Το σύντομο καλοκαίρι της προδοσίας αλλά και της ελπίδας

Πάνος Κοσμάς

Ο πολιτικός χρόνος είναι πλέον εξαιρετικά κρίσιμος. Είμαστε σε μία από αυτές τις ιστορικές στιγμές που ισχύει απόλυτα το «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά».
Ναι, είναι «Βάρ­κι­ζα»:
αν αυτό ση­μαί­νει την κα­τά­θε­ση των «όπλων» και την ανοι­χτή προ­δο­σία των αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών που σε άλλα πί­στε­ψαν και για άλλα αγω­νί­στη­καν - η αμο­ρα­λι­στι­κή με­τα­τρο­πή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ σε όλα» μέσα σε μία βδο­μά­δα, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει την έκτα­ση και το βάθος της προ­δο­σί­ας.

Ναι, είναι «βρό­μι­κο ’89»: αν αυτό ση­μαί­νει τη συμ­μα­χία με τις αστι­κές δυ­νά­μεις και τη «δωρεά σώ­μα­τος» από την Αρι­στε­ρά ώστε να «ξε­πλύ­νει» αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές - το ότι κά­ποιοι της πα­λιάς φρου­ράς του ’89, όπως ο Γιάν­νης Δρα­γα­σά­κης, είναι πρω­τα­γω­νι­στές και στη νέα προ­δο­σία, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει τον εσω­τε­ρι­κό δεσμό που έχουν όλες οι με­γά­λες προ­δο­σί­ες με­τα­ξύ τους.

Ναι, είναι «1914»: αν αυτό ση­μαί­νει την ξαφ­νι­κή εγκα­τά­λει­ψη και το πο­δο­πά­τη­μα της ση­μαί­ας με την οποία ο «στρα­τός» μας βά­δι­ζε μέχρι χθες ακόμη στη μάχη (τότε η ση­μαία του διε­θνι­σμού, τώρα η ση­μαία του αντι­μνη­μο­νί­ου και της αντι­λι­τό­τη­τας) πέρα από κάθε προσ­δο­κία - το γε­γο­νός ότι στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα ση­μά­δια της επερ­χό­με­νης προ­δο­σί­ας ήταν πολύ πιο εμ­φα­νή, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει τις ευ­θύ­νες όσων τα υπο­τί­μη­σαν.

Οι ιστο­ρι­κοί πα­ραλ­λη­λι­σμοί, όμως, ακόμη και αν είναι εύ­στο­χοι, δεν έχουν καμία αξία παρά μόνο αν συμ­βάλ­λουν στην κα­τα­νό­η­ση «αυτού που (μας) συμ­βαί­νει».

Το ότι «αυτό που μας συ­νέ­βη» έχει «κάτι» απ’ όλες τις με­γά­λες προ­δο­σί­ες στην Ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς ση­μαί­νει στη δική μας πε­ρί­πτω­ση δύο πράγ­μα­τα:

Πρώτο, ότι ση­μα­το­δο­τεί ένα ση­μείο κα­μπής με­γά­λης εμ­βέ­λειας, ύστε­ρα από το οποίο τί­πο­τε δεν μπο­ρεί να είναι ίδιο όπως πριν – μια νέα πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δος ανοί­γε­ται μπρο­στά μας, όπου το «νέα κα­τά­στα­ση - νέα κα­θή­κο­ντα» ισχύ­ει απο­λύ­τως.

Δεύ­τε­ρο, ότι οι επι­πτώ­σεις για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την Αρι­στε­ρά δεν έχουν τρέ­χου­σα και δευ­τε­ρεύ­ου­σα, αλλά αντί­θε­τα μεί­ζο­να και ιστο­ρι­κής κλί­μα­κας ση­μα­σία.

Ο ιστο­ρι­κός του μέλ­λο­ντος θα κάμει το δικό του κα­θή­κον, αλλά εμείς, πρω­τα­γω­νι­στές και πρω­τα­γω­νί­στριες αυτού που συμ­βαί­νει τώρα, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μή­σου­με την εμ­βέ­λεια και την ιστο­ρι­κό­τη­τα, άρα και τις κα­τα­λυ­τι­κές συ­νέ­πειες αυτού του ση­μεί­ου κα­μπής. Δεν πρέ­πει να απο­δει­χτού­με «μι­κροί σε με­γά­λα γε­γο­νό­τα».

