ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ=ΦΑΣΙΣΜΟΣ;
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Από το «συνωστισμό της Σμύρνης» έως το «κομμουνισμός= φασισμός», ο δρόμος ούτε μακρύς είναι, ούτε διαφορετικός. Ο, πέρα από τα όρια της παραχάραξης, βιασμός της ιστορικής αλήθειας ήταν πάντα ένα χρήσιμο εργαλείο.
Και από τη κ.Ρεπούση έως τον κ. Μάραντο, συγγραφέα του νέου βιβλίου Πολιτικής Παιδείας της Β΄Λυκείου, ο παρανομαστής κοινός. (Και ας δίνει την αντίθετη εντύπωση).
Στην ενότητα για τα πολιτεύματα, οι μαθητές στην κρίσιμη, πολιτικά, ηλικία των 16 χρονών θα διδάσκονται ότι:
«Τον 20ό αιώνα εμφανίστηκαν και δύο νέες κατηγορίες πολιτευμάτων, το κομμουνιστικό και το φασιστικό ...Είναι πολιτεύματα ολοκληρωτικά. Ο ολοκληρωτισμός επιβάλλεται είτε με τη βία (ψυχική ή σωματική) είτε με άλλους τρόπους (π.χ. προπαγάνδα, διαφήμιση). Επιβάλλει ίδιους τρόπους σκέψης και κρίσης σε όλους. Στόχος του είναι ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου και η μαζοποίησή του. ...Ειδικότερα: Ο κομμουνισμός. ... Το κομμουνιστικό σύστημα άρχισε να εφαρμόζεται πρώτα στη Ρωσία μετά την επανάσταση του 1917. Αργότερα, άλλοτε με επανάσταση κι άλλοτε με πραξικόπημα, άρχισε να εφαρμόζεται και σ' άλλες χώρες (Ανατολική Ευρώπη, Ασία, Αφρική) με διάφορες παραλλαγές. Ο φασισμός...Εμπεριέχει διάφορα στοιχεία ιδεαλισμού, εθνικισμού, σοσιαλισμού, συντεχνιασμού κτλ....»
Ενδιαφέρον έχουν και τα παραθέματα. Εκεί, ο σοσιαλισμός όχι απλά δεν εξισώνεται με τον φασισμό αλλά ...
«Οι χώρες όπου επικράτησε το κομμουνιστικό ή σοσιαλιστικό σύστημα χαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικές ή σοσιαλιστικές αντίστοιχα. ..Χαρακτηρίστηκαν σοσιαλιστικά και δημοκρατικά τα πιο δικτατορικά και καταπιεστικά καθεστώτα».
Είναι προφανές ότι ο κ.Μάραντος δε γνωρίζει ότι η Σοβιετική Ένωση, θυσίασε 26 εκατομμύρια πολίτες της στην πάλη κατά του φασισμού. Ότι σε όλες τις χώρες –και στην δική μας επίσης- ήταν οι κομμουνιστές που πρωτοστάτησαν, δίνοντας εκατόμβες νεκρών, στην πάλη κατά του ναζισμού, όταν οι δικοί του πολιτικοί πρόγονοι ξορκίζαν -στη καλύτερη περίπτωση- την πλήξη τους στα καφέ στην Αλεξάνδρεια, ενώ στη χειρότερη συνεργάζονταν ανοιχτά με τον κατακτητή.
Προφανώς επίσης δε γνωρίζει ότι τα φασιστικά κόμματα χρηματοδοτηθήκαν από τις μεγάλες μονοπωλιακές ενώσεις, ενώ ακόμη και μέχρι το Μάιο του 1940, οι δυτικές δημοκρατίες στήριζαν ανοιχτά το χιτλερικό καθεστώς.
