Η ΑΤΥΠΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
«Όταν
αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και
σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό
εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και
συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι
να πολεμήσει»
(Δ. Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»).
Με ποιο πολιτικό «χειρισμό» θα εφαρμοστεί η πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική; Το ερώτημα αυτό απασχολεί διάφορα think tank. Στη χώρα μας – μια χώρα πειραματόζωο του νεοαποικισμού- έχουν δοκιμαστεί διάφορες λύσεις.
Σήμερα «δοκιμάζεται» η άτυπη συγκυβέρνηση όλων των δυνάμεων του «δημοκρατικού-ευρωπαϊκού τόξου», μια συγκυβέρνηση όπου η πιο ισχυρή αντιπολιτευτική ομάδα είναι εντός του κυβερνώντος κόμματος. Είχε προηγηθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σαν τροχιοδεικτικό βήμα.
Το 3ο Μνημόνιο –και ταυτόχρονα το πιο βάρβαρο- έχει την υποστήριξη 228 βουλευτών. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τα μέτρα που περιλαμβάνει απαιτούν διευρυμένη «κοινοβουλευτική» -και ισχυρή μιντιακή -στήριξη.
Το 1ο Μνημόνιο (2010) είχε ψηφιστεί από το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ (το πρώτο μιας σειράς αναλώσιμων «μνημονιακών « κομμάτων που εξαφανίστηκαν στη πορεία) και 172 βουλευτές.
Το Μεσοπρόθεσμο (2011) από 155 βουλευτές (154 του ΠΑΣΟΚ και 1 της ΝΔ).
Το 2ο Μνημόνιο (2012- συγκυβέρνηση Παπαδήμου) το ψήφισαν 199 βουλευτές.
Το 2ο Μεσοπρόθεσμο (2012- ένα άρθρο 216 σελίδες, συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) πέρασε με 153 ψήφους.
Μέχρι τώρα 2 κόμματα έχουν πάψει να υπάρχουν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) ενώ το κόμμα-φαινόμενο της νεοελληνικής ιστορίας, το ΠΑΣΟΚ, έχει μετατραπεί σε σκιά.
Η ΝΔ βρίσκεται σε τροχιά πτώσης, με τα εκλογικά της ποσοστά να κυμαίνονται τη τελευταία τριετία μεταξύ 18%και 29%, και τη ΧΑ να ροκανίζει τη «λαϊκή» της βάση.
Η πολιτική κρίση, συνέπεια των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, φαίνεται να είχε δημιουργήσει αδιέξοδο.
Αλλά, ως γνωστόν, στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα (δηλαδή το σύστημα διαθέτει πολλές εναλλακτικές χειρισμού, με στόχο την –έστω προσωρινή- λαϊκή «συναίνεση» ή αδρανοποίηση). 5 μήνες ήταν αρκετός χρόνος για μια μετάλλαξη. Ίδωμεν.
Η άτυπη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αποτελεί την προκρινόμενη λύση. Όταν θα εξαντλήσει (και μάλλον πιο σύντομα από τις προηγούμενες) τη «λειτουργικότητά» της, όλα τα σενάρια θα είναι ανοιχτά. Ακόμη και αυτό ενός καθεστώτος «περιορισμένης» δημοκρατίας και κυριαρχίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχτηκε από το λαό για να παραμείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή. Εκλέχτηκε με μια και μόνο δέσμευση. Να καταργήσει τις μνημονιακές πολιτικές.
Εάν 5 μήνες μετά δε το κατάφερε (και το γιατί και το ποιόν βαραίνουν οι ευθύνες είναι μια άλλη συζήτηση) όφειλε, αντί να γίνει συνένοχος στο φόνο, να επιστρέψει στο λαό.
Το επιχείρημα «εμείς να εφαρμόσουμε το μνημόνιο ώστε να είναι πιο φιλολαϊκό και να περάσουμε αντισταθμιστικά μέτρα» είναι ενδεικτικό της ίδιας αυταπάτης που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στα βράχια.
