Γλυκόλογα
Για τον ΟΟΣΑ ο Τσίπρας σχεδόν έλεγε ότι πρόκειται για «Εχθρό του Λαού». Τώρα επικαλείται τα καλά λόγια του κ. Άνχελ Γκουρία και τα επιδεικνύει λες και πήρε κύπελλο στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ασχέτως αν τα καλά λόγια Γκουρία
σημαίνουν διατήρηση και εμβάθυνση της αγριότητας για τους Έλληνες –
μάλιστα ατελέσφορης αγριότητας. Όμως, η ευκολία του Τσίπρα να
ανταλλάσσει γλυκόλογα με κάθε είδους πικραμένο που εκπροσωπεί τους
Επικυριάρχους ξεπερνάει εδώ και καιρό τις ικανότητες του Χουντίνι, του
Φαντομά και του Τιραμόλα – όλων μαζί.
Πράγμα καθόλου παράξενο για ένα παιδί του λαού που έχει σύμβουλο την Τράπεζα των Ρότσιλδ. Όταν τα Μνημόνια σου ζητάνε 2,25 (0,50 συν 1,75) πλεόνασμα («αιματοβαμμένο» το έλεγε κι αυτό ο Τσίπρας) κι εσύ πιάνεις… 8,95! (4,20 συν 4,75), τότε κάτι μυστήριο συμβαίνει!
Ίσως να έχουν πάει και οι Ρότσιλδ πρώτη φορά αριστερά…
Σποτ και Κιτς
Το νέο στολίδι στην καθημερινότητά μας είναι οι φιλοσοφίζουσες τηλεοπτικές διαφημίσεις – άμα τε και ποιητικές, ενίοτε δε και «ψαγμένες». Σε αυτές τις διαφημίσεις είναι σαν να «ομιλεί» ο Αισχύλος (για κινητά), ο Καβάφης (για διατροφικά συμπληρώματα) και ο Νίτσε (για παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος). Αυτά εις όσα αφορούν
τις μάζες. Διότι οι ελίτ έχουν ανεβάσει τον πολιτισμό σε ανώτερα
επίπεδα, οπωσδήποτε ιδιωτικά! Γκαλά, μπιενάλε, παρέες και Ιδρύματα έχουν
το κοντρόλ και μοιράζουν παιχνίδι.
Τέχνη μακριά απ’ τα προβλήματα του κοσμάκη, εντυπωσιοθηρική, αυτοαναφορική και κυρίως φραγκάτη. Πλην Λακεδαιμονίων.
Και ακριβώς καλλιτέχνες που επιμένουν επί της ουσίας, είναι πια ένα από τα λίγα φυλαχτά που μας έχουν απομείνει…