Και μάλλον θα εκπλαγεί δυσάρεστα εάν τον πληροφορήσει κάποιος (οπότε ας το αποφύγουμε) ότι θεμέλιοι λίθοι της φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, η ευγονική, ο ρατσισμός, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι γενοκτονίες δεν ήταν εφευρέσεις του φασισμού αλλά είχαν προϋπάρξει στα πλαίσια της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Δικαιολογημένη η «άγνοια» του κ. Μάραντου. Εξάλλου πολλές από τις απόψεις του τις είδαμε τα τελευταία χρόνια, δειλά-δειλά, να ψελλίζονται και εντός τμημάτων της «αριστεράς».
Το ερώτημα είναι γιατί το υπουργείο Παιδείας, τώρα, σε αυτή τη φάση, στέλνει στα σχολεία ένα βιβλίο που θα έκανε ακόμη και τον Γ. Γεωργαλά να κοκκινίζει από ντροπή και τον κ. Πλεύρη να αναρωτιέται, αυτοκριτικά, για τη δική του μετριοπάθεια.
Η εξήγηση είναι διπλή.
Η ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού είναι «ευρωπαϊκή» κατεύθυνση. 553 ψήφοι υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές ήταν ο απολογισμός στο Ευρωκοινοβούλιο, στο ψήφισμα της ντροπής που ταύτιζε το σοσιαλισμό με το ναζισμό και θεωρούσε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, απάντηση στα «δεινά» του κομμουνισμού. Την ίδια στιγμή βέβαια, η Ε.Ε. στηρίζει και χρηματοδοτεί νεοφασιστικά κόμματα που συμμετέχουν σε πραξικοπήματα (Ουκρανία) και φλερτάρει διακριτικά (και υπόγεια προς το παρόν ) με μια «διακριτική» σύζευξη νεοφιλελευθερισμού και φασισμού. (Η μακρινή Χιλή δεν ήταν απλά ένα πείραμα).
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η επιλογή έχει να κάνει και με την άμεση πολιτική συγκυρία. Αυτή η «διακριτική» σύζευξη νεοφιλευθερισμού και φασισμού, στη χώρα μας ξεφεύγει από τα υβριδιακά, πειραματικά της χαρακτηριστικά.
Δεν είναι μόνο η, σε προηγούμενη περίοδο, κρατική κάλυψη στις δραστηριότητες της Χ.Α.
Είναι και η νέα φάση, όπου η συγκυβέρνηση ενσωματώνει ολοένα και περισσότερο την «ακροδεξιά», σε επίπεδο προσώπων, λόγων, ήθους, ύφους και πρακτικών. Και, λογικό επακόλουθο, η ιδεολογία ακολουθεί δρόμους παράλληλους.
Η συγκυβέρνηση θα «παίξει» έντονα το ιδεολογικό «χαρτί». Ας προσέξουμε την τοποθέτηση του πρόεδρο του «Hellenic Society of Imperial College» κ. Ντιναλέξη στο άρθρο «H ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι κοντά»:
«Η συμβολή της Χρυσής Αυγής στην αλλαγή αυτή προς την ηγεμονία της δεξιάς είναι αξιοσημείωτη. Απάλλαξε τον κεντροδεξιό χώρο από την κατηγορία του «φασισμού», ενώ η παρουσία της δημιουργεί ένα σημαντικό αντίβαρο στην αριστερά σε πολλά θέματα, όπως κυρίως τα εθνικά».
Τα τέσσερα βασικά βάθρα της κυβέρνησης θα είναι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, ο νεοφιλελευθερισμός (απέναντι στο «κρατισμό»), ο «τάφος της Αμφίπολης» και η ακροδεξιά ρητορική και πρακτική. Μακριά από την κοινωνία και μη γειωμένη πια σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα θα καταφεύγει ολοένα και περισσότερο στους «ιδεολογικούς μηχανισμούς» και στην άμεση καταστολή.
Ή η αριστερά θα αντεπιτεθεί στο σύνολο αλλά και στα επιμέρους στοιχεία αυτής της πολιτικής ή θα συνειδητοποιήσει (κατόπιν εορτής και με τραγικό τρόπο) το βαθύτερο νόημα στη φράση: «Την ιστορία που μαθαίνεις στο σχολείο την έγραψαν οι δήμιοι των λαών».