Και εάν τελικά κανείς δε ξέρει ποια πεθαίνει τελευταία, η ελπίδα ή η αφέλεια, το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ (με την ίδια λογική μπήκε στη συγκυβέρνηση) δίνει μια απάντηση.
Κανένα περιθώριο δεν υπάρχει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των «θεσμών» και τον βρόχο των προαπαιτούμενων για φιλολαϊκά μέτρα. Ακόμη και ελάχιστες, ήσσονος σημασίας, ρυθμίσεις να «περάσουν», θα είναι κόκκος άμμου μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος.
Ακόμη και στο ευαίσθητο θέμα της καταστολής, τα δείγματα γραφής μόνο θετικά δεν είναι. Και ο κ. Πανούσης έχει πολιτικό προϊστάμενο.
Η ευθύνη από εδώ και πέρα δε θα βαραίνει απρόσωπα τον ΣΥΡΙΖΑ ή μόνο την ηγετική ομάδα. Θα βαραίνει κάθε μέλος και κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευκολία που μεμονωμένα στελέχη και μέλη υιοθετούν επιχειρήματα δανεισμένα από το «ρεαλισμό» του νεοφιλελεύθερου» μονόδρομου» είναι τρομακτική. Όπως ελπιδοφόρα είναι η στάση δεκάδων ΟΜ, Νομαρχιακών αλλά και της πλειοψηφίας της ΚΕ.
Να μη μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών σε μνημονιακό κόμμα, είναι το μεγάλο στοίχημα εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά το στοίχημα αυτό απαιτεί και μια ανάλογη πορεία εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Όσα τμήματα της αριστεράς αντιλαμβάνονται το κίνδυνο που περιέγραψε ο Δ. Γληνός, οφείλουν να πάρουν άμεσα πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες, στη κατεύθυνση της δημιουργίας του Μετώπου του Όχι.
Ενότητα, πολιτικές διαδικασίες, δημοκρατία εντός αλλά και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση. Και βήματα ζυγιασμένα αλλά και τολμηρά.
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9791
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
«Όταν
αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και
σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό
εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και
συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι
να πολεμήσει»
(Δ. Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»).
Με ποιο πολιτικό «χειρισμό» θα εφαρμοστεί η πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική; Το ερώτημα αυτό απασχολεί διάφορα think tank. Στη χώρα μας – μια χώρα πειραματόζωο του νεοαποικισμού- έχουν δοκιμαστεί διάφορες λύσεις.
Σήμερα «δοκιμάζεται» η άτυπη συγκυβέρνηση όλων των δυνάμεων του «δημοκρατικού-ευρωπαϊκού τόξου», μια συγκυβέρνηση όπου η πιο ισχυρή αντιπολιτευτική ομάδα είναι εντός του κυβερνώντος κόμματος. Είχε προηγηθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σαν τροχιοδεικτικό βήμα.
Το 3ο Μνημόνιο –και ταυτόχρονα το πιο βάρβαρο- έχει την υποστήριξη 228 βουλευτών. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τα μέτρα που περιλαμβάνει απαιτούν διευρυμένη «κοινοβουλευτική» -και ισχυρή μιντιακή -στήριξη.
Το 1ο Μνημόνιο (2010) είχε ψηφιστεί από το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ (το πρώτο μιας σειράς αναλώσιμων «μνημονιακών « κομμάτων που εξαφανίστηκαν στη πορεία) και 172 βουλευτές.
Το Μεσοπρόθεσμο (2011) από 155 βουλευτές (154 του ΠΑΣΟΚ και 1 της ΝΔ).
Το 2ο Μνημόνιο (2012- συγκυβέρνηση Παπαδήμου) το ψήφισαν 199 βουλευτές.
Το 2ο Μεσοπρόθεσμο (2012- ένα άρθρο 216 σελίδες, συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) πέρασε με 153 ψήφους.
Μέχρι τώρα 2 κόμματα έχουν πάψει να υπάρχουν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) ενώ το κόμμα-φαινόμενο της νεοελληνικής ιστορίας, το ΠΑΣΟΚ, έχει μετατραπεί σε σκιά.
