Πάλι αρχίζουν, από ποικίλες ιδεολογικές και πολιτικές «γωνίες», τα αγωνιώδη ερωτήματα: «Γιατί οι Έλληνες, μετά από τέτοια χρόνια και ανελέητη εξόντωσή τους, μετά από τέτοια ΦΡΙΚΗ που βιώνουνε, δεν ξεσηκώνονται»;
Ερωτήματα, που κατά κανόνα μένουν μετέωρα, ή περιορίζονται σε αναθεματισμούς και αφορισμούς, ή σε ερμηνείες δεισιδαιμονικές…
Ακόμα και οι ερμηνείες που εντοπίζουν το πρόβλημα της κινηματικής αφασίας στην ενσωμάτωση της αριστεράς
είναι επιφανειακές και «βλέπουν» μόνο κάποια επιλεκτικά επεισόδια αυτής της ενσωμάτωσης…
Όταν π.χ. πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχτηκε σε καθεστωτική δύναμη όταν ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία, τότε δεν μπορείς να διακρίνεις το βάθος, το εύρος και το χρόνο της ενσωμάτωσης, συνακόλουθα και την τραγωδία της καταστροφής…
Το χειρότερο: Συμβάλεις στην αριστερή νομιμοποίηση και ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από την ΑΡΧΗ αποτελούσε την «αριστερή» μεταμφίεση αποσάθρωσης και αποτέφρωσης των κινηματικών όρων…
Διαβάστε εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/05/4_26.html
Το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ, αλλά και τους «αριστεριστές»: Η ρητορική τους ήταν η ΡΗΞΗ με το καθεστώς, αλλά η ΠΡΑΚΤΙΚΗ τους ήταν «ενσωματωμένη» στα ιδεολογήματα της πλανητικής εξουσίας και στη «νομιμότητα» του καθεστώτος…
Όταν, συνεπώς, βγάλεις έξω από το «πρόβλημα» της κινηματικής αφασίας τη ΓΕΝΙΚΗ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ, σχεδόν, ενσωμάτωση της «αριστεράς», τότε θα αναζητήσεις τις ερμηνείες στη μεταφυσική και στα αναθέματα, στον «διαβρωμένο» λαό, στη βολή του «καναπέ».
Το καθοριστικό «αίτιο» αυτής της τραγωδίας που ζούμε, αυτής της τραγικής ακινησίας, είναι ο εκφυλισμός και η καθεστωτική ενσωμάτωση της αριστεράς.
Συγκεντρωμένα κείμενα που αναλύουν αυτό το δράμα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6547
Θα αναδημοσιεύσουμε, επίσης, δύο κείμενα, γραμμένα τον Ιούνιο του 2009. Βρίσκονται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3438
Ρίχνουν στους εργαζόμενους και τους λαούς τα αναθέματα
Πληθαίνουν τα αναθέματα εναντίον του ελληνικού λαού, από διαφορετικές ιδεολογικές «γωνιές» και ποικίλες «αυθεντίες». Είναι «βλάκας», «πρόβατο», «εκμαυλισμένος», «αδιάφορος» και πολλά παρόμοια.
Αδυνατώντας κάποιοι να αντιληφθούν την πραγματικότητα την τοποθετούν με το κεφάλι προς τα κάτω. Ιδιαίτερα εκείνοι που πιστεύουν ότι χρειάζονται Μεσσίες και «ισχυροί άνδρες» για να υποτάξουν τον «ηλίθιο λαό» μέσα στη στάνη των «σοφών» ιδεών τους.
Η περιφρονητική αυτή θέση εναντίον των λαών και των εργαζομένων αποτελεί το ουσιώδες χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών ιδεών και του μικροαστικού ναρκισσισμού. Γι’ αυτό ανθεί περισσότερο στους «εκλεκτούς» εκείνους διανοούμενους, παντός χρώματος, δηλαδή και σε αυτούς που στα λόγια δηλώνουν «αριστεροί» και «επαναστάτες».
Η μικροαστική διανόηση είναι εκείνη που ανυψώνει το άτομο σε θεότητα και το «εγώ» της σε σημείο αναφοράς, παράγοντας και αναπαράγοντας το φασιστοειδές αυτό ιδεολόγημα του «βλάκα λαού» που χρειάζεται τους «εκλεκτούς» και «σοφούς» χειραγωγούς. Εξάλλου σε ψυχολογικούς όρους ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεοποιημένη μικροαστική έπαρση και αυθάδεια: Αυτή που χαρακτηρίζει, σήμερα, το σύνολο της καθεστωτικής «αριστεράς», βεβαίως και το σύνολο του «ακροδεξιού» φάσματος.
Το θλιβερό δεν είναι τα ποικίλα «δεξιά» και «ακροδεξιά» δόγματα. Οι χώροι αυτοί πάντα στεκόντουσαν περιφρονητικά απέναντι στις λαϊκές μάζες, ανελέητα προσβλητικά και περιφρονητικά. Πάντα πίστευαν στους «σωτήρες» και στους Μεσσίες», στα «ισχυρά κράτη» και στους «σιδερένιους» ηγέτες που θα καθάριζαν τους λαούς από τη «βρωμιά»…
Το θλιβερό είναι ότι αυτές τις μακάβριες ιδέες τις έχουν υιοθετήσει τα «αριστερά» υποκείμενα, στις ποικίλες αποχρώσεις τους. Υποκείμενα τα οποία είναι, σήμερα, ιδεολογικά κυρίαρχα, δηλαδή αποτελούν τη σύγχρονη μορφή του καθεστωτικού (νεοταξικού) ολοκληρωτισμού. Και αυτή η σύγχρονη μορφή αυτών των ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων είναι ακόμα πιο αποτρόπαια από τις παλιές μορφές, ακριβώς γιατί εξαπατούν δολίως και αγρίως.
