Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η περίπτωση του Καραμπελιά και τα όσα υποστηρίζει ειδικά τελευταία δεν είναι για μας καθόλου ευχάριστη.
Γιατί μπορεί ουδέποτε να μην συμφωνούσαμε απόλυτα σε όλα με τον
Καραμπελιά αλλά τουλάχιστον και ειδικά πριν τεθεί το ζήτημα της εξόδου από το
ευρώ η στάση του ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής.
Γιατί το Άρδην και για την Νέα
Τάξη μιλούσε και με τα ιδεολογήματά της (εθνομηδενισμός, κοσμοπολιτισμός,
ανοιχτά σύνορα) ερχόταν σε σύγκρουση. Έδωσε σημαντικές ιδεολογικές μάχες και
μάλιστα σε μιά εποχή που όσοι αντιστέκονταν στο σημιτικό συρφετό και στον εκσυγχρονισμό
ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Όμως όταν η κρίση άρχισε να θέτει τα μεγάλα
διλήμματα ο Καραμπελιάς άρχισε να γέρνει προς την πλευρά των καθεστωτικών
δυνάμεων. Το είχαμε πει από την αρχή της κρίσης δεν είναι δυνατόν να
δηλώνεις αντιμνημονιακός και ταυτόχρονα να είσαι υπέρ της άνευ όρων παραμονής
στην ευρωζώνη.
Σήμερα αν θέλεις να εφαρμόσεις ένα διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό των μνημονίων και της τρόικας πρέπει τουλάχιστον να κάνεις στάση πληρωμών του χρέους και να διαγράψεις το μεγαλύτερο μέρος του. Φυσικά οι δανειστές, οι περίφημες αγορές και η τρόικα δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Όπως δεκάδες φορές έχουν ξεκάθαρα δηλώσει εκβιαστικά δεν δέχονται καμιά διαπραγμάτευση με οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν δεν παρθούν όλα τα μέτρα που απαιτούν θα διακόψουν την ρευστότητα πράγμα που η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης τους επιτρέπει. Άρα μία πραγματική αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρέπει απαραίτητα να είναι έτοιμη να αποχωρήσει τουλάχιστον από την ευρωζώνη για αρχή.
Από την αρχή ο Καραμπελιάς ακολούθησε την περπατημένη και των υπόλοιπων ''αντιμνημονιακών'' (ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ,Χ.Α) που παρά τις μεγάλες διαφορές τους σε αυτό συγκλίνουν. Ντούρος αντιμνημονιακός αλλά πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη με την γνωστή καραμέλα της καλύτερης διαπραγμάτευσης.
Ο Καραμπελιάς κάνοντας επίκεντρο της ανάλυσής του τις γεωπολιτικές ισορροπίες και επειδή αυτές είναι αρνητικές για την Ελλάδα ενώ και οι ηγεσίες ανίκανες και το λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό άρα πρέπει να περιμένουμε (την έξοδο από το ευρώ την θεωρεί μεγάλη καταστροφή οικονομική και γεωπολιτική) μέχρι να διαμορφωθεί μιά άλλη κατάσταση (πως από μόνη της;) πιο ευνοϊκή. Κινούμενος πάνω σε μία τέτοια λογική και έχοντας κόψει κάθε αναφορά σε ταξικές αναλύσεις και σε όρους δημιουργίας κινήματος άρχισε να κατρακυλά κάθε μέρα και σε πιο αντιδραστικές απόψεις.
Γιατί όταν ανάγεις σε φετίχ την γεωπολιτική ισορροπία και το εθνικό (υπερταξικά και αφηρημένα) και επίσης υιοθετείς την καθεστωτική κινδυνολογία των κατοχικών ανδρεικέλων με απλά διαφορετικά προσχήματα και άλλη φρασεολογία μοιραία καταλήγεις να προτείνεις τα ίδια πράγματα.
Ειδικά το τελευταίο κειμενό του για το ζήτημα της εκλογής προέδρου δημοκρατίας είναι άνω ποταμών ή καλύτερα ο Καραμπελιάς έχει διαβεί εντελώς τον Ρουβίκωνα είναι πλέον ανοικτά στην άλλη πλευρά του ποταμού.
