Το νέο παραλήρημα του Νίκου Μπογιόπουλου για το ποδόσφαιρο αρχίζει με το ακόλουθο εισαγωγικό:
«Το ζούμε και με αφορμή το μουντιάλ στη Ρωσία: Ύστερα από την συνήθη υστερία της διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου, όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις» που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!
Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://www.imerodromos.gr/odi-sti-thea-mpala-tou-nikoy-mpogiopoyloy/
Φυσικά εμείς «της διανοούμενης δυσκοιλιότητας» έχουμε απαντήσει διεξοδικά σε τέτοιου είδους παραληρήματα των «ιδεολόγων» του ποδοσφαίρου που τυχαίνει να αναπαράγουν τα ίδια ακριβώς «επιχειρήματα» της καπιταλιστικής κατήχησης για το ποδόσφαιρο και γενικότερα για τον καπιταλιστικό αθλητισμό…
Παραπέμπουμε σε σχετικό κείμενό μας: «Το παραλήρημα του Μπογιόπουλου για το ποδόσφαιρο»
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.com/2014/06/blog-post_5082.html
Ο Μπογιόπουλος προσπερνάει κάθε επιχείρημα της μαρξιστικής κριτικής για το καπιταλιστικό «παιχνίδι» (Ποδόσφαιρο) με αφορισμούς και αξιοθρήνητα ιδεαλιστικά κλισέ της ατάκας του Πατσίνου ή του «αναμορφωτή» της Λίβερπουλ (εκπροσώπου των αφεντικών): Ότι δηλαδή το Ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!
Με τέτοια ακραία ιδεαλιστικά σοφίσματα και ακροβασίες επιχειρεί ο «μαρξιστής» Μπογιόπουλος να στηρίξει την ιδεολογία (αστική ιδεολογία) του Ποδοσφαίρου…
Και η θεμελιακή ταχυδακτυλουργία του πάνω στην οποία στηρίζει όλα τα σοφίσματά του είναι τούτη: Η ταύτιση του παιχνιδιού με το «παιχνίδι» των αφεντικών του ποδοσφαίρου, με το «παιχνίδι» των θεσμικών μαφιών του ποδοσφαίρου, με το «παιχνίδι» του εμπορικού πρωταθληματισμού και των ποδοσφαιρικών ειδώλων…
Φαίνεται ότι ο Μπογιόπουλος, μέσα στον ποδοσφαιρικό του οίστρο αγνοεί ή θέλει να αγνοεί (αυτό είναι χειρότερο) την έννοια του Παιχνιδιού.
Το παιχνίδι πρώτα απ’ όλα αναπτύσσεται και ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ως παιχνίδι μέσα στα εργατικά και λαϊκά περιβάλλοντα και καθορίζεται από δύο βασικές προϋποθέσεις:
α). Την άμεση και αυθόρμητη ενεργητική ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ των συλλογικοτήτων (εργατικά και λαϊκά περιβάλλοντα).
β). Το ακηδεμόνευτο αυτής της ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ. Δηλαδή το Παιχνίδι των λαϊκών ανθρώπων δεν υπόκειται σε καταναγκασμούς καθοδήγησης, σε ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ από θεσμούς (καπιταλιστικούς), «νονούς» και μαφιόζους του χρήματος.
Όταν ταυτίζουμε αυτό το παιχνίδι των λαϊκών στρωμάτων με αυτό το «παιχνίδι» των αφεντικών και των δικτατορικών κλικών της θεσμικής ποδοσφαιρικής μαφίας, τότε είμαστε κοινοί τσαρλατάνοι.
Τι σχέση έχει το αυθεντικό παιχνίδι με αυτό που παίζεται στις καπιταλιστικές αρένες και ταυρομαχίες, με χορηγούς, σκηνοθέτες, μαφιόζους του χρήματος και μια δικτατορική ΥΠΕΡ-κυβέρνηση: ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ και CIA.
ΚΑΝΕΝΑ από τα χαρακτηριστικά του αυθεντικού λαϊκού παιχνιδιού δεν έχει το «παιχνίδι» του Ποδοσφαίρου που ζούμε…
Ο λαός ΔΕΝ συμμετέχει ενεργητικά σ’ αυτό το παιχνίδι, αλλά με πληρεξούσιους και αντιπροσώπους τις ομάδες των αφεντικών και τα είδωλα των εκατομμυρίων…
Αυτό που παίζεται δεν είναι το αυθεντικό παιχνίδι του Ποδοσφαίρου, είναι το «παιχνίδι» των αφεντικών, των μαφιόζων και το «παιχνίδι» της δικτατορικής αυθάδειας των καπιταλιστικών θεσμών…
Ένα «παιχνίδι» που διαστρέφει και αποπροσανατολίζει το αυθεντικό παιχνίδι, το υποκαθιστά με το «παιχνίδι» των νοσηρών ανταγωνιστικών καπιταλιστικών μύθων και αξιών, με το «παιχνίδι» της χειραγώγησης των λαϊκών μαζών…
Ο Μπογιόπουλος, ο «μαρξιστής», υμνολογεί αυτό το «παιχνίδι», μη θέλοντας να διακρίνει ότι ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ τη διαλεκτική…
Δολοφονεί τη διαλεκτική διότι δεν μπορεί ΠΟΤΕ, αν είσαι μαρξιστής, να διασπάς την ΕΝΟΤΗΤΑ του καπιταλιστικού ποδοσφαίρου και να διαχωρίζεις το «παιχνίδι» (καπιταλιστικό εργαλείο) από το πλαίσιο, την παραγωγική και εμπορική του βάση (θεμελιώδες) και από τους θεσμούς που το χειραγωγούν.
ΟΛΑ τα άλλα σοφίσματα που αραδιάζει ο Μπογιόπουλος (περί «δημοκρατίας» και τα τοιαύτα) είναι σκέτες παρλαπίπες…
«Δημοκρατία» στο «παιχνίδι» της καπιταλιστικής ποδοσφαιρικής ζούγκλας με μαφιόζους του χρήματος και με μια δικτατορική πλανητική ΥΠΕΡ-εξουσία (ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ και λοιπά) ΔΕΝ μπορεί να ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΤΕ…
Δεν χρειάζονται περισσότερα για το καινούριο παραλήρημα του Μπογιόπιουλο. ‘Όταν δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι το σημερινό ποδόσφαιρο δεν έχει ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση με το αυθεντικό ΠΑΙΧΝΙΔΙ της «αλάνας» και των λαών, ΤΟΤΕ δεν υπάρχει κανένα γιατρικό: Είναι πλήρως ενταγμένος στους «σταρ» της καθεστωτικής δημοσιογραφίας…
Εξάλλου σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης αναπαράγει…