Η μεγάλη απάτη βρίσκεται σε τούτο: Από τη μια δέχονται στα λόγια ότι «η απελευθέρωση των λαών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από τους ίδιους» και ταυτόχρονα πρακτικά αναπαράγουν το εντελώς αντίθετο, τη θεοποίηση των «εκλεκτών» υποκειμένων τους και την κονιορτοποίηση κάθε εργατικού και λαϊκού «κυττάρου» και κάθε συλλογικού «μοχλού», που δίχως αυτά καμία λαϊκή πρακτική δεν είναι δυνατή.
Καταστρέφουμε, δηλαδή, κάθε συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό ιστό, κάθε παράγοντα συλλογικής δράσης και έχουμε και το θράσος να κατηγορούμε τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα ότι δεν κινείται.
Καταστρέφουμε την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική «μηχανή» και τα έμβολα κίνησης και λέμε γιατί ο ατμός (η λαϊκή ενέργεια) χάνεται.
Τέτοια παραμόρφωση και διαστροφή των πραγμάτων κυριαρχεί μόνο σε εποχές ολοκληρωτικής κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Σε τέτοιες εποχές το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας παίρνει μορφές παράκρουσης και οι ευθύνες μετατίθενται και φορτώνονται στο «βλάκα», «άξεστο» και «καθυστερημένο» λαό.
Φυσικά θα ήταν «πανέξυπνος» αν ακολουθούσε τα κόμματα, τους αγύρτες και τους πολιτικούς απατεώνες ή τους «εκλεκτούς» διανοούμενους που η βασική τους ενασχόληση είναι να εγκωμιάζουν, να προβάλλουν, να ακούνε και να γλείφουν τους εαυτούς τους.
Όλοι αυτοί τη δική τους πολιτική και διανοητική κακομοιριά, τη δική τους επαρμένη ηλιθιότητα τη μεταθέτουν στο λαό. Ακριβώς, γιατί ο λαός που βιώνει καθημερινά τα προβλήματα και μαστιγώνεται από παντού είναι αρκετά ευφυής και αντιλαμβάνεται τη μιζέρια και τη βλακεία όλων αυτών των «εκλεκτών» παρασίτων, των πολιτικών αγυρτών και των εγωπαθών μορμολυκείων που μεθάνε από ατομικιστική αυτοϊκανοποίηση, απαγγέλλοντας τις σοφίες τους μπροστά στον καθρέπτη…
Φυσικά είναι ξένη προς εμάς η εξιδανίκευση του λαού ή το ξύσιμο των ταπεινών ενστίκτων. Οι λαοί έχουν τις δυνατές και αδύνατες πλευρές τους. Στο πώς θα εκδηλωθεί κάθε πλευρά αυτό συναρτάτε από τις συνθήκες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, κάθε εποχής.
Το ουσιώδες, εδώ, είναι ότι μια συλλογικότητα δεν μπορεί να δράσει σαν άτομα, σαν «αγέλη» τεμαχίων. Τα άτομα σαν άτομα είναι παντελώς ανίσχυρα και δεν μπορούν να δράσουν. Το «άτομο» δρα, νιώθει δυνατό και «βγάζει» όλα τα θετικά και αγωνιστικά του στοιχεία μόνο μέσα από το «συλλογικό είναι»: Από τις κοινωνικές, συνεκτικές δομές οργάνωσης και τα πολιτικά υποκείμενα: Από Συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις μέχρι μορφές αυτό-οργάνωσης.
Όταν αυτά τα πολιτικά υποκείμενα δεν υπάρχουν ή τα υπάρχοντα έχουν αυτο-αναιρεθεί και έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, όταν κονιορτοποιούνται οι συνεκτικές «ίνες» της συλλογικότητας, όταν αποδομούνται οι «σπόνδυλοι» και το «νευρικό σύστημα» μιας κοινωνίας, δεν μπορεί να κατηγορούμε το λαό για αδιαφορία και βλακεία ή γιατί δεν κινείται. Πώς θα κινηθεί ως άτομο; Εκτός και αν εννοούμε «κίνηση» να σπεύσει, να γίνει χειροκροτητής και «οπαδός» σε κάποιο από αυτά τα κόμματα ή τα συνδικάτα.
Το γεγονός ότι δεν σπεύδει δείχνει ότι αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα από τους επικριτές του. Βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από αυτούς που τον βρίζουν και τον χαρακτηρίζουν αφοριστικά…
Πάνω σε αυτά, ακριβώς, στους «συντελεστές» που ενεργοποιούν τους λαούς θα συνεχίσουμε. Γιατί αυτή η καραμέλα ότι φταίει ο λαός για το χάλι μας πρέπει να εκλείψει, αποτελεί την ιδεολογία του φασισμού, εκείνων που αντιμετωπίζουν τους λαούς ΟΧΙ ως υποκείμενα των εξελίξεων, αλλά σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ εκμετάλλευσης, σαν οπαδούς…
Ακολουθεί: "Οι ιμάντες της κίνησης"
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10250