Αρθρογράφος:
Γιώργος Μαυρογιώργος
1. Ένα Θυμωμένο πρωτοχρονιάτικο ευχετήριο
Παραμονή πρωτοχρονιάς του 2015. Νιώθω να με πνίγει πρωτόγνωρη οργή και αγανάκτηση.
Γεννήθηκα την περίοδο της κατοχής. ‘Όταν άρχισα να καταλαβαίνω, όσο μεγάλωνα, άκουγα διηγήσεις για φτώχεια, πείνα, ντροπή και δυστυχία. Και το κουβαλάω σαν ασυνείδητο τραύμα, χρόνια τώρα.
Που να ξερα πως στα 70 μου, σήμερα, αυτό το κατοχικό «συλλογικό τραύμα» θα υποδαυλίζεται προκλητικά, κυνικά κι αυταρχικά, με τη νέα «Κατοχή»! Γι αυτό: συγχωρέστε μου την αυτοβιογραφική μου νότα…
Για το 2015 που έρχεται, λοιπόν, ευχές για λιγότερο πολιτικό φόβο, πιο ήπια λιτότητα, λιγότερη ανεργία, για αξιοπρέπεια, χωρίς τον εξευτελισμό της φτώχειας και της πείνας, των απολύσεων, της καταλήστευσης των περιουσιών και χωρίς ενοχές.
Με τις πολιτικές μας επιλογές, στράτευση και αισιοδοξία να κάνουμε το παν ώστε να φύγουν όλοι αυτοί οι άθλιοι πολιτευτές των δυο κομμάτων εξουσίας, που στο τέλος μιας σαραντάχρονης μετα- πολίτευσης μας επιφύλαξαν μια απίστευτα τραγική νέα «Κατοχή»…για να μπορούν να μοιράζονται αδιάντροπα-οι άθλιοι- και τη νέα «λεία», με τους σύγχρονους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, τους νέους μαυραγορίτες και ενεχυροδανειστές.
Έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να τους «τρίψουμε τη μούρη» με φούμο και να τους δείξουμε την ένταση της αποφασιστικότητας του λαού για «αλλαγή βιβλίου» στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, με τις κοινωνικές δυνάμεις της δημοκρατικής Αριστεράς και της άλλης Ευρώπης των λαών, στην εξουσία. Μην τους αφήσουμε καμιά χαραμάδα ελπίδας και έρεισμα για ενδεχόμενη επιστροφή. Στον αγύριστο… Εκεί!
2. Ο Αη Βασίλης κι η αμφιβολία(Δανεικό. Με δανεικά ζούμε!)
Διαβάζω:
«Η μάχη μέσα μου δε σταμάτησε ποτέ ανάμεσα στην πίστη και στην αμφιβολία...Η έγνοια μου για επαλήθευση προέρχεται από πολύ μακριά. Θυμάμαι ότι στην ηλικία των 4 ετών θέλησα να επαληθεύσω την ύπαρξη του Αη Βασίλη: έμεινα ξύπνιος στο μικρό μου κρεβάτι έως ότου οι γονείς μου, επιστρέφοντας από ένα ρεβεγιόν, άφησαν στο τζάκι, περπατώντας στις μύτες των ποδιών τους ,τα δώρα τους. Προσποιήθηκα πως δεν τους είδα, εξαπατώντας τους έτσι μέσα στην εξαπάτησή τους, και συνέχισα και τα επόμενα χρόνια να υποκρίνομαι ότι πιστεύω στον Αη Βασίλη, τον οποίο ωστόσο είχα ξεσκεπάσει!» ( Έντγκαρ Μορέν, 1999, Τα Δαιμόνιά μου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).
Πώς θα ξεμπλέξουμε με τις πολιτικές του δέους και το φόβου? Πώς θα διακρίνουμε, πίσω απ το "σύννεφο σκόνης" της δήθεν επιτυχίας των αυταρχικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, την αλήθεια? Η επαλήθευση κοιμάται αγκαλιά με την αγρύπνια, την αϋπνία, σκέφτομαι! 'Έχουμε μπροστά μας αποφάσεις με ιστορική σημασία. Στο χέρι μας είναι...