Αφού αρχικά παίρνει ως δεδομένα τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων (πλήρως κατευθυνόμενες από τα ΜΜΕ) θεωρώντας ότι ο λαός δεν θέλει εκλογές, μετά κινδυνολογεί όπως τα κατοχικά ανδρείκελα, τα ΜΜΕ (ελληνικά και ξένα) και όλοι οι εκπρόσωποι του υπερεθνικού κεφαλαίου. Τελικά καταλήγει σε αυτό που εμείς είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή των μνημονίων, δηλαδή ότι οι δανειστές δεν δέχονται καμιά διαπραγμάτευση (λόγω γεωπολιτικής συγκυρίας κατά Καραμπελιά) για να φτάσει όμως σε εντελώς αντίθετο συμπέρασμα και πρόταση. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαπραγματευτεί και δεν αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση άρα δεν πρέπει να γίνουν εκλογές.
Σήμερα αν θέλεις να εφαρμόσεις ένα διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό των μνημονίων και της τρόικας πρέπει τουλάχιστον να κάνεις στάση πληρωμών του χρέους και να διαγράψεις το μεγαλύτερο μέρος του. Φυσικά οι δανειστές, οι περίφημες αγορές και η τρόικα δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Όπως δεκάδες φορές έχουν ξεκάθαρα δηλώσει εκβιαστικά δεν δέχονται καμιά διαπραγμάτευση με οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν δεν παρθούν όλα τα μέτρα που απαιτούν θα διακόψουν την ρευστότητα πράγμα που η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης τους επιτρέπει. Άρα μία πραγματική αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρέπει απαραίτητα να είναι έτοιμη να αποχωρήσει τουλάχιστον από την ευρωζώνη για αρχή.
Από την αρχή ο Καραμπελιάς ακολούθησε την περπατημένη και των υπόλοιπων ''αντιμνημονιακών'' (ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ,Χ.Α) που παρά τις μεγάλες διαφορές τους σε αυτό συγκλίνουν. Ντούρος αντιμνημονιακός αλλά πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη με την γνωστή καραμέλα της καλύτερης διαπραγμάτευσης.
Ο Καραμπελιάς κάνοντας επίκεντρο της ανάλυσής του τις γεωπολιτικές ισορροπίες και επειδή αυτές είναι αρνητικές για την Ελλάδα ενώ και οι ηγεσίες ανίκανες και το λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό άρα πρέπει να περιμένουμε (την έξοδο από το ευρώ την θεωρεί μεγάλη καταστροφή οικονομική και γεωπολιτική) μέχρι να διαμορφωθεί μιά άλλη κατάσταση (πως από μόνη της;) πιο ευνοϊκή. Κινούμενος πάνω σε μία τέτοια λογική και έχοντας κόψει κάθε αναφορά σε ταξικές αναλύσεις και σε όρους δημιουργίας κινήματος άρχισε να κατρακυλά κάθε μέρα και σε πιο αντιδραστικές απόψεις.
Γιατί όταν ανάγεις σε φετίχ την γεωπολιτική ισορροπία και το εθνικό (υπερταξικά και αφηρημένα) και επίσης υιοθετείς την καθεστωτική κινδυνολογία των κατοχικών ανδρεικέλων με απλά διαφορετικά προσχήματα και άλλη φρασεολογία μοιραία καταλήγεις να προτείνεις τα ίδια πράγματα.
Ειδικά το τελευταίο κειμενό του για το ζήτημα της εκλογής προέδρου δημοκρατίας είναι άνω ποταμών ή καλύτερα ο Καραμπελιάς έχει διαβεί εντελώς τον Ρουβίκωνα είναι πλέον ανοικτά στην άλλη πλευρά του ποταμού.
Αφού αρχικά παίρνει ως δεδομένα τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων (πλήρως κατευθυνόμενες από τα ΜΜΕ) θεωρώντας ότι ο λαός δεν θέλει εκλογές, μετά κινδυνολογεί όπως τα κατοχικά ανδρείκελα, τα ΜΜΕ (ελληνικά και ξένα) και όλοι οι εκπρόσωποι του υπερεθνικού κεφαλαίου. Τελικά καταλήγει σε αυτό που εμείς είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή των μνημονίων, δηλαδή ότι οι δανειστές δεν δέχονται καμιά διαπραγμάτευση (λόγω γεωπολιτικής συγκυρίας κατά Καραμπελιά) για να φτάσει όμως σε εντελώς αντίθετο συμπέρασμα και πρόταση. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαπραγματευτεί και δεν αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση άρα δεν πρέπει να γίνουν εκλογές.