Τι είναι λοι­πόν «αυτό που μας συ­νέ­βη»; Πριν εξη­γη­θεί, πρέ­πει πρώτα να ανα­γνω­ρι­στεί. Για να ανα­γνω­ρι­στεί, πρέ­πει να αρ­χί­σου­με από μια πολύ γνώ­ρι­μη λέξη: μνη­μό­νιο.

Κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού»
στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου

«Για να δούμε το σύ­νο­λο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νου­με το σύ­νο­λο της ψή­φι­σης των προ­α­παι­τού­με­νων από τη Βουλή, την επο­μέ­νη εβδο­μά­δα. (…) Αν πάμε σε εκλο­γές, θα θέ­σου­με το πρό­γραμ­μά μας, που θα πε­ριέ­χει τις δε­σμεύ­σεις του προ­γράμ­μα­τος, αλλά και το αντί­δο­το για κά­ποιες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, όπως οι αγρό­τες».
Νίκος Βού­τσης, 16/7, συ­νέ­ντευ­ξη στο ρ/σ Κόκ­κι­νο

Δεν είναι μόνο η εντυ­πω­σια­κή υπο­στή­ρι­ξη που δίνει όλο το αστι­κό - μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα στον Αλέξη Τσί­πρα, δεν είναι μόνο το «ενιαίο μέ­τω­πο» με­τα­ξύ συ­στη­μι­κών ΜΜΕ και κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου στις συ­στη­μα­τι­κές επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον όσων δια­φω­νούν με την επι­λο­γή της υπο­γρα­φής του νέου μνη­μο­νί­ου οι οποί­ες παίρ­νουν πλέον χα­ρα­κτή­ρα προ­σω­πι­κών συ­κο­φα­ντι­κών κα­μπα­νιών (ενα­ντί­ον του Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη, της Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου, της Νά­ντιας Βα­λα­βά­νη, ακόμη και του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη), είναι και οι ρητές πα­ρα­δο­χές του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου όπως αυτή του Νίκου Βού­τση, που απο­κα­λύ­πτουν δύο ση­μα­ντι­κά στοι­χεία του σχε­δια­σμού του Αλέξη Τσί­πρα:

Πρώτο, το πρό­γραμ­μα του Αλέξη Τσί­πρα θα πε­ριέ­χει στο εξής τις δε­σμεύ­σεις του προ­γράμ­μα­τος – άρα η κυ­βέρ­νη­ση δεν είναι πρό­σκαι­ρα μνη­μο­νια­κή, άρα η ηγε­σία Τσί­πρα ετοι­μά­ζει συ­νο­λι­κό­τε­ρη και μο­νι­μό­τε­ρη στρο­φή στο μνη­μο­νια­κό Κέ­ντρο.

Δεύ­τε­ρο, ότι είναι κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού» στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου – θα ολο­κλη­ρώ­σει την ψή­φι­ση του συ­νο­λι­κού μνη­μο­νια­κού «πα­κέ­του» και ύστε­ρα η ση­με­ρι­νή κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία θα πάει σε εκλο­γές με πρό­γραμ­μα μνη­μο­νια­κού Κέ­ντρου, για να διεκ­δι­κή­σει να γίνει η «λα­ο­πρό­βλη­τη» εκλε­κτή των δα­νει­στών και του εγ­χώ­ριου συ­στή­μα­τος στη δια­χεί­ρι­ση του μνη­μο­νί­ου.

Πρό­κει­ται για «βρό­μι­κο ’89», αλλά πλέον με με­γά­λες φι­λο­δο­ξί­ες:

Τότε, το σύ­στη­μα χρη­σι­μο­ποί­η­σε την Αρι­στε­ρά (συ­γκυ­βέρ­νη­ση με Μη­τσο­τά­κη, «οι­κου­με­νι­κή», «κά­θαρ­ση») για να ανοί­ξει το δρόμο στον επε­λαύ­νο­ντα νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, κι ύστε­ρα την ξέ­βρα­σε, «ατι­μα­σμέ­νη» και ανυ­πό­λη­πτη.