3. Η ψευδής συνείδηση ( κι αυτό δανεικό!)
Διαβάζω:
«…μια ταξική συνείδηση μπορεί να είναι ορθή ή ψευδής. Ψευδής είναι όταν οι αναλύσεις που παράγει παρασύρουν την τάξη σε πράξεις που αντιβαίνουν στα συγκεκριμένα ταξικά της συμφέροντα…Είναι ορθή όταν επιτρέπει στα με΄λη μιας τάξης να επιχειρήσουν μια πράξη που συμφωνεί με τα συμφέροντά τους στη συγκεκριμένη της ιστορικής διαδικασίας… ο Ernst Bloch μας δίνει ένα σχετικό παράδειγμα: Σε μια μικρή πόλη του Μισισιπή φτάνει μια παρέα λευκών επιχειρηματιών, οι οποίοι εγκαθίστανται σε ένα ξενοδοχείο της πλατείας και το στρώνουν βραδιάτικα στο γλέντι. Πίνουν και τρώνε του σκασμού, τραγουδούν, γελούν. Ένας από τους συνδαιτυμόνες, έχοντας φτάσει καθυστερημένος, δε βρίσκει μοναχικό δωμάτιο. Ο ξενοδόχος του προτείνει να τον βολέψει σε ένα δίκλινο. Σημείωση: το άλλο κρεβάτι είναι δοσμένο σε έναν πελάτη μαύρου χρώματος. Ο λευκός επιχειρηματίας δέχεται και λέει στον ξενοδόχο: «Σας παρακαλώ να με ξυπνήσετε αύριο το πρωί στις 6, γιατί πρέπει να προλάβω το τρένο για τη Νέα Υόρκη». Έπειτα τραβάει για τη μεγάλη σάλα, για να σμίξει με τους φίλους του που γλεντοκοπούν. Η διασκέδαση, όμως, τραβάει σε μάκρος και ο νεοϋορκέζος πελάτης γίνεται λιώμα στο μεθύσι. Τότε οι φίλοι του αποφασίζουν να του σκαρώσουν μια φάρσα: ξέροντας τις ρατσιστικές πεποιθήσεις του τον παίρνουν σηκωτό και τον κουβαλούν στο δωμάτιό του, του πασαλείβουν το πρόσωπο και τα χέρια με φούμο και τον βάζουν να κοιμηθεί. Στις 6 το πρωί ο ξενοδόχος ξυπνά το λευκό πελάτη του, ο οποίος, χωρίς καλά-καλά να έχει συνέρθει, ντύνεται γρήγορα-γρήγορα και ορμά για το σιδηροδρομικό σταθμό, προλαβαίνει το τρένο, ανεβαίνει και τραβά στην τουαλέτα, οπότε, κοιτάζοντας τον καθρέφτη, ανακαλύπτει μια μαύρη μούρη, και ξεσπάει: ‘Το μαλάκα τον ξενοδόχο! Τα μπέρδεψε και ξύπνησε το νέγρο» (Ζαν Ζίγκλερ, 1983,Στρέψτε τα όπλα, Μάλλιαρης-Παιδεία).
Αφιερωμένο εξαιρετικά στις παραμορφώσεις, τους φόβους, τις απειλές, τις στρεβλώσεις, τις κίβδηλες υποσχέσεις κι ευχές, στις οποίες θα μας εκθέσουν τα καθεστωτικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ιδεολογικής Χειραγώγησης και Πειθαναγκασμού, με την ενεργό συνδρομή των μνημονιακών κομμάτων.
Τα ανέκδοτα και η μέθη απ τις success stories δεν πιάνουν τόπο. Είμαστε της κοινωνικής αλληλεγγύης, χωρίς διακρίσεις. Διεκδικούμε κρεβάτι (στέγη), εργασία και περίθαλψη για όλους. Κρατάμε ξυπνητήρι στο χέρι μας. Ξυπνάμε και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη για τη δοκιμασία της αυτοκριτικής.
Παίρνουμε το δρόμο αντοχής του στοχασμού και είμαστε στο τρένο με προορισμό τον ου-τόπο μιας ενωμένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς…Οι ευχές μας μπορούν να γίνουν υλική δύναμη αλλαγής, αν τις εννοούμε.