Άμεση
στήριξη δηλαδή Σαμαρά-Βενιζέλου και μάλιστα με το επιχείρημα των κατοχικών δυνάμεων
ότι η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι και εμείς πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε δύο βάρκες και δεν αποτελεί αξιόπιστη λύση όμως δεν είναι δυνατόν γι' αυτό το λόγο να στηρίξουμε την παραμονή των δοσίλογων στην εξουσία. Δεν μπορεί να μιλάς για γενικευμένη ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ και ταυτόχρονα με το επιχείρημα ότι όλοι τους είναι επικίνδυνοι για την χώρα να προτείνεις ως καλύτερη λύση τους Σαμαροβενιζέλους ή την ''συναίνεση'' των νταβάδων. Φάσκεις και αντιφάσκεις για να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Γιατί το να γκρεμιστεί η συγκυβέρνηση έστω και εκλογικά (το καλύτερο θα ήταν να έπεφτε κινηματικά λόγω διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων όπως ο ΓΑΠ) είναι απλά το πρώτο βήμα για γενικευμένη ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ και για την δημιουργία κινήματος. Όμως ο Καραμπελιάς πλέον δεν σκέφτεται με όρους δημιουργίας κινήματος αλλά με αφηρημένους όρους εθνικού συμφέροντος και στρατηγικής με μπόλικο ''ρεαλισμό'' δηλαδή μνημονιακή κινδυνολογία και υποταγή στην υφιστάμενη γεωπολιτική πραγματικότητα.
Θα του υπενθυμίσουμε ότι τους αρνητικούς συσχετισμούς πολιτικούς και γεωπολιτικούς δεν τους ανέτρεψε ποτέ η αναμονή αλλά τα κινήματα. Εδώ δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος αρκούν παραδείγματα αστικών και εθνικών επαναστάσεων γιατί δυστυχώς ο Καραμπελιάς έχει φτάσει πιό πίσω και από τον αστικό φιλελευθερισμό. Η ελληνική επανάσταση και η γαλλική επανάσταση είναι τα πιό χαρακτηριστικά παραδείγματα. Είχαν να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα όλης της συνασπισμένης απολυταρχικής Ευρώπης όμως η ίδια η δυναμική τους πυροδότησε μεγάλες αλλαγές και άλλαξε τους συσχετισμούς δύναμης και τις ισορροπίες.
Σήμερα για να βγούμε από το βάλτο της ακινησίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο καταποντισμός της κατοχικής κυβέρνησης. Μόνο έτσι θα πυροδοτηθούν εξελίξεις και αλλαγές και θα ξαναμπεί η κοινωνία σε κίνηση.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι και εμείς πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε δύο βάρκες και δεν αποτελεί αξιόπιστη λύση όμως δεν είναι δυνατόν γι' αυτό το λόγο να στηρίξουμε την παραμονή των δοσίλογων στην εξουσία. Δεν μπορεί να μιλάς για γενικευμένη ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ και ταυτόχρονα με το επιχείρημα ότι όλοι τους είναι επικίνδυνοι για την χώρα να προτείνεις ως καλύτερη λύση τους Σαμαροβενιζέλους ή την ''συναίνεση'' των νταβάδων. Φάσκεις και αντιφάσκεις για να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Γιατί το να γκρεμιστεί η συγκυβέρνηση έστω και εκλογικά (το καλύτερο θα ήταν να έπεφτε κινηματικά λόγω διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων όπως ο ΓΑΠ) είναι απλά το πρώτο βήμα για γενικευμένη ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ και για την δημιουργία κινήματος. Όμως ο Καραμπελιάς πλέον δεν σκέφτεται με όρους δημιουργίας κινήματος αλλά με αφηρημένους όρους εθνικού συμφέροντος και στρατηγικής με μπόλικο ''ρεαλισμό'' δηλαδή μνημονιακή κινδυνολογία και υποταγή στην υφιστάμενη γεωπολιτική πραγματικότητα.