Τώρα, στο «βρό­μι­κο 2015» η ηγε­σία του Αλέξη Τσί­πρα έχει με­γα­λύ­τε­ρες φι­λο­δο­ξί­ες: να μεί­νει στο τι­μό­νι για να δια­χει­ρι­στεί αυτή τη συ­νέ­χι­ση των μνη­μο­νί­ων. Από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, είναι πα­ντε­λώς αδιά­φο­ρο αν θα τα κα­τα­φέ­ρει ή όχι.

Μας αρκεί η δια­πί­στω­ση ότι δεν θέ­λουν καν να βγά­λουν τη «βρό­μι­κη δου­λειά» της επι­βο­λής του νέου μνη­μο­νί­ου-γί­γας, αλλά έχουν ένα σχέ­διο στρο­φής στο μνη­μο­νια­κό Κέ­ντρο με την ελ­πί­δα να συ­νε­χί­σουν να το υλο­ποιούν αυτοί.

Είναι ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα προ­δό­τες της λαϊ­κής εντο­λής της 25ης Ια­νουα­ρί­ου, της λαϊ­κής εντο­λής της 5ης Ιου­λί­ου, της υπό­θε­σης της Αρι­στε­ράς.

Μνη­μό­νιο από την Αρι­στε­ρά ση­μαί­νει…

Ο Γιάν­νης Πρε­τε­ντέ­ρης, οξυ­δερ­κής όσο και απε­χθής λει­τουρ­γός του αστι­κού - μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος, στο MEGA το βράδυ της ψη­φο­φο­ρί­ας στη Βουλή για το πρώτο «πα­κέ­το» προ­α­παι­τού­με­νων μέ­τρων, διέ­κρι­νε σωστά τη μεί­ζο­να αλ­λα­γή στη συ­γκυ­ρία λέ­γο­ντας «η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο φεύ­γει από το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και περ­νά­ει μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ».

Πράγ­μα­τι, αυτή είναι η μεί­ζων αλ­λα­γή! Η ιστο­ρι­κή προ­δο­σία της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η με­γά­λη της προ­σφο­ρά στο σύ­στη­μα είναι ότι δίνει μια γεν­ναία βο­ή­θεια για να ξε­θω­ριά­σει η τα­ξι­κή δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο (η οποία ήταν το τε­κτο­νι­κό υπό­βα­θρο της κρί­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και η μήτρα όλων των πο­λι­τι­κών διερ­γα­σιών, προ­σλαμ­βά­νο­ντας χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ηγε­μο­νι­κής κρί­σης). Ότι δίνει μια γεν­ναία βο­ή­θεια στο σύ­στη­μα να μπλο­κά­ρει το «μη­χα­νι­σμό» που μέχρι σή­με­ρα οδη­γού­σε στο να εκ­φρά­ζε­ται από την Αρι­στε­ρά και προς τ’ αρι­στε­ρά αυτή η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή.

Το γε­γο­νός ότι είναι η Αρι­στε­ρά που φέρ­νει και ψη­φί­ζει ένα μνη­μό­νιο, η ίδια Αρι­στε­ρά που ήρθε στην εξου­σία με ση­μαία το αντι­μνη­μό­νιο και την αντι­λι­τό­τη­τα, που εξέ­φρα­σε το τα­ξι­κό ρήγμα πάνω σ’ αυτή τη βάση, έχει διπλά κα­τα­στρο­φι­κό απο­τέ­λε­σμα:

Πρώτο, πλήτ­τει θα­νά­σι­μα την αξιο­πι­στία (αυτής) της Αρι­στε­ράς, το ηθικό και αξια­κό της πλε­ο­νέ­κτη­μα, την κα­τα­τάσ­σει στις δυ­νά­μεις που χρη­σι­μο­ποιούν τα κλα­σι­κά αστι­κά μέσα εξα­πά­τη­σης.

