Ο... Συνωστισμός των Αρμενίων

Στάθης

Η Τουρκία δεν παραδέχεται τη Γενοκτονία των Αρμενίων, την ονομάζει «βίαιη εκτόπιση πληθυσμών». Παρ’ ότι παραδέχεται ότι αυτή η «βίαιη εκτόπιση» κόστισε τη ζωή σε 800.000 ανθρώπους (στην πραγματικότητα σε 1.500.000), το κράτος αυτό-χαρά-των-γειτόνων του επιμένει ότι δεν επρόκειτο περί γενοκτονίας. Ως προς αυτό
η Τουρκία
έχει το δίκιο του ρηθέντος εκείνου που λέει ότι ο φόνος 10 ανθρώπων είναι φόνος, ο φόνος 100.000 ανθρώπων είναι στατιστική. Αιδημόνως επίσης η Τουρκία προσδιορίζει ως θύματα της περιώνυμης «βίαιης εκτόπισης» όχι τους Αρμενίους ή τους Ελληνες του Πόντου που τους ακολούθησαν, αλλά γενικώς κάποιους «πληθυσμούς». Πώς λένε
κάτι παρ’ ημίν «εκσυγχρονιστές» ραγιάδες ότι είμαστε (σ.σ.: οι Ελληνες) αρχαίος «πληθυσμός»; - ε, το ίδιο!
Στην πραγματικότητα οι «πληθυσμοί» που εκκαθάρισαν οι Νεότουρκοι απ’ την Ανατολία ήταν αρχαίοι λαοί και στη διαχρονία τους έθνη, όπως οι Αρμένιοι, οι Ελληνες, οι Ασσύριοι, οι Κούρδοι και άλλοι. Οι οποίοι γνώριζαν επί χιλιάδες χρόνια ποιοι και τι ήταν (πριν να έρθει ο διαφωτισμός -κατά τον κ. Μπαλτά ή την κυρία Ρεπούση- και να τους το... διδάξει). Το δυστύχημα
είναι ότι τα ίδια γνώριζαν και οι Νεότουρκοι. Γνώριζαν ότι οι Οθωμανοί ήταν οι τελευταίοι που εμφανίσθηκαν στη Μικρά Ασία και ότι αποτελούσαν μειοψηφία εν σχέσει με τους λαούς που κατέκτησαν, ανάμεσά τους και τους προγενέστερους Τούρκους (που εμφανίζονται στην περιοχή τούς 6ο-7ο μ.Χ. αιώνες κι ενσωματώνονται στο Βυζάντιο, έως να κάνουν δικές τους ηγεμονίες μετά τον 11ο αιώνα, όπως οι Σελτζούκοι).
Οι Νεότουρκοι λοιπόν έβλεπαν το ευρωπαϊκό τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας να αποσαθρώνεται, τα παλαιά έθνη να αναδύονται εκ νέου και αποφάσισαν να δημιουργήσουν στη Μικρά Ασία το δικό τους εθνικό κράτος (διαδικασία που ολοκλήρωσε ο Κεμάλ) εκκαθαρίζοντας τα άλλα έθνη. Κι όχι μόνον στην Ανατολία, αλλά και στην Πόλη. Οπου χιλιάδες χιλιάδων Αρμένιοι δολοφονήθηκαν, ληστεύθηκαν (το τερπνόν μετά του ωφελίμου), βασανίσθηκαν, εκτοπίσθηκαν. Με τον μεταγενέστερο διωγμό των Ελλήνων η διαδικασία ολοκληρώθηκε και η άλλοτε πολυεθνική και κοσμοπολίτισσα Κωνσταντινούπολη έγινε Ιστανμπούλ, όπως τη βάφτισε ο Κεμάλ το 1930...
Τη μαύρη χρονιά του 1915, λίγο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους κι ενώ μαινόταν ο Μεγάλος Πόλεμος, οι Νεότουρκοι άρχισαν τη διαδικασία εκτουρκισμού (αντιθέτως προς τις αρχικές τους διακηρύξεις για την αξία των εθνών στο πλαίσιο της Αυτοκρατορίας) της Μικράς Ασίας με τρόπους που αργότερα ο Χίτλερ βρήκε εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Ποιος θυμάται τη Γενοκτονία των Αρμενίων, έλεγε καθώς ο ίδιος ετοίμαζε τη Γενοκτονία των Εβραίων, την «τελική λύση» για όλα τα μιάσματα (Εβραίους, κομουνιστές, Σλάβους υπανθρώπους, αναρχικούς, ομοφυλόφιλους, τρελούς) κι όποιους άλλους πήρε ο χάρος του Ολοκαυτώματος.
Ενάμισι εκατομμύριο ψυχές μαρτύρησαν το 1915 και έως το 1922 πολύ περισσότερες. Εξοντώθηκαν με πορείες θανάτου, με εκτελέσεις, με την πείνα και τη δίψα, χωριά και πόλεις κάηκαν, γυναίκες βιάσθηκαν, παιδιά ανασκολοπίσθηκαν. Για όλα αυτά υπάρχουν αθάνατα ντοκουμέντα, καταγραφές, φωτογραφίες, μαρτυρίες, αρχεία, βιβλία - Ιστορία! Ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει, όπως αμφισβητούν οι νεοφασίστες το Ολοκαύτωμα (παρά τα απροσμάχητα ντοκουμέντα), εκτός κι αν είναι ηλίθιος.
Τον άγριο κι εγκληματικό θρίαμβο του τουρκικού εθνικισμού εναντίον άλλων εθνών, αυτόν που κατήγαγαν οι μεταοθωμανοί Νεότουρκοι, η μεν κεμαλική Τουρκία ολοκλήρωσε, οι δε νεοοθωμανοί του Ερντογάν με σθένος υπερασπίζονται. Ούτε λέξη δεν θέλουν να ακούσουν (και να λυτρωθούν) για γενοκτονίες. Ισως διότι κι άλλα τέτοια παρεμφερή απεργάζονται.