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18553:zafeirhs-biblio&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Από το «συνωστισμό της Σμύρνης» έως το «κομμουνισμός= φασισμός», ο δρόμος ούτε μακρύς είναι, ούτε διαφορετικός. Ο, πέρα από τα όρια της παραχάραξης, βιασμός της ιστορικής αλήθειας ήταν πάντα ένα χρήσιμο εργαλείο.
Και από τη κ.Ρεπούση έως τον κ. Μάραντο, συγγραφέα του νέου βιβλίου Πολιτικής Παιδείας της Β΄Λυκείου, ο παρανομαστής κοινός. (Και ας δίνει την αντίθετη εντύπωση).
Στην ενότητα για τα πολιτεύματα, οι μαθητές στην κρίσιμη, πολιτικά, ηλικία των 16 χρονών θα διδάσκονται ότι:
«Τον 20ό αιώνα εμφανίστηκαν και δύο νέες κατηγορίες πολιτευμάτων, το κομμουνιστικό και το φασιστικό ...Είναι πολιτεύματα ολοκληρωτικά. Ο ολοκληρωτισμός επιβάλλεται είτε με τη βία (ψυχική ή σωματική) είτε με άλλους τρόπους (π.χ. προπαγάνδα, διαφήμιση). Επιβάλλει ίδιους τρόπους σκέψης και κρίσης σε όλους. Στόχος του είναι ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου και η μαζοποίησή του. ...Ειδικότερα: Ο κομμουνισμός. ... Το κομμουνιστικό σύστημα άρχισε να εφαρμόζεται πρώτα στη Ρωσία μετά την επανάσταση του 1917. Αργότερα, άλλοτε με επανάσταση κι άλλοτε με πραξικόπημα, άρχισε να εφαρμόζεται και σ' άλλες χώρες (Ανατολική Ευρώπη, Ασία, Αφρική) με διάφορες παραλλαγές. Ο φασισμός...Εμπεριέχει διάφορα στοιχεία ιδεαλισμού, εθνικισμού, σοσιαλισμού, συντεχνιασμού κτλ....»
Ενδιαφέρον έχουν και τα παραθέματα. Εκεί, ο σοσιαλισμός όχι απλά δεν εξισώνεται με τον φασισμό αλλά ...
«Οι χώρες όπου επικράτησε το κομμουνιστικό ή σοσιαλιστικό σύστημα χαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικές ή σοσιαλιστικές αντίστοιχα. ..Χαρακτηρίστηκαν σοσιαλιστικά και δημοκρατικά τα πιο δικτατορικά και καταπιεστικά καθεστώτα».
Είναι προφανές ότι ο κ.Μάραντος δε γνωρίζει ότι η Σοβιετική Ένωση, θυσίασε 26 εκατομμύρια πολίτες της στην πάλη κατά του φασισμού. Ότι σε όλες τις χώρες –και στην δική μας επίσης- ήταν οι κομμουνιστές που πρωτοστάτησαν, δίνοντας εκατόμβες νεκρών, στην πάλη κατά του ναζισμού, όταν οι δικοί του πολιτικοί πρόγονοι ξορκίζαν -στη καλύτερη περίπτωση- την πλήξη τους στα καφέ στην Αλεξάνδρεια, ενώ στη χειρότερη συνεργάζονταν ανοιχτά με τον κατακτητή.
Προφανώς επίσης δε γνωρίζει ότι τα φασιστικά κόμματα χρηματοδοτηθήκαν από τις μεγάλες μονοπωλιακές ενώσεις, ενώ ακόμη και μέχρι το Μάιο του 1940, οι δυτικές δημοκρατίες στήριζαν ανοιχτά το χιτλερικό καθεστώς.
Και μάλλον θα εκπλαγεί δυσάρεστα εάν τον πληροφορήσει κάποιος (οπότε ας το αποφύγουμε) ότι θεμέλιοι λίθοι της φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, η ευγονική, ο ρατσισμός, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι γενοκτονίες δεν ήταν εφευρέσεις του φασισμού αλλά είχαν προϋπάρξει στα πλαίσια της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Δικαιολογημένη η «άγνοια» του κ. Μάραντου. Εξάλλου πολλές από τις απόψεις του τις είδαμε τα τελευταία χρόνια, δειλά-δειλά, να ψελλίζονται και εντός τμημάτων της «αριστεράς».