Η με­τα­τρο­πή του συ­γκλο­νι­στι­κού 62% του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ σε όλα» μέσα σε μία βδο­μά­δα θα μεί­νει στην ιστο­ρία ανε­ξί­τη­λο στίγ­μα όχι μόνο πο­λι­τι­κής δει­λί­ας, αλλά πάνω απ’ όλα πο­λι­τι­κής απά­της, αμο­ρα­λι­σμού και έσχα­της ανα­ξιο­πι­στί­ας.

Δεύ­τε­ρο, δίνει την ευ­και­ρία στις δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος να ισχυ­ρι­στούν πολύ πιο πει­στι­κά τώρα ότι η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο είναι μια απάτη, ένας ιστο­ρι­κός ανα­χρο­νι­σμός, ότι το τε­λευ­ταίο επει­σό­διο αυτής της απά­της το έπαι­ξε στην ιστο­ρι­κή σκηνή η αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Αυτή η «δωρεά σώ­μα­τος» είναι πολύ πιο κα­τα­στρο­φι­κή απ’ ό,τι το ’89, που η Αρι­στε­ρά συμ­με­τεί­χε στο θέ­α­τρο της «κά­θαρ­σης» αλλά του­λά­χι­στον δεν ήταν η ίδια τόσο ανοι­χτά πρω­τα­γω­νί­στρια στην επι­βο­λή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών – «απλώς» άνοι­ξε το δρόμο στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό του Μη­τσο­τά­κη.

Η γό­μω­ση της μνη­μο­νια­κής «βόμ­βας» που η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία πυ­ρο­δό­τη­σε στα σπλά­χνα της Αρι­στε­ράς γί­νε­ται πιο κα­τα­στρο­φι­κή από το γε­γο­νός ότι η συν­θη­κο­λό­γη­ση αυτή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί­ται σαν «ανα­πό­φευ­χτη» και «σω­τή­ρια παρά το οδυ­νη­ρό της πε­ριε­χό­με­νο». Αυτή η προ­σχώ­ρη­ση στην ΤΙΝΑ (There is No Alternative - δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή) συ­νι­στά ντρο­πια­στι­κή πα­ρά­δο­ση και των ιδε­ο­λο­γι­κών όπλων.

Ωστό­σο, το μεί­ζον είναι το πο­λι­τι­κό στοι­χείο, η ευ­θεία απο­δυ­νά­μω­ση της δια­χω­ρι­στι­κής μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο και λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, η ευ­θεία απο­δυ­νά­μω­ση αυτής της διαχ­ψω­ρι­στι­κής στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο και προς τα’ αρι­στε­ρά. Το ιδε­ο­λο­γι­κό στοι­χείο της ΤΙΝΑ λει­τουρ­γεί επι­κου­ρι­κά στο πο­λι­τι­κό στοι­χείο, επι­τεί­νο­ντας τα κα­τα­στρο­φι­κά του απο­τε­λέ­σμα­τα.

Το ζή­τη­μα του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου: ποιος θα ση­κώ­σειτη ση­μαία του αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα;

Θα πάψει λοι­πόν η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα να εκ­φρά­ζε­ται πο­λι­τι­κά, να ορί­ζει τις συ­ντε­ταγ­μέ­νες της πο­λι­τι­κής κρί­σης, να απο­τε­λεί τη βάση για τη μα­ζι­κή στρο­φή στ’ αρι­στε­ρά, για την έκ­φρα­ση της κοι­νω­νι­κής - τα­ξι­κής πό­λω­σης προς τ’ αρι­στε­ρά; Αυτό θα ήταν μια λυ­τρω­τι­κή εξέ­λι­ξη για τις αστι­κές-μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις.

Το ΚΚΕ το πο­λύ-πο­λύ να διεκ­δι­κή­σει ένα μικρό μέρος της επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει απο­δεί­ξει όμως επαρ­κώς (με τε­λευ­ταία από­δει­ξη τη στάση του στο δη­μο­ψή­φι­σμα) ότι δεν μπο­ρεί να ηγη­θεί στη συ­γκρό­τη­ση ενός ηγε­μο­νι­κού πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος.