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9541
Γιώργος Μαυρογιώργος
1. Ένα Θυμωμένο πρωτοχρονιάτικο ευχετήριο
Παραμονή πρωτοχρονιάς του 2015. Νιώθω να με πνίγει πρωτόγνωρη οργή και αγανάκτηση.
Γεννήθηκα την περίοδο της κατοχής. ‘Όταν άρχισα να καταλαβαίνω, όσο μεγάλωνα, άκουγα διηγήσεις για φτώχεια, πείνα, ντροπή και δυστυχία. Και το κουβαλάω σαν ασυνείδητο τραύμα, χρόνια τώρα.
Που να ξερα πως στα 70 μου, σήμερα, αυτό το κατοχικό «συλλογικό τραύμα» θα υποδαυλίζεται προκλητικά, κυνικά κι αυταρχικά, με τη νέα «Κατοχή»! Γι αυτό: συγχωρέστε μου την αυτοβιογραφική μου νότα…
Για το 2015 που έρχεται, λοιπόν, ευχές για λιγότερο πολιτικό φόβο, πιο ήπια λιτότητα, λιγότερη ανεργία, για αξιοπρέπεια, χωρίς τον εξευτελισμό της φτώχειας και της πείνας, των απολύσεων, της καταλήστευσης των περιουσιών και χωρίς ενοχές.
Με τις πολιτικές μας επιλογές, στράτευση και αισιοδοξία να κάνουμε το παν ώστε να φύγουν όλοι αυτοί οι άθλιοι πολιτευτές των δυο κομμάτων εξουσίας, που στο τέλος μιας σαραντάχρονης μετα- πολίτευσης μας επιφύλαξαν μια απίστευτα τραγική νέα «Κατοχή»…για να μπορούν να μοιράζονται αδιάντροπα-οι άθλιοι- και τη νέα «λεία», με τους σύγχρονους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, τους νέους μαυραγορίτες και ενεχυροδανειστές.
Έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να τους «τρίψουμε τη μούρη» με φούμο και να τους δείξουμε την ένταση της αποφασιστικότητας του λαού για «αλλαγή βιβλίου» στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, με τις κοινωνικές δυνάμεις της δημοκρατικής Αριστεράς και της άλλης Ευρώπης των λαών, στην εξουσία. Μην τους αφήσουμε καμιά χαραμάδα ελπίδας και έρεισμα για ενδεχόμενη επιστροφή. Στον αγύριστο… Εκεί!
2. Ο Αη Βασίλης κι η αμφιβολία(Δανεικό. Με δανεικά ζούμε!)
Διαβάζω:
«Η μάχη μέσα μου δε σταμάτησε ποτέ ανάμεσα στην πίστη και στην αμφιβολία...Η έγνοια μου για επαλήθευση προέρχεται από πολύ μακριά. Θυμάμαι ότι στην ηλικία των 4 ετών θέλησα να επαληθεύσω την ύπαρξη του Αη Βασίλη: έμεινα ξύπνιος στο μικρό μου κρεβάτι έως ότου οι γονείς μου, επιστρέφοντας από ένα ρεβεγιόν, άφησαν στο τζάκι, περπατώντας στις μύτες των ποδιών τους ,τα δώρα τους. Προσποιήθηκα πως δεν τους είδα, εξαπατώντας τους έτσι μέσα στην εξαπάτησή τους, και συνέχισα και τα επόμενα χρόνια να υποκρίνομαι ότι πιστεύω στον Αη Βασίλη, τον οποίο ωστόσο είχα ξεσκεπάσει!» ( Έντγκαρ Μορέν, 1999, Τα Δαιμόνιά μου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).
Πώς θα ξεμπλέξουμε με τις πολιτικές του δέους και το φόβου? Πώς θα διακρίνουμε, πίσω απ το "σύννεφο σκόνης" της δήθεν επιτυχίας των αυταρχικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, την αλήθεια? Η επαλήθευση κοιμάται αγκαλιά με την αγρύπνια, την αϋπνία, σκέφτομαι! 'Έχουμε μπροστά μας αποφάσεις με ιστορική σημασία. Στο χέρι μας είναι...
3. Η ψευδής συνείδηση ( κι αυτό δανεικό!)