Το ερώτημα είναι γιατί το υπουργείο Παιδείας, τώρα, σε αυτή τη φάση, στέλνει στα σχολεία ένα βιβλίο που θα έκανε ακόμη και τον Γ. Γεωργαλά να κοκκινίζει από ντροπή και τον κ. Πλεύρη να αναρωτιέται, αυτοκριτικά, για τη δική του μετριοπάθεια.
Η εξήγηση είναι διπλή.
Η ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού είναι «ευρωπαϊκή» κατεύθυνση. 553 ψήφοι υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές ήταν ο απολογισμός στο Ευρωκοινοβούλιο, στο ψήφισμα της ντροπής που ταύτιζε το σοσιαλισμό με το ναζισμό και θεωρούσε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, απάντηση στα «δεινά» του κομμουνισμού. Την ίδια στιγμή βέβαια, η Ε.Ε. στηρίζει και χρηματοδοτεί νεοφασιστικά κόμματα που συμμετέχουν σε πραξικοπήματα (Ουκρανία) και φλερτάρει διακριτικά (και υπόγεια προς το παρόν ) με μια «διακριτική» σύζευξη νεοφιλελευθερισμού και φασισμού. (Η μακρινή Χιλή δεν ήταν απλά ένα πείραμα).
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η επιλογή έχει να κάνει και με την άμεση πολιτική συγκυρία. Αυτή η «διακριτική» σύζευξη νεοφιλευθερισμού και φασισμού, στη χώρα μας ξεφεύγει από τα υβριδιακά, πειραματικά της χαρακτηριστικά.
Δεν είναι μόνο η, σε προηγούμενη περίοδο, κρατική κάλυψη στις δραστηριότητες της Χ.Α.
Είναι και η νέα φάση, όπου η συγκυβέρνηση ενσωματώνει ολοένα και περισσότερο την «ακροδεξιά», σε επίπεδο προσώπων, λόγων, ήθους, ύφους και πρακτικών. Και, λογικό επακόλουθο, η ιδεολογία ακολουθεί δρόμους παράλληλους.
Η συγκυβέρνηση θα «παίξει» έντονα το ιδεολογικό «χαρτί». Ας προσέξουμε την τοποθέτηση του πρόεδρο του «Hellenic Society of Imperial College» κ. Ντιναλέξη στο άρθρο «H ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι κοντά»:
«Η συμβολή της Χρυσής Αυγής στην αλλαγή αυτή προς την ηγεμονία της δεξιάς είναι αξιοσημείωτη. Απάλλαξε τον κεντροδεξιό χώρο από την κατηγορία του «φασισμού», ενώ η παρουσία της δημιουργεί ένα σημαντικό αντίβαρο στην αριστερά σε πολλά θέματα, όπως κυρίως τα εθνικά».
Τα τέσσερα βασικά βάθρα της κυβέρνησης θα είναι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, ο νεοφιλελευθερισμός (απέναντι στο «κρατισμό»), ο «τάφος της Αμφίπολης» και η ακροδεξιά ρητορική και πρακτική. Μακριά από την κοινωνία και μη γειωμένη πια σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα θα καταφεύγει ολοένα και περισσότερο στους «ιδεολογικούς μηχανισμούς» και στην άμεση καταστολή.
Ή η αριστερά θα αντεπιτεθεί στο σύνολο αλλά και στα επιμέρους στοιχεία αυτής της πολιτικής ή θα συνειδητοποιήσει (κατόπιν εορτής και με τραγικό τρόπο) το βαθύτερο νόημα στη φράση: «Την ιστορία που μαθαίνεις στο σχολείο την έγραψαν οι δήμιοι των λαών».
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18553:zafeirhs-biblio&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278