέρνηση που θα έχει καταφέρει να οικοδομήσει ένα νέο μεγάλο Μαύρο Μέτωπο, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου, θα κάνουν να μοιάζουν τα 5 πρώτα χρόνια των μνημονίων, με ημερήσια εκδρομή των Ουρσουλίνων στα Ανάβρυτα.
Η κυβέρνηση άμεσα θα βρίσκεται σε ένα σχεδιασμένο πυρετό δραστηριότητας: πολιτικά, παρασκηνιακά και επικοινωνιακά.
Απέναντι σε αυτή τη προοπτική η αριστερά δε μπορεί να επιλέξει να παίξει στο γήπεδο του αντιπάλου. Μπορεί -και οφείλει-να αντιτάξει τη δική της τακτική. Μια τακτική που θα επικεντρώνεται σε 3 άξονες:
1. Ριζοσπαστικός προγραμματικός λόγος, που θα αμφισβητεί όχι επί μέρους αλλά τον ίδιο τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής και τα βάθρα της. (Σε οικονομικοταξικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο).
2. Ενότητα και μετωπική συμπόρευση είτε κεντρικά είτε σε επιμέρους επίπεδα, όπου μπορεί, κάθε φορά, να επιτευχθεί η minimum συμφωνία, με κριτήριο την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
3. Αγώνες. Αγώνες και πάλι αγώνες. Η βιωσιμότητα της κυβέρνησης και της πολιτικής της, και οποιουδήποτε πολιτικού φορέα κληθεί να την υλοποιήσει, δε θα κριθεί με παρασκηνιακές ή παραπολιτικές κινήσεις . Αλλά στο ανοιχτό πεδίο.
Η κυβέρνηση δεν είναι διάφανη. Αλλά ούτε και η αριστερά. Ο λαός και βλέπει και περιμένει.
Η περίπτωση του ΕΝΦΙΑ και το πώς αξιοποιήθηκε (ή όχι) από την αριστερά είναι μια ένδειξη των δυνατοτήτων που υπάρχουν.
Η δημιουργία ενός κινήματος άρνησης πληρωμής του ΕΝΦΙΑ, αποτελεί μοναδική ευκαιρία για τη οικοδόμηση ενός μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου της αριστεράς με ευρύτατα στρώματα.
Η πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία βλέπει τη θέση της να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και ζει με την αγωνία πρόσθετων μέτρων, δε μπορεί να πληρώσει ένα μεσαιωνικού τύπου φόρο. Και περιμένει.
Πρωτοβουλίες που θα δώσουν ξανά αυτοπεποίθηση και ελπίδα και θα δημιουργήσουν νέα πολιτικά δεδομένα.
Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17454:180-aristera-zafeirhs&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279