Είναι αλήθεια ότι τους πολέμους των συμφερόντων τούς παρακολουθούν οι πόλεμοι των λέξεων. Με την ανάλογη διαμόρφωση των ρητορικών και της σημειολογίας που επιβάλλονται στις κοινωνίες. Για να «εξηγείται» το παρελθόν, να χειραγωγείται το παρόν και να επιχειρείται (διότι συμβόλαιο με την τύχη ουδείς μπορεί να υπογράψει) η διαμόρφωση του μέλλοντος. Ετσι, για πολλές δυνάμεις, Γενοκτονία των Εβραίων υπήρξε, αλλά όχι Γενοκτονία των Αρμενίων ή των Ελλήνων ή άλλων. Με την
ίδια επιλεκτική λογική οι Σέρβοι έκαναν εθνοκάθαρση, αλλά δεν έκαναν οι Κροάτες. Οι Ταλιμπάν ήταν επαναστάτες όταν τους «δημιουργούσαν» οι ΗΠΑ, αλλά τρομοκράτες όταν στράφηκαν εναντίον τους. Το ίδιο και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή το ISIS. Ο Σαντάμ ή ο Μιλόσεβιτς ήταν καλά παιδιά όσο ήταν σύμμαχοι της Δύσης, αλλά έγιναν τύραννοι όταν η Δύση διαπίστωσε ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί καλύτερα και περισσότερο τις χώρες τους χωρίς αυτούς. Σήμερα το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη κι άλλα κράτη έχουν γίνει μαύρες τρύπες, αλλά η «εξαγωγή της δημοκρατίας» που τα αλάλιασε είναι αθώα του πετρελαίου, του αίματος και των υδάτων.
Σε αυτό, λοιπόν, το βολικό για τις κυρίαρχες καπιταλιστικές τάξεις πλαίσιο του «αυτοπροσδιορισμού» (που και ορισμένοι αριστεροί ηλιθίως μηρυκάζουν) μπορεί να υπάρχει η «αλήθεια του καθενός» (άνευ της αποδείξεώς της) και ο καθείς να λέει το δικό του «αφήγημα» (πολύ της μόδας η διατύπωση). Ετσι, ο Χρυσαυγίτης μπορεί να παραμυθιάζεται ότι η Σπάρτη ήταν στρατόπεδο εκπαίδευσης πεζοναυτών, ο χίπστερ να νομίζει ότι ο εθνικισμός της FYROM είναι άκακος και τα καλόπαιδα της Διαπλοκής να βρίζουν τον λαό για λαϊκισμό, τους αριστερούς για εθνολαϊκιστές και τους κομμουνιστές για φαιοκόκκινους.
Πρόκειται για μια βολική Βαβέλ - το μεγαλύτερο και πιο εφιαλτικό κατόρθωμα της αντιδραστικής παλινόρθωσης. Του φασισμού των σαλονιών που κυβερνά σήμερα τον κόσμο, επιβάλλοντας παντού την «οικονομία της φρίκης» κι αποψιλώνοντας από παντού τις αστικές δημοκρατίες.
Λένε ορισμένοι, δυστυχώς και αριστεροί που όμως τους έχει αποβλακώσει η πολιτική ορθότης (ο πολυπολιτισμός κι άλλες αμερικανιές του συστήματος), ότι η χρήση του όρου φασισμός για τον χαρακτηρισμό όσων συμβαίνουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων είναι καταχρηστική. Διότι έτσι η έννοια του φασισμού διαχέεται και αποδραματοποιείται. Αριστα! Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί βλέπουν τον φασισμό σε μια δολοφονική ομάδα σκίνχεντς, αλλά δεν τον διακρίνουν στις δολοφονικές αποφάσεις ενός συνόλου κυβερνήσεων, όταν βομβαρδίζουν χώρες ολόκληρες, όταν εισβάλλουν σε αυτές ή ανατρέπουν το εργατικό δίκαιο σε άλλες. Με έναν λόγο, οι νουνεχείς αυτοί βλέπουν τον φασισμό όταν φοράει μαύρα ρούχα, αλλά όχι όταν φοράει μπλακ τάι, παίρνει μαύρες αποφάσεις και επιδίδεται σε μαύρες πράξεις. Είτε διά των όπλων, είτε διά των τόκων.
Αυτοί που βλέπουν μόνον τον φασισμό των πεζοδρομίων είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του φασισμού των σαλονιών.
Ομως, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, η Τουρκία κάποτε, νωρίτερα ή αργότερα, θα αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων και θα είναι μέρα μεσημέρι. Διότι μπορεί η Ιστορία να κάνει μπρος-πίσω, αλλά πάντα κινείται προς την κατεύθυνση της εναρμόνισης αιτίου και αιτιατού...

 ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/312445,O-Synwstismos-twn-Armeniwn.html