Διαβάζω:
«…μια ταξική συνείδηση μπορεί να είναι ορθή ή ψευδής. Ψευδής είναι όταν οι αναλύσεις που παράγει παρασύρουν την τάξη σε πράξεις που αντιβαίνουν στα συγκεκριμένα ταξικά της συμφέροντα…Είναι ορθή όταν επιτρέπει στα με΄λη μιας τάξης να επιχειρήσουν μια πράξη που συμφωνεί με τα συμφέροντά τους στη συγκεκριμένη της ιστορικής διαδικασίας… ο Ernst Bloch μας δίνει ένα σχετικό παράδειγμα: Σε μια μικρή πόλη του Μισισιπή φτάνει μια παρέα λευκών επιχειρηματιών, οι οποίοι εγκαθίστανται σε ένα ξενοδοχείο της πλατείας και το στρώνουν βραδιάτικα στο γλέντι. Πίνουν και τρώνε του σκασμού, τραγουδούν, γελούν. Ένας από τους συνδαιτυμόνες, έχοντας φτάσει καθυστερημένος, δε βρίσκει μοναχικό δωμάτιο. Ο ξενοδόχος του προτείνει να τον βολέψει σε ένα δίκλινο. Σημείωση: το άλλο κρεβάτι είναι δοσμένο σε έναν πελάτη μαύρου χρώματος. Ο λευκός επιχειρηματίας δέχεται και λέει στον ξενοδόχο: «Σας παρακαλώ να με ξυπνήσετε αύριο το πρωί στις 6, γιατί πρέπει να προλάβω το τρένο για τη Νέα Υόρκη». Έπειτα τραβάει για τη μεγάλη σάλα, για να σμίξει με τους φίλους του που γλεντοκοπούν. Η διασκέδαση, όμως, τραβάει σε μάκρος και ο νεοϋορκέζος πελάτης γίνεται λιώμα στο μεθύσι. Τότε οι φίλοι του αποφασίζουν να του σκαρώσουν μια φάρσα: ξέροντας τις ρατσιστικές πεποιθήσεις του τον παίρνουν σηκωτό και τον κουβαλούν στο δωμάτιό του, του πασαλείβουν το πρόσωπο και τα χέρια με φούμο και τον βάζουν να κοιμηθεί. Στις 6 το πρωί ο ξενοδόχος ξυπνά το λευκό πελάτη του, ο οποίος, χωρίς καλά-καλά να έχει συνέρθει, ντύνεται γρήγορα-γρήγορα και ορμά για το σιδηροδρομικό σταθμό, προλαβαίνει το τρένο, ανεβαίνει και τραβά στην τουαλέτα, οπότε, κοιτάζοντας τον καθρέφτη, ανακαλύπτει μια μαύρη μούρη, και ξεσπάει: ‘Το μαλάκα τον ξενοδόχο! Τα μπέρδεψε και ξύπνησε το νέγρο» (Ζαν Ζίγκλερ, 1983,Στρέψτε τα όπλα, Μάλλιαρης-Παιδεία).
Αφιερωμένο εξαιρετικά στις παραμορφώσεις, τους φόβους, τις απειλές, τις στρεβλώσεις, τις κίβδηλες υποσχέσεις κι ευχές, στις οποίες θα μας εκθέσουν τα καθεστωτικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ιδεολογικής Χειραγώγησης και Πειθαναγκασμού, με την ενεργό συνδρομή των μνημονιακών κομμάτων.
Τα ανέκδοτα και η μέθη απ τις success stories δεν πιάνουν τόπο. Είμαστε της κοινωνικής αλληλεγγύης, χωρίς διακρίσεις. Διεκδικούμε κρεβάτι (στέγη), εργασία και περίθαλψη για όλους. Κρατάμε ξυπνητήρι στο χέρι μας. Ξυπνάμε και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη για τη δοκιμασία της αυτοκριτικής.
Παίρνουμε το δρόμο αντοχής του στοχασμού και είμαστε στο τρένο με προορισμό τον ου-τόπο μιας ενωμένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς…Οι ευχές μας μπορούν να γίνουν υλική δύναμη αλλαγής, αν τις εννοούμε.
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9541