Αν μέσα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ανα­δυ­θεί ένας μα­ζι­κός πο­λι­τι­κός κορ­μός που θα απο­τε­λέ­σει τη ρα­χο­κο­κα­λιά για τη συ­σπεί­ρω­ση ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων και τη συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κού - με­τω­πι­κού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που θα εκ­φρά­σει το κοι­νω­νι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων που έδωσε τη μάχη και θριάμ­βευ­σε στο ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου, οι συ­νέ­πειες θα είναι δια­λυ­τι­κές.

Στο έδα­φος της απο­γο­ή­τευ­σης και απελ­πι­σί­ας από την ήττα και την προ­δο­σία, αλλά και στο έδα­φος της επέ­κτα­σης της κοι­νω­νι­κής απελ­πι­σί­ας από την υλο­ποί­η­ση και του νέου μνη­μο­νί­ου, η πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των θα κερ­μα­τι­στεί και θα αν­θή­σουν όλων των ειδών τα αστι­κά «ζι­ζά­νια»: κόμ­μα­τα του «δη­μο­κρα­τι­κού Κέ­ντρου» τύπου Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος της Ιτα­λί­ας (η γρα­βά­τα-δώ­ρο του Ρέν­τσι στον Τσί­πρα μπο­ρεί να απο­δει­χτεί το σύμ­βο­λο της πο­λι­τι­κής… σκυ­τά­λης), με­τα­πο­λι­τι­κά και αμε­ρι­κα­νι­κής έμπνευ­σης «κι­νή­μα­τα» τύπου Πο­τα­μιού, κυ­ρί­ως όμως η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή.

Αν τα πράγ­μα­τα εξε­λι­χτούν έτσι, αν η προ­δο­σία της ηγε­σί­ας Τσί­πρα οδη­γή­σει σε μια τέ­τοια δε­ξιό­στρο­φη ανα­σύν­θε­ση του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, η ήττα θα προ­σλά­βει στρα­τη­γι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Το βα­σι­κό μας πο­λι­τι­κό κα­θή­κον πλέον είναι αυτό: να απο­τρέ­ψου­με μια τέ­τοια κα­τα­στρο­φι­κή εξέ­λι­ξη. Και ισο­δυ­να­μεί με το κα­θή­κον να συ­γκρο­τή­σου­με (το τα­χύ­τε­ρο δυ­να­τόν!) τη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση του κοι­νω­νι­κού μπλοκ της 5ης Ιου­λί­ου.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία έχει κάνει τις επι­λο­γές της και πήρε το δρόμο του Ρέν­τσι. Δεν μπο­ρού­με να εί­μα­στε στο ίδιο όχημα, γιατί αυτό θα σή­μαι­νε ότι την ακο­λου­θού­με σ’ αυτό το δρόμο - και αυτό θα ήταν η δική μας προ­δο­σία.

Μπο­ρεί και πρέ­πει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μεί­νει ενω­μέ­νος;

Το λαϊκό έν­στι­κτο είναι υπέρ της ενό­τη­τας και κατά των δια­σπά­σε­ων. Αλλά και ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς είναι εν­στι­κτω­δώς ενά­ντια στη διά­σπα­ση, κα­μέ­νος στο χυλό δε­κά­δων δια­σπά­σε­ων με μόνο απο­τέ­λε­σμα τον εκ­φυ­λι­σμό και τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό.

Όμως οι «με­γά­λες» δια­σπά­σεις, αυτές που έχουν ιστο­ρι­κό χα­ρα­κτή­ρα και κοι­νω­νι­κό αντί­κρι­σμα, είναι πάντα προ­ϊ­ό­ντα του συν­δυα­σμού με­γά­λων απο­τυ­χιών και με­γά­λων προ­δο­σιών, που οδη­γούν σε εντε­λώς απο­κλί­νου­σες επι­λο­γές στην τα­ξι­κή πάλη.

