Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η θεωρία της "προδοσίας" των ηγετών της Αριστεράς (εν προκειμένω της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ισχύει και γενικότερα) είναι ένας μύθος. Ισχύει μεν ότι ένα πράγμα μπορεί να μετατραπεί εξελικτικά στο αντίθετο του, σε κάθε όμως περίπτωση αυτό το πράγμα πρέπει να ενέχει εξ αρχής το στοιχείο της άρνησής του και η τάση να γίνει αυτό το στοιχείο δεσπόζον να είναι ισχυρή.
Οι άνθρωποι και οι...ομάδες δεν αλλάζουν ούτε μεταλλάσσονται δήθεν στον δρόμο προς την Δαμασκό, αν δεν έχουν την εσωτερική τάση να αλλάξουν.
Στην περίπτωση ειδικά της σημερινής πολύμορφης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επρόκειτο για ανθρώπους κατά κανόνα με συστημικές συνδέσεις, με μια ιδεολογία soft μεταβολών του συστήματος, και σε κάθε περίπτωση με μια αλαζονεία και αρχομανια, ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν συστημικές διασυνδέσεις, με μια λογική ότι η κοινωνία τους χρώσταγε για τις πολύχρονες προσπάθειες τους.
Τέτοια στοιχεία αλαζονείας υπάρχουν και στις οργανώσεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σήμερα, για όποιον έχει αυξημένη
παρατηρητικότητα.
Για να επιστρέψουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ: Τα περισσότερα στοιχεία προοιώνιζαν την αρνητική έκβαση, πέραν κάθε καλοπροαίρετου ενθουσιασμού.
Κάποιοι δεν τα δείξαμε αρκετά για να μην ανακόψουμε τον γενικό θετικό παλμό, ενώ υπάρχουν και αυτοί που δεν τα έδειξαν γιατί απλώς ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, αν και διαφωνούντες.
Ιδίως πάντως, το κομμάτι εκείνο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψε από την νεολαία του συνασπισμού, όπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν η επιτομή της οίησης, της αμόρφωτης αλαζονείας, του παρεϊσμού και του λομπισμού.
Αυτή η συμμορία πρέπει να φύγει από την διακυβέρνηση με κάθε κόστος. Και η συζήτηση περί "κυβέρνησης της Αριστεράς" στα πλαίσια του αστικού συστήματος να τελειώσει εδώ.
Το διαβάσαμε εδώ:
https://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2019/02/blog-post_857.html