Θα του υπενθυμίσουμε ότι τους αρνητικούς συσχετισμούς πολιτικούς και γεωπολιτικούς δεν τους ανέτρεψε ποτέ η αναμονή αλλά τα κινήματα. Εδώ δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος αρκούν παραδείγματα αστικών και εθνικών επαναστάσεων γιατί δυστυχώς ο Καραμπελιάς έχει φτάσει πιό πίσω και από τον αστικό φιλελευθερισμό. Η ελληνική επανάσταση και η γαλλική επανάσταση είναι τα πιό χαρακτηριστικά παραδείγματα. Είχαν να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα όλης της συνασπισμένης απολυταρχικής Ευρώπης όμως η ίδια η δυναμική τους πυροδότησε μεγάλες αλλαγές και άλλαξε τους συσχετισμούς δύναμης και τις ισορροπίες.
Σήμερα για να βγούμε από το βάλτο της ακινησίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο καταποντισμός της κατοχικής κυβέρνησης. Μόνο έτσι θα πυροδοτηθούν εξελίξεις και αλλαγές και θα ξαναμπεί η κοινωνία σε κίνηση.
Γιατί το πιεστικό δίλλημα μνημόνια ή
διαγραφή του χρέους και έξοδος τουλάχιστον από το ευρώ υπάρχει από την αρχή της
κρίσης, άσχετα αν ο Καραμπελιάς έκανε ότι δεν το έβλεπε και θα υπάρχει και για
το επόμενο χρονικό διάστημα. Αντίθετα ακούμε για μιά ριζικά νέα και
ρηξικέλευθη πρόταση που ούτε καν σκιαγραφείται και τελικά καλούμαστε να
υποστούμε τους Σαμαροβενιζέλους.
Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως επουδενί δεν θεωρούμε τις εκλογές και την άνοδο του στην εξουσία καταστροφή. Όποιος σκέφτεται με όρους δημιουργίας και ανάπτυξης κινήματος καταλαβαίνει ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει μεγάλα αδιέξοδα στο καθεστώς, θα ανοίξει πολλά νέα ζητήματα, θα διαλύσει αυταπάτες ,θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα προκαλέσει πολιτικές αλλαγές ακόμα και στο εσωτερικό άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μάλιστα αν υπήρχε και ένας συγκροτημένος πόλος που θα πρότεινε εθνική και κοινωνική απελευθέρωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από ευρώ, ΕΕ που θα πίεζε το ΣΥΡΙΖΑ από αριστερά θα μιλάγαμε με καλύτερους όρους.
Ο Καραμπελιάς πάντα μιλούσε και δικαίως για το αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια. Φαίνεται τελευταία με την βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών και την προβολή του απο το Βήμα ότι αυτός ο αποκλεισμός αίρεται. Αυτό δεν σημαίνει νίκη του εθνικού στρατοπέδου όπως έγραψε κάποιος, απλά έχει σχεδόν ταυτιστεί με τις καθεστωτικές απόψεις όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο ζήτημα εκλογής προέδρου και διεξαγωγής εκλογών.
Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως επουδενί δεν θεωρούμε τις εκλογές και την άνοδο του στην εξουσία καταστροφή. Όποιος σκέφτεται με όρους δημιουργίας και ανάπτυξης κινήματος καταλαβαίνει ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει μεγάλα αδιέξοδα στο καθεστώς, θα ανοίξει πολλά νέα ζητήματα, θα διαλύσει αυταπάτες ,θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα προκαλέσει πολιτικές αλλαγές ακόμα και στο εσωτερικό άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μάλιστα αν υπήρχε και ένας συγκροτημένος πόλος που θα πρότεινε εθνική και κοινωνική απελευθέρωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από ευρώ, ΕΕ που θα πίεζε το ΣΥΡΙΖΑ από αριστερά θα μιλάγαμε με καλύτερους όρους.
Ο Καραμπελιάς πάντα μιλούσε και δικαίως για το αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια. Φαίνεται τελευταία με την βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών και την προβολή του απο το Βήμα ότι αυτός ο αποκλεισμός αίρεται. Αυτό δεν σημαίνει νίκη του εθνικού στρατοπέδου όπως έγραψε κάποιος, απλά έχει σχεδόν ταυτιστεί με τις καθεστωτικές απόψεις όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο ζήτημα εκλογής προέδρου και διεξαγωγής εκλογών.