Η ΝΔ βρίσκεται σε τροχιά πτώσης, με τα εκλογικά της ποσοστά να κυμαίνονται τη τελευταία τριετία μεταξύ 18%και 29%, και τη ΧΑ να ροκανίζει τη «λαϊκή» της βάση.
Η πολιτική κρίση, συνέπεια των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, φαίνεται να είχε δημιουργήσει αδιέξοδο.
Αλλά, ως γνωστόν, στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα (δηλαδή το σύστημα διαθέτει πολλές εναλλακτικές χειρισμού, με στόχο την –έστω προσωρινή- λαϊκή «συναίνεση» ή αδρανοποίηση). 5 μήνες ήταν αρκετός χρόνος για μια μετάλλαξη. Ίδωμεν.
Η άτυπη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αποτελεί την προκρινόμενη λύση. Όταν θα εξαντλήσει (και μάλλον πιο σύντομα από τις προηγούμενες) τη «λειτουργικότητά» της, όλα τα σενάρια θα είναι ανοιχτά. Ακόμη και αυτό ενός καθεστώτος «περιορισμένης» δημοκρατίας και κυριαρχίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχτηκε από το λαό για να παραμείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή. Εκλέχτηκε με μια και μόνο δέσμευση. Να καταργήσει τις μνημονιακές πολιτικές.
Εάν 5 μήνες μετά δε το κατάφερε (και το γιατί και το ποιόν βαραίνουν οι ευθύνες είναι μια άλλη συζήτηση) όφειλε, αντί να γίνει συνένοχος στο φόνο, να επιστρέψει στο λαό.
Το επιχείρημα «εμείς να εφαρμόσουμε το μνημόνιο ώστε να είναι πιο φιλολαϊκό και να περάσουμε αντισταθμιστικά μέτρα» είναι ενδεικτικό της ίδιας αυταπάτης που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στα βράχια.
Και εάν τελικά κανείς δε ξέρει ποια πεθαίνει τελευταία, η ελπίδα ή η αφέλεια, το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ (με την ίδια λογική μπήκε στη συγκυβέρνηση) δίνει μια απάντηση.
Κανένα περιθώριο δεν υπάρχει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των «θεσμών» και τον βρόχο των προαπαιτούμενων για φιλολαϊκά μέτρα. Ακόμη και ελάχιστες, ήσσονος σημασίας, ρυθμίσεις να «περάσουν», θα είναι κόκκος άμμου μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος.
Ακόμη και στο ευαίσθητο θέμα της καταστολής, τα δείγματα γραφής μόνο θετικά δεν είναι. Και ο κ. Πανούσης έχει πολιτικό προϊστάμενο.
Η ευθύνη από εδώ και πέρα δε θα βαραίνει απρόσωπα τον ΣΥΡΙΖΑ ή μόνο την ηγετική ομάδα. Θα βαραίνει κάθε μέλος και κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευκολία που μεμονωμένα στελέχη και μέλη υιοθετούν επιχειρήματα δανεισμένα από το «ρεαλισμό» του νεοφιλελεύθερου» μονόδρομου» είναι τρομακτική. Όπως ελπιδοφόρα είναι η στάση δεκάδων ΟΜ, Νομαρχιακών αλλά και της πλειοψηφίας της ΚΕ.
Να μη μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών σε μνημονιακό κόμμα, είναι το μεγάλο στοίχημα εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά το στοίχημα αυτό απαιτεί και μια ανάλογη πορεία εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Όσα τμήματα της αριστεράς αντιλαμβάνονται το κίνδυνο που περιέγραψε ο Δ. Γληνός, οφείλουν να πάρουν άμεσα πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες, στη κατεύθυνση της δημιουργίας του Μετώπου του Όχι.
Ενότητα, πολιτικές διαδικασίες, δημοκρατία εντός αλλά και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση. Και βήματα ζυγιασμένα αλλά και τολμηρά.
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9791