Το πιο κλα­σι­κό ιστο­ρι­κό πα­ρά­δειγ­μα: η προ­δο­σία του 1914 και στη συ­νέ­χεια η Οκτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση οδή­γη­σαν σε διά­σπα­ση ανά­με­σα στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία της Δεύ­τε­ρης Διε­θνούς και την Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνή, που η ρα­χο­κο­κα­λιά της δη­μιουρ­γή­θη­κε από το 1914 αλλά ιδρύ­θη­κε το 1919. Πολύ λι­γό­τε­ρο ηρω­ι­κό αλλά πολύ πιο πρό­σφα­το, είναι το πα­ρά­δειγ­μα της διά­σπα­σης του ΚΚΕ το 1991, προ­ϊ­όν του «βρό­μι­κου ’89» και της προ­σπά­θειας σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής με­τάλ­λα­ξής του.

Σή­με­ρα, η προ­δο­σία της κυ­βερ­νη­τι­κής ηγε­σί­ας υπό τον Αλέξη Τσί­πρα δρο­μο­λο­γεί ανα­πό­δρα­στα τη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρούν γί­νουν απο­λο­γη­τές του μνη­μο­νί­ου, δεν μπο­ρούν να δε­χτούν τη με­τα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κόμμα σαν τη ΔΗΜΑΡ ή σαν το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα του Ματέο Ρέν­τσι.

Από την άλλη, ένας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα με­ταλ­λαγ­μέ­νος με αυτό τον τρόπο, δεν θα είναι πλέον κόμμα της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δεν θα μπο­ρεί να ξα­να­ση­κώ­σει τη ση­μαία του αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα, δεν θα μπο­ρεί να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά το κοι­νω­νι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων που ανα­δύ­θη­κε μέσα από τη μάχη και τη νίκη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου.

Ένας τέ­τοιος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα γίνει κόμμα του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου κέ­ντρου, κόμμα στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Με­τα­σχη­μα­τί­ζο­ντας πρώτα την κυ­βέρ­νη­ση σε κυ­βέρ­νη­ση στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου, η ηγε­σία Τσί­πρα θα επι­διώ­ξει τώρα να φτιά­ξει και ένα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμμα του κέ­ντρου στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Αν δεν κα­τα­φέ­ρει να με­τα­σχη­μα­τί­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε τέ­τοιο κόμμα «εκ­κα­θα­ρί­ζο­ντας» όλα τα αρι­στε­ρά του κομ­μά­τια, θα προ­σπα­θή­σει να τον δια­λύ­σει.

Η αντα­γω­νι­στι­κή αντί­θε­ση ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κό και αντι­μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ανά­με­σα σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου κέ­ντρου και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δεν μπο­ρεί να επι­λυ­θεί με «γέ­φυ­ρες» ούτε με συ­ναι­σθη­μα­τι­κές αλλά μη πο­λι­τι­κές εκ­κλή­σεις ενό­τη­τας.

Δεν υπάρ­χει ενό­τη­τα ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κούς και αντι­μνη­μο­νια­κούς! Η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δρο­μο­λο­γή­θη­κε από αυ­τούς που έβα­λαν τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή «μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα» στους κόλ­πους του, δη­λα­δή από την κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία.

Η ανα­γκαία μάχη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι μάχη ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κούς και αντι­μνη­μο­νια­κούς και μπο­ρεί να έχει μόνο ένα στόχο: να ορ­θω­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενά­ντια στο μνη­μό­νιο και άρα ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που το φέρ­νει, το ψη­φί­ζει και θα το υλο­ποι­ή­σει.

Θα είναι ση­μα­ντι­κό να κερ­δη­θεί αυτή η μάχη, αλλά αν για οποιο­δή­πο­τε λόγο και υπό οποιουσ­δή­πο­τε όρους χαθεί ή η ηγε­σία κα­τα­φέ­ρει ώστε να μη δοθεί καν με συ­ντε­ταγ­μέ­νο τρόπο, ο στό­χος της συ­γκρό­τη­σης μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που θα εκ­φρά­σει το τα­ξι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων της 5ης Ιου­λί­ου, το αί­τη­μα και τη στρα­τη­γι­κή της ρήξης, όχι μόνο δεν πρέ­πει να εγκα­τα­λει­φθεί, αλλά πρέ­πει να υπη­ρε­τη­θεί με αί­σθη­ση του κα­τε­πεί­γο­ντος και με όλα τα δια­θέ­σι­μα μέσα.

Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά

Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος είναι πλέον εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μος. Εί­μα­στε σε μία από αυτές τις ιστο­ρι­κές στιγ­μές που ισχύ­ει από­λυ­τα το «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία το γνω­ρί­ζει αυτό πολύ καλά. Θα επι­χει­ρή­σει λοι­πόν να απο­φύ­γει κάθε συ­ντε­ταγ­μέ­νη δια­δι­κα­σία, να κερ­δί­σει χρόνο (ή μάλ­λον να κλέ­ψει πο­λι­τι­κό χρόνο από την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα), να ολο­κλη­ρώ­σει τη συ­νο­λι­κή συμ­φω­νία και την ψή­φι­σή της στη Βουλή και ύστε­ρα να πάει σε εκλο­γι­κό αιφ­νι­δια­σμό ώστε να εκ­κα­θα­ρί­σει την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα.

Είναι τόσο ομο­λο­γη­μέ­νο και τόσο προ­φα­νές το σχέ­διο αυτό, ώστε πρέ­πει να είναι κα­νείς πο­λι­τι­κά αφε­λής για να μην το βλέ­πει.

Αντί­στρο­φα, για την Αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπάρ­χει η πο­λυ­τέ­λεια της «αγο­ράς χρό­νου». Ο αρι­στε­ρός κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­φέ­ρει, είναι σε κα­τά­στα­ση σοκ, ντρέ­πε­ται να αντι­κρί­σει τον κόσμο, περ­νά­ει τα πρώτα στά­δια ενός βα­ρύ­τα­του πο­λι­τι­κού πέν­θους (άρ­νη­ση και κα­τά­θλι­ψη).

Δεν έχει χρόνο για να τον δα­νεί­σει σε κα­νέ­ναν. Αν δεν υπάρ­ξει γρή­γο­ρα, άμεσα, μια συ­ντε­ταγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή λύση, θα δια­σκορ­πι­στεί και θα χαθεί. Αυτό, πέρα από το γε­γο­νός ότι θα είναι ένα με­γά­λο έγκλη­μα για την Αρι­στε­ρά, θα έχει και το κα­τα­λυ­τι­κό απο­τέ­λε­σμα ότι η αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα θα με­τα­τρα­πεί σε «στρα­τη­γό χωρίς στρα­τό» - οπότε όλα τα πο­λι­τι­κά σχέ­δια θα ακυ­ρω­θούν στην πράξη, εκτός από το σχέ­διο της ηγε­σί­ας.

Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σή­μα­νε η ώρα του «πο­λέ­μου κι­νή­σε­ων» και της εγκα­τά­λει­ψης του «πο­λέ­μου θέ­σε­ων».

Αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα, το κοι­νω­νι­κό μπλοκ που ανα­δύ­θη­κε στη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, χωρίς μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση θα κα­τα­δυ­θεί ξανά σε υπό­γειες δια­δρο­μές, ενώ και η εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αρι­στε­ρά του ΟΧΙ θα υπο­κύ­ψει στο δέ­λε­αρ να κα­νι­βα­λί­σει ένα μικρό τμήμα της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να αρ­κε­στεί σ’ αυτό.

Όπως το είπε ο με­γά­λος Γάλ­λος επα­να­στά­της Ντα­ντόν, «Τόλμη, τόλμη και ξανά τόλμη». Και όπως είπε ο Λένιν, «Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά».

Το σύ­ντο­μο κα­λο­καί­ρι του 2015, πρέ­πει και μπο­ρεί να γίνει το κα­λο­καί­ρι που η ελ­πί­δα θα ξα­να­γεν­νη­θεί μέσα από τις στά­χτες της προ­δο­σί­ας. Έχου­με κα­θή­κον η σκυ­τά­λη να μην πέσει στο έδα­φος μαζί με την πο­δο­πα­τη­μέ­νη ση­μαία του αγώνα, αλλά να δοθεί σε νέα χέρια. Ίσως έτσι, κερ­δί­σου­με το ιστο­ρι­κό δι­καί­ω­μα για μια σύ­ντο­μη ρε­βάνς.

ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/syntomo-kalokairi-tis-prodosias-alla-kai-tis-elpidas

 Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9785