Ένα παραμύθι για μεγάλους
Θα μπορούσε να 'ναι αρχή κάποιου δημοτικού τραγουδιού:
ο Τίγρης και ο Βούβαλος,
τα δυο βουνά μαλώνουν,
το να κρατάει τον Πειραιά
και τ' άλλο Φιλαδέλφεια
μαφιόζοι, ποδοβολητά,
μπούκες και πιστολάδες
και χρυσαυγίτες με παπιόν,
της Νύχτας αφεντάδες!
Ο Τίγρης λοιπόν, παλιά π⓪υτάν@ στο κουρμπέτι, αφού έλειψε μερικά χρόνια για να "ενηλικιωθεί", επέστρεψε δριμύτερος στα παλιά λημέρια, για να πάρει ως άσωτος υιός τη μερίδα που του αναλογεί.
Στο μεταξύ όμως, ο άλλος γιος, ο Βούβαλος, έχει πιάσει στασίδι και ελέγχει...
όλη την περιουσία του πατέρα και φυσικά δεν προτίθεται να τη μοιραστεί.
Και δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι την επιστροφή του άσωτου και γι' αυτό ακονίζει τα μαχαίρια (και τις μολότωφ) εδώ και καιρό.
Ο Τίγρης, όμως, δε χαμπαριάζει από κάτι τέτοια (έτσι κι αλλιώς οι μολότωφ δε σκάνε στην αστυνομοκρατούμενη μούρη του, αλλά σε υποτακτικούς του) και επομένως ακονίζει κι αυτός τα μαχαίρια (και τα γκαζάκια) του.
Στο σκάκι τους πετάνε στη φωτιά τα πιόνια τους ή και πύργους και άλογα.
Και στη συνέχεια, αφού τα "φάει" ο αντίπαλος, βγαίνουν και καταγέλλουν βρώμικες μεθόδους, προβοκάτσιες και άλλα φαιδρά.
Θα φαγωθεί κόσμος.
Και εκτός του σκακιού.
Θα την πληρώσουν και περαστικοί.
Ή ίσως την πληρώσουν πάρα πολλοί, αν γενικευτεί ο πόλεμος Τίγρη και Βούβαλου και πάρει και άλλες διαστάσεις και προεκτάσεις, τις οποίες πολύ φοβάμαι πως έχει ήδη πάρει σε κάποιο βαθμό.
Όπως περίπου λέει κι ο λαός δηλαδή: "όταν τσακώνονται τα τιγρο-βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια".
Η χώρα μας έχει παραδοθεί στις ορέξεις ενός Τίγρη κι ενός Βούβαλου.
Ο ένας έχει τον ανώτατο άρχοντα προστάτη και ο άλλος την παραλίγο Χαλίφαινα που θέλει να γίνει Χαλίφαινα στη θέση του Χαλίφη, αλλά δεν της κάθεται.
Η μάχη θα είναι μέχρις εσχάτων.
Θα υπάρξει ενδεχομένως και "εμφύλιος" εντός γνωστής μαυροφορούσας οργάνωσης με άτομα χωρίς λαιμό (και εγκέφαλο).
Διότι εντός της γαλαζο-γραβατοφορούσας και μιζοκρατούσας οργάνωσης, ήδη υπάρχει εμφύλιος. Διαπιστωμένο αυτό.
Ελπίζουμε να αλληλοεξοντωθούν, μπας και βρούμε την ησυχία μας.
Διότι η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Από χώρα του πράκτορος (της Στάζι) Κρόκους, όπου όλα γίνονταν βρώμικα, αλλά χωρίς πιστόλια, τώρα έχουμε γίνει Κολομβία και έχουμε παραδοθεί στα χέρια των Μαφιόζων.
(μην ψάχνεις αλλού- με τη δική σου βοήθεια αγαπητή... Μαρία απ' τον Πειραιά, Ορέστη απ' το Βόλο!)
Και κάπου πιο πίσω στέκεται και κοιτά ένα χαμόγελο σαρδόνιο.
Το "Χαμόγελο του Βαρδή".
Ξέρει καλά πως ό,τι και να γίνει, αυτός θα 'ναι πάντα νικητής.
Είτε με Θεό είτε με Αλλάχ.
Και οι μ@λάκ€ς με τα κασκόλ τσακώνονται στις παρέες τους για το "αν την έχει μεγαλύτερη" ο Τίγρης ή ο Βούβαλος...
Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...
Το διαβάσαμε εδώ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/11/blog-post_742.html